นิยาย [SF] Be mine, my bartender (YaDong of Infinite) : Dek-D.com

ยามราตรี ร่างหนาของชายหนุ่มคนหนึ่งก้าวเข้ามาในสถานที่อโคจร โดยมีสายตาของทั้งสาวน้อยหนุ่มน้อยจ้องมองความเพอร์เฟกต์ในตัวชายหนุ่มคนนั้น เขาไม่ได้สนใจสายตาของใครทั้งสิ้นเพียงแต่เดินตรงมาที่บาร์แล้วหย่อนกายนั่งลง

“อ้าว! คุณโฮย่า สวัสดีฮะ วันนี้รับอะไรดีฮะ” บาร์เทนเดอร์ หรือที่ภาษาปากอาจเรียกได้ว่าเด็กชงเหล้าเอ่ยทักลูกค้าประจำ…

“Martiniเหมือนเดิมเลยครับ” โฮย่าตอบและยิ้มให้

“วันนี้มาคนเดียวเหรอฮะ” บาร์เทนเดอร์หนุ่มน้อยเอ่ยถามพอเป็นมารยาทขณะปรุงค็อกเทลให้ร่างหนา

“ใช่ครับ คุณดงอู”

“คุณโฮย่า… ผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหมฮะ” ร่างเล็กเอ่ยเพื่อที่จะถามคำถามที่ติดค้างในใจ

“ได้ครับ เชิญเลยครับ” ร่างหนาตอบอย่างยินดี

“ทำไมคุณถึงมาที่ผับนี้บ่อยจัง แถมมาแค่มานั่งดื่มค็อกเทล ไม่ได้มาสนุกสนานเหมือนคนอื่นๆ”

“ผมทำงานเป็นพนักงานของบริษัทL ซึ่งผมก็ไม่ได้มีตำแหน่งใหญ่โตมากนัก แต่ก็ไม่ใช่ตำแหน่งที่เล็กเท่าไหร่” ร่างหนาเริ่มเล่า “ผมใช้ชีวิตเหมือนคนปกติทั่วไป ตื่นเช้า ไปทำงาน กลับบ้าน จนผมเริ่มรู้สึกอิ่มตัวและพบว่าชีวิตผมมันขาดสีสัน ขาดสิ่งที่จะเติมกำลังใจให้กับตัวเอง ผมจึงเริ่มออกมาเที่ยวผับเพื่อหนีจากความเบื่อหน่ายเมื่อผมอยู่บ้าน ออกมาอยู่ในที่ที่มีผู้คนเยอะๆ เผื่อจะได้รู้สึกครึกครื้นขึ้นมาบ้าง แต่ผมก็รู้ว่าคนที่มาในที่แบบนี้ส่วนใหญ่ก็ไม่ได้เป็นคนดีเท่าไหร่…จริงๆก็คงรวมตัวผมเองด้วยนี่แหละ”

“แล้วทำไมถึงเป็นผับนี้ล่ะฮะ?”

“นั่นสินะ… เพราะผมมีคุณเป็นเพื่อนมั้ง มาที่นี่ก็ได้มาคุยกับคุณ แต่ถ้าไปที่อื่นผมก็ไม่รู้จักใคร” โฮย่าตอบ

“Martiniได้แล้วฮะ” ร่างเล็กยกยิ้มแล้วยกเครื่องดื่มที่ร่างหนาสั่งมาวางไว้ตรงหน้าร่างหนา

“งั้นผมขอถามคุณบ้างได้ไหม”

“ฮะ…ได้ฮะ”

“ทำไมคุณถึงมาเป็นบาร์เทนเดอร์ที่นี่”

