คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ..Intro..
แชะ! แชะ! แชะ!
เสียงกดชัตเตอร์กล้องดังไปตลอดทาง ผมเดินลึกเข้าไปเรื่อยๆในป่าโปร่งยามบ่าย ท่ามกลางแสงแดดอุ่นๆ ก้าวขาเหยียบย่ำเศษกิ่งไม้ใบไม้อย่างมั่นใจ ผมชอบเข้ามาเดินเล่นถ่ายรูปที่นี่บ่อยๆ และครั้งนี้ เมื่อได้รับคำสั่งจากผู้จ้างว่าต้องการภาพวิวธรรมชาติสวยๆ ผมจึงเลือกสถานที่นี้ได้โดยไม่ต้องคิดเลย
ผมลดกล้องลงและยืนเอาหลังพิงต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งไว้ เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าสีคราม ก่อนจะหลับตาลงแล้วสูดกลิ่นหอมของธรรมชาติที่หาไม่ได้ง่ายๆในเมืองเข้าเต็มปอด และฟังเสียงของธรรมชาติ ไม่ว่าจะเป็นเสียงลมพัด เสียงใบไม้กิ่งไม้ขยับ เสียงนกบินไปบินมาพร้อมกับเสียงเพลงไพเราะของมัน
และเสียงๆหนึ่งที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ…เสียงกรอบแกรบของใบไม้แห้งที่เกิดจากการถูกเหยียบ ผมลืมตาขึ้นและพามเงี่ยหูฟังเสียงนั้นอย่างแปลกใจ ผมมักจะเข้ามาที่ส่วนนี้ของป่าเป็นประจำ แต่ปกติมันจะไม่มีร่องรอยของสัตว์ป่าเลย ผมรีบเก็บกล้องลงกระเป๋ากล้องแล้วสะพายมันไว้ด้านหลัง แล้วค่อยๆขยับออกห่างจากต้นเสียงทีละนิด
จากนั้นเจ้าตัวต้นเสียงก็โผล่ออกมาจากแนวพุ่มไม้ นัยน์ตาเรืองรองของมันจ้องมาที่ผมอย่างไม่ละสายตา หมาป่าตัวใหญ่ย่างเข้ามาใกล้มากขึ้น ส่วนผมที่ตอนนี้หันหน้าเผชิญกับหมาป่าอยู่ค่อยๆก้าวถอยออกมาเช่นกัน แต่เมื่อผมก้าวขายาวขึ้น หมาป่าก็ก้าวเข้ามาเร็วขึ้นเช่นกัน จนกระทั่งถึงจังหวะหนึ่งที่หมาป่าตัวนั้นพร้อม…
“อ๊ากกกกกกก” ผมร้องออกมาเสียงดังลั่นเมื่อเจ้าหมาป่าตัวนั้นกระโจนเข้ามาและฝังเขี้ยวเข้าที่ต้นขาของผม ผมพยายามจะเตะมันออกไปแต่หมาป่าตัวนี้มีขนาดใหญ่กว่าหมาป่าทั่วไปมาก ซ้ำยังมีพละกำลังล้นเหลือ แต่สุดท้ายหมาป่าตัวนั้นก็ถอยออกมาเอง
ผมรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งร่างกาย แม้จะเสียเลือดไปบ้างแต่มันก็ไม่ควรจะทำให้ผมมีอาการแบบนี้ได้ สายตาของผมเริ่มพร่ามัว ผมพยายามจะลุกขึ้นแต่ก็ทำไมได้เหตุเพราะอาการมึนหัวที่เข้าเล่นงาน เสียงรอบข้างดูเหมือนจะดังขึ้นด้วย
อาการเหล่านั้นจู่โจมผมอยู่พักหนึ่งจนสุดท้ายมันก็หายไป… ผมลุกขึ้นนั่ง และเมื่อสายตาปรับโฟกัสได้ผมก็เห็นหมาป่าตัวนั้นนั่งอยู่ห่างจากตัวผมออกไปประมาณ 4-5 เมตร แต่หมาป่าตัวนั้นจะค่อยๆลุกขึ้น ซ้ำขณะที่มันลุกขึ้น ร่างกายของมันก็ใหญ่ขึ้น สูงขึ้นและกลายร่างเป็นคนในที่สุด
“ไม่ต้องตกใจไป…” ชายคนนั้นพูดขึ้น เขาสวมกางเกงยีนส์ เสื้อยืดแขนสั้นสีดำ และมีหมวกแก๊ปรูปหน้าหมาป่าสวมอยู่บนหัว
“นายเป็นตัวอะไรกันแน่…” ผมเอ่ยถามขึ้น รู้สึกตกใจและสับสนไปหมด
“เราเป็นมนุษย์หมาป่า”
“เรา?”
