คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 9
ปี๊น ปี๊น!
เสียงแตรรถดังมาจากหน้าบ้านเรียกให้คนตัวเล็กวิ่งออกไปดูแล้วก็ต้องยิ้มออกมาเมื่อเห็นรถคันที่คุ้นเคยจอดอยู่ ดงอูรีบปิดประตูบ้านแล้วตรงมาที่รถทันที
“รอนานไหมครับ” โฮวอนเอ่ยถามเมื่อดงอูก้าวเข้ามานั่งในรถ
“ไม่ฮะ” ร่างเล็กตอบและส่ายหน้าเบาๆ ขณะที่ร่างหนาเริ่มออกรถ
“ทานอะไรหรือยัง?”
“ทานแล้วฮะ คุณล่ะ?”
“ทานแล้วเหมือนกัน” ร่างหนาตอบ
“…”
“…”
“คุณโฮวอนฮะ…” ร่างเล็กเอ่ยเรียกร่างหนาขึ้น
“หืม? ไงครับ?”
“ผม…อยากรู้ว่าคุณหายไปไหนมา คุณบอกผมได้ไหมฮะ?” ร่างเล็กถามด้วยน้ำเสียงลังเล
“…” แต่คำถามนี้ก็ทำเอาร่างหนาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบออกมา “…ผมต้องไปทำงานที่ต่างจังหวัดน่ะครับ งานใหญ่แล้วก็กะทันหันด้วย เลยไม่ทันบอกคุณก่อน… ผมขอโทษนะ” โฮวอนเลือกที่จะโกหกออกไป เขาบอกความจริงกับคนตัวเล็กนี้ไม่ได้! ไม่ได้เด็ดขาด… เขาไม่อยากให้คนตัวเล็กคิดมาก แต่ที่แย่กว่านั้นคือ เขากลัวว่าจะเสียคนตัวเล็กไป.. หรือนี่จะเป็นบาปที่เขามีนะ… เพราะบางครั้งร่างหนาก็มักจะโกหกเพื่อให้คนอื่นสบายใจ มากกว่าที่จะยอมบอกความจริงให้คนอื่นทำใจและยอมรับกับมัน
“อ๋อ..” ร่างเล็กพยักหน้าเข้าใจ
“แต่ไม่ต้องห่วงนะ เพราะผมไม่ได้ไปมีคนอื่นเลย”
“…” คำพูดของร่างหนานำเอารอยยิ้มกลับมาบนใบหน้าหวานอีกครั้ง และแถมพวงแก้มที่ขึ้นสีตามมาติดๆ
“แล้วคุณล่ะ… คุณรอผมอยู่หรือเปล่า?” ร่างหนาถามเพราะนึกถึงผู้ชายร่างสูงคนนั้น…โดยเลี่ยงคำว่า ‘มีคนอื่น’ เพราะไม่อย่างนั้นคนตัวเล็กอาจจะเสียความรู้สึกที่เขาไม่เชื่อใจก็ได้
“ฮะ… ผมรอคุณ รอคุณคนเดียว” ร่างเล็กตอบ
“คุณเล่าให้ผมฟังได้ไหม ว่าตอนที่ผมไม่อยุ่คุณทำอะไรบ้าง ไปไหนกับใครบ้าง มีปัญหาอะไรหรือเปล่า” โฮวอนขอ และเมื่อร่างหนาขอดังนั้น ดงอูก็ไม่รังเกียจที่จะเล่าให้ร่างหนาฟังทั้งหมด รวมถึงเรื่องของซึงโฮ…ชายร่างสูงคนนั้นด้วย ซึ่งก็ทำให้ร่างหนาสบายใจขึ้นเพราะทั้งสองคนเป็นพี่น้องสมัยเรียนกัน และแม้ว่าซึงโฮจะชอบดงอู แต่ดงอูก็ยังรอแต่เขา…รอแต่เขาโดยที่ไม่รู้เลยว่าจะต้องรอไปถึงเมื่อไร
ร่างหนาขับรถเข้ามาจอดที่ศูนย์การค้าแห่งหนึ่งในเวลาประมาณเกือบๆสิบเอ็ดโมง แล้วจึงพาร่างเล็กเข้าไปเดินช็อปปิ้งด้วยกัน แม้ว่าร่างหนาจะบอกกับร่างเล็กว่าจะซื้อของที่ร่างเล็กอยากได้ให้ แต่คนตัวเล็กก็ยังไม่ยอมซื้ออะไรเลย จนกระทั่งมาถึงร้านขายหมวกร้านหนึ่ง