“…” ร่างเล็กเงียบไปสักพัก แต่สุดท้ายก็ตอบคำถามของร่างหนาออกไป “ผมมีคุณพ่อกับคุณแม่ที่รักผมมาก… จนกระทั่งเมื่อผมอายุได้ 5 ขวบ คุณพ่อของผมก็เสียไปด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ หลังจากนั้นคุณแม่ก็เลี้ยงดูผมด้วยตัวคนเดียวมาตลอดจนกระทั่งเมื่อผมอยู่ม.ปลายปีสาม ผมกำลังจะจบการศึกษา แต่คุณแม่ก็ล้มป่วยลงและเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็งซึ่งเราไม่มีเงินพอที่จะรักษา ผมจึงไม่สามารถที่จะเข้าเรียนมหาลัยต่อได้และต้องออกมาทำงาน ผมได้พบกับคุณฮีชอลที่เป็นเจ้าของผับนี้ซึ่งเขาก็สอนวิธีชงค็อกเทลให้ผมและให้ผมมาทำงานที่นี่กับเขา” สีหน้าของดงอูหม่นลงอย่างเห็นได้ชัด

“เอ่อ… ผมขอโทษนะที่ผมถามอะไรแบบนี้ออกไป” เมื่อเห็นดังนั้นร่างหนาจึงรีบเอ่ยขอโทษร่างเล็กทันที

“ไม่เป็นไรหรอกฮะ” ร่างเล็กพยายามฉีกยิ้มให้ร่างหนาเพื่อยืนยันว่าตนเองไม่เป็นไร

“ว่าแต่.. ทำไมคุณถึงยอมเล่าเรื่องชีวิตของคุณให้ผมฟังล่ะ”

“เพราะผมไว้ใจคุณมั้ง… คุณคงสังเกตได้ ลูกค้าคนอื่นๆโดยเฉพาะผู้ชาย…” เมื่อพูดถึงตรงนี้ร่างเล็กก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ร่างหนามากขึ้นและพูดด้วยเสียงเบาลง “ถ้าให้พูดตามตรงก็คือ…พวกเขามักจะหลอกแตะเนื้อต้องตัวหรือส่งสายตาแบบนั้นให้กับผู้หญิง และรวมถึงพวกบาร์เทนเดอร์ด้วย ซึ่งผมและบาร์เทนเดอร์คนอื่นๆก็เคยโดนมาแล้ว แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะเขาเป็นลูกค้า และบางครั้งถ้าเขาพอใจเขาก็อาจจะให้ทิปพวกเรา แต่คุณ…” ร่างเล็กยกยิ้มเล็กน้อยและหลบสายตาร่างหนา “คุณเป็นคนแรกที่สนิทกับผมและไม่ทำอะไรแบบนั้น ผมคิดว่าคุณเป็นสุภาพบุรุษมาก ผมก็เลย…ค่อนข้างไว้ใจคุณ”

“ฮะๆๆ ขอบคุณนะครับที่ไว้ใจผม” ร่างหนาหัวเราะเบาๆแล้วส่งยิ้มให้กับคนตัวเล็ก “นี่ครับค่าค็อกเทล งั้นวันนี้ผมกลับก่อนนะครับ” ร่างหนาวางเงินไว้แล้วลุกออกจากเก้าอี้

“เดี๋ยวฮะ คุณลืมเงินทอน” ดงอูเรียกโฮย่าไว้ได้ทัน

“นั่นทิปครับ… คุณทำให้ผมพอใจ” ร่างหนาหันกลับมาพูดพลางยกยิ้มให้ ก่อนจะเดินออกจากร้านไป

28^th March

“โฮย่า!~~~ วันนี้วันเกิดมึง มึงเลี้ยงนะเว่ยยยย” นัมอูฮยอนพูดกับโฮย่าขณะเดินเข้าผับประจำมา

“เออๆๆ รู้แล้วล่ะน่า~ วันเกิดมึงเมื่อไหร่ก็มาเลี้ยงกูคืนดด้วย” โฮย่าพูดกับเพื่อนตัวขาว

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวให้พี่ซองกยูจ่าย” อูฮยอนรีบโยนไปให้ซองกยูที่ควบฐานะแฟนของตนและรุ่นพี่ของโฮย่าทันที

