ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [YaDong of INFINITE] Where Wolf? werewolf

    ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 241
      1
      23 ธ.ค. 58

    Howon’s part

     

     

     

    สวัสดีเสียงหนึ่งเอ่ยทักขึ้น เมื่อผมหันมองไปก็พบผู้ชายคนหนึ่ง

     

    “…” ผมไม่ได้ตอบอะไรเขา

     

    น้องใหม่สินะ ฉันชื่อมยองซู ยินดีที่ได้รู้จัก แล้วนายล่ะ ชื่ออะไร

     

    ชื่อโฮวอนผมบอก

     

    ยังช็อคๆอยู่สินะตอนแรกๆฉันก็เป็นเหมือนนายนี่แหละ แต่มันก็ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปมากหรอก เดี๋ยวนายก็จะชินไปเอง

     

    “…”

     

    นายดูเหมือนจะมีคำถามมากมายเลยสินะมยองซูพูด ใช่ ตอนนี้ผมมีคำถามมากมายไปหมด

     

    งั้นฉันถามอะไรนายได้ใช่ไหมผมถามเขา

     

    ได้ ถามมาสิ

     

    นายเป็นเอ่อมนุษย์หมาป่ามานานแล้วหรอผมเริ่มถามคำถามของผม

     

    ปีกว่าแล้วล่ะ

     

    แล้วทั้งหมดนี่คือพวกของเราหรอผมถามอีกแล้วมองไปรอบๆลานกว้างในป่าที่กำลังนั่งอยู่ มีทั้งคนและหมาป่าอยู่ราวๆ ร้อยกว่าชีวิตได้

     

    ใช่ ทั้งหมดนี่เลย ที่ทุกคนมารวมกันวันนี้เพราะว่าจงอินเรียกทุกคนมาน่ะ เขาอาจจะอยากเห็นว่าพวกเรามีจำนวนเท่าไหร่แล้วล่ะมั้ง เดี๋ยวสักพักพวกเราก็จะแยกย้ายกันแล้วล่ะ” 

     

    มันไม่น้อยไปหรอ…?”

     

    นายกำลังสงสัยว่าถ้ามนุษย์หมาป่าทุกตัวไปกัดมนุษย์แล้วทำให้มาเป็นพวกเดียวกับเรามันก็ควรจะมีมนุษย์หมาป่ามากกว่านี้ใช่ไหมล่ะ

     

    “…” ผมพยักหน้า

     

    ก็ไม่ใช่ทุกคนที่จะยอมทำตามจงอินนี่…” เขาตอบ

     

    แล้วพวกนั้นไปไหนล่ะ

     

    ก็โดนฆ่าน่ะสิ ถามได้ จงอินน่ะเคียดแค้นมนุษย์มาตั้งแต่สมัยที่มนุษย์หมาป่าโดนล่าแล้ว เขาเป็นจอมหมาป่า เป็นอมตะ แต่เขาจะตายได้เฉพาะวันที่พระจันทร์เต็มดวงเท่านั้น แต่ก็ไม่มีใครสามารถฆ่าเขาได้อยู่ดี

     

    แล้วทำไมวันที่พระจันทร์เต็มดวงเราไม่ไปฆ่าเขากันล่ะ

     

    มันเคยมีคนทำมาก่อนแล้ว ทุกคนรวมตัวกันจะกำจัดจงอิน แต่เขารู้แผนของทุกคน เขาสามารถล่วงรู้ความคิดของมนุษย์หมาป่าด้วยกันได้ แล้วเขาก็ฆ่าทุกคนทิ้งเราถึงเหลือกันอยู่แค่นี้ไงล่ะ มีคนคิดจะทำร้ายเขาไม่เว้นแต่ละวัน และคนพวกนั้นก็ตายหมด เพราะงั้นถ้านายมีแผนอะไรก็เตรียมตัวโดนเขากำจัดทิ้งได้เลย

     

    เฮ้อ…” ผมถอนหายใจออกมาอย่างหมดหนทาง ผมจะต้องเป็นมนุษย์หมาป่าแบบนี้จริงๆใช่ไหมเนี่ย แล้วตอนนายกลายเป็นมนุษย์หมาป่า นายโดนใครกัด

     

    คนนั้นมยองซูชี้ไปที่มนุษย์หมาป่าคนหนึ่ง แต่คนคนนั้นเห็นมยองซูมองไปทางเขา เขาก็โบกมือกลับมาให้

     