“ใช่แล้ว ฉันกับนาย ตอนนี้เป็นมนุษย์หมาป่า”
“…”
“ใครๆก็เคยได้ยินเรื่องเล่าของมนุษย์หมาป่ากันทั้งนั้น แต่เรื่องพวกนั้นมันก็เป็นแค่นิยายแฟนตาซีที่มนุษย์จินตนาการขึ้นเอง” ชายคนนั้นเริ่มเล่า “สมัยโบราณ มนุษย์ล่ามนุษย์หมาป่าจนเกือบสูญพันธุ์ มนุษย์คิดว่าเราเป็นตัวอันตราย ทั้งที่จริงๆแล้วมนุษย์หมาป่าก็เป็นสิ่งมีชีวิตที่อยู่กันเป็นฝูง ฆ่าเพื่อกินและความอยู่รอดเท่านั้น และจนกระทั่งทุกวันนี้มนุษย์หมาป่าก็เป็นเหมือนยมทูตแห่งโลกมนุษย์ มีหน้าที่คอยสาปคนที่มีบาปติดตัว ถ้าคนบาปคนใดถูกมนุษย์หมาป่ากัด คนผู้นั้นก็จะกลายเป็นมนุษย์หมา และแน่นอน มนุษย์ทุกคนล้วนมีบาปติดตัว อยู่ที่จะมากน้อยแค่ไหนเท่านั้นเอง”
“แล้วไง?”
“ยังไม่เข้าใจสินะ… นั่นมันแปลว่าตอนนี้นายเป็นมนุษย์หมาป่าแล้ว และนายก็มีหน้าที่ไปทำให้คนบาปคนอื่นๆกลายเป็นมนุษย์หมาป่าเหมือนนายไง”
“แล้วถ้าฉันไม่ทำล่ะ” ผมถามเขาอีก
“เชื่อเถอะว่าฉันมีวิธีตามรังควานให้นายทำได้แน่” ชายคนนั้นตอบแล้วยกยิ้มมุมปาก
“…” ผมจ้องเขม็งไปที่ชายผู้นั้นอย่างไม่ไว้ใจ
“มาเถอะโฮวอน ฉันจะพานายไปเจอกับฝูง แล้วจะสอนวิธีอำพรางกายให้ด้วย นายจะได้ไม่ต้องเดินไปเดินมาในเมืองทั้งที่ยังมีหูหมาป่าโชว์หราอยู่แบบนี้” เดินเข้ามาใช้มือสะกิดที่ใบหูสีน้ำตาลของผมทีหนึ่งทำเอาผมตกใจกับใบหูหมาป่าที่งอกออกมาตอนไหนก็ไม่รู้ของตัวเอง แล้วชายคนนั้นก็หันหลังเดินเข้าไปในป่า
“นายรู้ชื่อฉันได้ยังไง?” ผมตัดสินใจเดินตามเขาเข้าป่ามา และเอ่ยถามขึ้น
“ขนาดมนุษย์หมาป่ายังมีจริง แล้วคิดว่าเรื่องแค่นี้ฉันจะไม่รู้เหรอ”
“แล้วนายล่ะเป็นใคร ชื่ออะไร”
“ฉันชื่อคิม จงอิน เป็นจ่าฝูงหมาป่า”…
และนั่นก็คือจุดเริ่มต้นของมนุษย์หมาป่าอย่างผม…
ชอบไม่ชอบยังไงอย่าลืมเมนท์กันด้วยน้าาา ^O^
-มีคำผิดขออภัยค่ะ-
ความคิดเห็น