คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1
Howon’s part
“สวัสดี” เสียงหนึ่งเอ่ยทักขึ้น เมื่อผมหันมองไปก็พบผู้ชายคนหนึ่ง
“…” ผมไม่ได้ตอบอะไรเขา
“น้องใหม่สินะ ฉันชื่อมยองซู ยินดีที่ได้รู้จัก แล้วนายล่ะ ชื่ออะไร”
“ชื่อโฮวอน” ผมบอก
“ยังช็อคๆอยู่สินะ… ตอนแรกๆฉันก็เป็นเหมือนนายนี่แหละ แต่มันก็ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปมากหรอก เดี๋ยวนายก็จะชินไปเอง”
“…”
“นายดูเหมือนจะมีคำถามมากมายเลยสินะ” มยองซูพูด ใช่ ตอนนี้ผมมีคำถามมากมายไปหมด
“งั้นฉันถามอะไรนายได้ใช่ไหม” ผมถามเขา
“ได้ ถามมาสิ”
“นายเป็น…เอ่อ…มนุษย์หมาป่ามานานแล้วหรอ” ผมเริ่มถามคำถามของผม
“ปีกว่าแล้วล่ะ”
“แล้วทั้งหมดนี่คือพวกของเราหรอ” ผมถามอีกแล้วมองไปรอบๆลานกว้างในป่าที่กำลังนั่งอยู่ มีทั้งคนและหมาป่าอยู่ราวๆ ร้อยกว่าชีวิตได้
“ใช่ ทั้งหมดนี่เลย ที่ทุกคนมารวมกันวันนี้เพราะว่าจงอินเรียกทุกคนมาน่ะ เขาอาจจะอยากเห็นว่าพวกเรามีจำนวนเท่าไหร่แล้วล่ะมั้ง เดี๋ยวสักพักพวกเราก็จะแยกย้ายกันแล้วล่ะ”
“มันไม่น้อยไปหรอ…?”
“นายกำลังสงสัยว่าถ้ามนุษย์หมาป่าทุกตัวไปกัดมนุษย์แล้วทำให้มาเป็นพวกเดียวกับเรามันก็ควรจะมีมนุษย์หมาป่ามากกว่านี้ใช่ไหมล่ะ”
“…” ผมพยักหน้า
“ก็ไม่ใช่ทุกคนที่จะยอมทำตามจงอินนี่…” เขาตอบ
“แล้วพวกนั้นไปไหนล่ะ”
“ก็โดนฆ่าน่ะสิ ถามได้ จงอินน่ะเคียดแค้นมนุษย์มาตั้งแต่สมัยที่มนุษย์หมาป่าโดนล่าแล้ว เขาเป็นจอมหมาป่า เป็นอมตะ แต่เขาจะตายได้เฉพาะวันที่พระจันทร์เต็มดวงเท่านั้น แต่ก็ไม่มีใครสามารถฆ่าเขาได้อยู่ดี”
“แล้วทำไมวันที่พระจันทร์เต็มดวงเราไม่ไปฆ่าเขากันล่ะ”
“มันเคยมีคนทำมาก่อนแล้ว ทุกคนรวมตัวกันจะกำจัดจงอิน แต่เขารู้แผนของทุกคน เขาสามารถล่วงรู้ความคิดของมนุษย์หมาป่าด้วยกันได้ แล้วเขาก็ฆ่าทุกคนทิ้ง…เราถึงเหลือกันอยู่แค่นี้ไงล่ะ มีคนคิดจะทำร้ายเขาไม่เว้นแต่ละวัน และคนพวกนั้นก็ตายหมด เพราะงั้นถ้านายมีแผนอะไรก็เตรียมตัวโดนเขากำจัดทิ้งได้เลย”
“เฮ้อ…” ผมถอนหายใจออกมาอย่างหมดหนทาง ผมจะต้องเป็นมนุษย์หมาป่าแบบนี้จริงๆใช่ไหมเนี่ย “แล้วตอนนายกลายเป็นมนุษย์หมาป่า นายโดนใครกัด”
“คนนั้น” มยองซูชี้ไปที่มนุษย์หมาป่าคนหนึ่ง แต่คนคนนั้นเห็นมยองซูมองไปทางเขา เขาก็โบกมือกลับมาให้
”แล้ว…นายไม่โกรธเขาหรอ?” ถ้าเป็นผมอย่างน้อยก็คนจะไม่คุยกับคนคนนั้นไปตลอดชีวิต แต่นี่มยองซูกลับยิ้มและโบกมือให้กับคนที่ทำให้เขากลายเป็นมนุษย์หมาป่าเนี่ยนะ