    แล้วนายไม่โกรธเขาหรอ?” ถ้าเป็นผมอย่างน้อยก็คนจะไม่คุยกับคนคนนั้นไปตลอดชีวิต แต่นี่มยองซูกลับยิ้มและโบกมือให้กับคนที่ทำให้เขากลายเป็นมนุษย์หมาป่าเนี่ยนะ

     

    ตอนแรกก็โกรธ แต่ตอนนี้เข้าใจแล้วไง เพราะถ้าเขาไม่ทำเขาก็จะโดนจงอินเล่นงาน ถ้าเป็นฉันฉันก็คงทำมยองซูหันมาตอบผมแล้วยักไหล่

     

    แล้วนายเลือกยังไงว่าจะกัดใคร

     

    เดี๋ยวพอนายไปอยู่ในเมืองก็จะรู้ นายจะได้กลิ่นบาปของมนุษย์ ก็เลือกกัดสักคนใครก็ได้ นายไม่จำเป็นต้องกัดทุกคนหรอก

     

    ให้ตายสิล้อกันเล่นใช่ไหมเนี่ย อยู่ๆก็ให้ไปกัดใครก็ไม่รู้ที่เราไม่รู้จักอ่ะนะ

     

    "ก็ถ้าจะกัดคนที่รู้จักอยู่แล้วก็เรื่องของนาย กัดเสร็จแล้วจะหนีไปก่อนก็ได้ เพราะที่เหลือจงอินเขาจะเข้ามาจัดการเอง

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .
    .

                มยองซูเป็นเพื่อนมนุษย์หมาป่าคนเดียวที่ผมไว้ใจ และเขาก็เป็นที่ปรึกษาที่ดีมาตลอดตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ ตอนแรกเขาบอกว่าเขาจะคอยช่วยผม ครั้งแรกที่ผมไม่ยอมกัดคนเสียที ก็ได้เขานี่แหละคอยพูดกับจงอินไม่ให้ฆ่าผม

     

                จนตอนนี้ก็ผ่านมาเกินครึ่งปีแล้วนับจากวันนั้น ที่ประจำในการล่าของผมคือตามผับ แน่นอนในที่แบบนั้นมันหาคนดีไม่ได้อยู่แล้ว ผมก็แต่เข้าไปกัดใครสักคนแล้วก็หลบออกมา ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหลังจากนั้นจงอินมาจัดการคนที่ถูกกัดยังไง แต่พอผมกลับไปที่ป่า ก็เห็นคนคนนั้นอยู่ในฝูงแล้ว

     

                จริงๆแล้วการเป็นมนุษย์หมาป่าก็ไม่ได้ส่งผลอะไรต่อชีวิตผมมากมายนัก ผมก็ยังทำงานและพบปะผู้คน ได้ตามปกติ จนเมื่อเดือนที่แล้วผมได้เจอคนคนหนึ่ง กลิ่นของเขาไม่เหมือนคนบาป กลิ่นมันแปลกออกไป นั่นยิ่งทำให้ผมสนใจและอยากรู้มากขึ้นไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน ผมกำลังพยายามตีสนิทกับคนคนนี้อยู่ ผมรู้สึกว่าผมอยากจะลองกัดคนคนนี้ดูสักครั้งอ่าคุณคงคิดว่าผมออกจะดูโหดๆไปหน่อยสินะ แต่ตั้งแต่เป็นหมาป่า ความรู้สึกแบบนี้มันก็เกิดขึ้นเอง มยองซูเคยบอกว่ามันคือคำสาปที่ติดมาตั้งแต่มนุษย์หมาป่ารุ่นแรก การเป็นมนุษย์หมาป่ามันคือการถูกสาป

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    End of Howon’s part

















    กริ๊ง~    กริ๊ง~

     

     

    สวัสดีฮะอ้าว! คุณโฮวอนนี่เอง เชิญนั่งก่อนเลยฮะคนตัวเล็กที่พ่วงตำแหน่งเจ้าของร้านอาหารพูดขึ้น

     

    ครับโฮวอนส่งยิ้มให้

     

    วันนี้รับอะไรดีฮะคนตัวเล็กเดินมารับออเดอร์เองที่โต๊ะของร่างหนา

     

    เอาเหมือนเดิมแล้วกันครับ

     

    ฮะ สักครู่นะฮะคนตัวเล็กหันหลังและกำลังจะเดินไป

     

    คุณดงอูร่างหนาเรียกคนตัวเล็กไว้

     

    ฮะ?”