“อ่าว… น้องอูฮยอนทำไมโยนให้พี่แบบนี้อ่า~ ระวังพี่จะ’เอา’คืนบนเตียงนะ” ซองกยูพูดกับคนรักด้วยประโยคที่ทำให้อูฮยอนหน้าแดงแจ๋แล้วตีป้าบเข้าไปที่แขนแกร่งที่เจ้าของได้แต่หัวเราะร่าจนตาปิด

“จะไปเอากันที่ไหนก็ไป แต่วันนี้วันเกิดโฮย่ามัน มาฉลองโว้ยยย” มยองซูที่เงียบอยู่นานเอ่ยขึ้นมาอย่างรำคาญคู่รักคู่นี้

“เออ พอๆๆ มาเร็วๆ” โฮย่ารีบเรียกให้เพื่อนทั้งสามให้มานั่งที่บาร์

“อ้าว! คุณโฮย่า วันนี้มากับเพื่อนเหรอฮะ” เสียงหวานของดงอูเอ่ยทักทายโฮย่า

“ใช่ครับ งั้นก็ฝากชงเหล้าของพวกผม 4 คนด้วยนะครับ”

“ได้เลยฮะ”

โฮย่า ซองกยู อูฮยอน และมยองซูต่างสนุกไปด้วยกันตั้งแต่พระอาทิตย์เริ่มตกดิน ดื่มเหล้า สั่งอาหารเล็กน้อย ออกไปเต้นกันอย่างสนุกสนาน เนื่องจากโฮย่าบอกว่าเลี้ยงเต็มที่ดังนั้นทุกคนจึงใส่ไม่ยั้งทั้งดื่มและกิน จนกระทั่งผับใกล้ปิด มยองซูที่ขับรถมานั้นไม่ยอมปล่อยให้ตัวเองเมาไร้สติจนขับรถไม่ได้และซองกยูกับอูฮยอนที่รู้ตัวว่าต้องเมาเละเทะแน่ๆก็ไม่เลือกที่จะขับรถมาแต่ติดรถของมยองซูมาแทน ทำให้ตอนนี้มยองซูกลายเป็นสารถีจำเป็นสำหรับคู่รักกยูอูไปแล้ว ส่วนโฮย่านั้น… ดันขับรถมา แถมยังเมาเละเทะกลับบ้านไม่ได้อีกต่างหาก

“อึ้บ! คุณดงอูครับ ชั้นบนของผับนี้เป็นห้องพักใช่หรือเปล่า” มยองซูเอ่ยถามดงอูขณะพยุงร่างของซองกยูขึ้นมา

“ใช่ฮะ” ดงอูตอบขณะกำลังเริ่มเก็บข้าวข้องเพราะตอนนี้ตีสองกว่าแล้ว ได้เวลาผับปิด

“คือ… ผมต้องพาสองคนนี้กลับไปกับผม แต่โฮย่ามันกลับไม่ไหวแล้ว และถ้าไม่รบกวนอะไร คุณช่วยเปิดห้องให้เขานอนที่นี่หน่อยได้ไหมครับ” มยองซูเอ่ยไหว้วานความช่วยเหลือจากดงอู

“เอ่อ… ได้ฮะ” ดงอูลังเลเล็กน้อยก่อนจะตอบตกลงไป

“งั้นผมขอตัวนะครับ” มยองซูพูดก่อนจะพยุงซองกยูกับอูฮยอนออกจากร้านไป ตอนนี้ภายในร้านเหลือเพียงแต่ความเงียบ และร่างหนาร่างหนึ่งที่ฟุบอยู่ตรงบาร์กับร่างเล็กที่กำลังยืนจ้องมองเขาพลางคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไป

“ฮึ้บ!! เหวอ~” ร่างเล็กพยายามวางร่างหนาลงบนเตียงอย่างเบามือที่สุด แต่เพราะน้ำหนักที่มากกว่าของโฮย่า ทำให้ร่างเล็กเสียงหลักล้มคร่อมตัวร่างหนาบนเตียง