“ตอนแรกก็โกรธ แต่ตอนนี้เข้าใจแล้วไง เพราะถ้าเขาไม่ทำเขาก็จะโดนจงอินเล่นงาน ถ้าเป็นฉันฉันก็คงทำ” มยองซูหันมาตอบผมแล้วยักไหล่
“แล้วนายเลือกยังไงว่าจะกัดใคร”
“เดี๋ยวพอนายไปอยู่ในเมืองก็จะรู้ นายจะได้กลิ่นบาปของมนุษย์ ก็เลือกกัดสักคน…ใครก็ได้ นายไม่จำเป็นต้องกัดทุกคนหรอก”
“ให้ตายสิ… ล้อกันเล่นใช่ไหมเนี่ย อยู่ๆก็ให้ไปกัดใครก็ไม่รู้ที่เราไม่รู้จักอ่ะนะ”
"ก็ถ้าจะกัดคนที่รู้จักอยู่แล้วก็เรื่องของนาย กัดเสร็จแล้วจะหนีไปก่อนก็ได้ เพราะที่เหลือจงอินเขาจะเข้ามาจัดการเอง”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
มยองซูเป็นเพื่อนมนุษย์หมาป่าคนเดียวที่ผมไว้ใจ และเขาก็เป็นที่ปรึกษาที่ดีมาตลอดตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ ตอนแรกเขาบอกว่าเขาจะคอยช่วยผม ครั้งแรกที่ผมไม่ยอมกัดคนเสียที ก็ได้เขานี่แหละคอยพูดกับจงอินไม่ให้ฆ่าผม
จนตอนนี้ก็ผ่านมาเกินครึ่งปีแล้วนับจากวันนั้น ที่ประจำในการล่าของผมคือตามผับ แน่นอนในที่แบบนั้นมันหาคนดีไม่ได้อยู่แล้ว ผมก็แต่เข้าไปกัดใครสักคนแล้วก็หลบออกมา ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหลังจากนั้นจงอินมาจัดการคนที่ถูกกัดยังไง แต่พอผมกลับไปที่ป่า ก็เห็นคนคนนั้นอยู่ในฝูงแล้ว…
จริงๆแล้วการเป็นมนุษย์หมาป่าก็ไม่ได้ส่งผลอะไรต่อชีวิตผมมากมายนัก ผมก็ยังทำงานและพบปะผู้คน ได้ตามปกติ จนเมื่อเดือนที่แล้วผมได้เจอคนคนหนึ่ง กลิ่นของเขาไม่เหมือนคนบาป กลิ่นมันแปลกออกไป นั่นยิ่งทำให้ผมสนใจและอยากรู้มากขึ้นไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน ผมกำลังพยายามตีสนิทกับคนคนนี้อยู่ ผมรู้สึกว่าผมอยากจะลองกัดคนคนนี้ดูสักครั้ง… อ่า…คุณคงคิดว่าผมออกจะดูโหดๆไปหน่อยสินะ แต่ตั้งแต่เป็นหมาป่า ความรู้สึกแบบนี้มันก็เกิดขึ้นเอง มยองซูเคยบอกว่ามันคือคำสาปที่ติดมาตั้งแต่มนุษย์หมาป่ารุ่นแรก การเป็นมนุษย์หมาป่า…มันคือการถูกสาป
End of Howon’s part
กริ๊ง~ กริ๊ง~
“สวัสดีฮะ… อ้าว! คุณโฮวอนนี่เอง เชิญนั่งก่อนเลยฮะ” คนตัวเล็กที่พ่วงตำแหน่งเจ้าของร้านอาหารพูดขึ้น
“ครับ” โฮวอนส่งยิ้มให้
“วันนี้รับอะไรดีฮะ” คนตัวเล็กเดินมารับออเดอร์เองที่โต๊ะของร่างหนา
“เอาเหมือนเดิมแล้วกันครับ”
“ฮะ สักครู่นะฮะ” คนตัวเล็กหันหลังและกำลังจะเดินไป
“คุณดงอู” ร่างหนาเรียกคนตัวเล็กไว้
“ฮะ?”