“อยากเข้าไปดูหรอ?” ร่างหนาถามซึ่งก็ได้รับการพยักหน้าเป็นคำตอบ ร่างหนาจึงเดินนำร่างเล็กเข้าไปในร้าน
“อันนี้สวยมั้ยฮะ..” ไม่พูดเปล่า ร่างเล็กหยิบหมวก New York Yankees สีเขียวขึ้นมาสวมแล้วหันมาให้โฮวอนดู
“ก็สวยนะครับ แต่ผมว่าคุณเหมาะกับใบนี้มากกว่าอีก…” ร่างหนาตอบก่อนจะหยิบหมวก New Era สีดำลายดาวสีเหลืองขึ้นมาสวมให้ดงอูแทนหมวกใบก่อนหน้า แต่การกระทำเพียงเท่านี้ก็ทำเอาใจดวงน้อยของร่างเล็กสั่นไหวได้ไม่ยาก
“…” ร่างเล็กไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่หลบสายตาที่ร่างหนาส่งมา
“เห็นไหม น่ารักกว่าตั้งเยอะ” ร่างหนาบอกแล้วส่งยิ้มมาให้
“…เอ่อ… ผม…ผมไม่ได้น่ารักสักหน่อย.. ม…ไม่ต้องมาชมเลย” เพียงแค่ฟังจากน้ำเสียงร่างหนาก็รู้ได้ไม่ยากว่าคนตรงหน้ากำลังเขินแค่ไหน ซึ่งมันก็ยิ่งทำให้ร่างหนาอยากจะแกล้งคนตัวเล็กให้มากขึ้น
“ก็ถ้าไม่ชมว่าแฟนตัวเองน่ารักแล้วจะให้ไปชมใครล่ะครับ” โฮวอนพูดแล้วแกล้งยื่นหน้าเข้าไปใกล้กับใบหน้าของคนตัวเล็กที่ตอนนี้ได้เปลี่ยนเป็นสีแดงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“งื้อ~ ผ…ผมไปหาหมวกให้คุณโฮวอนบ้างดีกว่า” ร่างเล็กถอยออกห่างจากร่างหนาอย่างขัดเขินแล้วทำเป็นเดินหาหมวกใบอื่น ปล่อยให้ร่างหนายืนหัวเราะคิกคักเบาๆอยู่คนเดียว จนกระทั่งร่างเล็กเจอหมวกใบหนึ่ง… “คุณโฮวอนมาลองใบนี้สิฮะ” ร่างเล็กเรียก
“ใบไหนครับ”
“นี่ไง” ร่างเล็กยื่นหมวก New York Yankees New Era 59Fifty ลาย Wild feathers ให้ร่างหนาดู
“ใส่ให้ผมบ้างสิ” ร่างหนาบอกยิ้มๆ
ดงอูค่อยๆก้าวเข้ามาหาโฮวอนช้าๆก่อนจะเอื้อมไปสวมหมวกใบที่ตนเลือกให้ร่างหนาแล้วบรรจงจัดหมวกให้เข้าที่ โดยมีสายตาของร่างหนาจ้องตาไม่กะพริบ
“จ…จ้องทำไมฮะ” คนตัวเล็กเอ่ยถาม เพราะสายตาของโฮวอนมันทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงจนคนตัวเล็กกลัวว่ามันจะหลุดออกมาเสียก่อน
“ก็…ชอบ” ร่างหนาตอบยิ้มๆ
“…” และเป็นอีกครั้งที่คำตอบของร่างหนาทำเอาคนตัวเล็กพูดไม่ออก
“ตกลงเอาสองใบนี้เนอะ งั้นเดี๋ยวผมจ่ายเอง ไปกันเถอะ” โฮวอนเอ่ยขึ้น
“ไม่เป็นไรฮะ เดี๋ยวผมจ่ายเองดีกว่า” คนตัวเล็กท้วงขึ้น
“ไม่เป็นไรคุณ เดี๋ยวผมซื้อให้^ ^”
“… ถ้าอย่างงั้นคุณโฮวอนจ่ายค่าหมวกของผม แล้วเดี๋ยวของคุณโฮวอนผมจ่ายเอง” ดงอูเสนอขึ้นมา
“…”
“เหมือนกับคุณซื้อให้ผม แล้วผมก็ซื้อให้คุณไง โอเคนะฮะ?”
