คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 8
“ดงอู” ร่างหนาที่นั่งอยู่หน้าทีวีกับร่างเล็กในช่วงสายของวันหยุดเอ่ยเรียกขึ้น
“ฮะ?”
“วันนี้เราไปห้างฯกันมั้ย”
“ไปซื้ออะไรหรอฮะ?” ร่างเล็กถามอย่างสงสัย
“ก็คุณน่ะ…” ร่างหนาขยับเข้ามาโอบเอวดงอูไว้ ความใกล้ชิดทำให้คนตัวเล็กพวงแก้มขึ้นสีระเรื่อขึ้น “ท้อง 3 เดือนแล้วไม่ใช่หรอ”
“ก…ก็ใช่ฮะ”
“เห็นมั้ยว่าท้องคุณมันก็เริ่มโตขึ้นมานิดนึงแล้ว…” พูดพลางเอื้อมมืออุ่นมาวางที่ท้องของร่างเล็กที่ตอนนี้นูนขึ้นมาเล็กน้อย “แล้วเดี๋ยวก็จะโตขึ้นเรื่อยๆด้วย เราไปซื้อเสื้อผ้าเตรียมไว้ให้คุณกันมั้ย แล้วก็ไปซื้อของใช้เตรียมไว้ให้เจ้าตัวน้อยด้วย”
“แต่ยังไม่รู้เลยนะฮะว่าลูกเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย” ดงอูส่งยิ้มกลับ
“ซื้อพวกขวดนมหรือเตียงก่อนก็ได้นี่ ไปกันเถอะ”
“ก็ได้ฮะ” ร่างเล็กตอบตกลง
ห้างสรรพสินค้า
โฮวอนเดินเคียงข้างดงอูโดยมีซองยอลเดินเข็นรถเข็นตามหลัง ทั้งสามคนเดินมาที่แผนกของใช้เด็ก
“เอาเซตขวดนมอันนี้ไปอีกอันดีมั้ย” โฮวอนหันมาถามดงอู
“แค่สองเซตก็เยอะแล้วนะฮะ จะเอาอีกหรอ” ร่างเล็กท้วง
“….งั้นไม่เอาก็ได้” ร่างหนาพูดเสียงอ่อยแล้ววางขวดนมลงที่ชั้นเหมือนเดิมก่อนจะหยิบที่ล้างขวดนมใส่ลงมาในรถเข็นแทน เรียกเสียงหัวเราะเบาๆจากคนตัวเล็กได้
“คุณโฮวอนนี่…เห่อลูกเหมือนกันนะฮะ” ดงอูกล่าว
“แน่นอนสิ ลูกคนแรกของผมเลยนะ หรือว่าคุณไม่ดีใจ…?” ว่าแล้วก็เดินมาโอบเอวคนตัวเล็กไว้
“ดีใจสิฮะ” ร่างเล็กส่งยิ้มให้
“ดงอู…”
“ฮะ?”
