คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 10
สายลมที่พัดเอื่อยเข้ากันได้ดีกับแสงแดดอุ่นๆยามต้นปี ร่างหนาและร่างเล็กกำลังเดินจับมือกันด้วยใบหน้าเปี่ยมสุข ท่ามกลางผู้คนประปรายและต้นไม้ใบหญ้าที่ถูกจัดแต่งไว้อย่างสวยงาม ไม่มีใครเอื้อนเอ่ยสิ่งใดออกมา เพราะต่างฝ่ายต่างก็รับรู้ถึงความรู้สึกที่มีต่อกันผ่านมือที่กุมกันอยู่ ซึ่งก็ทำให้ใจของทั้งคู่อบอุ่นไม่แพ้ความอบอุ่นของร่างกายที่ถ่ายทอดให้กันเลย
“เบื่อมั้ยฮะ พาผมออกมาวันนี้?” ร่างเล็กเอ่ยขึ้น
“แค่อยู่กับคุณ…โลกนี้ก็ไม่มีอะไรน่าเบื่อแล้ว” ร่างหนาหยอดคำหวานตอบกลับ ทำเอาพวงแก้มใสของดงอูขึ้นสีขมพูนิดๆ
“แล้วทำไมอยู่ๆถึงชวนออกมาล่ะฮะ?” คนตัวเล็กถามต่อ
“ก็ไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นยังไง… จะยังทำแบบนี้ได้อยู่มั้ย… “ ร่างหนาตอบด้วยน้ำเสียงที่เลื่อนลอยกว่าเก่า อีกทั้งยังมีสีหน้าเปลี่ยนไปด้วย
“จะไปไหนอีกเหรอฮะ?” คนตัวเล็กเองก็มีสีหน้ากังวลขึ้นเล็กน้อย
“…ไม่สำคัญหรอก” โฮวอนปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติแล้วหันไปส่งยิ้มให้ดงอู “ตอนนี้ผมก็อยู่ข้างๆคุณแล้วนี้”
“…” ร่างเล็กไม่ได้ตอบอะไรแต่ก็มีสีหน้าสบายใจมากขึ้น
“ขอบคุณที่เข้ามาในชีวิตผมนะครับ”
“งั้นก็ต้องขอบคุณคุณด้วยที่วันนั้นคุณเข้ามาที่ร้านผม…” ร่างเล็กตอบแล้วส่งยิ้มหวานกลับให้ร่างหนาบ้าง รอยยิ้มที่โฮวอนอยากจะให้มันอยู่คู่กับคนตัวเล็กของเขาตลอดไป…และเป็นรอยยิ้มที่เขาอยากจะเห็นมันไปทั้งชีวิตนับตั้งแต่วินาทีนี้
รถของร่างหนาจอดเลยประตูรั้วหน้าบ้านของร่างเล็กไปเล็กน้อย ร่างหนาที่พาร่างเล็กมาส่งถึงที่บ้านเปิดล็อกประตูรถและช่วยหยิบข้าวของที่ซื้อมาให้กับคนตัวเล็ก
“เดี๋ยวผมเขาไปส่งนะ” ร่างหนาบอก
“ขอบคุณฮะ^ ^” กล่าวจบ ทั้งคู่ก็เดินเข้าไปในบ้านของคนตัวเล็กด้วยกัน
“นี่ครับ” ร่างหนาส่งของให้คนตัวเล็ก
“งั้นเดี๋ยวผมเอาของไปเก็บก่อนนะฮะ” พูดจบร่างเล็กก็หายขึ้นไปบนชั้นสองของบ้านครู่หนึ่งแล้วจึงกลับลงมาหาร่างหนาที่ตอนนี้นั่งรออยุ่บนเข้าอี้รับแขก “แล้วคุณโฮวอนจะกลับเลยรึเปล่าฮะ? พักก่อนก็ได้นะ วันนี้คุณคงเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว เดี๋ยวอีกสักพักค่อยกลับก็ได้”
“ก็ได้ งั้นเดี่ยวสักพักผมค่อยกลับแล้วกัน…”
“^ ^” ดงอูพยักหน้าแล้วหย่อนตัวลงนั่งข้างๆร่างหนา
“คุณดงอู… ผมถามอะไรหน่อยได้ไหม” ร่างหนาเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าที่ดูหม่นลง และจริงจังมากขึ้น
“อะไรหรอฮะ?”
“คุณ…รักผมมั้ย?”