“อื้ม.. งั้นก็ได้” โฮวอนตอบตกลงก่อนจะเดินไปจ่ายเงินค่าหมวกของดงอูที่เคาท์เตอร์คิดเงิน ในขณะที่ร่างเล็กก็ไปจ่ายเงินค่าหมวกของเขาเช่นกัน
“เที่ยงกว่าแล้วนะ หิวหรือยัง ไปหาอะไรกินกันมั้ย?” ร่างหนาชวนหลังจากออกมาจากร้านหมวก
“ก็ดีนะฮะ^ ^ งั้นไปกันเถอะ” ร่างเล็กตอบตกลงแล้วเดินตรงไปยังโซนร้านอาหารกับร่างหนา
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
หลังจากทั้งสองเสร็จสิ้นกับอีกหนึ่งมื้ออาหารที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของทั้งคู่แล้ว ร่างหนาก็ชวนร่างเล็กไปที่ Game Zone
“อยากเล่นอะไร? เลือกเลย” ร่างหนาบอกร่างเล็ก
“อันนั้นน่าเล่นนะฮะ แต่ผมเล่นไม่เป็นอ่ะ…” ร่างเล็กบอกพลางชี้ไปที่เครื่องเล่นเกมส์เครื่องหนึ่ง
“เกมส์เอเลี่ยนน่ะนะ? อยากเล่นหรอ?”
“อื้อ” ร่างเล็กพยักหน้ารับ
“ก็ได้ งั้นเดี๋ยวผมสอนให้” สิ้นคำพูดของร่างหนา คนตัวเล็กก็ขึ้นไปยืนบนแท่นยืนหน้าเครื่อง
“ไอ้แท่นยืนเนี้ยมันจะสั่นได้นะ มันจะเหมือนกับว่าเราอยู่ในเกมส์จริงๆ” ร่างหนาเริ่มสอน “ถือปืนไว้แบบนี้.. เวลาจะยิงในจอจะมีบอกว่าปืนเราเล็งอยู่ตรงไหน” โฮวอนถือปืนขึ้นมาเป็นตัวอย่างให้ดงอูดู
“แบบนี้หรอฮะ.. ไม่ค่อยถนัดเลย…” ดงอูพยายามจับปืนให้เหมือนกับที่ร่างหนาทำ แต่ก็ยังรู้สึกว่ามันแปลกๆอยู่ดี
“ไม่ๆ แบบนี้ต่างหาก…” ร่างหนาเห็นดังนั้นจึงวางปืนของตัวเองลงแล้วย้ายมายืนซ้อนหลังคนตัวเล็กเพื่อสอนให้ร่างเล็กจับปืนได้ถนัด แขนแกร่งอ้อมลำตัวของคนตัวเล็กออกไปช่วยจับปืน มือหนาทั้งสองข้างกุมทับมือเรียวของดงอูไว้ แผ่นหลังบางแนบสนิทกับหน้าอกแกร่ง ใบหูของร่างเล็กที่อยู่ต่ำกว่าระดับหมูกของร่างหนาทำให้สามารถรับรู้สึงลมหายใจอุ่นๆที่อยู่ด้านหลังได้ไม่ยาก
“…”
“จับแบบนี้นะ” ร่างหนาบอกเมื่อจัดท่าให้ร่างเล็กเสร็จเรียบร้อย
“…”
“เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมดูหน้าแดงๆ” ร่างหนาถามเนื่องจากสังเกตเห็นพวกแก้มใสขึ้นสีแดงขึ้น แม้ว่าจะยืนซ้อนหลังร่างเล็กอยู่ แต่การที่จะเห็นความเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าหวานก็ไม่ใช่เรื่องยาก
“ป…เปล่าฮะ” ร่างเล็กตอบ
