คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 8 Misunderstand 2
2 เดือนผ่านมา ทุกอย่างเป็นปกติ ดงอูไม่ได้พูดหรือแสดงท่าทางอะไรออกไปหลังจากเรื่องที่ห้างสรรพสินค้าวันนั้น และร่างเล็กเพียงแต่ทำตัวเป็นปกติและพยายามถามหัวใจของตัวเองว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจของร่างเล็กนั้น ใช่ความรักหรือไม่ และทุกครั้งที่ร่างเล็กนึกถึงภาพที่ห้างฯวันนั้นมันก็พลันให้ปวดหนึบที่จิตใจเสมอ ถ้าอย่างนั้น คำตอบของร่างเล็กก็คงจะชัดเจนแล้ว… ซึ่งคำตอบนั้นก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลยตลอด 2 เดือน ซึ่งโชคดีร่างเล็กต้องไปสอนทุกวันเพราะเป็นช่วงปิดเทอม ซึ่งก็พอช่วยให้คนตัวเล็กไม่ต้องอยู่คนเดียวแล้วคิดมากให้ฟุ้งซ่านได้
Dongwoo’s part
“ไปเถอะดงอู เดี๋ยวสายนะ” พี่โฮวอนเรียกผมที่กำลังเก็บกระเป๋า เตรียมอุปกรณ์สำหรับการสอนอยู่
“เสร็จแล้วฮะ” ผมเดินตามพี่โฮวอนออกไป ตอนนี้อยู่ในช่วงปิดเทอมแล้วฮะ ซึ่งก็แปลว่าผมต้องไปทำงานทุกวัน โดยพี่โฮวอนจะไปส่งผมทุกเช้า ทำให้ผมแทบไม่ได้ใช้รถของตัวเองเลย
“เดี๋ยววันนี้พี่ไปรับเหมือนเดิมนะ” พี่โฮวอนพูดกับผมขณะขับรถมาจอดให้ผมลงที่ลานจอดรถของสถาบันกวดวิชาของผม
“ฮะ” ผมหันไปยิ้มให้พี่โฮวอน แล้วปลดเข็มขัดนิรภัยออก
“แล้วก็ตอนเที่ยงอย่าลืมกินข้าวด้วยล่ะ” พี่โฮวอนเตือนผม เพราะพี่เขารู้ว่าบางทีพอผมสอนรอบเช้าจบผมก็จะเตรียมการสอนรอบบ่ายไปเลยจนไม่ได้กินข้าว ถึงผมจะรู้เรื่องแบบนี้อยู่แล้วเพราะจบหมอมาแต่บางครั้งผมก็สนุกกับงานจนลืมไปเลยนี่นา
“ฮะ พี่โฮวอนไปทำงานขับรถดีๆนะฮะ” ผมพูดกับพี่โฮวอนก่อนจะปิดประตูรถแล้วเดินไปที่ตัวอาคาร
แล้ว ตอนนี้ผมกำลังสอนครอสม.5ในตอนบ่ายของวันฮะ และครอสสำหรับเข้ามหาวิทยาลับของม.6ก็จบไปตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว ทำให้ผมมีเวลาทานอาหารเที่ยงตามที่พี่โฮวอนสั่งไว้ได้ การเรียนการสอนดำเนินไปอย่างปกติฮะ ถึงผมจะหนักใจเรื่องพี่โฮวอนแต่เมื่อทำงานผมต้องให้สิ่งที่ดีที่สุดกับน้องๆ เพราะฉะนั้นเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงานผมต้องแยกเอาไว้อยู่แล้ว