“…รักสิฮะ” เมื่อร่างเล็กเห็นว่าร่างหนามีท่าทีเปลี่ยนไปและนัยน์ตาฉายไปด้วยความกังวล ร่างเล็กจึงเลือกที่จะกุมมือหนาไว้เพื่อให้กำลังใจ
“แล้วถ้า…ผมไม่สามารถใกล้ชิดกับคุณ ไปไหนมาไหนกับคุณแบบนี้ได้อีกแล้วล่ะ?”
“ท…ทำไมเหรอฮะ คุณโฮวอนจะไปไหนหรอ!?” ดงอูกระชับมือที่กุมมือหนาไว้แน่นขึ้น
“…”
“ผม…ไม่อยากให้คุณไปเลย คุณไม่ไปได้มั้ย อย่าทิ้งผมไปได้มั้ยฮะ..” ร่างเล็กพูดโดยมีน้ำใสรื้นที่ขอบตา และเมื่อพูดจบ ร่างเล็กก็ซบหน้าบนไหล่กว้างพร้อมกับใช้แขนของตนกอดแขนของโฮวอนไว้ “ผมต้องทำยังไงหรอฮะ เราถึงจะอยู่ด้วยกันได้?คุณถึงจะไม่ทิ้งผมไป? ผมยอมทำทุกอย่าง…”
“…” โฮวอนได้ยินดังนั้นก็นิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะรู้สึกถึงน้ำตาอุ่นๆตรงหัวไหล่ เห็นดังนั้นร่างหนาจึงเชยคางของคนตัวเล็กขึ้นแล้วใช้นิ้วหัวแม่มือเช็ดน้ำตาที่ขอบตาของคนตัวเล็กออกให้ “โอเคๆ ไม่ต้องร้องนะ”
“คุณโฮวอน…”
“ผมจะไม่ทิ้งคุณไปไหน จะอยู่กับคุณนะ” ร่างหนาพูดในขณะที่สบตากับคนตัวเล็ก
“จริงนะฮะ…”
“อื้ม”
ร่างหนาสวมกอดร่างเล็กเอาไว้ในอ้อมแขน ส่วนดงอูเองก็ใช้แขนของตนโอบรอบเอวสอบเอาไว้เช่นกัน ร่างหนาซุกจมูกคมลงบนกลุ่มผมนุ่ม สูดดมกลิ่นหอมของคนตัวเล็กที่ไม่มีใครเหมือน ก่อนจะผละออกมาแล้วประทับริมฝีปากของตนลงไปบนริมฝีปากกลีบปากของร่างเล็กช้าๆ แล้วบดคลึงอย่างแผ่วเบาสักครู่ กระชับอ้อมแขนให้แน่นยิ่งขึ้น จากนั้นจึงเพิ่มความแรงขึ้นและค่อยๆส่งลิ้นมาไล่เลียที่กลีบปากนุ่มนั้นเพื่อขอให้ร่างเล็กเปิดทางให้เขาได้เข้าไปลิ้มรสความหวานหอมภายใน
คนตัวเล็กก้มิได้ขัดขืนและยอมเปิดปากให้ร่างหนาแต่โดยดี ร่างเล็กหายใจหอบถี่เนื่องจากถูกช่วงชิงอากาศไป ประกอบกับความใกล้ชิดที่จากเดิมทั้งสองนั่งอยู่ข้างๆกัน แต่ตอนนี้มันกลายเป็นว่าร่างเล็กแทบจะไปนั่งอยู่บนตักของร่างหนาเสียแล้ว
ใบหน้าของคนตัวเล็กร้อนผ่าวขึ้นเมื่อร่างหนาแปรเปลี่ยนจากจูบหอมหวานกลายเป็นจูบที่เร่าร้อนขึ้น ลิ้นหนาไล่เกี่ยวกระหวัดกับลิ้นเล็กไปทั่วโพรงปากของคนตัวเล็กจนกลีบปากอิ่มถูกเคลือบไปด้วยน้ำสีใส ขณะเดียวกันมือหนาจากที่เคยโอบกอดคนตัวเล็กไว้ ตอนนี้มันกำลังลากวนไปทั่วแผ่นหลังบางและลงมาถึงสะโพกกลมกลึงและบีบคลึงมันเพื่อปลุกเร้าอารมณ์ดิบให้กับร่างเล็ก
“ไปต่อข้างบนนะ” ร่างหนากระซิบบอกก่อนจะช้อนตัวร่างเล็กขึ้นมาจากเก้าอี้รับแขกอย่างรวดเร็ว ทำเอาร่างเล็กถึงกับตั้งตัวไม่ทั้นจึงใช้แขนเรียวโอบรอบลำคอของร่างหนาไว้โดยอัตโนมัติ
ปัง!