“ขอบคุณนะ”
“ขอบคุณเรื่องอะไรกันฮะ”
“ขอบคุณที่มาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตผม ไม่สิ…คุณคือชีวิตของผม คุณกับลูก… ขอบคุณที่มีเจ้าตัวน้อยนี้” ร่างหนาหันมาสบตาคนตัวเล็ก ส่งความรักอันบริสุทธิ์และจริงใจผ่านทางสายตา
“งั้นผมก็ต้องขอบคุณคุณเหมือนกัน ที่คุณพาผมมา และขอบคุณที่คุณรักผม…” ร่างเล็กกล่าวบ้าง
“…”
“เพราะผมก็รักคุณนะฮะ”
ฟอดดด
“งื้อออออ>< เดี๋ยวคนอื่นเห็นนะ” ดงอูตีเข้าไปที่ต้นแขนของโฮวอนเมื่ออยู่ๆร่างหนาก็ก้มลงมาสูดความหอมจากพวงแก้มนิ่มของร่างเล็กไปฟอดใหญ่
“ไม่เห็นเป็นไรเลย” พูดพลางส่งยิ้มให้ “ไปดูตรงอื่นดีกว่า” ว่าจบก็ออกเดินต่อ…
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“คุณอยากได้ชุดแบบไหนหรอ” ร่างหนาเอ่ยถามขณะเลือกชุดคลุมท้องให้ดงอูอยู่
“ไม่รู้สิฮะ…” ร่างเล็กตอบแล้วเดินดูไปเรื่อยๆ
“คุณดงอูครับ” ซองยอลเอ่ยเรียก “คุณชอบแบบนี้ไหมครับ” พูดพลางชี้ไปที่ชุดคลุมท้องที่ดูเหมือนเสื้อยืดตัวยาวลายสนูปปี้
“อื้ม! น่ารักดีนะดงอู” โฮวอนเห็นด้วย “ชอบมั้ย”
“ชอบนะฮะ^ ^ คุณซองยอลนี่ตาถึงจริงๆ” ร่างเล็กตอบพลางหยิบเสื้อตัวนั้นขึ้นมาลองทาบดู ส่วนซองยอลก็ยิ้มแล้วก้มหัวรับคำชมลงเล็กน้อย
“งั้นก็เอาตัวนี้แหละ เอาอีกลายนึงด้วยมั้ย” ร่างหนาหยิบเสื้อแบบเดียวกันแต่คนละลายชูให้ร่างเล็กดู และเมื่อร่างเล็กพยักหน้ารับ ร่างหนาก็หยิบใส่ลงในรถเข็นทันที
“คุณโฮวอนฮะ” ดงอูเอ่ยเรียก “แล้วตัวนี้ล่ะฮะ” ร่างเล็กหยิบชุดเอี๊ยมตัวหนึ่งขึ้นมาทาบตัวแล้วหันไปหาร่างหนา มันเป็นชุดเอี๊ยมคลุมท้อง
“อื้อ น่ารักดีนะ คุณใส่แล้วต้องน่ารักแน่เลย” โฮวอนตอบ “เอาตัวนั้นด้วยสิ”
“…” สิ้นคำพูดของร่างหนา ดงอูก็ถือชุดเอี๊ยมตัวนั้นมาใส่รถเข็น
“คุณเอาตัวไหนอีกมั้ย”
“ไม่เอาแล้วฮะ แค่นี้พอแล้ว”
“งั้นไปซื้อเตียงกัน”
“จะซื้อเลยจริงๆหรอฮะ”
“ซื้อเลยสิ :)”
หลังจากที่เลือกซื้อเตียงและของใช้จุกจิกอื่นๆแล้วก็ออกมาจ่ายเงินที่แคชเชียร์ และขณะที่โฮวอนและดงอูเดินกลับไปที่รถโดยมีซองยอลเข็นรถตามมนั้น ร่างหนาก็เหลือบไปเห็นร้านร้านหนึ่ง เป็นร้านขายแหวน…
“เอ่อ…ดงอู คุณกับซองยอลไปที่รถก่อนเลยนะ ผมขอไปเข้าห้องน้ำแป๊บนึงแล้วจะรีบตามไป” โฮวอนกล่าว
“ก็ได้ฮะ” ร่างเล็กตอบแล้ว โฮวอนก็เดินแยกตัวออกมามุ่งไปทางห้องน้ำ ก่อนจะแอบอ้อมกลับมาที่ร้านแหวนแล้วเดินเข้าไปอย่างไม่ลังเล
ร่างหนาเดินเลือกแหวนอยู่ในร้านครู่หนึ่งและสุดท้ายก็เลือกซื้อแหวนเงินเกลี้ยงแท้มาสองวง วงเล็กวงหนึ่งและอีกวงที่ใหญ่กว่า เมื่อซื้อแหวนเรียบร้อยแล้วร่างหนาก็รีบเอาแหวนใส่กระเป๋ากางเกงแล้วรีบตรงไปที่รถทันที
“หืม…? ไปไหนกัน ทำไมไม่อยู่ที่รถล่ะ” ร่างหนารำพึงกับตัวเองเบาๆเมื่อเห็นว่าทั้งดงอูและซองยอลไม่อยู่ที่รถ
“คุณโฮย่า…” ซองยอลโผล่เข้ามาหาร่างหนาในสภาพเหงื่อท่วมตัวและตัวเปื้อนฝุ่นไปหมด
“เกิดอะไรขึ้น!!?” ร่างหนาถามอย่างตกใจ “แล้วดงอูล่ะ”
“ตอนผมเก็บของเสร็จแล้วและกำลังจะเข้าไปในรถ พวกของคุณดูจุนโผล่มาครับ มากัน 3 คน แต่ผมจัดการไปแล้วคนนึง อีกสองคนจับตัวคุณดงอูไป” ซองยอลเริ่มเล่าเรื่องตอนที่โฮวอนไม่อยู่
“ไปที่ไหน!??”