“หืม….. เขินหรอ?” ร่างหนาผละออกมาจากคนตัวเล็กแล้วกลับมายืนที่เดิม บนแท่นยืนข้างๆ
“…” ร่างเล็กหันหลบสายตาร่างหนา
“ฮึๆๆ” ร่างหนาหัวเราะเบาๆในลำคอ แม้ว่าคนตัวเล็กจะไม่ได้ตอบอะไร แต่การกระทำแบบนั้นกลับเป็นคำตอบให้กับคำถามของร่างหนาได้อย่างดี “ผมจะเริ่มเกมส์แล้วนะ พร้อมนะครับ” ร่างหนาพูดก่อนจะกดคำสั่งเริ่มเกมส์…
ตลอดหลายชั่วโมงของช่วงบ่ายนี้ ทั้งสองได้ทำกิจกรรมต่างๆร่วมกันมากมาย ทั้งใน Game Zone ที่ที่มีบางอย่างที่ดงอูไม่เคยเล่น โฮวอนก็สอนให้ และการโยนโบว์ลิ่งด้วยกัน แม้ว่าจะดูเป็นเพียงเกมส์ทั่วไป แต่สำหรับดงอู มันคือช่วงเวลาที่เต็มไปด้วยความสุข และสำหรับโฮวอน มันเป็นช่วงเวลาที่มีค่าและน่าจดจำ เป็นช่วงเวลาที่ไม่อาจลืม เพราะเขาไม่รู้ว่าหลังจากนี้ทั้งสองคนจะมีโอกาสความสุขร่วมกันเช่นนี้ได้อีกหรือไม่..
“ก่อนกลับเราถ่ายรูปกันมั้ย?” ร่างหนาเสนอขึ้นขณะที่ทั้งสองเดินผ่านตู้ถ่ายรูปสติ๊กเกอร์
“เอาสิฮะ^ ^” ร่างเล็กตอบรับ
“งั้นไปกัน” ร่างหนาบอกก่อนจะเดินนำร่างเล็กเข้าไปในตู้ถ่ายรูปสติ๊กเกอร์
“จะถ่ายกี่รูปดีล่ะฮะ” ดงอูถามหลังจากเดินตามโฮวอนเข้ามา
“ถ่ายเยอะๆเลย” พูดจบร่างหนาก็ใส่เงินเข้าไป
“ถ่ายไปทำอะไรเยอะแยะ..”
“ก็ถ่ายเก็บไว้ไง มา ถ่ายรูปกันเถอะ” ร่างหนาพูดจบก็ดึงตัวร่างเล็กให้เข้ามาใกล้มากขึ้นก่อนจะกดถ่ายรูป…
ช็อตแล้วช็อตเล่าที่ผ่านไปเหมือนกับได้เก็บช่วงเวลาดีๆลงมาไว้ในแผ่นกระดาษ ช็อตแรกๆก็ยังคงเป็นรูปที่ทั้งคู่ถ่ายคู่กันอยู่ แต่เมื่อมาถึงช็อตที่สาม ร่างหนาก็เริ่มแกล้งคนตัวเล็ก ไม่ว่าจะใส่เขา จั๊กจี้ หรือหยิกแก้ม ทำให้เกิดเสียงหัวเราะจากการแหย่กันไปมาขึ้นภายในตู้เล็กๆนั้น กระทั่งมาถึงช็อตสุดท้าย…ร่างหนาก็ก้มลงมาหอมแก้มคนตัวเล็กในจังหวะเดียวกับที่เครื่องได้บันทึกภาพสุดท้ายไว้พอดี
“รอดูรูปกัน^ ^” ร่างหนาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้พูดขึ้นในขณะที่พวงแก้มใสของดงอูนั้นได้ขึ้นสีไปจนถึงฝบหูเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“…”
“เลิกเขินได้แล้วน่า ฮะๆๆ” โฮวอนพูดกับคนตัวเล็กพลางหัวเราะเบาๆ
“ก็คุณโฮวอนนั่นแหละ…” คนตัวเล็กที่ยังคงก้มหน้างุดอยู่กล่าวเป็นเชิงโทษร่างหนา
“ผมทำไมหรอ?”
