คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1
“เอ้า!! หาตัวตั้งนาน มาอยู่นี่นี่เอง ทีหลังก็คอยฟังเสียงคนอื่นหน่อยสิ อย่างให้ต้องหาตัวกันแบบนี้!” เสียงของหญิงวัยกลางคนตะโกนใส่ร่างเล็กที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ซักผ้าหลังบ้าน
“ขะ…ขอโทษฮะ แล้วคุณป้ามีอะไรหรือเปล่าฮะ…” ร่างเล็กตอบกลับเสียงสั่น
“ถ้าไม่มีจะมาหาแบบนี้มั้ยล่ะ! อาหารเช้าของฉันกับลูกสาวฉันล่ะ!!? นี่คิดจะปล่อยให้พวกฉันหิวตายรึไงดงอู!” หญิงผู้มีศักดิ์เป็นป้าพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวอย่างโมโห
“แต่ว่า…เมื่อเช้าเธอสั่งให้ผมทำความสะอาดห้องให้เธอก่อนน่ะฮะ” ร่างเล็กบอกเหตุผลที่ทำให้ตนต้องมานั่งซักผ้าปูที่นอนตั้งแต่เช้าแบบนี้
“ไม่รู้ล่ะ ตอนนี้พวกฉันหิวแล้ว ออกไปจ่ายตลาดแล้วรีบกลับมาทำอาหารให้พวกฉันเดี๋ยวนี้!” หญิงผู้นั้นชี้นี้สั่งดงอู
“ฮะๆ ได้ฮะ” ดงอูรีบล้างมือแล้วลุกหนีหญิงใจร้ายออกไปทันที
.
.
.
.
.
.
ดงอูเป็นเด็กกำพร้า เสียพ่อกับแม่ไปตั้งแต่อายุ 9 ขวบในอุบัติเหตุทางรถยนต์ ทำให้ต้องมาอาศัยอยู่กับญาติ แต่กลับกลายเป็นว่าญาติของเขาไม่ได้มีใจรักเขาเลยสักนิด หญิงใจร้ายกับลูกสาวนั้นคิดถึงแต่ตัวเอง พวกเขาเลี้ยงดงอูราวกับคนใช้ เพียงแค่ให้มีอาหารกิน มีที่ซุกหัวนอน และให้เรียนหนังสือตามกฎหมายเท่านั้น ถึงตอนที่ดงอูเรียนจบมัธยมก็ไม่ส่งให้เรียนมหาวิทยาลัยต่อ จนสุดท้ายเขาต้องทำงานพาร์ทไทม์หาเงินเรียนเอง จนกระทั่งทุกวันนี้ที่เขาเรียนจบ สองแม่ลูกใจร้ายก็ไม่ยอมให้เขาออกไปทำงาน เพราะกลัวว่าจะไม่มีคนทำงานบ้าน แม้ว่าตอนนี้ฐานะการเงินของที่บ้านก็กำลังแย่ลงเรื่อยๆ
.
.
.
.
.
.
