ถ้าพูดถึงสายรุ้งคุณคงนึกถึงสายรุ้งแบบนี้
แล้วคุณรู้จักสายรุ้งทุติยภูมิมั้ยครับ?
สายรุ้งทุติยภูมิคือสายรุ้งที่ตำแหน่งสีจะสลับกับสายรุ้งปฐมภูมิที่รู้จักกันทั่วไป
เวลาเกิดก็จะเกิดอยู่เหนือรุ้งปฐมภูมิแต่จะเกิดจางกว่า
ใช่แล้วครับ… มันคืออันจางๆที่อยู่อันบนนั่นแหละ
จางจนแทบมองไม่เห็นเลยใช่มั้ยล่ะ…
คนส่วนใหญ่มักจะสังเกตเห็นแต่สายรุ้งอันที่ชัดกว่า
ก็คือสายรุ้งปฐมภูมิ ไม่ค่อยมีใครรู้ว่าสายรุ้งปฐมภูมิกับสายรุ้งทุติยภูมิตามธรรมชาติจะเกิดขึ้นพร้อมกันเสมอ... และเขาคนนั้นก็คงไม่รู้เหมือนกัน...
ผมชื่อจองโฮซอก ผมเป็นคนที่พูดและแสดงออกไม่ค่อยเก่ง
ผมมีเพื่อนสนิทชื่อมินยุนกิ เขาเป็นเพื่อนที่สดใสอยู่เสมอ
สดใสเหมือนฟ้าหลังฝนที่ถูกคาดประดับด้วยสายรุ้ง... แน่นอน
ยุนกิคือสายรุ้งปฐมภูมิ ส่วนผมก็เป็นแค่สายรุ้งทุติยภูมิที่ไม่มีใครเคยเห็น
ไม่มีใครรู้จัก แม้กระทั้งท้องฟ้าเองก็อาจจะไม่รู้จักสายรุ้งแบบผมด้วยซ้ำ
เพราะผมชินกับการถูกลืม...ผมจึงไม่คุ้นเคยกับการถูกจำ
เพราะคิมนัมจุนเป็นคนความจำดีละมั้งเขาจึงจำผมได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกัน
และหลังจากนั้นเวลายุนกิถูกนัมจุนชวนไปไหนมาไหนยุนกิก็จะลากผมไปด้วยเสมอ
“ก็เวลาไปกันสองคนมันเขินอ่ะ
นายไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยนะ~”
ก็ด้วยเหตุผลเดิมๆเหตุผลเดียวก็คือยุนกิเขินนัมจุนนั่นแหละ ยุนกิจึงมักจะชวนผมไปด้วย แต่เวลาผมไปด้วยผมกลับไม่รู้สึกว่าผมได้อยู่กับสองคนนั้นเลยสักครั้ง...เพราะผมมันก็แค่รุ้งจางๆที่ถูกจำแต่ไม่ได้ถูกสนใจ แต่ผมก็เลือกที่จะไม่ปฏิเสธยุนกิเลยสักครั้งเพราะการอยู่กับยุนกิเป็นเพียงทางเดียวสำหรับคนอย่างผมที่จะได้เจอนัมจุน
แม้จะเจ็บ...เจ็บมากที่ต้องทนเห็นนัมจุนมีความสุขกับคนอื่นที่ไม่ใช่ผม
ทั้งที่ผมกับยุนกิรู้จักนัมจุนพร้อมกัน
แต่เขากลับเลือกที่จะมองยุนกิทั้งๆที่ผมก็อยู่ข้างๆ...ผมผิดหวัง
เขาเลือกที่จะเอาใจยุนกิ ทั้งๆที่ผมเองนั้นทำอะไรให้เขาไปตั้งมากมาย
แต่เขากลับไม่รู้อะไรเลย...ผมน้อยใจ
เขาเลือกที่จะแบ่งขนมให้ยุนกิทั้งๆที่ขนมนั้นผมเป็นคนเอาไปให้เขา...ผมเสียใจ
เขาเลือกที่จะพูดคุยบอกเล่าเรื่องราวกับยุนกิ
แต่กล่าวเพียงคำทักทายสั้นๆกับผมตอนเจอหน้า...ผมมันเป็นส่วนเกิน
เขาเลือกที่จะติดสติ๊กเกอร์รูปหัวใจให้ยุนกิในวันวาเลนไทน์ทั้งๆที่กุหลาบช่อใหญ่บนโต๊ะเขาเป็นของผม...ผมไม่ได้อยู่ในสายตาของเขาเลย
เขาเลือกที่จะซับน้ำตาให้ยุนกิในขณะที่ผมได้แต่นั่งปลอบตัวเอง...ผมปวดใจ
เขาเลือกที่จะให้หัวใจกับยุนกิ ทั้งๆที่เขาเอาหัวใจของผมไป...ผมมันไม่สำคัญ
กี่ครั้งแล้วที่ผมได้เห็นภาพบาดตาบาดใจเหล่านั้น... กี่ครั้งแล้วที่ผมยอมไปกับยุนกิและยอมทำร้ายจิตใจตัวเองเพียงเพื่อจะได้เห็นหน้าของคิมนัมจุน...
