คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : 9 Just our hearts (END!)
Howon’s part
“ดงอู…” ผมเรียกร่างเล็กออกมา
“…”
“ดงอูรักพี่เหรอ” ผมถามสิ่งที่ผมได้ยินก่อนหน้าออกไป
“ฮึก.. ฮึก.. ฮึก…” แต่คำถามของผมกลับเรียกน้ำตาของคนตัวเล็กกลับมาอีกครั้ง นี่วันนี้ผมทำคนตัวเล็กร้องไห้ไปกี่ครั้งแล้วนะ
“ดงอูเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม” ผมเดินเข้าไปกอดคนตัวเล็กไว้ในอ้อมแขน หวังว่าจะช่วยปลอบให้คนตัวเล็กหยุดร้องไห้ได้
“ฮึก.. ฮือ… ปล่อยดงอูนะ” แต่คนตัวเล็กพยายามดันตัวเองออกมาแต่ผมก็ยังคงกอดเขาเอาไว้
“…”
“พี่โฮวอน ฮึก.. ใจร้าย นิสัยไม่ดี ฮึก.. พี่ทำแบบนี้ทำไม ในเมื่อพี่รักผู้ชายคนนั้น ฮึก.. แล้วพี่จะมาทำให้ดงอูรักพี่ทำไม ฮือ…” เมื่อดงอูไม่สามารถหนีจากอ้อมกอดของผมได้ เขาจึงใช้กำปั้นเล็กๆนั้นทุบลงมาบนไหล่ผมแทน อ่า… เรื่องวันนั้นดงอูเห็นผมจับแทฮยอนจริงๆสินะ
“ดงอู ฟังพี่ก่อนนะ” ผมพูดแล้วลูบหัวคนตัวเล็กเบาๆเพื่อให้เขาสงบลง “คนที่ดงอูเห็นว่าพี่กอดกับเขาเป็นแฟนเก่าพี่สมัยม.ปลาย เขาไปเรียนต่อที่อเมริกามาแล้ววันนั้นเราบังเอิญเจอกัน เขาก็เลยจะมาขอกลับมาคบกับพี่อีกครั้ง” พูดถึงตรงนี้ผมก็ดันคนตัวเล็กออกมามองหน้า “แต่พี่ตอบเขาไปว่าพี่แต่งงานแล้ว แต่งงานกับดงอูแล้ว” ผมยิ้มให้กับคนตัวเล็กแล้วปาดน้ำตาออกจากพวงแก้มนั้นให้เขา ดงอูไม่เหมาะกับน้ำตาเลยจริงๆ
“…”
“พี่รักดงอูนะ”
“จริงนะ พี่โฮวอน ฮึก.. ไม่ได้หลอกดงอูนะ” น้ำตาของคนตัวเล็กหยุดแล้ว แต่ยังติดสะอื้นอยู่นิดหน่อย
“จริงสิ” ผมตอบให้คนตัวเล็กมั้นใจแล้วเดินเข้าไปกอดคนตัวเล็กอีกครั้ง
“พี่โฮวอนอย่าโกหกนะ เพราะหัวใจดงอู ฮึก.. มันเชื่อพี่โฮวอนไปหมดแล้ว” คนตัวเล็กพูดแล้วกอดผมตอบ
“เชื่อได้เลย พี่ไม่โกหกดงอูแน่ๆ” เรากอดกันอยู่สักพักโดยไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีก ซึมซับความอบอุ่นในจิตใจ จนผมเห็นสมควรว่าคงจะต้องกลับบ้านกันแล้ว “กลับบ้านกันนะ” ผมบอกคนตัวเล็ก ซึ่งเขาก็พยักหน้ารับ แล้วเราก็คลายกอดออกมาก่อนจะเดินจับมือกันไปที่รถ ตลอดทางกลับบ้าน แม้เราจะไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา แต่เรานั่งกุมมือกันไว้ตลอด มันเหมือนฝันของผมจะเป็นจริงเลยล่ะครับ ตอนนี้ผมได้เป็นเจ้าของดงอูทั้งกายและใจ
