คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4
“ขอโทษนะ วันนี้มาช้าไปหน่อย คุณหิวไหม” ร่างหนาของโฮย่ารีบเดินเข้าบ้านมาอย่างรวดเร็วเพราะวันนี้เขาดันกลับช้าจากปกติตั้งครึ่งชั่วโมง คนตัวเล็กเป็นได้หิวแย่แน่ๆเลย
“ไม่เป็นไรหรอกฮะ ผมรอได้ คุณถอดสูทก่อนดีกว่า แล้วค่อยมาทานข้าว” ดงอูลุกขึ้นจากโซฟาแล้วมาช่วยถอดสูทและรับกระเป๋าเอกสารจากโฮย่าส่งให้กับลูกน้องของเขา
“ไปทานข้าวกันเถอะ” ร่างหนาว่าพลางดึงคนตัวเล็กไปที่ห้องอาหารด้วยกัน
หลังจากที่ดงอูได้ทำการต่อรองกับร่างหนาไปเมื่อวันก่อน โฮย่าก็ไม่เคยกลับบ้านหลังสองทุ่มอีกเลย แต่แรกๆก็ยังมีการกลับมานั่งทำงานที่บ้านจนดึกอยู่เหมือนกัน แต่พักหลังๆนี้โฮย่าไม่ค่อยโหมงานหนักแล้ว เพราะเขากลัวว่าถ้าเขาปล่อยให้คนตัวเล็กนอนคนเดียวจะเหงา
“คุณโฮย่าอาบน้ำก่อนเลยฮะเดี๋ยวผมอาบทีหลังเอง”
“ครับ^ ^” ร่างหนาตอบรับและส่งยิ้มจางๆให้ พักนี้เขาก็เริ่มรู้สึกตัวว่าเขายิ้มได้บ่อยขึ้น จะเป็นเพราะคนตัวเล็กข้างหน้าเขานี่หรือเปล่านะ เขาคิดไม่ผิดจริงๆที่ให้ลูกน้องพาคนตัวเล็กนี้กลับมา ตอนแรกเขาก็ไม่คิดจะรับตัวดงอูมาหรอก แต่ความรู้สึกบางอย่างบอกให้เขาต้องทำอย่างนั้น
“คุณดงอูครับ” เสียงเรียกเบาๆดังออกมาจากอีกฝั่งของประตู แต่มันก็ดังพอให้ดงอูได้ยิน และจำได้ว่าเป็นเสียงของซองยอล
“คุณซองยอลมีอะไรหรือฮะ” ร่างเล็กเปิดประตูแล้วแทรกตัวออกไปยืนค้ำประตูไว้
“ผมขอคุยอะไรหน่อย กรุณาออกมาแป๊บนึงได้มั้ยครับ”
“ฮะ” ดงอูก้าวออกมาจนพ้นประตูแล้วปิดประตูลง
“พักนี้ผมเห็นว่า…เจ้านายยิ้มได้บ่อยขึ้นมาก และดูมีความสุขมากขึ้น ผมเลยอยากจะขอบคุณคุณดงอูน่ะครับ”
“เรื่องแค่นี้เอง ไม่เป็นไรหรอกฮะ ผมยินดี”
“ผมแค่หวังว่า… คุณดงอูจะอยู่กับพวกเราไปตลอดใช่ไหมครับ”
“ยังไงผมก็ไม่มีที่ไหนให้ไปอยู่แล้วนี่ฮะ ผมต้องอยู่ที่นี่อยู่แล้ว นอกจากคุณโฮย่าจะไล่ให้ผมไปอยู่ที่อื่น”
“เชื่อผมเถอะว่าเจ้านายจะไม่ไล่คุณไปไหนแน่ๆ ผมดูเขาออก” ซองยอลพูดยิ้มๆ
“งั้นถ้าไม่มีธุระอะไรแล้วผมขอตัวนะฮะ”
“ครับ” ซองยอลตอบแล้วเดินไป ส่วนดงอูก็เดินกลับเข้ามาในห้อง ดูเหมือนร่างหนาใกล้จะอาบน้ำเสร็จแล้ว ร่างเล็กจึงเตรียมตัวไปอาบน้ำต่อ
.