“…ดังนั้นHyperthyroidismกับHypothyroidismจะวัดได้จากการทำThyroid function test คือตรวจT3, T4 และ TSH นะ ส่วนTRHที่ไม่นิยมตรวจเพราะว่าฮอร์โมนตัวนี้หลั่งอยู่ในสมองมันยากเวลาจะตรวจ ก็เลยไม่นิยมตรวจกัน… แล้วเนื้อหาตรงอื่นก็กลับไปทวนกันด้วยนะ พี่เน้นตรงที่สำคัญไว้ให้หมดแล้ว วันนี้พอแค่นี้ กลับบ้านได้เลยครับ”
“พี่คะ เวลารักษาต่อมไทรอยด์หรือจะทำลายต่อมไทรอยด์ทิ้งแล้วให้กลืน I-131 มันไม่อันตรายเหรอคะ” นักเรียนหญิงในคลาสคนหนึ่งของผมเดินเข้ามาถามสิ่งที่เธอสงสัย
And, can u smile? (smile)
นีกาวอนฮาจันนา~
“ขอโทษนะ พี่ขอรับโทรศัพท์แป๊บนึงนะ” เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้นผมเลยรีบบอกนักเรียนของผมแล้วเดินออกมาคุยโทรศัพท์
“ยอโบเซโย~” อ่า… สายจากพี่โฮวอนนี่เอง
“ดงอู ตอนนี้พี่ใกล้ถึงแล้วนะ สอนเสร็จแล้วใช่ไหม” พี่โฮวอนถามผมแต่ระหว่างที่ผมยืนอยู่หน้าห้องนั้นผมก็เจอใครคนหนึ่งที่ไม่ได้เจอกันมา 1 อาทิตย์เข้ามายืนยิ้มให้ตรงหน้า ผมก็ยิ้มตอบแล้วทำมือประมาณว่าให้เขารอก่อน
“พี่โฮวอน วันนี้พี่เข้ามารอข้างในเลยนะ พอดีมีคนมาหาผมน่ะ อาจจะช้าหน่อย” ผมกรอกเสียงลงไป
“อ๋อ ได้ๆ แล้วเจอกันนะ”
“ฮะ” ผมกดวางสายไปแล้วเดินกลับเข้าไปหานักเรียนหญิงคนนั้นพร้อมกับร่างสูงของคนที่เข้ามาหาผม
“โทษทีนะ มาๆๆ เมื่อกี้ถามเรื่อง I-131 ใช่ไหม I-131 เนี่ย จะปล่อยรังสีบีต้าของไอโอดีนซึ่งมีการทะลุทะลวงต่ำ และเวลากลืนเข้าไป รังสีนี้ก็จะทำลายเฉพาะต่อมไทรอยด์ โดยไม่ทำลายอวัยวะส่วนอื่นเลย”
“อ๋อ ค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ ขอบคุณค่ะพี่” นักเรียนหญิงกล่าวกับผมแล้วเธอก็กลับไป ผมจึงหันไปสนใจผู้มาใหม่ที่เพิ่งเดินเข้าห้องมากับผมเมื่อครู่
“ไงนัมจุน เป็นไงบ้าง สอบทำได้มั้ย แล้ววันนี้มามีธุระอะไรหรือเปล่า” ผมคุยกับนัมจุนนักเรียนคนสนิทของผม
“พี่.. ผมจะมาบอกพี่ว่า… ผมได้คณะวิศวะฯแล้วนะ!!” นัมจุนพูดทำเสียงเรียบๆในตอนแรกแล้วก็เซอร์ไพรส์ผมด้วยข่าวดีของเขา
“จริงหรอ! ยินดีด้วยนะ เดี๋ยวเลี้ยงขนมเลย ฮ่าๆๆๆ”
“ผมขอบคุณพี่มากเลยนะที่ช่วยติวเลขให้ผมอ่ะ จริงๆพี่ก็สอนเลขดีพี่น่าจะเปิดครอสไปเลยนะ”
“ไม่เอาอ่ะ การจะทำให้เด็กเข้าใจวิชาเลขมันยากนะ แต่นายน่ะหัวดีอยู่แล้วก็เลยเข้าใจง่าย”
“พี่ครับ… จริงๆที่ผมมาวันนี้ผมไม่ได้จะมาขอบคุณพี่อย่างเดียวนะ” อยู่ๆนัมจุนก็เปลี่ยนน้ำเสียงเป็นน้ำเสียงจริงจังขึ้นมา
“หืม.. มีอะไรรึเปล่า”
“ผมตั้งใจไว้ว่าถ้าผมติดคณะวิศวะฯนี้ ผมจะบอกพี่ว่า…”