“อ้าววว! ไงจ๊ะหนูดงอู วันนี้มาสายนะจ๊ะเนี่ย” เจ้าของร้านขายผักที่ร่างเล็กไปอุดหนุนประจำเอ่อยทักขึ้นเมื่อเห็นดงอูเดินมา
“ฮะ พอดีเมื่อเช้าทำงานบ้านอยู่น่ะฮะ” ร่างเล็กตอบกลับอย่างเป็นมิตร
“โถ~ ขยันจังเลยนะ วันนี้ซื้ออะไรดีจ๊ะ”
“เอา… แครอทหัวนึงกับมันฝรั่งสองลูกละกันฮะ”
“อ่ะนี่จ้ะ น้ำแถมมันฝรั่งให้อีกลูกเลย” เจ้าของร้านใจดีหยิบมันฝรั่งใส่ถุงให้อีกลูก
“ขอบคุณมากฮะคุณน้า”
ร่างเล็กเดินจ่ายตลาดไปเรื่อยๆ พ่อค้าแม่ค้าที่รู้จักมักคุ้นกันดีก็เอ่ยทักอย่างเป็นมิตร บางรายก็แถมนู่นแถมนี่ให้ด้วย เมื่อร่างเล็กได้ของครบตามต้องการแล้วก็รีบกลับบ้านแต่…
“กลับมาแล้วฮะ” เมื่อร่างเล็กกำลังจะก้าวเท้าเข้าบ้านก็ต้องชะงักไปเมื่อเห็นชายใส่สูทสีดำสองกำลังใช้ปืนจ่อสองแม่ลูกไว้
“พ…พวกคุณเป็นใคร มาทำอะไรที่นี่” ดงอูเอ่ยออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ
“พวกผมมาทวงหนี้ที่พวกคุณกู้ไป…” ชายคนหนึ่งตอบเสียงเย็น
“ค…คุณเอาเขาไปได้!” ผู้มีศักดิ์เป็นป้าของดงอูพูดขึ้น “คุณเอาตัวดงอูไปได้! เราไม่มีเงินจริงๆ แต่คุณเอาเขาไปได้”
“ฮะ!? ค…คุณป้า อะไรกัน ไม่นะฮะ!” ร่างเล็กพูดตัวสั่นด้วยความกลัว น้ำตาใสๆรื้นขึ้นมาที่ขอบตา
“นายของพวกผมไม่เคยรับคนเป็นการใช้หนี้หรอกนะ คิดว่าคงไม่ได้….”
“ก็ไม่นับเป็นหนี้สิ! คิดซะว่าคุณให้เงินพวกฉัน แล้วคุณก็รับเด็กนี่ไปอยู่ด้วย แค่นั้นเอง ไม่ใช่การซื้อขาย ไม่ใช่การใช้หนี้ แต่คิดซะว่าเป็นความสมัครใจของเราทั้งคู่” หญิงใจร้ายกล่าว ทำให้ชายสองคนเริ่มมองหน้ากันอย่างใคร่ครวญ
“ติดต่อเจ้านาย” ชายคนหนึ่งบอกอีกคนโทรศัพท์ถึงเจ้านาย
“เจ้านายครับ” เขากรอกเสียงใส่โทรศัพท์ “คนที่เจ้านายให้มาทวงหนี้วันนี้… เขาเสนอเด็กหนุ่มคนหนึ่งเป็นการใช้หนี้มาแทนครับ”
“___”
“เขาบอกว่าให้ถือเสียว่าเป็นความสมัครใจของทั้งสองฝ่ายครับ เราให้เงินพวกเขา และเราก็รับเด็กหนุ่มมาซึ่งผมคิดว่าน่าจะโอเคนะครับ เพราะลูกหนี้รายนี้ก็ผัดผ่อนมาหลายเดือนแล้ว และคงไม่มีปัญญาใช้จริงๆ”
“___”
“ครับ”
“พรุ่งนี้เราจะมารับตัวคุณ วันนี้ให้เตรียมตัวและเก็บของให้เรียบร้อย” ชายคนที่คุยกับเจ้านายของเขาเมื่อครู่หันมาบอกร่างเล็ก แล้วชายทั้งสองก็พากันหันหลังเดินออกไป
“ไม่นะฮะ! คุณป้าทำแบบ ฮึก.. นี้ไม่ได้นะฮะ!” คนตัวเล็กร้องไห้สะอึกสะอื้นวิ่งเข้าไปหาหญิงวัยกลางคนที่ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