Dongwoo’s part
คอนโดชั้น 15
“ดงอูไปอาบน้ำก่อนเลยนะ เดี๋ยวพี่รอเอง”
“ฮะ”
ผมเข้ามาในห้องน้ำ กำลังจะอาบน้ำ แต่เมื่อส่องกระจกดูก็พบว่าตาของตัวเองบวมอยู่หน่อยๆจากการร้องไห้ วันนี้ผมร้องไห้ไปเยอะมากเลย แต่สุดท้ายแล้วผมที่คิดว่าตัวเองหมดหวังไปแล้วตลอด 2 เดือนนี้ก็กลับมายิ้มได้อีกครั้ง เพราะตอนนี้ความรู้สึกของผมได้พี่โฮวอนมาให้คำตอบกับมันแล้ว
“พี่โฮวอนไปอาบน้ำได้แล้วฮะ” ผมเรียกพี่โฮวอนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียง แต่เมื่อพี่เขาละจากหนังสือแล้วเงยหน้าขึ้นมาตามเสียงที่ผมเรียก ผมก็ต้องแปลกใจเมื่อที่คอพี่โฮวอนมีสร้อยเส้นหนึ่งที่ดูคุ้นตาห้อยอยู่
“…” พี่โฮวอนวางหนังสือลง ยืนขึ้นเต็มความสูงแล้วเดินมาใกล้ผม
“อะไรฮะพี่…”
“…” พี่โฮวอนยังไม่พูดอะไรได้แต่ยิ้มให้ผม แล้วเขาก็แบมือข้างหนึ่งมาตรงหน้าผม ทำให้ผมเห็นสิ่งที่พี่โฮวอนกำไว้… มันสร้อยที่ผมอยากได้เมื่อตอนไปห้างฯคราวนั้น สร้อยคู่… พี่โฮวอนน้ำสร้อยขึ้นมาใส่ให้ผมช้าๆ ผมพูดอะไรไม่ออกเลย
“พี่ซื้อสร้อยเส้นนี้ไว้ กะว่าจะใส่มันให้ดงอูวันที่พี่บอกความรู้สึกกับดงอู และวันนั้นก็มาถึงแล้ว” พี่โฮวอนพูดและเอามือของเขามากุมมือผมไว้
“…”
“พี่ขอโทษที่ทำให้ดงอูเสียใจ ขอโทษที่ทำให้ดงอูร้องไห้ แต่นับจากนี้พี่จะทำให้ดีที่สุด ให้โอกาสพี่นะดงอู พี่รักนายนะ”
“ดงอูก็รักพี่โฮวอนฮะ” ผมอ้อมแอ้มตอบไป
“อะไรนะ” อ่า… นี่เขาไม่ได้ยินหรือเขากวนผมเนี่ย
“ดงอูก็รักพี่โฮวอนฮะ” ผมพูดให้ดังพอให้แน่ใจว่าพี่โฮวอนได้ยิน
“หืม อะไรนะ” ชัดเลยฮะ เขากวนผมจริงๆด้วย
“พอเลยไปอาบน้ำได้แล้ว ไม่ต้องมาแกล้งดงอูเลยนะ” ผมดึงมือออกมาแล้วดันพี่โฮวอนไปในห้องน้ำโดยไม่ลืมที่จะหยิบผ้าเช็ดตัวไปให้ด้วย
“อะไรกันอยากถูหลังให้ก็ไม่บอก” พี่โฮวอนคงเห็นว่าผมรีบดันให้เขาไปอาบน้ำมั้งเลยพูดแบบนี้ หน็อย! พอรับรักเข้าหน่อยก็แกล้งจังเลยนะ><
“ไม่เห็นอยากถูให้เลย อาบน้ำไปเลยพี่อ่ะ” ผมรีบพูดแล้วปิดประตูห้องน้ำทันที ก่อนจะเดินมานั่งยิ้มอยู่คนเดียวที่เตียง อ่า… การที่รู้ว่าคนที่เรารักก็รักเรามันมีความสุขแบบนี้นี่เอง
เมื่อร่างหนาเดินมาที่เตียงหลังจากอาบน้ำเสร็จก็เห็นว่าร่างบางกำลังนั่งยิ้มพลางใช้นิ้วสัมผัสไปบนจี้ของสร้อยที่เขาให้อยู่
