ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [INFINITE-YaDong] หนี้รักถักใจ {MPreg}

    ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 7

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 500
      4
      12 ธ.ค. 59

    2 เดือนต่อมา

     

     

     

                ร่างหนานั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ในห้องทำงานที่บ้านทั้งที่เป็นวันหยุด สีหน้าเคร่งเครียด ตอนนี้ธุรกิจของเขาเรียกได้ว่าเอื่อยสุดๆ ผู้ถือหุ้นหลายคอนถอนตัวออกไป ซึ่งก่อนหน้านี้มันเคยเกิดขึ้นมาแล้วครั้งหนึ่ง ก่อนที่มิจูจะตายเพราะยุน ดูจุน แน่ๆที่แย่งคอนเนคชันไปเหมือนครั้งก่อน ตอนนี้หุ้นบริษัทของโฮวอนกำลังตกลง แต่ก็ยังพอจะพยุงไว้ได้

     

    เป็นยังไงบ้างฮะ ผมเอาน้ำมาให้เสียงหวานดังขึ้นก่อนจะปรากฏร่างเล็กเดินถือแก้วน้ำเข้ามาในห้องทำงาน

     

    อืมก็เหมือนเดิมน่ะ

     

    ผมเชื่อว่าคุณต้องผ่านปัญหานี้ไปได้แน่ แต่ว่าตอนนี้พักก่อนมั้ยฮะ ไปทานอาหารเที่ยงก่อนมั้ยร่างเล็กกล่าวให้กำลังใจ

     

    ก็ได้งั้นไปทานข้าวกันเถอะร่างหนาลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินมาโอบเอวของดงอูไปที่ห้องอาหารด้วยกัน

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    อาหารวันนี้น่ากินจังเลยเนอะ มีของโปรดคุณด้วยล่ะร่างหนากล่าวเมื่อเดินมาถึงที่โต๊ะอาหารที่แม่บ้านได้เตรียมอาหารไว้แล้ว

     

    แต่ผมว่าวันนี้มันกลิ่นแปลกๆนะฮะร่างเล็กยืนอยู่นิ่งไม่ยอมเข้าไปนั่งที่โต๊ะเพราะรับรู้ถึงกลิ่นเหม็นที่แปลกออกไป

     

    หรอผมว่าไม่นะ ลองมาชิมก่อนสิ นี่ซุปเนื้อของโปรดคุณไง

     

    “…” ร่างเล็กไม่ได้โต้ตอบอะไร แต่ก็เดินไปที่โต๊ะอาหารแล้วลองตักซุปเนื้อมาชิมดู แต่เมื่อน้ำซุปไหลลงคอ ร่างเล็กก็ต้องรีบลุกขึ้นวิ่งไปที่ห้องน้ำทันที ก่อนจะโก่งคออาเจียนออกมา

     

    ดงอู! เป็นอะไรรึเปล่า!” ร่างหนารีบวิ่งตามมาลูบหลังให้อย่างเป็นห่วง ดูท่าทางว่าคนตัวเล็กของเขาจะไม่สบายเอาเสียแล้ว

     

    คลื่นไส้ฮะ..” ดงอูกล่าวหลังจะเอาน้ำบ้วนปากแล้ว

     

    ไหวหรือเปล่า ไปโรงพยาบาลดีกว่านะ

     

    ไม่เป็นไรหรอกฮะ เดี๋ยวก็หาย

     

    แต่มันไม่ปกติเลยนะที่อยู่ๆก็เป็นแบบนี้ เดี๋ยวผมพาไปโรงพยาบาลดีกว่า

     

    ก็ได้ฮะ...

    .

    .

    .

    .
    .

    .

    .

    .

    .

    คุณดงอูเชิญค่ะเสียงพยาบาลเรียกชื่อร่างเล็กให้เข้าไปพบหมอตามคิว ทั้งๆที่โรงพยาบาลนี้เป็นของเพื่อนของร่างหนาแต่ดงอูก็ยังยืนยังจะรอตามคิวเพราะไม่อยากเอาเปรียบคนอื่น

     

    สวัสดีครับหมอหนุ่มเอ่ยทักทายผมหมอคิม ซอกจินครับ

     

    สวัสดีฮะดงอูเอ่ย

     

    บอกอาการได้เลยครับ เป็นอะไรมาหมอซอกจินกล่าวอย่างยิ้มแย้ม

     

    แฟนผมอยู่ๆเขาก็คลื่นไส้น่ะครับ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ก็ยังปกติดีอยู่โฮวอนบอก