“เฮ้อ~” ดงอูรีบลุกออกมานั่งพักข้างๆร่างหนาตรงขอบเตียงแทนแล้วถอนหายใจยาวๆ

“อืมมม” แต่… ดูเหมือนว่าโฮย่าจะรู้สึกตัวขึ้นมาและคว้าเอวบางดึงลงมากอด

”เหวอ!~~” ร่างเล็กร้องเสียงหลง “คุณโฮย่า…จ…จะทำอะไรฮะเนี่ย” เอ่ยด้วยเสียงสั่นๆ

เมื่อร่างหนาดึงร่างบางมาอยู่ในอ้อมแขนแกร่งแล้วก็ใช้จมูกโด่งซุกไซร้ไปตามซอกคอหอมกรุ่นใต้เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวบาง ส่วนร่างเล็กที่ไม่สามารถสู้แรงที่มากกว่าของโฮย่าได้ ก็ทำได้เพียงพยายามหันหน้าหนี แต่มันกลับทำให้ร่างหนาสามารถสูดดมความหอมจากซอกคอของดงอูได้ง่ายยิ่งขึ้น

“อื้อ!~ คุณโฮย่า.. หยุดนะฮะ อ๊ะ…ตั้งสติหน่อยสิ” ร่างเล็กร้องออกมาเมื่อร่างหนาพลิกตัวขึ้นมาคร่อมตัวเขาอย่างสมบูรณ์และขบลงที่ซอกคอของเขาจนเป็นร้อยแดงเต็มไปหมด แต่เสียงนั้นไม่ได้มีประโยชน์อะไรเลยเมื่อใช้กับคนที่กำลังเมามายฤทธิ์สุรา…และมัวเมาในร่างกายของดงอูอย่างเต็มที่

“อือออ ดงอู~” ร่างหนาครางเสียงแหบพร่าเป็นชื่อของคนตัวเล็กใต้ร่าง ก่อนจะกระชากเสื้อของดงอูออกทำให้กระดุมบางเม็ดขาดออก และตามด้วยกางเกงสีดำเข้ารูปที่ร่างบางสวมไว้

“อ๊า~ คุณ…โฮย่า หยุดนะฮะ” ดงอูพยายามใช้มือดันตัวร่างหนาออกแต่ก็ไม่สำเร็จ ร่างเล็กร้องออกมาอีกครั้งเมื่อร่างหนาละจากต้นคอขาวและมาหยุดอยู่ที่ยอดอกของดงอูแทน ตอนนี้มือของร่างเล็กถูกกดไว้กับเตียงเสียแล้ว

โฮย่าใช้ลิ้นร้อนลากวนไปทั่วอกบางสร้างความรู้สึกเสียวซ่านที่ร่างเล็กไม่อาจทนได้ ดงอูแอ่นตัวขึ้นรับสัมผัสของโฮย่าอีกครั้งอย่างช่วยไม่ได้เมื่อร่างหนาใช้ฟันขบเข้าที่ยอดอกของเขาจนแข็งเป็นไตขึ้นและดูดดุนมันต่อ หลังจากนั้นร่างหนาก็จัดการถอดเสื้อผ้าทุกชิ้นที่ขวางกั้นอยู่ออกแล้วทาบทับลงมาที่ตัวร่างเล็กอีกครั้ง

“อื้อ~~ พ…พอเถอะนะฮะ” ร่างเล็กเค้นคำพูดออกมาอย่างยากลำบากเมื่อในหัวมันขาวโพลนไปหมด ปฏิเสธไม่ได้ว่าตอนนี้แรงอารมณ์ในตัวของดงอูก็สูงไม่แพ้ของโฮย่าเลยทีเดียว แต่ปากของร่างเล็กยังคงพร่ำพูดต่อไปแม้ว่าจะไม่มีประโยชน์