“นี่! ยังจะมาพูดมาอยู่อีก ไปทำอาหารให้ฉันได้แล้ว เสร็จแล้วก็ไปเก็บของด้วย ได้ยินแล้วนี่ว่าพรุ่งนี้เขาจะมารับตัวแก” เธอพูดอย่างไม่ใส่ใจ
“ฮึก… ได้โปรด ฮึก.. เถอะฮะ อย่าให้ผมไปกับเขาเลย” ร่างเล็กทรุดลงเกาะขาหญิงใจร้ายไว้
“บอกว่าให้ไปทำอาหารได้แล้ว และฉันก็ยังยืนยันคำเดิมให้เธอไปเก็บของนะ” พูดจบหญิงใจร้ายสะบัดขาออกแล้วเดินออกมา…
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
คืนนั้น…
“ฮึก… ฮึก…” ในห้องแคบๆอันเงียบสงัดถูกแทรกด้วยเสียงสะอื้นของร่างเล็กเป็นระยะๆ แม้ว่าที่นี่จะไม่มีใครรักเขา และเขาอาจจะไม่ได้รักคุณป้าใจร้ายและลูกพี่ลูกน้องของตัวเองเท่าไหร่นัก แต่เมื่อถึงเวลาที่ต้องจากที่แห่งนี้ไป ดงอูก็ค้นพบกับความผูกพันกับสถานที่แห่งนี้ ที่ที่เขาเติบโตมา แม้ว่าชีวิตที่อาศัยอยู่ที่นี่จะไม่ราบรื่นนัก แต่มันก็เป็นที่เดียวที่ที่ร่างเล็กเรียกมันว่า ‘บ้าน’
ยิ่งดงอูกใช้มือเล็กๆหยิบสิ่งของลงกระเป๋ามากเท่าไหร่ น้ำตาก็หลั่งรินออกมามากเท่านั้น จนกระทั่งเก็บของเสร็จเรียบร้อย ร่างเล็กก็ล้มตัวลงนอน แต่ก็ไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้ เนื่องด้วยเสียงของความคิดที่ดังก้องอยู่ในหัว ‘ที่นั่นจะเป็นยังไง? คนที่นั่นจะเป็นยังไง? คนที่นั่นจะใจร้ายเหมือนกับคุณป้ารึเปล่า? หรือว่าอาจจะใจดีกว่านี้? อยู่ที่ใหม่ต้องทำตัวยังไง? เขาจะให้เราทำอะไร?’…
เช้าวันต่อมา
“ดงอู! ไปได้แล้ว!” เสียงหญิงใจร้ายร้องเรียกหาร่างเล็กเมื่อเห็นว่ารถคันหรูสีดำของแก๊งมาเฟียมาจอดที่หน้าบ้าน
“ฮะ…” ร่างเล็กขานรับเสียงอ่อย แล้วหิ้วกระเป๋าสัมภาระของตนออกมาที่หน้าบ้านอย่างอิดโรยเนื่องจากเมื่อคืนดงอูได้นอนไม่ถึง 2 ชั่วโมง เพราะกว่าจะข่มตาให้หลับได้ฟ้าก็ใกล้สางแล้ว
“เชิญครับ” ชายในสูทดำคนเดิมเดินมาหาร่างเล็กแล้วนำกระเป๋าไปใส่ไว้หลังรถก่อนจะกลับมาเปิดประตูหลังให้ดงอูเข้าไป
“สวัสดีฮะคุณป้า..” ดงอูโค้งทำความเคารพผูมีศักดิ์เป็นป้าก่อนก้าวเข้าไปในรถ แล้วรถก็แล่นออกไป… ร่างเล็กมองออกมาจากหน้าต่าง หันมองญาติของตนเป็นครั้งสุดท้าย แต่ก็เห็นเพียงแผ่นหลังเท่านั้น เพราะเมื่อดงอูก้าวขึ้นรถ สองแม่ลูกก็หันหลังเข้าบ้านทันที…
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
รถแล่นมาถึงคฤหาสน์หลังใหญ่แห่งหนึ่ง
“ถึงแล้วครับ” คนขับรถถอดแว่นตาดำออกแล้วหันมาบอกร่างเล็กที่นั่งอยู่เบาะหลัง