     

    อืม ก่อนหน้านี้ได้ทานอาหารอะไรแปลกๆมารึเปล่าครับ

     

    เปล่าฮะดงอูตอบ

     

    ทานอาหารปรุงสุกใหม่ๆทุกครั้งรึเปล่าครับ

     

    ฮะ

     

    ไม่ได้มีอาการท้องเสียหรือปวดท้องใช่ไหมครับ

     

    ไม่มีฮะ

     

    งั้นขอตรวจหน่อยนะครับหมอหน้าหล่อกล่าวก่อนจะทำการตรวจเบื้องต้นโดยใช้Stethoscopeตรวจการเต้นของหัวใจและปอด ตรวจดูตาและตรวจคอ แต่ก็พบว่าปกติดีทุกอย่าง รวมถึงความดันก็ปกติ

     

    อืม…. ถ้าอย่างนั้นก็ไม่น่าจะใช่อาหารเป็นพิษหรือลำไส้อักเสบหมอหนุ่มครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง ผมขออนุญาตทำอัลตราซาวด์นะครับ

     

    ฮะ







     

    ห้องอัลตราซาวด์

     

     

     

    เดี๋ยวหมอจะทาเจลให้นะครับแล้วก็จะเริ่มกันได้เลยหมอซอกจินกล่าวแล้วบีบเจลใสเย็นลงบนหน้าท้องราบของดงอู

     

    เอ่อหมอครับ ปกติแล้วอาการแบบนี้ต้องทำอัลตราซาวด์ด้วยหรอครับโฮวอนที่นั่งกุมมือดงอูอยู่เอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัย

     

    ถ้าสิ่งที่หมอสันนิษฐานไว้ไม่ผิด คุณจะรู้เองครับหมอหนุ่มกล่าวแล้วเริ่มกลิ้งลูกกลิ้งไปตามหน้าท้องของร่างเล็ก สักพักก็ยิ้มออกมา ใช่จริงๆด้วย…”

     

    อะไรหรือฮะหมอดงอูถาม

     

    เห็นแถบสีดำๆตรงนั้นมั้ยครับหมอซอกจินกล่าวแล้วชี้ไปที่จอมอนิเตอร์ที่แสดงผลอยู่ นั่นคือมดลูกครับ…”

     

    หา!!! มดลูก!? แต่ว่า..” โฮวอนอุทานออกมาอย่างตกใจ

     

    ครับ ปกติคนส่วนใหญ่จะคิดว่ามดลูกมีในเฉพาะเพศหญิง แต่ผู้ชายที่มีมดลูกโดยธรรมชาติก็มีครับ เป็นเป็นส่วนน้อยมากหมอหนุ่มอธิบาย แล้วเห็นก้อนสีขาวๆตรงนี้มั้ยครับนั่นคือตัวอ่อนเมื่อพูดจบหมอหนุ่มก็ส่งยิ้มแสดงความยินดีให้

     

    แสดงว่าผมท้องหรอฮะ?” ร่างเล็กถามอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง

     

    ใช่ครับ ยินดีด้วยนะครับ หลังจากนี้คุณดงอูต้องดูแลตัวเองดีๆ ทานอาหารที่มีประโยชน์แล้วก็พักผ่อนมากๆนะครับ แล้วก็ห้ามยกของหนักด้วย

     

    ดงอู…” ร่างหนาเรียกชื่อคนตัวเล็กอย่างปลื้อปิติพลางกระชับมือคนตัวเล็กไว้แน่น

     

    ครืด~ ครืด~

     

    อ่าผมขอโทษนะ ผมขอตัวออกไปรับโทรศัพท์ก่อนนะ สายนี้สำคัญจริงๆโฮวอนกล่าวกับร่างเล็ก

     

    ไปเถอะฮะไม่ต้องห่วงผมร่างเล็กส่งยิ้มให้

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    อื้ม อื้ม งั้นเหรอโอเค

     

    แกร็ก

     

    เสียงขึ้นลำปืนดังขึ้นก่อนที่โฮวอนจะรู้สึกถึงความเย็นขอโลหะที่ศีรษะ ร่างหนาหันกลับมาช้าๆแล้วก็พบกับดูจุน

     

    แค่นี้ก่อนนะร่างหนากล่าวแล้ววางสายโทรศัพท์ก่อนจะหันมาคุยกับดูจุน ต้องการอะไรร่างหนากล่าวเสียงเข้ม

     