โฮวอนปิดประตูห้องนอนอย่างแรงและดันคนตัวเล็กไปติดประตูก่อนจะบดเบียดริมฝีปากเข้าหากันอีกครั้ง มือหนาทำหน้าที่ลูบไปตามแนวสีข้างและแผ่นหลังบางไม่หยุดหย่อน ส่วนมือบางที่เกาะอยู่บนไหล่แกร่งนั้นก็ออกแรงจิกลงไปเบาๆเพื่อลดความเสียวซ่านที่ได้รับจากสัมผัสวาบหวามนี้
“วันนี้…ผมขอกอดคุณได้ไหม” ร่างหนากระซิบข้างหูคนตัวเล็กด้วยเสียงแหบพร่า
“อ…อื้ม” ร่างเล็กตอบเบาๆด้วยความเขินอายเมื่อรู้ว่าคำว่า ‘กอด’ ของร่างหนาหมายถึงอะไร
[NC]
“คุณนอนพักซะนะ..” โฮวอนลูบที่กลุ่มผมของคนตัวเล็กเบาๆเพื่อกล่อมให้คนตัวเล็กเคลิ้มหลับไป…แต่ก่อนที่ดงอูจะเข้าสู่ห้วงนิทราไปนั้น สติส่วนสุดท้ายของร่างเล็กก็รับรู้ถึงเสียงของร่างหนาที่กระซิบเบาๆตรงข้างหู “ผมจะกลับมา…”
ในป่ารกที่ไม่มีมนุษย์คนใดคิดจะมาเหยียบเข้ามาในยามวิกาลเช่นนี้ บัดนี้มีสุนัขป่าหนุ่มตัวหนึ่งกำลังวิ่งลึกเข้าไปเรื่อยๆโดยไม่เกรงกลัวสิ่งที่อยู่ในความมืดนั้น โฮวอนเพียงแค่อยากจะกลายร่างเป็นมนุษย์ธรรมดาให้เร็วที่สุด…
“แฮก.. แฮก..” โฮวอนหอบหายใจเล็กน้อยเมื่อมาถึงที่อยู่ของจ่าฝูง…คิมจงอิน… แล้วกลายร่างเป็นมนุษย์ดังเดิม “จงอิน!” ร่างหนาตะโกนเรียก และร่างกำยำของจงอินก็ปรากฏออกมาจากเงามืดในไม่ช้า
“มีอะไรงั้นเหรอ มาเสียป่านนี้” จงอินเอ่ยทัก
“ทำให้ฉันกลายเป็นมนุษย์… เดี๋ยวนี้” โฮวอนบอกจุดประสงค์ของตนเอง
“เรียบร้อยแล้วเหรอ? เลือดบริสุทธิ์น่ะ…” จงอินเลิกคิ้วถามอย่างไม่ค่อยเชื่อหูเท่าไรนัก ว่าโฮวอนจะจัดการเรื่องเลือดของผู้บริสุทธิ์ได้เร็วขนาดนี้
“ใช่… ทีนี้ก็ทำให้ฉันกลายเป็นมนุษย์เสียที”
“โอเคๆ แหม่~ ใจร้อนจังนะ ตามมานี่สิ”
“…” ร่างหนาเดินตามไปโดยไม่ได้พูดอะไร ลึกเข้ามาในป่าอีกไม่กี่สิบเมตรมาถึงแท่นหินที่ไม่สูงนัก แต่ออกจะกว้างเสียมากกว่า
“ขึ้นไปบนนั้นสิ แล้วก็กลายร่างเป็นหมาป่าด้วย” จงอินบอก ซึ่งโฮวอนก็ทำตาม
“นานไหม…” ร่างหนาถามขึ้นเพราะอยากจะกลับไปให้ทันก่อนที่คนตัวเล็กที่เขาจากมาจะตื่น
“แค่อึดใจเดียว..” จ่าฝูงตอบ
ร่างกำยำของจงอินค่อยๆก้าวเข้ามาใกล้กับโฮวอนในร่างหมาป่าขึ้นเรื่อยๆ แล้วอ้อมไปหยุดข้างๆโฮวอนก่อนจะเอื้อมมือไปชักมีดที่เหน็บเอาไว้ตรงเข็มขัดด้านหลังออกมา มีดขนาดเหมาะมือนั้นที่ด้ามประดับไปด้วยพลอยสีแดงหลายเม็ดเป็นประกายอยู่ใต้แสงจันทร์ในมือของจงอิน