     

    ผมไปถ่ายรูปที่เกาะเชจูมา ซื้อนี่มาฝากคุณด้วยนะ ช็อกโกแลตรสส้มแทนเจอรีนร่างหนาพูดแล้วยกกล่องช็อกโกแลตยื่นให้

     

    โห! ขอบคุณฮะ แต่คราวหลังไม่ต้องก็ได้นะฮะ ผมเกรงใจร่างเล็กกล่าว แต่ก็ยอมรับกล่องช็อกโกแลตมา

     

    ไม่เป็นไรหรอกครับร่างหนากล่าวแล้วยิ้มให้

     

    งั้นเดี๋ยวผมไปเตรียมอาหารที่คุณสั่งให้นะฮะ คนตัวเล็กบอกก่อนจะหันหลังแล้วเดินเข้าไปในครัว ทิ้งให้โฮวอนนั่งมองตามแผ่นหลังบางนั้นไป

     

     




































     

    วันต่อมา

     

     

     

     

     

    แชะ! แชะ!

     

     

                เสียงชัตเตอร์กล้องดังขึ้นกลางกรุงโซล ท่ามกลางอากาศเย็นยามเช้า โฮวอนกำลังถ่ายภาพบรรยากาศของกรุงโซลหลังพระอาทิตย์ขึ้น ครั้งนี้ผู้ว่าจ้างของเขาต้องการภาพบรรยากาศของกรุงโซล โฮวอนจึงเลือกมาถ่ายรูปบริเวณร้านอาหารของดงอูและพ่วงมาด้วยแผนการบางอย่าง

     

    อ้าว! คุณโฮวอน มาทำอะไรแต่เช้าฮะเสียงหวานร้องทักขึ้นทางด้านหลังของร่างหนา

     

    อ้าว! สวัสดีครับ คุณดงอู มาเปิดร้านเหรอครับ ผมมาถ่ายภาพโปรโมทการท่องเที่ยวในโซลน่ะครับ เลยอยากจะมาถ่ายที่ร้านคุณด้วย เห็นว่าตกแต่งร้านสวยดี

     

    อ๋อ งั้นเหรอฮะ แล้วนี่ทานอะไรหรือยังฮะ เดี๋ยวผมทำให้ทานคนตัวเล็กถาม

     

    ยังเลยครับ ถ้างั้นก็ดีเหมือนกัน

     

    งั้นเชิญเข้ามาเลยฮะร่างเล็กผลักประตูร้านแล้วเชิญโฮวอนเข้าร้านมา

     

    คุณดงอูอยากให้ผมช่วยถ่ายภาพโปรโมทร้านให้เอาไหมครับร่างหนาเสนอเมื่อก้าวเข้าร้านมา

     

    ไม่เป็นไรหรอกฮะ ลำบากคุณเปล่าๆร่างเล็กปฏิเสธ

     

    ไม่ลำบากหรอกครับ เดี๋ยวผมทำให้เองร่างหนาบอกพลางส่งยิ้มให้

     

    งั้นก็ตามใจคุณเถอะฮะแล้วเช้านี้รับอะไรดีฮะ

     

    ผมเอาเหมือนเดิมแล้วกัน เมนูนั้นคุณทำอร่อยมากร่างหนาตอบ

     

    ขอบคุณฮะ งั้นรอสักครู่นะฮะร่างเล็กยิ้มหวานรับคำชมเชยก่อนจะหันหลังแล้วเดินเข้าไปในครัว

     

     

    แอ๊ด~

     

     

    คุณโฮวอน! เข้ามาทำอะไรฮะ!?” ดงอูถามขึ้นอย่างตกใจเมื่อได้ยินเสียงประตูห้องครัวถูกเปิดพร้อมกับร่างหนาก้าวเข้ามา

     

    ขอโทษทีครับ ผมแค่จะมาถ่ายรูปให้คุณเฉยๆ

     

    อ่อ.. งั้นก็ได้ฮะร่างเล็กพยักหน้ารับรู้แล้วหันหน้ากลับไปทางเตาเหมือนเดิม

     

                ร่างหนากดชัตเตอร์ถ่ายภาพเปลี่ยนมุมไปเรื่อยๆ ร่างหนากำลังถ่ายภาพแคนดิดของคนตัวเล็กที่กำลังประกอบอาหารอยู่หน้าเตา แต่ดูเหมือนคนตัวเล็กจะไม่รู้ตัว คิดว่าร่างหนากำลังถ่ายอย่างอื่นอยู่

     

                โฮวอนก้าวขาเข้าไปใกล้ดงอูทางด้านหลังขึ้นเรื่อยๆถือกล้องไว้ด้วยมือข้างเดียว ก่อนที่เขี้ยวหมาป่าสองข้างจะค่อยๆงอกออกมา พร้อมจะฝังเขี้ยวลงไปบนผิวขาวเนียนของคนตรงหน้า