“…?” คำพูดของเขาชวนให้ผมสับสนจริงๆ ตอนนี้นัมจุนก้าวเข้ามาหาผมอีกก้าว
“ผมชอบพี่นะครับ” ตอนนี้ผมสับสนมากจนถึงมากที่สุดเมื่อเขาพูดจบเขาก็โน้มใบหน้าลงมาหอมแก้มผม “พี่คบกับผมได้มั้ย” เขากระซิบที่ข้างใบหูของผมแล้วค่อยๆถอนตัวกลับออกไป ผมกำลังจะเงยหน้าขึ้นมองหน้าของนัมจุน แต่สายตาก็ต้องสะดุดเข้ากับร่างของคนคนหนึ่งที่ยืนอยู่หน้าประตู
“พี่โฮวอน!!” ผมพูดขึ้นอย่างตกใจก่อนที่พี่โฮวอนจะเดินหนีผมไป…
เมื่อร่างหนาเข้ามาถึงสถาบันของดงอูก็ยังไม่เห็นคนตัวเล็กลงมาเลย เขาจึงถามสต๊าฟของดงอูก็ได้คำตอบว่าดงอูอยู่ที่ห้องเรียนA ชั้น 2 จึงขึ้นไปหา แล้วก็ได้เห็นภาพที่ไม่ควรเห็น… ภาพที่มีชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังหอมแก้มคนตัวเล็ก… ร่างเล็กอาจจะเป็นของเขาแค่ร่างกาย แต่ใจคงจะเป็นของคนตรงหน้าคนตัวเล็กนั้นไปแล้ว ร่างหนาเดินหนีออกมาจนถึงชั้นล่างและกำลังจะเดินออกไป แต่คนตัวเล็กวิ่งมารั้งเอาไว้ก่อน
“พี่โฮวอน เดี๋ยว ฟังดงอูก่อน” คนตัวเล็กคว้าข้อมือของร่างหนาไว้ด้วยสองมือเล็กๆนั้น
“ไม่เป็นไร พี่เข้าใจ…”
“พี่กำลังเข้าใจผิดนะฮะ”
“พี่ขอโทษที่พี่ทำลายชีวิตของดงอูนะ พี่ขอโทษจริงๆ แล้วพี่จะลองไปคุยกับพ่อแม่เรื่องของเราให้” ตอนนี้ร่างหนาเจ็บปวดเหลือเกิน
“ไม่! พี่ฟังดงอูบ้างสิ”
“ดงอูรู้รึเปล่าว่าพี่รักนาย” ร่างหนาหันมาถามคนตัวเล็กกะทันหัน
“…” คนตัวเล็กมีสีหน้าสับสนขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดแล้วก็หลบตาร่างหนา ร่างเล็กยอมรับว่าเคยคิดจริงๆว่าร่างหนาชอบตน แต่เมื่อนึกถึงภาพเหตุการณ์ที่ห้างฯในวันนั้น
“นายรู้ใช่ไหม”
“…”
“นายไม่ควรเอาหัวใจพี่มาย่ำยีแบบนี้ ถ้ารักกันทำไมไม่บอกพี่ตั้งแต่แรก เราจะได้หาทางออกทางอื่น ทางที่ไม่ได้ลงเอยแบบนี้…” ร่างหนาค่อยๆคลายมือคนตัวเล็กออกแล้วก็เดินออกมา
“พี่โฮวอน!!”
พี่โฮวอนคลายมือของผมออกแล้วเดินออกไป… แล้วนัมจุนก็เดินเข้ามาหาร่างเล็กจากข้างหลัง ดงอูกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่อีกแล้ว ร่างเล็กปล่อยน้ำตาออกมาอย่างไม่ขาดสาย
“พี่เป็นอะไรครับ แล้วคนเมื่อกี้นี้…” นัมจุนเว้นคำถามตอนท้ายประโยคไว้
“ฮึก.. เขาเป็น ฮึก.. เป็นสามีของพี่เอง ฮึก..”
“…”
“แต่พี่ไม่โกรธนัมจุน ฮึก.. หรอกนะ ฮึก.. เพราะนัมจุนไม่รู้นี่ ฮึก..”