ร่างหนาลากลิ้นจากแผ่นอกบางลงมาตามสีข้าง และร่างเล็กก็ไม่สามารถอดกลั้นความต้องการของตนได้อีกต่อไป… ร่างหนาแทรกตัวเข้ามาระหว่างขาสองข้างของร่างเล็กแล้วเริ่มบทสวาทโดยไม่ได้มีการเตรียมการก่อน

“อ๊า~” ร่างเล็กร้องออกมาเมื่อร่างหนาขยับเข้ามาจนสุด กลิ่นคาวเลือดอ่อนๆลอยมาแตะจมูกร่างเล็กพร้อมกับความเจ็บปวดขั้นสุด

“อืมมมม ดง…ดงอู” ร่างหนาครางชื่อของคนใต้ร่างออกมาอีกครั้ง เขารู้ตัวเอง แต่ไม่สามารถควบคุมตนเองได้เพราะสติสัมปชัญญะในตอนนี้มีไม่มากพอที่จะต่อสู้กับฤทธิ์สุรา

“อะ…อะ…อะ…” เสียงหวานครางออกมาเป็นจังหวะเดียวกับที่ร่างหนาขยับโถมตัว

“อะ…อ้าห์~ อึก” ร่างเล็กที่ทนไม่ไหวอีกต่อไปปลดปล่อยออกมาเปื้อนหน้าท้องแกร่ง แต่ร่างหนาก็ยังคงขยับสะโพกต่อไปด้วยความเร็วที่ไม่ได้ลดลง แถมยังเพิ่มขึ้นอีกต่างหาก

ความเจ็บร้าวในตอนแรกหายไปและแทนที่ด้วยความเสียวซ่าน ดงอูหายใจหอบถี่ มือเล็กทั้งสองข้างที่เคยผลักไสคนด้านบนออก ตอนนี้ยอมสยบราบคาบอยู่ใต้มือใหญ่ ร่างเล็กพยายามจะตั้งสติแล้ว แต่ทุกครั้งที่โฮย่าโถมกายเข้ามามันเหมือนกับสติของดงอูก็หลุดกระเด็นหายไปทุกครั้ง

“อ…อืมมม” โฮย่าครางเสียงต่ำออกมาเมื่อเขาใกล้สำเร็จอารมณ์ เช่นเดียวกับดงอูที่กำลังจะถึงฝั่งฝันเป็นครั้งที่สอง

“อ่า/ฮ้า” เสียงของทั้งสองครางสอดประสานกันเมื่อร่างเล็กปลดปล่อยออกมาอีกครั้งในขณะที่ร่างหนากระแทกตัวอย่างแรงเป็นครั้งสุดท้ายและปล่อยเข้ามาภายในตัวของร่างเล็ก

ร่างหนาถอนกายออกมาแล้วล้มตัวลงนอนข้างๆร่างเล็ก ส่วนร่างเล็กก็ผล็อยหลับไปทันทีจากความอ่อนเพลีย

ถ้าดงอูลุกหนีออกไปได้ก็คงจะหนีไปตั้งนานแล้ว…แต่ตอนนี้ร่างกายของเขา โดยเฉพาะช่วงล่างมั้นไม่เอื้อต่อการหนีเลยสักนิด จะลุกยังแทบไม่ไหว ทำให้สุดท้าย แม้ว่าจะตื่นแล้วแต่ก็ยังไม่สามารถพยุงตนเองขึ้นมาจากเตียงได้…จนกระทั่ง…โฮย่าได้สติตื่นขึ้นมา

“อืมมม” เสียงแหบพร่าของร่างหนาดังขึ้นซึ่งก็ทำให้ดงอูตกใจและทำตัวไม่ถูกได้แต่พิงหัวเตียงก้มหน้างุดอยู่อย่างนั้น