“ชอบไหม” ร่างหนาไปนั่งข้างร่างเล็กแล้วเอ่ยถาม
“ชอบฮะ”
“ชอบสร้อยหรือคนให้สร้อย” ร่างหนาทำสายตาเจ้าเล่ห์ถามออกไปอีก
“ชอบสร้อยสิฮะ คนให้สร้อยไม่เห็นชอบเลย” ร่างเล็กแกล้งเฉไฉพูดไป
“ตอบผิดแล้ว ต้องโดนทำโทษ”
ฟอดดดด
“งื้อ~ พี่โฮวอนอ่ะ” ร่างหนาหอมแก้มร่างเล็กแรงๆจนดงอูร้องออกมา
“ให้โอกาสตอบใหม่อีกรอบ”
“ช…ชอบทั้งคู่ก็ได้” ร่างเล็กยู่ปากตอบอีกครั้ง
“ดีมาก ตอบถูกต้องให้รางวัล”
พูดจบร่างหนาก็ประกบริมฝีปากลงไปบนปากอิ่มของร่างเล็กจนร่างเล็กตกใจเบิกตากว้าง แต่สุดท้ายก็ปิดตาลงแล้วยกมือมาคล้องคอของร่างหนาไว้เมื่อร่างหนาค่อยๆบดเบียดริมฝีปากและขบเม้มเบาๆ จนกระทั่งร่างเล็กเริ่มขาดอากาศจึงทุบลงมาที่บ่าของร่างหนาเบาๆ ซึ่งร่างหนาก็รับรู้และผละออกมาให้ร่างเล็กได้หายใจ แต่เมื่อผละออกมาสักพักร่างเล็กก็ยังไม่ยอมเอาแขนออกจากลลำคอของร่างหนา แถมยังเอาหัวทุยๆนั้นมาซบลงบนอกแกร่งอีก
“ทำแบบนี้คิดจะยั่วกันหรอ”
“แล้วแต่จะคิด”
“งั้น…”
“เหวอ!~~” ร่างหนายกร่างเล็กให้มานั่งคร่อมบนตักตัวเองและกอดเองบางไว้
“ให้พี่แก้ตัวนะ”
“…” ร่างเล็กได้แต่เงียบอย่างอายๆ ทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะว่าที่ร่างหนาขอแก้ตัวน่ะมันเรื่องอะไร
“ให้รึเปล่า” ร่างหนาถามอีกครั้ง กลัวว่าถ้าทำอย่างนั้นไปโดยคนตัวเล็กไม่ยินยอมแล้วร่างเล็กจะโกรธเอา
“ขนาดนี้แล้วคิดว่าให้มั้ยล่ะ” ดงอูหน้าขึ้นสีแล้วตอบไป
.
.
.
.
.
.
.
{ตัดฉับ}
.
.
.
.
.
.
.
“พี่รักดงอูนะ” ร่างหนากระซิบบอกร่างเล็กในอ้อมแขน
“ดงอูก็รักพี่ฮะ” ร่างเล็กตอบเสียงแผ่วเบา
“ฝันดีนะ” ร่างหนาบอกพลางประทับจูบที่ต้นคอด้านหลังของร่างเล็ก กระชับกอดให้แน่นขึ้นและเข้าสู้ห้วงนิทราไปพร้อมกัน
Dongwoo’s part
“เอ้อ! ดงอูได้คุยกับเด็กคนนั้นบ้างรึยัง” พี่โฮวอนถามขึ้นขณะที่กำลังขับรถพากลับบ้านหลังจากผมสอนหนังสือเสร็จ
“เด็กคนไหนเหรอฮะ?”
“คนที่เคยชอบนายไง ที่ชื่อนัมจุนน่ะ”
“อ๋อ.. ยังเลยฮะ..” จะว่าไปหลังจากวันนั้นก็เกือบเดือนแล้ว ผมยังไม่ได้คุยกับเขาเลย
“พี่ว่า…นายน่าจะลองไปคุยดูนะ”
ddong_gg
นัมจุน
วันเสาร์นี้ว่างมั้ย
Kim monster
ว่างครับ พี่มีอะไรรึเปล่า
ddong_gg
มาเจอกันที่สวนสาธารณะตอน
สี่โมงเย็นได้ไหม?