“ผมทำให้พี่กำแฟนพี่มีปัญหากันนะครับ เดี๋ยวผมจะไปคุยกับแฟนพี่ให้เอง พี่รอที่นี่นะครับ” พูดจบนัมจุนก็รับวิ่งออกไป
โฮวอนได้แต่เดินไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย เขาไม่อยากกลับคอนโด ไม่อยากกลับบ้าน เขาอยากอยู่คนเดียวก็เท่านั้น ร่างหนาเดินมาจนถึงทางม้าลายข้ามถนน แม้ว่าไฟสัญญาณรูปคนจะยังคงเป็นสีแดง แต่ร่างหนาก็ไม่ได้หยุดฝีเท้าของเขา
ปี๊นนนน
เสียงแตรรถดังขึ้นขณะที่โฮวอนก้าวขาลงไปที่พื้นถนน แต่โชคดีที่มีมือของคนคนหนึ่งมาดึงเอาไว้ ไม่อย่างนั้นร่างหนาคงจะถูกรถชนไปแล้ว
“พี่!!” คนคนนั้นคว้าแขนร่างหนาไว้แล้วถึงกลับมาบนฟุตบาธ
“อ่าว.. นายเองหรอ” ชายคนนั้นคือคิมนัมจุน
“พี่ครับ ผมอธิบายได้ พี่กำลังเข้าใจพี่ดงอูผิด” นัมจุนรีบพูด
“พี่ว่าพี่เข้าใจถูกนะ ทุกอย่างมันก็ชัดเจนที่นายสองคนรักกัน” ร่างหนาพูดเสียงแผ่ว
“ไม่ใช่ฮะ!” เสียงของร่างเล็กที่คุ้นเคยดังขึ้นทำให้โฮวอนและนัมจุนหันตามไปหาต้นเสียง
“ดงอู…” โฮวอนเอ่ยขึ้น
“ทำไมพี่ไม่ฟังผมบ้าง ไหนคืนแรกที่เราคุยกันพี่บอกว่ามีอะไรให้พูดทุกอย่างไง ฮึก.. แล้วพอผมจะพูดทำไมพี่ถึงไมฟัง ฮึก..” ร่างเล็กที่วิ่งตามนัมจุนออกมาเริ่มร้องไห้อีกครั้ง
“แล้วทำไมนายไม่บอกพี่ว่านายสองคนคบกันอยู่”
“แล้วทำไมพี่ไม่บอกผมเรื่อง ฮึก.. คนที่พี่กอดในห้างฯตอนนั้น ฮึก.. พี่รู้ไหมว่าผมเสียใจแค่ไหน ฮึก..” ร่างเล็กพยายามกลั้นก้อนสะอื้นเอาไว้แล้วพูดสิ่งที่หนักอยู่ในจิตใจตัวเองมาตลอด 2 เดือนที่ผ่านมา
“เอาเป็นว่าเรากลับไปคุยกันที่สถาบันดีกว่าไหมครับ” เมื่อร่างสูงของนัมจุนเห็นว่าทั้งสองคนคงจะต้องคุยกันอีกยาว จึงชวนให้ทั้งสองกลับไปก่อน ซึ่งร่างเล็กก็หันหลังเดินนำไปก่อนจนถึงที่สถาบันแล้วก็ขึ้นไปที่ชั้น 2 ที่ไม่มีใครอยู่แล้ว ซึ่งโฮวอนและนัมจุนก็เดินตามมา แต่เมื่อมาถึงห้องชั้นบนแล้วกลับไม่มีใครเริ่มพูดอะไรออกมาเลย นัมจุนจึงเริ่มพูดออกมาก่อน
“ผมแค่แอบชอบพี่ดงอูครับ” เมื่อร่างสูงเริ่มพูด ร่างหนาก็หันมามอง “ผมไม่รู้ว่าพี่ดงอูแต่งงานแล้ว ผมไม่ทันสังเกตแหวนบนนิ้วของพี่ดงอู ผมกับพี่ดงอูก็ยังไม่ได้คบกันครับ และผมคิดว่าพี่ดงอูก็คงจะไม่คบกับผมแน่ๆ เพราะพี่ดงอู…เขาไม่ได้รักผม พี่โฮวอนสบายใจได้”
“นัมจุน พี่ขอโทษด้วยนะ แต่พี่คิดกับนายเหมือนน้องชายคนหนึ่ง ดงอูไม่ได้รักนัมจุนแบบนั้น… แบบที่ดงอูรักพี่โฮวอน…” ดงอูพูดกับนัมจุนแล้วหันมาพูดกับโฮวอน โดยประโยคตอนท้ายของร่างเล็กแผ่วเบาลงเรื่อยๆ
“ผมขอโทษที่ทำให้พี่เข้าใจผิดนะครับ ผมผิดเองที่ดันไปรักคนมีเจ้าของ แต่พี่อย่าโกรธพี่ดงอูเลยครับ ถ้าจะโกรธก็โกรธผมดีกว่า” นัมจุนเอ่ยออกมาอย่างรู้สึกผิด… และเศร้าใจที่ตัวเองดันไปหลงรักดงอูและสุดท้ายก็ต้องมาผิดหวัง แถมยังรู้สึกแย่เข้าไปใหญ่ที่ทำให้ทั้งสองคนผิดใจกัน
“ขอบใจนะนัมจุน ตอนนี้นายกลับไปก่อนนะ” ร่างเล็กหันมาพูดกับนัมจุน ซึ่งร่างสูงก็พยักหน้ารับแล้วก็เดินออกไป ปล่อยให้โฮวอนและดงอูได้อยู่กันสองคน…
..........................................................................................................................................................................
เป็นไงบ้างคะ ดราม่าพอไหวมั้ยอ่ะ ไรท์เตอร์แต่งดราม่าไม่ค่อยเก่งอ่ะ...
ความคิดเห็น