.
.
.
.
.
.
ร่างเล็กในชุดนอนสีเขียวอ่อนแล้วเดินมานั่งที่เตียงพลางใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดกลุ่มผมนุ่มที่เปียกจากการสระผม ในขณะเดียวกับที่ร่างหนานั่งอ่านหนังสืออยู่
“อืม…” เสียงทุ้มต่ำครางออกมาพลางบิดคอไปทางซ้ายทีขวาที แล้วก็ยกมือขึ้นมาบีบๆที่หัวไหล่
“คุณโฮย่าเมื่อยเหรอฮะ ให้ผมช่วยนวดให้มั้ย”
“คุณนวดเป็นด้วยหรอ”
“เป็นฮะ^ ^” ร่างเล็กตอบพลางขยับตัวไปนั่งซ้อนหลังร่างหนาแล้วเริ่มลงมือบีบนวดให้อย่างชำนาญ
“อืมมมม สบายจัง” ร่างหนาบอกแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆอย่างผ่อนคลาย รับกลิ่นหอมของสบู่อ่อนจากคนตัวเล็กด้านหลัง
“แต่ก่อนผมนวดให้คุณป้าผมบ่อยน่ะฮะ”
“…”
“แล้ววันนี้คุณจะไปทำงานต่ออีกมั้ยฮะ”
“เมื่อกี๊เหมือนจะมีเอกสารด่วนให้เซ็นอยู่นะ เห็นลูกน้องผมเดินมาบอก”
“งั้นคุณจะไปเคลียร์เอกสารเลยรึเปล่า จะได้กลับมานอนเร็วๆ นี่ก็เริ่มดึกแล้วนะฮะ”
“อื้ม งั้นผมไปก่อนนะ ไม่นานหรอก แต่คุณนอนก่อนเลยก็ได้ ไม่ต้องรอผม”
“ไม่เป็นไรฮะ เดี๋ยวผมรอก็ได้”
“ก็ได้ งั้นผมจะรีบมานะ” ร่างหนาลุกจากเตียงและเดินออกไปยังห้องทำงาน
20 นาทีต่อมา
“ดงอู คุณหลับรึยัง” ร่างหนากลับเข้ามาในห้องนอนหลังจากเคลียร์เอกสารด่วนเสร็จเรียบร้อย
“…” ไม่มีเสียงตอบรับจากร่างเล็กบนเตียง
“หืม หลับแล้วหรอ” เมื่อร่างหนาเดินมาดูก็พบว่าร่างเล็กที่ก่อนหน้านี้บอกว่าจะรอเขาเข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้ว “หลับง่ายจริงๆนะ” ร่างหนาพูดพลางยิ้มน้อยๆ ระหว่างที่มองใบหน้าของคนตัวเล็กยามหลับ
“ผมก็จะนอนแล้ว ฝันดีนะ” ร่างหนาพูดกับร่างเล็กเบาๆแล้วโน้มใบหน้าเข้าไปจูบที่หน้าผากมน ตอนนั้นเองภาพใบหน้าสวยใสของมิจูก็ลอยซ้อนเข้ามาในหัวทับภาพของจางดงอูที่กำลังหลับใหลอยู่ตรงหน้าเขาพอดี ดวงตาคมฉายแววโศกออกมาอีกครั้ง แต่ร่างหนาก็สะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไป ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้างๆแล้วหลับไปเช่นกัน
“คุณอยู่บ้านเฉยๆเบื่อไหม”
“เอ๋? เอ่อ….”