“หยิบปืนแล้วตามผมมาได้เลยครับ” สิ้นคำซองยอล โฮวอนก็รีบเปิดประตูรถ หยิบปืนออกมา และวิ่งตามซองยอลไปทันที
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“มาแล้วหรอโฮย่า!” ชายคนหนึ่งตะโกนขึ้นอย่างไม่กลัวใครได้ยินเมื่อเห็นโฮย่าโผล่เข้ามาพร้อมยกปืนขึ้นเล็งมาทางพวกเขา ชายคนนั้นจับตัวดงอูไว้แล้วเอาปืนจ่อที่ขมับร่างเล็ก ร่างเล็กตัวสั่นเทาด้วยความกลัว ตอนนี้เขาอยู่ที่ตึกร้างไม่ไกลจากห้างฯนัก แต่ก็น้อยคนมากที่จะผ่านมาทางนี้
“คุณดูจุนส่งพวกฉันมาจัดการพวกแก คราวก่อนทำเจ้านายฉันไว้แสบนักนะ แต่แกไม่ต้องห่วง เพราะคุณดูจุนไม่เอาถึงตายหรอก แต่คนอื่นน่ะไม่แน่” ชายอีกคนพูดขึ้นแล้วยกปืนขึ้นมาทางโฮวอน
“ปล่อยดงอู” โฮวอนบอก และยังไม่ลดปืนลง
“งั้นแกก็ต้องทิ้งปืนก่อน” ชายคนที่จับตัวดงอูไว้พูด “ไม่งั้นฉันยิงเขานายสมองไหลแน่”
“เฮ้อ…” ร่างหนาถอนหายใจทีหนึ่งก่อนจะกล่าวออกไป “แต่ฉันว่า…ถึงฉันทิ้งปืน นายก็ยังจะยิงเขา แล้วก็ค่อยยิงฉันต่ออยู่ดี ลูกไม้โง่ๆแบบนี้น่ะเลิกใช้ได้แล้ว” ร่างหนาลดปืนลงแต่ก็ยังถือไว้ในมือ “ถ้ามันจะเป็นอย่างนั้น ก็รีบฆ่าเขาแล้วมาสู้กันเลยดีกว่า… ไม่ใช่ว่าจะหลอกให้ฉันทิ้งปืนแล้วค่อยมาแอบยิงกันทีหลัง เพราะยังไงฉันก็ไม่ยอมตายเพราะเขาอยู่แล้ว” ร่างหนาพูดจบก็ก้าวเท้าไปข้างหน้าก้าวหนึ่ง
“อย่าเข้ามานะเว่ย!” ชายคนที่จ่อปืนมาทางโฮวอนตั้งแต่แรกตะโกน เริ่มรู้สึกสับสนที่การใช้คนตัวเล็กมาเป็นตัวประกันดูเหมือนจะไม่ได้ผล
“ฮึก… ฮึก… คุณโฮวอน… ฮึก..” เสียงสะอื้นดังขึ้น เสียงของดงอู… น้ำตาของร่างเล็กไหลออกมาเป็นสายเมื่อได้ยินสิ่งที่โฮวอนกล่าว ร่างเล็กมองโฮวอนผ่านม่านน้ำตา แต่โฮวอนกลับไม่มองเขาเลยสักครั้ง
“เร็วสิ เห็นไหม ดูเหมือนเขาจะกลัวมากแล้วนะ” ร่างหนายกยิ้มน้อยๆแล้วพยักพะเยิดไปทางดงอู
ปัง!!