“ท…ที่นี่เหรอฮะ” ร่างเล็กอ้าปากค้างกับความใหญ่โตและหรูหราของคฤหาสน์
“ใช่ครับ นี่เป็นบ้านของเจ้านาย” ชายที่นั่งอยู่ที่เบาะข้างคนขับหันมาตอบแล้วเปิดประตูออกจากรถพร้อมๆกับชายที่เป็นคนขับ
“หมายถึง…จะให้ผมอยู่ที่นี่…จริงๆเหรอฮะ?” ร่างเล็กถามขณะก้าวออกจากรถ
“เจ้านายสั่งมาตามนั้นครับ เชิญข้างในครับ เจ้านายรอพบคุณอยู่” ชายสูทดำคนที่ยังคงใส่แว่นตาดำอยู่หิ้วกระเป๋าดงอูออกมาแล้วเดินนำหน้าร่างเล็กเข้าไปในตัวบ้าน ส่วนชายคนขับรถนั้นปลีกตัวออกไปก่อนแล้ว
“ให้ผมถือกระเป๋าเองดีกว่าฮะ” ร่างเล็กเอ่ยกับชายร่างสูงที่เดินอยู่ข้างหน้า
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เพราะผมจะเอาไปเก็บที่ห้องคุณให้ก่อนระหว่างที่คุณคุยกับเจ้านาย”
“เจ้านายคุณ…ชื่ออะไรหรอฮะ” ร่างเล็กถามออกไป
“เดี๋ยวคุณรอคุยกับเขาเองดีกว่าครับ” ชายในสูทดำหันมาพูดกับดงอูก่อนจะผลักประตูบานใหญ่ที่กั้นห้องโถงกับห้องนั่งเล่นให้ดงอูเข้าไป
ร่างเล็กเดินเข้ามาช้าๆ เขาพบกับชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งในเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงสแลกสีดำ กำลังนั่งอยู่บนโซฟากำมะหยี่ตัวใหญ่หน้าโทรทัศน์ที่ไม่ได้เปิดใช้งาน ดวงตาเรียวของเขาเมื่อประกอบกับคิ้วคมเข้มแล้วทำให้ชายผู้นั้นดูเคร่งขรึมและน่ากลัวยิ่งขึ้น เมื่อประตูด้านหลังปิดลง ร่างเล็กก็ก้าวเข้าไปใกล้กับชายผู้นั้นอีกนิด
“สวัสดีฮะ” ร่างเล็กกล่าวพลางโค้งตัวลงทำความเคารพ
ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเดินตรงมาทางร่างเล็กด้วยท่าทีเคร่งขรึมและสีหน้าไร้รอยยิ้ม ทำให้ดงอูเกิดความกลัวฉายออกมาในแววตา
“รู้รึเปล่าว่าผมชื่ออะไร” ชายหนุ่มกล่าวเสียงเรียบ ทำให้ร่างเล็กรู้สึกว่าอากาศในห้องเริ่มเย็นลงทุกๆวินาที
“ม…ไม่รู้ฮะ”
“แม้แต่ชื่อผมคุณยังไม่รู้เลย” ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปากขึ้นนิดหนึ่ง แต่รอยยิ้มนั้นก็ไม่ได้ช่วยคลายความกลัวของร่างเล็กให้ลดลงได้เลยแม้แต่น้อย “แล้ว…คุณจะมาทำอะไร”
“ผม…ถูกส่งมาไถ่หนี้ ตอนนี้ผมเป็นคนของคุณ ผมจะทำตามสิ่งที่คุณสั่งฮะ” ร่างเล็กตอบเสียงสั่น และขอบตาก็เริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาเมื่อนึกถึงสาเหตุที่ตนต้องมาอยู่ตรงนี้
“แล้ว… ทำอะไรเป็นบ้างล่ะ ยิงปืนเป็นไหม ขับรถเป็นไหม แล้วเรียนจบอะไรมา”
“ยิงปืนไม่เป็น ขับรถไม่เป็น เรียนจบบริหารมาฮะ”