“…” ร่างหนาหันซ้ายหันขวาสำรวจรอบๆห้องและพบว่าไม่ใช่ที่บ้านของตนและหันมาเห็นดงอูก้มหน้าจนคางชิดอกอยู่ข้างๆ

“ค…คุณดงอู” ร่างหนาเรียกชื่อคนตัวเล็กออกมาแล้วประมวลความทรงจำเมื่อคืนอยู่ครู่หนึ่ง

“…” ส่วนฝ่ายร่างเล็กเมื่อพบว่าร่างหนาเห็นตนเองในสภาพนี้ ความคิดก็กระเจิดกระเจิงไปกันใหญ่ แต่ก็มีคำถามหนึ่งผุดชัดขึ้นในใจ ร่างหนาข้างๆตัวจะเกลียดตนหรือไม่

“ผม…ผมทำคุณใช่ไหม”

“…”

“ผมทำคุณใช่มั้ยครับ”

“…” ยังคงไม่มีคำพูดใดหลุดจากปากของคนตัวเล็ก แต่เมื่อร่างหนาถามย้ำเหมือนต้องการคำตอบ ร่างเล็กจึงได้แต่พยักหน้าน้อยๆกลับไป

“ผม…ผมไม่มีอะไรจะแก้ตัวจริงๆ และผมขอโทษคุณมากๆนะครับ”

“เอ่อ…ฮะ” ร่างเล็กเอ่ยรับ อย่างน้อยตอนนี้ร่างหนาก็ไม่ได้เกลียดเขา

“ผมไม่ขอให้คุณไม่โกรธผม แต่ผมแค่หวังว่าคุณจะไม่เกลียดผมนะครับ ผมขอโทษจริงๆ เอาเป็นว่า… คุณไปอาบน้ำก่อนเถอะครับ แล้วผมจะไปส่งคุณ”

“ม…ไม่เป็นไรฮะ เดี๋ยวผมกลับเองก็ได้” ร่างเล็กปฏิเสธ และยังคงนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น

“คุณ…แน่ใจเหรอครับ”

“ฮะ…”

“งั้นตามใจคุณแล้วกัน คุณไปอาบน้ำได้เลยนะครับเดี๋ยวผมอาบทีหลัง”

“…” ร่างเล็กยังคงนั่งนิ่ง

“คุณ…ลุกไหวไหม”

“…” ไม่มีเสียงตอบรับ มีเพียงการส่ายหน้าน้อยๆเป็นคำตอบ ร่างหนาไม่รอช้า รีบลุกขึ้นและคว้าบ็อกเซอร์ของตัวเองมาใส่ นำผ้าขนหนูมาห่อตัวร่างเล็กไว้ แล้วค่อยๆช้อนตัวร่างเล็กขึ้นมาอย่างเบามือ ซึ่งความใกล้ชิดนั้นก็ทำให้เขาเห็นรอยสีกุหลาบที่ซอกคอขาวได้อย่างชัดเจน

“คุณแน่ใจเหรอครับว่าจะกลับเอง คุณดูเหมือนจะเดินไม่ไหวนะ” ร่างหนาถามย้ำอีกครั้งเมื่อเขาวางตัวดงอูลงให้ยืน แต่ปรากฏว่าร่างเล็กไม่สามารถยืนได้โดยไม่เกาะเขาไว้เลย

“…”

“เดี่ยวผมไปส่งคุณดีกว่า” ร่างหนาพูดแล้วพยุงดงอูไปที่ห้องน้ำแล้วปล่อยให้ร่างเล็กอาบน้ำไป

ไม่กี่วันต่อมา

“สวัสดีครับ” เสียงทุ้มคุ้นหูดังขึ้นในผับตอนประมาณหนึ่งทุ่ม

“ค…คุณโฮย่า” ดงอูหเอ่ยอย่างตกใจ

“ครับ… คุณ…สบายดีใช่ไหมครับ”

“เอ่อ…ฮะ” ร่างเล็กอึกอักตอบไป เพราะเข้าใจความนัยที่แฝงอยู่ในคำถามนั้น

“ผมเอาMartiniเหมือนเดิมนะครับ”