“ผมไปถ่ายรูปที่เกาะเชจูมา ซื้อนี่มาฝากคุณด้วยนะ ช็อกโกแลตรสส้มแทนเจอรีน” ร่างหนาพูดแล้วยกกล่องช็อกโกแลตยื่นให้
“โห! ขอบคุณฮะ แต่คราวหลังไม่ต้องก็ได้นะฮะ ผมเกรงใจ” ร่างเล็กกล่าว แต่ก็ยอมรับกล่องช็อกโกแลตมา
“ไม่เป็นไรหรอกครับ” ร่างหนากล่าวแล้วยิ้มให้
“งั้นเดี๋ยวผมไปเตรียมอาหารที่คุณสั่งให้นะฮะ” คนตัวเล็กบอกก่อนจะหันหลังแล้วเดินเข้าไปในครัว ทิ้งให้โฮวอนนั่งมองตามแผ่นหลังบางนั้นไป…
วันต่อมา…
แชะ! แชะ!
เสียงชัตเตอร์กล้องดังขึ้นกลางกรุงโซล ท่ามกลางอากาศเย็นยามเช้า โฮวอนกำลังถ่ายภาพบรรยากาศของกรุงโซลหลังพระอาทิตย์ขึ้น ครั้งนี้ผู้ว่าจ้างของเขาต้องการภาพบรรยากาศของกรุงโซล โฮวอนจึงเลือกมาถ่ายรูปบริเวณร้านอาหารของดงอูและพ่วงมาด้วยแผนการบางอย่าง…
“อ้าว! คุณโฮวอน มาทำอะไรแต่เช้าฮะ” เสียงหวานร้องทักขึ้นทางด้านหลังของร่างหนา
“อ้าว! สวัสดีครับ คุณดงอู มาเปิดร้านเหรอครับ ผมมาถ่ายภาพโปรโมทการท่องเที่ยวในโซลน่ะครับ เลยอยากจะมาถ่ายที่ร้านคุณด้วย เห็นว่าตกแต่งร้านสวยดี”
“อ๋อ งั้นเหรอฮะ แล้วนี่ทานอะไรหรือยังฮะ เดี๋ยวผมทำให้ทาน” คนตัวเล็กถาม
“ยังเลยครับ ถ้างั้นก็ดีเหมือนกัน”
“งั้นเชิญเข้ามาเลยฮะ” ร่างเล็กผลักประตูร้านแล้วเชิญโฮวอนเข้าร้านมา
“คุณดงอูอยากให้ผมช่วยถ่ายภาพโปรโมทร้านให้เอาไหมครับ” ร่างหนาเสนอเมื่อก้าวเข้าร้านมา
“ไม่เป็นไรหรอกฮะ ลำบากคุณเปล่าๆ” ร่างเล็กปฏิเสธ
“ไม่ลำบากหรอกครับ เดี๋ยวผมทำให้เอง” ร่างหนาบอกพลางส่งยิ้มให้
“งั้นก็ตามใจคุณเถอะฮะ… แล้วเช้านี้รับอะไรดีฮะ”
“ผมเอาเหมือนเดิมแล้วกัน เมนูนั้นคุณทำอร่อยมาก” ร่างหนาตอบ
“ขอบคุณฮะ งั้นรอสักครู่นะฮะ” ร่างเล็กยิ้มหวานรับคำชมเชยก่อนจะหันหลังแล้วเดินเข้าไปในครัว
แอ๊ด~
“คุณโฮวอน! เข้ามาทำอะไรฮะ!?” ดงอูถามขึ้นอย่างตกใจเมื่อได้ยินเสียงประตูห้องครัวถูกเปิดพร้อมกับร่างหนาก้าวเข้ามา
“ขอโทษทีครับ ผมแค่จะมาถ่ายรูปให้คุณเฉยๆ”
“อ่อ.. งั้นก็ได้ฮะร่างเล็กพยักหน้ารับรู้แล้วหันหน้ากลับไปทางเตาเหมือนเดิม
ร่างหนากดชัตเตอร์ถ่ายภาพเปลี่ยนมุมไปเรื่อยๆ ร่างหนากำลังถ่ายภาพแคนดิดของคนตัวเล็กที่กำลังประกอบอาหารอยู่หน้าเตา แต่ดูเหมือนคนตัวเล็กจะไม่รู้ตัว คิดว่าร่างหนากำลังถ่ายอย่างอื่นอยู่
โฮวอนก้าวขาเข้าไปใกล้ดงอูทางด้านหลังขึ้นเรื่อยๆถือกล้องไว้ด้วยมือข้างเดียว ก่อนที่เขี้ยวหมาป่าสองข้างจะค่อยๆงอกออกมา พร้อมจะฝังเขี้ยวลงไปบนผิวขาวเนียนของคนตรงหน้า…
.
.
.
.
.
.
.
.