“จบบริหารมาแต่ผมคงให้คุณไปทำงานในบริษัทของผมไม่ได้หรอกนะ เพราะตอนนี้ตำแหน่งเต็มหมดแล้ว แล้ว…คุณทำอะไรได้อีก”
“ผม…ทำอาหารเป็น ทำความสะอาดได้ฮะ” ดงอูก้มหน้างุด เริ่มรู้สึกกังวลมากขึ้นเมื่อพบว่าสิ่งที่ตนทำได้นั้นไม่เป็นประโยชน์กับชายตรงหน้านี้เลย
“ถ้าให้คุณทำงานนั้นแม่บ้านผมคงจะไม่ยอมเพราะไปแย่งงานเขาทำ ผมจ้างพวกเขาตามแต่ละหน้าที่ที่พวกเขาต้องรับผิดชอบ ไม่ได้จ้างเป็นรายวัน” ร่างหนาแอบยกยิ้มอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ร่างเล็กไม่เห็นว่าแววตาของร่างหนาเปลี่ยนไป เจือด้วยความสนุกอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกลับมาเป็นเคร่งขรึมดังเดิม สงสัยคนตัวเล็กจะกลัวชายหนุ่มร่างหนามาก เพราะตั้งแต่เข้ามาก็ไม่สบตากับเขาเลย แถมยังยืนก้มหน้าตัวเกร็งแบบนี้อีก ท่าทางว่าลูกน้องร่างหนาคงจะไม่ได้เล่าเรื่องของเขาให้ดงอูฟัง คนตัวเล็กจึงไม่รู้ว่าจริงๆแล้วเขาไม่ได้โหดร้ายเหมือนมาเฟียในหนัง
“คุณชื่ออะไร” ร่างสูงเปลี่ยนคำถาม
“ชื่อ จาง ดงอูฮะ”
“ผมชื่ออี โฮวอน แต่ทุกคนเรียกผมว่าโฮย่า” ร่างหนาแนะนำตัวบ้าง ปกติเขาไม่เคยบอกชื่อจริงๆของเขากับคนที่เพิ่งรู้จักครั้งแรกหรอกนะ
“คุณคงเหนื่อยแล้ว คุณไปพักผ่อนก่อนเถอะ ลูกน้องผมจะพาคุณไปที่ห้อง”
“ฮะ… ขอบคุณฮะ” ร่างเล็กกล่าว รู้สึกคลายกังวลลงบ้างเล็กน้อย “แล้ว…ตกลงผมต้องทำอะไรฮะ”
“อืมมมม” ร่างหนาเดินเข้ามาประชิดตัวร่างเล็กมากขึ้นแล้วก้มลงมามองหน้าคนตัวเล็กใกล้ๆ “ทำงานของมาเฟียก็ไม่เป็น แต่น่าตาก็โอเคอยู่ งั้นก็เหลืออีกตำแหน่งนึงที่ยังว่าง”
“…”
“เมียมาเฟียไง”
“!!!” ร่างเล็กสูดหายใจเฮือกเงยหน้าขึ้นมามองหน้าร่างหนาที่ตอนนี้กำลังหัวเราะ น้ำเสียงการพูดของเขาดูทีเล่นทีจริง “คุณล้อเล่นใช่ไหมฮะ” ร่างเล็กรวบรวมสติแล้วถามออกไป
“หึหึหึ ตอนนี้คุณไปได้แล้วล่ะ ผมก็จะไปทำงานต่อที่ห้องทำงานแล้ว” ร่างหนาเดินผ่านร่างเล็กออกไปโดยไม่ตอบคำถาม ซึ่งร่างเล็กก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินตามชายสูทดำขึ้นไปที่ห้องตามคำสั่งของโฮย่า
****************************************************************************************************************************************
จบแล้วหนึ่งตอนนนน มีคำผิดขออภัย ชอบไม่ชอบยังไง หรืออยากให้กำลังใจไรท์เตอร์ก็ช่วยเม้นท์กันหน่อยนะค้าาา
ความคิดเห็น