“…” ดงอูยังคงยืนก้มหน้าเพื่อซ่อนพวงแก้มสีแดงอยู่เช่นเดิม
“ฮ่าๆๆๆ” ร่างหนาหัวเราะให้กับความน่ารักและใสซื่อของคนข้างกายแล้วเข้าไปโอบไหล่เล็กนั้นไว้ “รูปได้แล้ว ไปกันเถอะ” ร่างหนาหยิบรูปที่ได้แล้วพาร่างเล็กเดินออกมาจากตู้ถ่ายรูป
“คุณอยากเก็บรูปไหนไว้บ้างล่ะ?” ร่างหนาเอ่ยถามขณะที่เดินมาที่ลานจอดรถพลางดูรูปที่ถ่ายไว้ไปด้วย
“คุณโฮวอนเลือกก่อนเลยฮะ” ร่างเล็กตอบ
“ถ้าอย่างนั้น… ผมขอเก็บรูปสุดท้ายไว้ได้ไหม” โฮวอนบอก
“ได้ฮะ..” ดงอูตอบพลางมองไปที่รูปรูปนั้น… ในรูป โฮวอนกำลังหอมแก้มเขา ในขณะที่ใบหน้าของร่างเล็กกำลังแสดงอาการตกใจเนื่องจากการกระทำที่ไม่คาดคิดของร่างหนา
“หรือว่าคุณอยากเก็บรูปนี้ไว้?” ร่างหนาถามขึ้นอีก
“ไม่เป็นไรฮะ คุณโฮวอนเก็บไว้เถอะ” ดงอูตอบแล้วส่งยิ้มให้ร่างหนา ตอนนี้ทั้งสองเดินมาถึงรถของโฮวอนแล้ว
“ที่ผมอยากเก็บรูปนี้ไว้ เพราะผมไม่อยากลืม ว่าผมรักคุณมากแค่ไหน…” โฮวอนพูดขึ้นหลังจากทั้งคู่เข้ามานั่งในรถแล้ว และร่างหนาก็สตาร์ทเครื่องและนั่งรอให้เครื่องอุ่นสักพัก “ส่วนรูปที่เหลือผมอยากให้คุณเก็บไว้ ผมไม่อยากให้คุณลืมว่าเราสองคนเคยมีความสุขกันแค่ไหน” พูดจบ ร่างหนาก็หยิบมีดพับอเนกประสงค์ที่มักจะมีติดรถไว้เสมอออกมาแล้วใช้ส่วนที่เป็นกรรไกรตัดรูปสุดท้ายออกมาใส่ไว้ในกระเป๋าสตางค์ของตน แล้วจึงส่งรูปที่เหลือให้ร่างเล็กเก็บเอาไว้
“ขอบคุณนะฮะ” ร่างเล็กรับรูปมาจากร่างหนา ก่อนจะเงยขึ้นไปสบสายตากัน…สายตาที่ร่างเล็กรับรู้ได้ว่ามันเต็มเปี่ยมไปด้วยความจริงใจ
“ขอบคุณทำไมกัน ไม่ต้องขอบคุณหรอก”
“ไม่รู้สิฮะ… ก็แค่อยากจะขอบคุณ…ทุกๆอย่างที่คุณทำให้ผม”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเต็มใจ” ร่างหนาส่งยิ้มบางๆให้ร่างเล็ก
“…”
“ไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะกันไหม แดดไม่ค่อยแรงแล้ว” โฮวอนกล่าวชวน
“ก็ดีนะฮะ” คนตัวเล็กตอบกลับ
****************************************************************************************************************************************
เรื่องดำเนินมาเกินครึ่งแล้วน้าาา เมนท์บอกกันหน่อย:3 เพิ่งมาอ่านก็เมนท์ได้นะ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามผลงานกากๆของไรท์เตอร์คนนี้มาจนถึงตอนนี้น้าาา
ถ้าใช้คำไม่ถูกใจหรือมีคำผิดก็ขอโทษมา ณ ท่ีนี้ด้วยค่ะ
ที่มาภาพ
http://cdn.shopify.com/s/files/1/0380/3873/products/apparel-new-era-59fifty-new-york-yankees-baseball-cap-green-1_1024x1024.jpg?v=1445408804
http://www.strictlyfitteds.com/sites/default/files/styles/featured_550_x_420/public/onspotz-x-new-era-fitted-cap-1_2.jpg
http://neweracaptalk.com/blog/blog/2014/10/15/new-york-yankees-new-era-59fifty-fitted-cap/
ความคิดเห็น