ปัง!
ท่ามกลางความตกใจของทุกคน ซองยอลโผล่มาจากทางด้านหลังและยิงเข้ากลางหลังของชายที่จับตัวดงอูไว้ แล้วโฮวอนก็ยิงไปที่กลางอกของชายที่จ่อปืนมาทางเขา ก่อนจะถลาเข้าไปรับตัวดงอูมาไว้ในอ้อมแขน
ซองยอลตามไปยิงชายทั้งสองซ้ำ ในขณะที่ร่างหนากอดคนตัวเล็กไว้แน่น ร่างเล็กร้องไห้ออกมาอย่างหนัก น้ำตาร้อนๆหลั่งออกมาเป็นสาย ไม่รู้ว่าเพราะความเสียใจ ความตกใจ หรือความดีใจที่ร่างหนามาช่วยกันแน่
“คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม เจ็บตรงไหนรึเปล่า” ร่างหนาถาม
“ไม่ฮะ… ฮึก… คุณโฮวอน ฮึก.. ฮืออออ~” ดงอูตอบแล้วกอดร่างหนาไว้แน่น
“ไม่เป็นไรนะ ผมอยู่นี่แล้ว ปลอดภับแล้วนะ” ร่างหนาลูบหัวคนตัวเล็กเป็นการปลอบโยน
“คุณไม่ต้องคิดมากเรื่องที่ผมพูดเมื่อกี้นะ ผมแค่ถ่วงเวลาให้ซองยอลเข้ามายิงพวกมันใกล้ๆเฉยๆ คุณไม่คิดมากนะ” ร่างหนาบอก
“ฮึก… ฮึก… ฮือ….”
“เห็นมั้ยล่ะว่าผมไม่มองคุณเลย เพราะถ้าผมมองคุณน้ำตาผมต้องไหลแน่ เชื่อผมสิ” เสียงทุ้มกล่าวอย่างอ่อนโยน มือหนายังคงลูบศีรษะทุยไปเรื่อยๆ สิ่งที่เขาพูดออกมาล้วนเป็นความจริงทั้งสิ้น
“ฮือออ… ฮึก..”
“ผมพูดแบบนั้นทั้งที่ยังมองตาคุณไม่ได้หรอก ผมคงรู้สึกผิดไปทั้งชีวิตแน่ๆ”
“ฮึก…”
“ผมขอโทษที่ทำให้คุณตกอยู่ในอันตราย” โฮวอนมอบจุมพิตลงบนขมับชื้นเหงื่อของดงอู
ซึ่งคนตัวเล็กก็พยักหน้ารับคำขอโทษนั้นโดยไม่ได้ถือโทษโกรธร่างหนาเลยแม้แต่น้อย “ไปกันเถอะ” ร่างหนาค่อยๆพาคนตัวเล็กลุกขึ้น
ปัดเศษดินและฝุ่นออกให้แล้วพาเดินมาที่รถโดยมีซองยอลเดินตามมา
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
แขนแกร่งยังคงโอบกอดคนตัวเล็กไว้แน่น ร่างเล็กเองก็ยังคงซบหน้าลงกับอกแกร่งอยู่ไม่ห่าง จนทั้งคู่ขึ้นมานั่งที่เบาะหลังของรถโดยมีซองยอลทำหน้าที่เป็นคนขับ ซองยอลสตาร์ทรถและรอสักพักเพื่อให้เครื่องอุ่น และทันใดนั้นเอง…
“ดงอู…” ร่างหนาเรียก
“ฮะ…” เสียงหวานตอบรับแต่ก็ยังไม่เงยหน้าขึ้นมา
“มองผมหน่อย”
“มีอะไรหรือฮะ” ดงอูเงยหน้าขึ้นสบตาโฮวอน แล้วร่างหนาก็ค่อยๆปาดคราบน้ำตาออกจากพวงแก้มนิ่มเบาๆ
“คุณรู้มั้ยว่าผมหายไปไหนมา”
“…?”