กี่ครั้งแล้วที่ผมต้องมานั่งน้อยใจเพราะสิ่งที่ผมทำให้เขาถูกมองข้าม...
กี่ครั้งแล้วที่ผมต้องกลับมานอนร้องไห้คนเดียวเพราะความรักของผมถูกโยนทิ้ง...
แม้การไปอยู่พร้อมหน้ากับยุนกิและนัมจุนจะยิ่งสร้างแผลลึกในจิตใจของผมมากขึ้นทุกครั้ง...แม้แผลเหล่านั้นจะไม่เคยได้รับการเยียวยาโดยผู้กระทำ
แต่การอยู่ตรงนั้นก็ช่วยต่ออายุของผม...จองโฮซอกให้ได้อยู่ในความทรงจำของเขา...คิมนัมจุน
ต่อไปได้ และต่อชีวิตในวันแสนเศร้าวันหนึ่งของผมให้ผ่านไปถึงวันรุ่งขึ้นได้
แม้จะเพียงแค่ได้เห็นหน้า...
ได้ทักทาย...
ได้มองเขาอยู่ห่างๆ... ก็ตาม
ผมทำได้เพียงเท่านี้...
เท่านี้ก็ดีพอสำหรับรุ้งทุติยภูมิอย่างผมแล้ว...ที่อย่างน้อยท้องฟ้ายังจำผมได้
"ขอบคุณนะท้องฟ้าของฉัน"
เสียงแผ่วเบาเอ่ยขึ้นพร้อมน้ำตาอุ่นที่ค่อยๆไหลออกมา
ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าท้องฟ้าที่เห็นว่าอยู่ใกล้ตัวนั้น
ความจริงแล้วมันช่างแสนไกล ถึงจะพูดดังเท่าไรก็ไม่อาจส่งไปให้รับรู้ได้...
ไม่มีทางที่คิมนัมจุนจะได้ยิน...
________________________________________________________________________________________________________
มาเงียบๆ หน่วงๆ 555555555555 อย่าฆ่าไรท์นะคะทุกคน;-----; ฝากเมนท์กันหน่อยนะค้าาา ไรท์อยากอ่านจริงๆ ได้เมนท์กำลังใจเยอะๆไรท์อาจจะแอบหาเวลามาแต่งฟิคบังทันจากพล็อตที่ดองอยู่ก็ได้น้าาาา สารภาพว่าดองไว้เกือบ 5 เรื่อง แหะๆๆ เอาเป็นว่าติชมกันหน่อยนะคะ จู้บบบบ
ที่มาภาพ
https://media.mnn.com/assets/images/2016/07/Rainbow-Stretching-Hilly-Forest-Mountains.jpg.638x0_q80_crop-smart.jpg
https://media.mnn.com/assets/images/2013/11/Rainbow-Reflection-Sweden-Forest-Lake.jpg.638x0_q80_crop-smart.jpg
https://aos.iacpublishinglabs.com/question/aq/700px-394px/many-colors-rainbow_95ac9f0a06552732-01.jpg?domain=cx.aos.ask.com
คนดีตลอดเลย;-;
เราอ่านแล้วลื่นเลยค่ะ อินอีก สู้ๆนะคะ><