“เสาร์นี้ผมว่าง อยากไปเที่ยวที่ไหนรึเปล่า เดี๋ยวผมพาไป”
“ผมไปไหนก็ได้แหละฮะ”
“งั้นไปสวนสนุกไหม”
“สวนสนุกหรอฮะ!?? ว้าว! ผมยังไม่เคยไปเลย คุณจะพาผมไปจริงๆเหรอฮะ”
“ใช่ งั้นเสาร์นี้ไปสวนสนุกกันนะ”
“ฮะ ขอบคุณนะฮะ^ ^”
วันเสาร์
“มาแล้วฮะ” ร่างเล็กบอกพลางวิ่งลงบันไดมา “ขอโทษที่ทำให้รอนะฮะ”
“ไม่เป็นไรหรอก ไปกันเถอะ” ร่างหนาพูดพลางเดินนำไปที่รถของเขา
“ขอบคุณนะฮะคุณโฮย่า” เมื่อเข้ามานั่งในรถ ดงอูก็กล่าวกับโฮย่าอย่างมีความสุข วันนี้ร่างหนาจะพาเขาออกไปเที่ยว จริงๆแล้วหลังจากที่ร่างเล็กได้รู้จักกับร่างหนามาเกือบๆ 2 เดือน ก็ได้คนพบว่าโฮย่าเองก็เป็นคนดีคนหนึ่งเหมือนกัน
“แวะทานอะไรกันก่อนดีกว่าเนอะ”
“ฮะ” จบคำขานรับจากร่างเล็ก ร่างหนาก็เลี้ยวรถเข้าไปจอดที่ที่จอดรถของร้านอาหารร้านหนึ่ง แล้วทั้งสองก็พากันไปนั่งที่โต๊ะ
“คุณอยากทานอะไรก็สั่งเลยนะ ร้านนี้ของอร่อยทุกอย่าง” โฮย่ากล่าว
“คุณโฮย่าเคยมาเหรอฮะ”
“ใช่ ผมเคยมากับน้องสาว…” พูดจบร่างหนาก็มีแววตาหม่นลงไปครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายก็กลับมายิ้มให้ร่างเล็กได้อีกครั้ง
“อันนี้น่ากันจังเลยฮะ แต่มันก็เยอะเหมือนกันนะ สั่งมาทานด้วยกันดีมั้ยฮะ” ร่างเล็กพูดเปลี่ยนเรื่องด้วยน้ำเสียงร่าเริง เขารู้ว่าร่างหนากำลังเศร้าและคิดถึงน้องสาว
“เอาสิ” โฮย่าตอบแล้วส่งยิ้มให้ เขาอิจฉาคนตัวเล็กตรงหน้านี้จริงๆที่ร่าเริงได้ตลอดเวลา รวมถึงทำให้คนรอบข้างมีความสุขได้ด้วย จนร่างหนาชักจะหลงใหลในตัวคนคนนี้เสียแล้ว
เมื่ออาหารมาเสิร์ฟ โฮย่าและดงอูก็ลงมือรับประทานและชวนกันพูดถึงสิ่งต่างๆ แต่ก็คงไม่พ้นเรื่องสวนสนุกที่อยู่ข้างหน้าพวกเขาไปอีกไม่กี่กิโลเมตร โดยเฉพาะร่างเล็กที่ดูจะตื่นเต้นเป็นพิเศษเพราะยังไม่เคยไปเที่ยวสวนสนุกเลย และเมื่อทั้งสองรับประทานอาหารมื้อเช้าเสร็จในยามสายเสร็จเรียบร้อยแล้วก็เรียกพนักงานมาเช็คบิลและออกเดินทางกันต่อ…จนกระทั่งมาถึงสวนสนุก
“โอ้โห!! สวยจังเลยฮะ” ร่างเล็กอุทานออกมาเมื่อได้เห็นความกว้างใหญ่และความสวยงามของการตกแต่งสวนสนุกแห่งนี้
“คุณอยากเล่นอันไหนก่อนล่ะ เดี๋ยผมพาไป” ร่างหนาบอก
“อันไหนดีนะ…” ร่างเล็กครุ่นคิด จริงๆเขาอยากลองเล่นไปซะทุกอย่างเลย ซึ่งร่างหนาก็รับรู้ได้
“งั้นไปเล่นรถไฟเหาะก่อนมั้ย ตอนนี้คนน่าจะยังไม่เยอะ” ร่างหนาพูดแล้วจับข้อมือเล็กพาเดินไปซื้อตั๋วเครื่องเล่น
.