โฮวอนรับรู้และเห็นว่าจงอินทำอะไร และเขาก็ได้แต่วิตกอยู่ในใจ เพราะหากนี่ไม่ใช่พิธี เป็นเพียงสิ่งที่จงอินหลอกให้เขาเชื่อเพื่อที่จะได้ฆ่าเขาง่ายๆ อีกไม่กี่นาทีจากนี้ก็คงจะเป็นจุดจบของเขาแล้ว… โฮวอนกลัวความเจ็บปวด กลัวว่าดงอูจะเจ็บปวด หากว่าจงอินตั้งใจจะฆ่าเขาตรงนี้จริงๆ เขาก็คงจะต้องผิดคำพูดกับคนตัวเล็กเสียแล้ว… แล้วอย่างนั้นดงอูจะต้องเสียใจแค่ไหนที่เขาหยิบยื่นความหวังให้ร่างเล็กอีกครั้งและสุดท้ายก็เป็นคนขโมยความหวังนั้นออกมาเอง…
ผู้ได้ชื่อว่าเป็นจ่าฝูงเงื้อมีดขึ้นเหนือศีรษะแล้วปักลงไปตรงตั้นคอของโฮวอนในร่างหมาป่าทันที ใบมีดไม่ได้ปักลงไปจนสุดแต่ก็ฝังลงไปประมาณ 1 นิ้วจากปลายแหลมนั้น…
“อ๊ากกกกก~” โฮวอนร้องเสียงดังลั่นเมื่อจงอินกรีดมีดไปตามแนวสันหลังของเขาเป็นแนวยาวไปจนถึงสะโพก แล้วร่างหนาก็รู้สึกถึงมือใหญ่ของจงอินค่อยๆสอดเข้ามาใต้รอยกรีดนั้นก่อนจะแหวกมันออกให้กว้างขึ้น
ความเจ็บปวดแล่นริ้วไปทั่วร่างของโฮวอนขณะที่จงอินกำลังถลกหนังเขาออก แต่โฮวอนก็ไม่ได้หนีหรือขัดขืนอะไร เพียงแต่กัดฟันทนไปให้ถึงที่สุด เมื่อก้มมองที่พื้นก็เห็นเลือดสีแดงสดไหลนองไปทั่วแท่นหินนั้น ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นจ่าฝูงก็ยังคงลอกผิวหนังของเขาออกไปจนมาถึงบริเวณต้นขาแล้ว… แต่โฮวอนก็ไม่สามารถทนต่อไปได้อีก เพราะขาที่สั่นเทาเนื่องจากความเจ็บปวดและการเสียเลือดไปมาก สุดท้ายโฮวอนก็ล้มลงและหมดสติไป…
****************************************************************************************************************************************
ครบแล้วจ้าา
-มีคำผิดขออภัยค่ะ-
ถ้าต้องการฉาก NC ให้เมนชั่นหรือDMมาที่ทวิต @KitarSone เพื่อแจ้งอีเมล์นะคะ แล้วไรท์เตอร์จะส่งให้
ป.ล. อยากให้อ่านเพราะมันมีซัมติงนิดหน่อย แหะๆ
[ประกาศ!] ฝากติดตามผลงานเรื่องใหม่ของไรท์เตอร์ด้วยนะคะ เป็นฟิคสั้นคู่ย่าดงเหมือนเดิม เพิ่งเปิดเรื่องไว้เมื่อวันวาเลนไทน์เลย^ ^ แต่ยังไงก็จะอัพเรื่องนี้ให้จบก่อนและค่อยไปแต่งเรื่อง Heart liar นะคะ และไรท์เตอร์ก็คงได้แต่จะยืนยันเหมือนเดิมว่าจะไม่ทิ้งแน่นอนค่ะ :) ใครตามผลงานมาตลอดก็คงเห็นเนอะ ว่าไม่เคยทิ้งให้เรื่องไหนไม่จบเลย (จะมีก็แต่อัพช้านี่ล่ะ 5555555)
ฝากด้วยน้าาาา
ความคิดเห็น