“ได้ฮะ สักครู่นะฮะ”

“ช่วงนี้เป็นยังไงบ้างครับ คนเยอะไหม” ร่างหนาชวนคุยขณะที่ร่างเล็กกำลังปรุงค็อกเทล

“ก็เยอะอยู่ฮะ”

“เหนื่อยไหมครับ”

“เอ่อ…. Martiniได้แล้วฮะ” ยกแก้วออกมาวางไว้ตรงหน้าโฮย่า ดงอูเลือกที่จะเลี่ยงตอบคำถามแปลกๆนั้น เพราะปกติร่างหนาตรงหน้าไม่เคยถามอะไรแบบนั้น

“คุณทำงานกลางคืนแบบนี้ แล้วคุณได้นอนวันละกี่ชั่วโมงกันครับเนี่ย” ร่างหนาชวนคุยต่อไปด้วยคำถามที่เจือความเป็นห่วง

“ผม…นอนตอนกลับถึงบ้านน่ะฮะ แล้วก็ตื่นสายๆเอา” ร่างเล็กตอบ “แล้วคุณโฮย่าทำงานตอนกลางวันแถมกลางคืนยังมาเที่ยวอีก เอาเวลาไหนไปนอนล่ะฮะ”

ร่างเล็กถามกลับและบทสนทนาก็ดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ตอนนี้ทั้งคู่รู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น และวางเรื่องของคืนนั้นเอาไว้ ทำให้ทั้งคู่สามารถเข้าหากันได้มากขึ้นกว่าเดิม โฮย่ายังคงมาที่ผับอยู่ทุกวันและดงอูก็ยังคงเป็นบาร์เทนเดอร์คนโปรดของเขา ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ยังไม่ได้คืบหน้ามากขึ้น จนกระทั่งคืนหนึ่ง…

ร่างเล็กมองดูนาฬิกาข้อมือเป็นครั้งที่ 4 ของคืนนี้ พบว่าเป็นเวลาสองทุ่มกว่าแล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววของร่างหนาที่คุ้นเคย

“สงสัยวันนี้จะไม่มาแล้วมั้ง” ร่างเล็กรำพึงกับตัวเอง

“สวัสดีครับ” ไม่ทันขาดคำ ร่างหนาที่กำลังคิดถึงก็โผล่เข้ามาและนั่งลงที่บาร์ตรงหน้าร่างเล็ก

“อ้าว! คุณโฮย่า วันนี้นึกว่าจะไม่มีซะแล้วนะฮะ” ดงอูเอ่ยทักติดตลก

“พอดีวันนี้ประชุมเลิกช้าน่ะครับ อ่า…วันนี้ผมขอMojitoแล้วกันนะครับ จะได้สดชื่นหน่อย”

“ฮะ สักครู่นะครับ” ร่างเล็กหันไปชงค็อกเทลให้ร่างหนาทันที ซึ่งก็ใช้เวลาไม่นาน “Mojitoได้แล้วฮะ” ร่างเล็กยกแก้วค็อกเทลกลิ่นมิ้นท์มาให้ร่างหนา

“ขอบคุณครับ”

“คุณครับ ขอสั่งเหล้าหน่อยครับ” อีกเสียงหนึ่งดังขึ้นเรียกดงอูให้ละจากโฮย่า

“เอ่อ ขอตัวก่อนนะฮะ” ร่างเล็กกล่าวและเดินออกมาจากหน้าร่างสูง โฮย่าหันมองตามและเห็นว่าเมื่อดงอูยกแก้วเหล้ามาให้ ชายคนนั้นก็ถือโอกาสแอบจับมือร่างเล็กด้วย แต่เขาก็เข้าใจว่าร่างเล็กนั้นไม่สามารถเลี่ยงอะไรได้

เมื่อร่างเล็กรับลูกค้าเรียบร้อยแล้วก็ย้ายมายืนตรงหน้าโฮย่าเหมือนเดิม ทั้งคู่ยังคงคุยกันตามปกติ แต่วันนี้โฮย่ารู้สึกได้ถึงสายตาที่จ้องมองดงอู เป็นสายตาจากชายคนนั้นที่ถือโอกาสจับมือคนตัวเล็ก และมันยิ่งทำให้ร่างหนารู้สึกร้อนรุ่มในอกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

โครม!