.
.
.
.
“คุณไม่กลัวใช่ไหม?” ร่างหนาถามเมื่อลงมานั่งที่เก้าอี้เครื่องเล่น
“ก็นิดหน่อยฮะ แต่ก็อยากลองเล่นดู”
“งั้นก็ดีเลย” ร่างหนาว่าพลางเอี้ยวตัวไปเอาที่กั้นนิรภัยของคนตัวเล็กลงมาให้ ทำให้ใบหน้าของทั้งคู่ห่างกันไม่ถึงคืบ ทั้งคู่จ้องตากันอยู่สักพัก ใจดวงน้อยของดงอูเต้นรัวขึ้น ไม่รู้ว่าเพราะตื่นเต้นกับรถไฟเหาะ หรือเป็นเพราะความใกล้ชิดนี้กันแน่ แต่ชั่วอึดใจร่างหนาก็ละออกไปแล้วเอาที่กั้นนิรภัยของตัวเองลงมา หลังจากนั้นรถไฟเหาะก็เริ่มเคลื่อนตัว..
.
.
.
.
.
.
“เป็นไงบ้าง” ร่างหนาถามเมื่อลงมาจากรถไฟเหาะ
“อ่า… ตื่นเต้นมากเลยฮะ” ร่างเล็กว่าขณะที่เอามือทาบหน้าอกของตน
“เอ้า! ทีนี้เล่นอะไรต่อดี”
“อันนั้นน่าเล่นนะฮะ”
“หืม รถบั๊มหรอ เอาสิ”
ร่างหนาพาร่างเล็กเล่นเครื่องเล่นไปทั่วสวนสนุกไม่ว่าจะเป็นส่วนกลางแจ้งหรือในร่ม จนกระทั่งเวลาล่วงมาถึงยามบ่ายแก่ๆ จึงพากันไปหาอะไรกินแล้วก็กลับพาคนตัวเล็กมาเล่นเครื่องเล่นต่อ ดงอูตื่นเต้นตลอดเวลาราวกับเด็ก ตื่นเต้นแม้กระทั่งการเดินผ่านซุ้มรูปปราสาทขนาดใหญ่ ซึ่งก็เป็นภาพที่ทำให้โฮย่าแอบยิ้มออกมาได้ ดงอูเหมือนกับมิจูน้องสาวของเขามีผิด
“คุณอยากลองเข้าบ้านผีสิงมั้ย?” ร่างหนาหันมาถามร่างเล็ก
“บ้านผีสิงเหรอฮะ…” ดงอูทวนคำถามเสียงอ่อยลงเล็กน้อย
“อื้ม คนกำลังน้อยเลย ไปมั้ย?”
“ถ้าคุณโฮย่าอยากเข้าก็เข้ากันเถอะฮะ” ร่างเล็กว่าจบร่างหนาก็พาร่างเล็กไปต่อคิดซื้อตัวแล้วก็เข้าไปข้างในทันที…
.
.
.
.
10 นาทีต่อมา
.
.
.
.