“จริงๆผมไม่ได้ไปเข้าห้องน้ำหรอกนะ แต่ผมไปซื้อนี่มา…” กล่าวจบก็หยิบแหวนเงินวงที่เตรียมไว้ขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงให้ร่างเล็กดูก่อนจะค่อยๆจับมีเรียวขึ้นมาแล้วสวมแหวนนั้นลงไปที่นิ้วนางข้างซ้ายอย่างทะนุถนอม
“คุณโฮวอน…” ดงอูรู้สึกตื้นตันใจเป็นอย่างมากจนไม่สามารถเอ่ยอะไรออกมาได้ น้ำตาที่เหือดหายไปแล้วกลับตีขึ้นมาที่ขอบตาอีกครั้ง
“แหวนนี้เป็นตัวแทนของผม ผมอยากให้คุณสวมมันไว้ตลอด” ร่างหนาพูดพลางชี้ไปที่ตัวอักษร H บนแหวนซึ่งเขาได้ให้ที่ร้านสลักเอาไว้ให้ “และผมก็จะสวมแหวนวงนี้ไว้ตลอดเหมือนกัน” ร่างหนาหยิบแหวนอีกวงหนึ่งที่สลักตัว D ไว้ขึ้นมาใส่ไว้ในมือดงอู “ผมอยากให้คุณสวมมันให้ผม…ได้มั้ย”
“ฮึก… ได้ฮะ” น้ำตาแห่งความสุขที่กลั้นไว้ไม่อยู่ทะลักออกมา ร่างเล็กรับแหวนมาแล้วสวมเข้าที่นิ้วนางข้างซ้ายของร่างหนาเช่นกัน หลังจากนั้นโฮวอนก็คว้าคนตัวเล็กเข้ามากอดไว้แนบอก
“แต่งงานกันนะ”
“อื้อ~…” ดงอูไม่สามารถเค้นคำพูดใดๆออกมาได้อีกแล้ว จึงได้แต่ขานรับในลำคอแล้วพยักหน้าเท่านั้น
“ซองยอล” โฮวอนเรียกผู้เป็นลูกน้อง
“ครับ”
“ก่อนกลับบ้านแวะไปโบสถ์ก่อนนะ”
“ได้ครับ” ซองยอลรับคำแล้วยิ้มออกมาก่อนจะออกรถมุ่งหน้าไปยังโบสถ์ทันที
โฮวอนและดงอูเข้าพิธีแต่งงานกันที่โบสถ์โดยมีบาทหลวงเป็นผู้ประกอบพิธีให้ และมีพยานคือซองยอลนั่นเอง ทั้งคู่ไม่ต้องการผู้คนมากมายมาร่วมแสดงความยินดี หรือไม่ได้ต้องการความหรูหราในการจัดงาน แต่ต้องการเพียงแค่ ‘กันและกัน’ เพื่อให้อีกฝ่ายรับรู้ว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ก็จะมีอีกคนอยู่ข้างๆ…ตลอดไป…
*************************************************************************************************
ฮริ้ง ;__; บอกเลยว่าเขียนฉากขอแต่งงานไปก็เขินไป>< หวานกันไม่เกรงใจพี่ยอลเล๊ยยยย อุอิ
แต่พี่ยอลเค้าก็เชียร์คู่นี้มาตั้งแต่แรกแล้วล่ะเนอะ^ ^ ชอบไม่ชอบ ฟินไม่ฟินยังไงเมนท์บอกกันหน่อยจิ ไรท์อยากรู้ความคิดเห็นของทุกคน
ที่มาภาพ
http://b.lnwfile.com/_/b/_raw/xj/n2/0y.jpg
http://fb-b.lnwfile.com/_/b/_raw/mb/fe/v6.jpg
http://www.fashionmom.ran4u.com/userfiles/product-image11/2721e62a-4159-4550-a588-5846dea0a000/S-13.1.jpg
http://www.weloveshopping.com/shop/client/000047/dearmomshop/webboard/q979403435915.jpg
http://i.lnwfile.com/_/i/_raw/hs/0l/cn.jpg
ความคิดเห็น