    ก็เหมือนเดิมแกควรจะยอมแพ้ฉันได้แล้วนะ อีกไม่นานฉันก็จะทำให้ธุรกิจของแกล้มละลายได้ ถึงตอนนั้นธุรกิจแกก็จะมาเป็นของฉัน โดยที่ตัวแกจะไม่เหลืออะไรไว้เลย แต่ถ้าแกยอมยกธุรกิจให้ฉันตอนนี้ ฉันก็สัญญาว่าจะเหลืออะไรไว้ให้แกบ้างก็ได้นะดูจุนพูดพลางยกยิ้มมุมปาก เป็นรอยยิ้มที่แฝงความชั่วร้ายเจือไปด้วยความโลภ

     

    ออกไปคุยกันข้างนอกดีกว่านะโฮวอนว่า

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    ว่าไง คงตัดสินใจได้แล้วสินะ…” ดูจุนเอ่ยถามย้ำ ตอนนี้ทั้งคู่ยืนอยู่ที่หลังโรงพยาบาลซึ่งปลอดผู้คน

     

    ใช่ และฉันขอปฏิเสธข้อเสนอนายโฮวอนกล่าวเสียงเรียบนิ่ง

     

    ให้โอกาสคิดอีกทีนะดูจุนพูดพลางยกปืนขึ้นมาชี้ทางโฮวอนอีกครั้ง

     

    ถึงเป็นอย่างนั้นฉันก็ยัง say no อยู่ดีว่ะ

     

     

    ปัง!

     

     

    เสียงปืนดังขึ้นเมื่อดูจุนเหนี่ยวไก แต่โชคดีที่โฮวอนกระโดดหลบไปได้ข้างได้ทันจึงไม่เป็นอะไรมาก ร่างหนาชักปืนออกมาแล้วยินไปทางดูจุนบ้าง กระสุนฝังเข้าไปที่ต้นแขนซ้ายของเขา

     

    อั้ก!!” ดูจุนร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แต่ก็กัดฟันยกปืนขึ้นมาทางโฮวอนแล้วเหนี่ยวไกอีกครั้ง แต่ก็พลาด

     

                โฮวอนใช้จังหวะทีเผลอรีบถลาเข้าไปแล้วสลัดปืนออกจากมือของดูจุน แล้วถีบเข้าไปที่ยอดอกเต็มแรง แต่ดูจุนก็ใช้จังหวะที่ร่างหนาจะมาซ้ำ ชกเข้าไปที่มุมปากของโฮวอนแล้วพลิกตัวขึ้นมากดโฮวอนไว้กับพื้นก่อนจะชกเข้าไปที่ใบหน้าของโฮวอนอีกครั้ง โฮวอนใช้มือบีบเข้าที่แผลถูกยิงของดูจุนจนดูจุนต้องลุกถอยออกมา

     

    หยุดนะเว่ย!!” เสียงหนึ่งดังขึ้น เมื่อทั้งคู่หันไปตามเสียงก็พบกับชายในชุดสูทเกือบสิบคน ส่วนคนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าสวมแว่นดำไว้ด้วย

     

    ฮึ่ย!” ดูจุนถอนหายใจอย่างหงุดหงิดแล้วรีบวิ่งหนีไปทางมุมตึก เมื่อโฮวอนตั้งตัวและลุกขึ้นได้แล้วก็วิ่งตามไป แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา

     

     

    ขอบใจมากเว่ย ซองกยูโฮวอนเดินมาหาชายหนุ่มในแว่นดำแล้วกล่าวขอบคุณ

     

    ไม่เป็นไร เพื่อนกันก็ต้องช่วยกันดิวะชายหนุ่มผู้ที่ได้ชื่อว่าซองกยูตอบแล้วถอดแว่นดำออกว่าแต่วันนี้นายมาทำไรที่โรงพยาบาลฉันเนี่ย

     

    พาเมียมาตรวจโฮวอนตอบยิ้มๆ

     

    หืม!? ไม่เจอกันแป๊บเดียวพ่วงเมียมาแล้วหรอวะ ไวจริงๆเลย แล้วนี่เมียนายเป็นอะไร

     

    ไปเจอเมียฉันสิ ตอนนี้น่าจะนั่งคุยกับหมออยู่ แล้วเดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง

     

    งั้นเดี๋ยวฉันไปพาเมียฉันมาเจอเมียนายด้วยดีกว่าซองกยูพูดแล้วกอดคอเพื่อนเดินกลับเข้าไปในโรงพยาบาล

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    แอ๊ด~~

     

     