“คุณไม่เป็นไรนะ” ร่างหนากล่าวกับร่างเล็กอย่างตกใจ ก็จะไม่ให้ตกใจได้ยังไงในเมื่อพอเข้าไปในบ้านผีสิง พอไปถึงส่วนกลางๆเมื่อเขาหันกลับมามองดงอูก็เห็นว่าคนตัวเล็กนี้เกาะแขนเขาแน่น ตัวสั่นเทาด้วยความกลัว แถมยังมีน้ำตารื้นที่ขอบตาอีกต่างหาก
“ฮึก… ฮึก… กลัว….” ร่างเล็กสะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร
“ไม่เป็นไรนะคุณ ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้ว” ร่างหนากล่าวและอดไม่ได้ที่จะกอดปลอบคนตัวเล็กนี้ไว้
“ฮึก… ฮึก…”
“ถ้าคุณกลัวทำไมคุณถึงไม่บอกผมล่ะ” ร่างหนาถามอย่างสงสัยพลางลูบหัวทุยๆของคนตัวเล็กไปพลาง ซึ่งก็พอทำให้ดงอูสงบลงได้บ้าง
“ก…ก็ผมเห็นว่าคุณดูจะอยากเข้า ฮึก… ก็เลยเข้าไปด้วย”
“คราวหลังถ้าคุณกลัวก็บอกผมนะ ไม่ต้องฝืน” ร่างหนาผละออกมาจ้องหน้าคนตัวเล็กแล้วกล่าวด้วยเสียงอ่อนโยน
“…”
“โอเคนะ”
“ฮะ…”
“งั้นเราไปเล่นอย่างอื่นดีกว่า” ร่างหนาชวน หวังจะทำให้คนตัวเล็กลืมความกลัวและกลับมายิ้มอีกครั้ง ดงอูเหมือนกับน้องสาวของเขาจริงๆ เพียงแค่กลัวการเข้าบ้านผีสิง(หรือกลัวผี) ในขณะที่มิจูไม่กลัวเท่านั้นเอง และนั่นก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ร่างเล็กนี้ดูน่าปกป้องและน่าทะนุถนอมขึ้นไปอีกในสายตาของโฮย่า
“แต่ก็เล่นไปหมดแล้วนี่ฮะ”
“งั้นไปเล่นเกมเอาตุ๊กตากันมั้ย คุณอยากได้มั้ย”
“…” ร่างเล็กไม่ได้เอ่ยตอบอะไร เพียงแต่จ้องร่างหนาด้วยตาที่เป็นประกายขึ้น
“ไปกันเถอะ” ร่างหนาพูดจบก็เดินไปที่ซุ้มเกมปากระป๋อง
“คุณลองเล่นดูสิ” ร่างหนาพูดกับร่างเล็กซึ่งร่างเล็กก็ทดลองเล่นดู หวังจะเอาตุ๊กตาตัวที่อยากได้ให้ได้ แต่…
“ว้า~~ ได้ตุ๊กตาแมวอ่ะ” ดงอูว่าพลางรับตุ๊กตาแมวสีขาวตัวเล็กมาจากเจ้าของซุ้ม
“แล้วคุณอยากได้ตัวไหนล่ะ”
“ผมชอบตุ๊กตาไดโนเสาร์สีเขียวตัวนู้นอ่ะ..” คนตัวเล็กตอบแล้วชี้ไปที่ตุ๊กตาไดโนเสาร์สีเขียวที่แขวนอยู่มุมซ้ายบนสุดของผนัง
“มาเดี๋ยวผมเล่นให้” โฮย่าว่าแล้วหันไปรับลูกบอลมา 3 ลูกจากเจ้าของซุ้ม แล้วปาลูกบอลออกไป…ซึ่งมันล้มกระป๋องได้ทั้งหมด
“โอ้โห! คุณโฮย่าเก่งจังเลยฮะ” ร่างเล็กกล่าวอย่างตื่นเต้น
“ได้รางวัลใหญ่ครับ อยากได้ตุ๊กตาตัวไหนเลือกเลย” ชายเจ้าของซุ้มว่า
“เอาตุ๊กตาไดโนเสาร์ตัวนั้นครับ” โฮย่าตอบแล้วชี้ไปที่ตุ๊กตาตัวที่ร่างเล็กอยากได้
“นี่ครับ”
“ขอบคุณครับ” โฮย่ารับตุ๊กตามาแล้วส่งให้กับดงอู
“ขอบคุณนะฮะ” ร่างเล็กรับตุ๊กตามากอดไว้อย่างมีความสุขแล้วกล่าวขอบคุณร่างหนา