พี่อยากคุยด้วยหน่อยน่ะ
Kim monster
ได้ครับ งั้นไว้เจอกันนะครับ
วันเสาร์
“พี่โฮวอนฮะ วันนี้กลับช้าหน่อยนะฮะ พอดีมีธุระนิดหน่อย” ร่างเล็กกรอกเสียงลงไปในมือถือ
“โอเค งั้นพี่จะได้ไม่รีบละกันนะ” ร่างหนาตอบกลับมา
เมื่อคุยโทรศัพท์เสร็จแล้วดงอูก็เข้าไปสอนหลังจากปล่อยพักต่อ จนเมื่อสอนเสร็จ ร่างเล็กก็รีบคว้ากระเป๋าสตางค์กับมือถือรีบออกไปจะตึกทันที
“มาถึงแล้วเหรอ รอนานมั้ย” ร่างเล็กเอ่ยกับร่างสูงที่มารอตนอยู่ก่อนที่สวนสาธารณะ ใช่…ธุระของร่างเล็กก็คือนัมจุนนี่แหละ แต่ที่ไม่อยากบอกร่างหนาเพราะกลัวว่าเขาจะคิดมาก สู้คุยให้จบๆไปแล้วค่อยไปเล่าให้ฟังดีกว่า
“ไม่นานครับ แล้ว… พี่มีอะไรจะคุยกับผมเหรอครับ” ร่างสูงตอบมา
“งั้นเข้าเรื่องเลยนะ… คือ พี่ขอโทษที่ต้องพูดแบบนี้ แต่พี่อยากให้นาย… เอ่อ…ตัดใจจากพี่เถอะ” ร่างเล็กพูดด้วยสีหน้ากังวลกลัวว่าจะทำร้ายจิตใจของนัมจุนไปมากกว่านี้
“ครับ…” ร่างสูงยิ้มน้อยๆกลับมา “ผมตัดใจแล้วล่ะ”
“พี่เชื่อว่ายังมีคนที่เหมาะสมกับนายมากกว่าพี่อีก พี่อยากให้นายเริ่มต้นใหม่อย่างมีความสุขนะ แต่… พี่ยังหวังว่าเราจะยังเป็นพี่น้องกันได้เหมือนเดิม”
“พี่ไม่ต้องห่วงนะครับ หลังจากวันนั้นผมก็ตัดใจแล้ว ตอนนี้ผมคิดกับพี่แค่เป็นพี่ชายของผมจริงๆ แล้วก็…ฝากบอกแฟนพี่ที่แอบอยู่ตรงโน้นด้วยนะครับว่าไม่ต้องห่วง” ร่างสูงพูดแล้วพยักพะเยิดไปที่หลังต้นไม้ต้นที่อยู่ใกล้ๆให้ร่างเล็กหันตาม
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวกลับนะครับ” นัมจุนยกยิ้มให้อีกครั้งแล้วเดินจากไป ส่วนดงอูก็ยังคงสับสนกับภาพที่เห็นเมื่อครู่ไม่หาย ร่างเล็กหันตามคำพูดของนัมจุนไปเห็นเหมือนมีเงาที่ดูคุ้นตาแอบอยู่หลังต้นไม้ เมื่อนัมจุนกลับไปแล้วคนตัวเล็กจึงเดินเข้าไปดู
“พี่โฮวอน!!!” ดงอูร้องอย่างตกใจเมื่อพบกับคนที่ยืนอยู่หลังต้นไม้ “พี่มาทำอะไรเนี่ย!?”
“ก็พี่กำลังจะไปรอนายแล้วขับรถผ่านมาเห็นนาย…อยู่กับนัมจุนพอดี ก็เลยจอดรถเข้ามาดูน่ะ” ร่างหนาสารภาพพร้องรอยยิ้มเจื่อนๆบนใบหน้า “แต่ตอนนี้พี่สบายใจแล้วนะ พี่ได้ยินหมดแล้วล่ะ” ร่างหนาพูดต่อแล้วเอามือมาโอบรอบเอวบางไว้ “แล้วก็… ขอโทษนะที่มาแอบฟัง”
“ไม่เป็นไรฮะ ดงอูก็กะว่าจะบอกพี่โฮวอนอยู่แล้วล่ะ” คนตัวเล็กยิ้มกว้างให้ ไม่ได้คิดโกรธเลยที่ร่างหนามาแอบฟัง
“พี่รักดงอูนะ”
“ดงอูก็รักพี่ฮะ^ ^”
ความรักไม่ต้องการจุดเริ่มต้น
ความรักไม่ต้องการเหตุผล
ความรักต้องการแค่คนสองคน
ที่พร้อมจะก้าวไปด้วยกัน
อาหารของความรักคือการเอาใจใส่ที่อาศัยหัวใจสองดวงมาประกอบกัน
..END..
..........................................................................................................................................................................
หายไปหลายวัน แต่กลับมาพร้อมกับตอนจบที่มาครบเลยทีเดียว แหะๆๆ ขออนุญาตให้เครดิตคุณ P'bear ผู้ที่ช่วยเหลือไรท์เตอร์มาตลอดอีกครั้งนะคะ
สุดท้ายนี้ต้องขอขอบคุณรีดเดอร์ที่น่ารักที่คอยติดตามและให้กำลังใจมาตลอด
รักรีดเดอร์ทุกคนนนนน
P.S. ขอบคุณภาพจาก http://data.whicdn.com/images/53367186/419358_593901163973254_562329753_n_large.jpg
ความคิดเห็น