    คุณโฮวอน!! ไปโดนอะไรมาฮะร่างเล็กที่นั่งคุยกับหมอซอกจินอยู่รีบลุกขึ้นมาหาร่างหนา ก่อนจะสังเกตเห็นผู้มาใหม่อีกสองคนที่เดินตามเข้ามาในห้องตรวจด้วยสวัสดีฮะ

     

    สวัสดีครับ ผมซองกยู เป็นเพื่อนของโฮย่า แล้วก็เป็นเจ้าของโรงพยาบาลแห่งนี้ครับซองกยูแนะนำตัว

     

    ส่วนผมชื่อนัม อูฮยอนนะฮะ เป็นแฟนพี่ซองกยูคนตัวขาวอีกคนเอ่ยทักทายดงอูบ้าง

     

    สวัสดีฮะ ดงอูฮะดงอูแนะนำตัวเอง

     

    คนนี้หรอเมียนาย น่ารักดีนี่ซองกยูหันไปแซวโฮวอน แต่หารู้ไม่ว่าทำให้คนตัวเล็กหน้าขึ้นสีเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

     

    พี่ซองกยูอูฮยอนหันมาค้อนเสียงเขียว

     

    แต่ยังไงพี่ก็รักอูฮยอนของพี่คนเดียวแหละซองกยูรีบหันมาง้อก่อนที่อูฮยอนจะงอน

     

    เอ่อ งั้นเดี๋ยวหมอให้พยาบาลพาคุณไปทำแผลก่อนดีกว่านะครับหมอซอกจินที่เงียบมานานเอยขึ้นแล้วให้พยาบาลพาโฮวอนไปทำแผลส่วนเรื่องนั้นก็ตามที่หมอบอกไปแหละครับ ก็ให้ดูแลตัวเองดีๆหมอหนุ่มหันมากล่าวกับดงอู

     

    ฮะ ถ้างั้นผมขอตัวก่อนนะฮะ ขอบคุณมานะฮะคุณหมอ สวัสดีฮะดงอูกล่าวก่อนจะรีบลุกโค้งให้คุณหมอ แล้วตามโฮวอนไปที่ห้องทำแผล โดยซองกยูกับอูฮยอนก็ตามไปด้วย












     

     

     

     

     


     

     


     

    ห้องทำแผล

     

     

     

     

    ตกลงดงอูเป็นอะไรหรอ ก็ดูปกติดีนี่นาอูฮยอนถาม

     

    คือ…” ร่างเล็กอ้ำอึ้งเล็กน้อย

     

    ดงอูท้องโฮวอนกล่าวขณะที่พยาบาลกำลังทำแผลให้เขาอยู่

     

    ฮะ!!?” ทั้งซองกยูและอูฮยอนอุทานออกมาเป็นเสียงเดียวกัน

     

    อืม หมอบอกว่าเคสที่ผู้ชายท้องได้มีเป็นส่วนน้อย แต่ก็มีได้โฮวอนอธิบาย

     

    หูย น่าอิจฉาจังฉันเองก็อยากมีลูกกับอูฮยอนบ้างซองกยูกล่าวแล้วโอบไหล่อูฮยอนตอนนี้ฉันให้หมอทำวิจัยเกี่ยวกับการปลูกมดลูกอยู่ หมอซอกจินก็เป็นหนึ่งในทีมเหมือนกัน

     

    มันต้องสำเร็จแน่ ฉันเชื่อโฮวอนกล่าว

     

    ยินดีด้วยนะดงอู^ ^” อูฮยอนหันมากล่าวแล้วส่งยิ้มให้ดงอูอย่างเป็นมิตร

     

    ขอบคุณฮะ

     

    นี่ นายไม่ต้องพูดสุภาพกับฉันก็ได้นะ เรามาเป็นเพื่อนกันดีกว่า อยู่แบบนี้มันอึดอัดออกอูฮยอนพูด

     

    อาก็ได้^ ^” ดงอูส่งยิ้มกว้างให้อูฮยอน

     

    “…”

     

    แล้วตกลงคุณโฮวอนโดนอะไรมาฮะดงอูถาม ตอนนี้โฮวอนทำแผลเสร็จเรียบร้อยและพยาบาลก็เดินออกไปแล้ว ซองกยู อูฮยอน และโฮวอน มองหน้ากันก่อนจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ดงอูฟัง

     
     

     

     

     

     


     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    คืนนั้น

     

     

     