“ตอนนี้ก็เย็นแล้ว… และคุณก็ไม่กลัวความสูงใช่ไหม” ร่างหนาถามร่างเล็ก เกรงว่าที่ที่ตนเองจะพาไปจะทำให้ร่างเล็กตรงหน้านี้กลัวขึ้นมาอีก
“ไม่ฮะ”
“งั้นไปเล่นอีกอย่างก่อนกลับกันเถอะ” ร่างหนาพูดแล้วจูงข้อมือคนตัวเล็กให้เดินตามมาที่เครื่องเล่นเครื่องหนึ่ง
“ชิงช้าสวรรค์เหรอฮะ” ดงอูเงยหน้ามองเครื่องเล่นตรงหน้าแล้วหันไปมองหน้าร่างหนา ตอนนี้ทั้งคู่ซื้อตั๋วมาแล้วและกำลังต่อคิวเพื่อจะขึ้นไปชมความงามของทัศนียภาพยามเย็นของสวนสนุกแห่งนี้กันอยู่
“ใช่ ตอนนี้ฟ้าเริ่มมืดแล้ว ถ้าขึ้นไปตอนนี้จะเห็นวิวสวยๆด้วยล่ะ”
“เชิญเลยครับ” พนักงานกล่าวอย่างเป็นมิตรเมื่อรับตั๋วเครื่องเล่นของทั้งคู่ไปและเชิญให้ทั้งสองก้าวเข้าไปในตู้ๆหนึ่งของชิงช้าสวรรค์ แล้วมันก็ค่อยๆพาทั้งคู่ขึ้นไปสูงขึ้นเรื่อยๆ…
“โห!~ สวยจริงๆด้วยฮะ” ร่างเล็กว่าพลางกอดตุ๊กตาไดโนเสาร์ไว้ในอ้อมแขน ส่วนอีกมือหนึ่งก็ถือตุ๊กตาแมวที่ได้มาตอนแรกไว้ แล้วมองผ่านกระจกออกไปรอบๆ
“ผมขอโทษนะที่พาคุณเข้าบ้านผีสิง” โฮย่าเอ่ยขึ้น
“ไม่เป็นไรหรอกฮะ ตอนนี้ผมหายกลัวแล้ว” ดงอูหันมาพูดแล้วส่งยิ้มหวานให้กับโฮย่า ก่อนจะหันกลับไปมองวิวข้างนอกต่อด้วยความตื่นตาตื่นใจราวกับเด็กน้อย
“…”
“ขอบคุณนะฮะที่พาผมมาเที่ยว วันนี้ผมสนุกมากเลย” ร่างเล็กกล่าวโดยไม่หันกลับมามองหน้าร่างหนา
“ไม่เป็นไรหรอกคุณ บางทีผมก็อยากออกมาเที่ยวพักผ่อนบ้างเหมือนกัน”
“ตอนแรกผมคิดว่าผมมาอยู่กับคุณแล้วมันจะแย่กว่าตอนอยู่ที่บ้าน แต่จริงๆแล้วคุณรู้รึเปล่าว่าคุณทำดีกับผมมากกว่าป้าของผมเสียอีก ทั้งๆที่ผมแทบไม่ได้ทำอะไรให้คุณเลย” ร่างเล็กพูดแล้วหันมาสบตาร่างหนา
“…”
“ผมไม่รู้ว่าจะขอบคุณคุณยังไงดี”
“คุณไม่ได้ไม่ทำอะไรเลยนะ คุณทำบางสิ่งให้กับผมตอนคุณอยู่ที่นี่ คุณทำให้ผมลืมความเศร้าเรื่องน้องสาวของผมได้” ร่างหนากล่าวกับร่างเล็กแล้วส่งยิ้มให้…เป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นที่สุดที่ดงอูเคยได้รับมาในชีวิต
****************************************************************************************************************************************
จบไปแล้วอีกหนึ่งตอน เย่ๆๆๆ ไรท์อ่านคอมเมนท์ของทุกคนแล้วมีกำลังใจขึ้นเยอะเลย ไว้จะทะยอยแต่งและอัพให้อีกนะคะ ขอตัวไปปั่นการบ้านต่อแป๊ปปป
ถ้ามีคำผิดขออภัยค่ะ_/|\_
ที่มารูป
http://4.bp.blogspot.com/-eiEi6hVHE6o/U7Kn25Je3CI/AAAAAAAAerw/yKdaQOy-QiM/s1600/Lotte+World+South+Korea.jpg
https://img0.etsystatic.com/061/0/9766142/il_570xN.789959648_5lcx.jpg
ความคิดเห็น