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    กริ๊ง~ กริ๊ง~

     

     

    พี่ดงอู! หนูมาแล้วค่า~” เสียงเด็กสาวดังขึ้นพร้อมกับร่างของเด็กสาวคนหนึ่งเปิดประตูห้องครัวเข้ามา ทำให้โฮวอนต้องรีบเก็บเขี้ยวของตัวเองเข้าไปอย่างรวดเร็ว อุ๊ย! คุณโฮวอนสวัสดีค่ะเด็กสาวผู้เข้ามาใหม่เอ่ยทักเมื่อเห็นร่างหนายืนอยู่ในครัวด้วย

     

    ผมเข้ามาถ่ายรูปโปรโมทร้านให้น่ะครับโฮวอนที่ตอนนี้เก็บเขี้ยวเข้าไปแล้วเอ่ยบอกเด็กสาวคนนั้น และเพราะว่าตอนนี้ร่างหนาและร่างเล็กอยู่ห่างกันไม่ถึงหนึ่งนิ้ว โฮวอนจึงเนียนหันไปถ่ายภาพมุมข้ามไหล่แทน

     

    ทำไมวันนี้มาเช้าจังล่ะ ซูยอง ปกติชอบมาสายไม่ใช่เหรอดงอูเอ่ยทักติดตลกเด็กสาวที่ทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟในร้านของตน ขณะที่กำลังตักอาหารใส่จาน

     

    ปกติไม่ได้สายนะคะ แต่พอดีวันนี้ตื่นเร็วก็เลยมาเร็วอ่ะเด็กสาวเจ้าของชื่อซูยองตอบพร้อมกับทำท่าทางน่ารักที่ติดเป็นนิสัย

     

    เธอไปจัดร้านข้างหน้าก่อนแล้วกัน เดี๋ยวพี่ตามออกไปดงอูหัวเราะในลำคอเล็กน้อยก่อนจะหันไปบอกซูยอง

     

    ค่ะ^ ^” ซูยองรับคำแล้วปิดประตูเดินออกไปหน้าร้าน

     

    เสร็จแล้วฮะดงอูถือจานอาหารไว้ในมือแล้วหมุนตัวกลับมาหาโฮวอนที่ตอนนี้ก็ยังไม่ได้ขยับออกไป ความใกล้ชิดนี้ทำเอาหัวใจดวงน้อยของดงอูสั่นไหวได้ไม่ยากเอ่อถอยไปนิดนึงได้มั้ยฮะ

     

    งั้นขอถ่ายโคลสอัพหน่อยนะครับร่างหนาตอบก่อนจะยกกล้องขึ้นมาถ่ายภาพที่คนตัวเล็กกำลังถืออาหารอยู่อย่างรวดเร็ว แล้วจึงถอยหลังออกมา ไว้ผมจะจัดการเรื่องรูปให้นะครับ ผมมีบล็อกของผมอยู่ เดี๋ยวผมจะเอาไปลงโปรโมทให้

     

    อ่าขอบคุณนะฮะ

     

    ด้วยความยินดีครับหลังจากร่างหนาพูดจบ ร่างเล็กก็เดินนำหน้าร่างหนาออกไปที่หน้าร้านแล้ววางจานอาหารไว้บนโต๊ะประจำของร่างหนา

     

                จริงและแล้วโฮวอนจะกัดดงอูตอนที่ซูยองออกไปแล้วก็ได้ แต่เสียงร้องของร่างเล็กต้องเรียกให้ซูยองเข้ามาเห็นแน่ เขาจึงตัดสินใจปล่อยคนตัวเล็กไปก่อน เพราะอย่างไรเสียเขาก็มีแผนสำรองอยู่

























    ปาร์ค ซูยองของไรท์เตอร์ >< ช่วงนี้ไรท์หลงนางมั่กๆ

    -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    ของแจ้งเหมือนเดิมนะคะว่าฟิคเรื่องนี้ก็จะไม่ยาวเท่าไหร่เหมือนกัน ไรท์คิดว่าไม่น่าจะสัก 10 ตอน บวกลบนิดๆนะคะ


    -มีคำผิดขออภัย แต่งไม่ถูกใจของอภัยค่ะ-











    ที่มาภาพ
    http://www.bloggang.com/data/p/paksabuy/picture/1379592006.jpg
    http://orig04.deviantart.net/ff72/f/2015/152/9/f/joy__red_velvet__png__render__by_pikudesign-d8v2r4m.png
    http://cfile7.uf.tistory.com/image/26366A3C54AE3C3905718A

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×