    คุณโฮวอนดงอูเรียกขณะเดินมานั่งบนเตียงข้างๆร่างหนา แผลเป็นยังไงบ้างฮะ เจ็บมากมั้ยเอ่ยถามอย่างเป็นห่วงพลางใช้มือเล็กแตะเบาๆไปตามรอยช้ำบนใบหน้า และผ้าก็อซที่แขนซึ่งปิดแผลถูกยิงเอาไว้ โชคดีที่โดนเพียงถากๆเพราะร่างหนาหลบได้ทัน

     

    ไม่มากหรอก คุณไม่ต้องห่วงโฮวอนตอบ

     

    “…”

     

    ดงอู…” ร่างหนาเอ่ยเรียกร่างเล็ก

     

    ฮะ…”

     

    คุณกลัวมั้ย…”

     

    “… จริงๆก็กลัวนะฮะ แต่คุณไม่ต้องห่วง ยังไงผมก็จะไม่ทิ้งคุณไปไหนร่างเล็กตอบ

     

    ขอบคุณนะร่างหนาพูดแล้วดึงคนตัวเล็กมานั่งบนตัก ผมจะปกป้องคุณและลูก ให้ดีที่สุด จะดูแลให้ดีที่สุดมือหนาเลื่อนมาวางที่หน้าท้องของดงอูซึ่งตอนนี้ยังคงแบนราบอยู่

     

    คุณโฮวอนผมรักคุณนะฮะ

     

    ผมก็รักคุณกล่าวจบก็ประทับจูบลงบนกลีบปากนุ่ม บดเบียดริมฝีปากเข้าหากัน มือเล็กยกขึ้นมาเกาะไหล่แกร่งไว้ ในขณะที่มือหนาก็คล้องเอวบางไว้แนบกาย ลิ้นร้อนแทรกเข้าไปตักตวงความหวานที่ไม่ว่าจะชิมกี่ครั้งก็ไม่เคยเบื่อ จนน้ำเชื่อมใสไหลซึมออกมาตรงมุมปาก

     

                ร่างหนาดึงคนตัวเล็กให้นอนลงบนตัวของตน ทำให้ริมฝีปากของทั้งคู่ผละออกจากกัน ดงอูมองใบหน้าคมของโฮวอนอย่างหลงใหล ร่างเล็กยื่นหน้าเข้าไปใกล้ร่างหนามาขึ้นเรื่อยๆ ปลายจมูกรั้นแตะกับจมูกโด่ง ลมหายใจของทั้งคู่รวมกันเป็นเนื้อเดียว ราวกับเป็นชีวิตเดียวกัน โดยมีสายใยรักและเจ้าตัวน้อยในท้องของดงอูถักทอเป็นด้ายมาเชื่อมทั้งสองไว้ ริมฝีปากของทั้งคู่อยู่ห่างกันไม่ถึงเซนและกำลังจะสัมผัสกันอีกครั้ง แต่ร่างเล็กก็ละออกมาและซบหัวทุยๆของตนลงบนอกแกร่งแทน

     

    หึหึหึ เดี๋ยวนี้หัดอ้อนหรอร่างหนาหัวเราะเบาๆแล้วกล่าวออกมา

     

    หัวใจคุณเต้นเร็วจังเลยนะฮะ

     

    เป็นเฉพาะกับคุณคนเดียวเท่านั้นแหละว่าพลางยกมือขึ้นมาลูกหัวคนตัวเล็กเบาๆ นอนเถอะพูดจบก็พลิกตัวดงอูให้นอนตะแคงเอาแผ่นหลังบางมาแนบอก

     

    ฝันดีนะฮะร่างเล็กกล่าวก่อนจะหลับตาลง

     

    ฝันดีนะทั้งแม่ทั้งลูกเลยร่างหนาพูดแล้วเอามือมากอดเอวคนตัวเล็กไว้หลวมๆ ลูบเบาๆที่หน้าท้องราบก่อนจะหลับตาลงเช่นกัน







    ****************************************************************************************************************************************
       

    หมอคิม ซอกจิน




    คิม ซองกยู ><





    นัม อูฮยอน ><




    ครบแล้ว เย่!!!!!!!!! >O<

    -มีคำผิดขออภัยค่ะ-



    ขอบคุณภาพจาก

    https://pbs.twimg.com/media/CIPegNYUsAASQmh.jpg
    http://pbs.twimg.com/media/BCg27b3CMAAg0S3.jpg
    http://images6.fanpop.com/image/photos/35600000/130922-Sunggyu-K-stars-Wonderland-screencaps-infinite-EC-9D-B8-ED-94-BC-EB-8B-88-ED-8A-B8-35608011-720-575.jpg

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×