กริ๊ง~ กริ๊ง~
“พี่ดงอู! หนูมาแล้วค่า~” เสียงเด็กสาวดังขึ้นพร้อมกับร่างของเด็กสาวคนหนึ่งเปิดประตูห้องครัวเข้ามา ทำให้โฮวอนต้องรีบเก็บเขี้ยวของตัวเองเข้าไปอย่างรวดเร็ว “อุ๊ย! คุณโฮวอนสวัสดีค่ะ” เด็กสาวผู้เข้ามาใหม่เอ่ยทักเมื่อเห็นร่างหนายืนอยู่ในครัวด้วย
“ผมเข้ามาถ่ายรูปโปรโมทร้านให้น่ะครับ” โฮวอนที่ตอนนี้เก็บเขี้ยวเข้าไปแล้วเอ่ยบอกเด็กสาวคนนั้น และเพราะว่าตอนนี้ร่างหนาและร่างเล็กอยู่ห่างกันไม่ถึงหนึ่งนิ้ว โฮวอนจึงเนียนหันไปถ่ายภาพมุมข้ามไหล่แทน
“ทำไมวันนี้มาเช้าจังล่ะ ซูยอง ปกติชอบมาสายไม่ใช่เหรอ” ดงอูเอ่ยทักติดตลกเด็กสาวที่ทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟในร้านของตน ขณะที่กำลังตักอาหารใส่จาน
“ปกติไม่ได้สายนะคะ แต่พอดีวันนี้ตื่นเร็วก็เลยมาเร็วอ่ะ” เด็กสาวเจ้าของชื่อซูยองตอบพร้อมกับทำท่าทางน่ารักที่ติดเป็นนิสัย
“เธอไปจัดร้านข้างหน้าก่อนแล้วกัน เดี๋ยวพี่ตามออกไป” ดงอูหัวเราะในลำคอเล็กน้อยก่อนจะหันไปบอกซูยอง
“ค่ะ^ ^” ซูยองรับคำแล้วปิดประตูเดินออกไปหน้าร้าน
“เสร็จแล้วฮะ” ดงอูถือจานอาหารไว้ในมือแล้วหมุนตัวกลับมาหาโฮวอนที่ตอนนี้ก็ยังไม่ได้ขยับออกไป ความใกล้ชิดนี้ทำเอาหัวใจดวงน้อยของดงอูสั่นไหวได้ไม่ยาก “อ…เอ่อ… ถอยไปนิดนึงได้มั้ยฮะ”
“งั้นขอถ่ายโคลสอัพหน่อยนะครับ” ร่างหนาตอบก่อนจะยกกล้องขึ้นมาถ่ายภาพที่คนตัวเล็กกำลังถืออาหารอยู่อย่างรวดเร็ว แล้วจึงถอยหลังออกมา “ไว้ผมจะจัดการเรื่องรูปให้นะครับ ผมมีบล็อกของผมอยู่ เดี๋ยวผมจะเอาไปลงโปรโมทให้”
“อ่า… ขอบคุณนะฮะ”
“ด้วยความยินดีครับ” หลังจากร่างหนาพูดจบ ร่างเล็กก็เดินนำหน้าร่างหนาออกไปที่หน้าร้านแล้ววางจานอาหารไว้บนโต๊ะประจำของร่างหนา
จริงและแล้วโฮวอนจะกัดดงอูตอนที่ซูยองออกไปแล้วก็ได้ แต่เสียงร้องของร่างเล็กต้องเรียกให้ซูยองเข้ามาเห็นแน่ เขาจึงตัดสินใจปล่อยคนตัวเล็กไปก่อน เพราะอย่างไรเสียเขาก็มีแผนสำรองอยู่…
ปาร์ค ซูยองของไรท์เตอร์ >< ช่วงนี้ไรท์หลงนางมั่กๆ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ของแจ้งเหมือนเดิมนะคะว่าฟิคเรื่องนี้ก็จะไม่ยาวเท่าไหร่เหมือนกัน ไรท์คิดว่าไม่น่าจะสัก 10 ตอน บวกลบนิดๆนะคะ
-มีคำผิดขออภัย แต่งไม่ถูกใจของอภัยค่ะ-
ที่มาภาพ
http://www.bloggang.com/data/p/paksabuy/picture/1379592006.jpg
http://orig04.deviantart.net/ff72/f/2015/152/9/f/joy__red_velvet__png__render__by_pikudesign-d8v2r4m.png
http://cfile7.uf.tistory.com/image/26366A3C54AE3C3905718A
ความคิดเห็น