เสียงเก้าอี้ล้มดังขึ้นเมื่อร่างสูงของชายที่แอบจับมือดงอูนั้นลุกขึ้น และเดินโซเซไปชนลูกค้าคนอื่น

“คุณฮะๆ เมามากแล้วนะฮะ คุณ” ดงอูรีบตรงเข้าไปหาเพราะกลัวว่าลูกค้าจะสร้างความเสียหายมากไปกว่านี้

“ไม่เปนรายยยย ผมกลับ อึก ไหว” ชายคนนั้นกล่าวอย่างเมามาย

“ตายแล้ว! ดงอูพาลูกค้าไปส่งที่ห้องก่อนดีไหม” เสียงของบาร์เทนเดอร์อีกคนพูดกับดงอู

“ไม่ๆๆ ผมไปที่รถนี่แหละ เอิ้ก~” ชายคนนั้นยืนยันว่าจะไปที่รถให้ได้ จนสุดท้ายดงอูก็ต้องพยุงร่างสูงของชายคนนั้นไปที่รถ ซึ่งเหตุการณ์ทุกอย่างอยู่ในสายตาของโฮย่า ผู้ชายคนนั้นเพิ่งกินเหล้าหมดไปแก้วเดียว แต่ดันเมาเละเทะอย่างกับกินหมดไปทั้งขวด มันดูแปลกๆไปหรือเปล่า

“คันไหนรถคุณฮะ”

“คันนี้” ร่างสูงกดเปิดรีโมทรถ

พลั่ก

“โอ๊ยยย” จากที่ดงอูเป็นคนพยุงร่างสูงออกมา กลายเป็นว่าตอนนี้ร่างเล็กถูกอุ้มเข้าไปในรถแทน และร่างเล็กก็ไม่สามารถจะขัดขืนได้เนื่องจากหมัดที่ถูกปล่อยเข้ามาเต็มแรงที่ท้องน้อย

“หึหึหึ” เสียงหัวเราะเจ้าเล่ห์ดังขึ้นทำให้ร่างเล็กกลัว

พลั่ก

ขณะที่ร่างสูงกำลังจะขึ้นรถ ก็มีคนมาสะกิดที่หัวไหล่ ร่างสูงจึงหันไปตามสัญชาตญาณและได้รับหมัดที่ถูกปล่อยเข้ามาที่ใบหน้าไปจังๆ

“มึงอย่ามาทำแบบนี้อีก..” โฮย่าที่ตามออกมาพูดเสียงเข้มหลังจากปล่อยหมัดออกไป

“มึงคิดว่ามึงเป็นใครถึงมาทำแบบนี้” ร่างสูงที่ตั้งหลักได้พูดแล้วทำท่าจะต่อยโฮย่า แต่ร่างหนาหลบได้และเตะเข้าที่ขาของชายคนนั้นจนล้มลงและเตะซ้ำเข้าที่ท้อง แล้วรีบไปเปิดประตูพาร่างเล็กที่ยังจุกไม่หายออกมาจากรถ

“คนนี้คนของกู…อย่ามายุ่ง” โฮย่ากล่าวทิ้งท้ายแล้วรีบพาดงอูเดินกลับเข้ามาในผับ

“ไปบอกเจ้านายของคุณซะว่าวันนี้คุณขอลาหนึ่งวัน ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ และคุณต้องไปกับผม” โฮย่าพูดกับดงอูเสียงเข้มจนร่างเล็กที่ยังคงตกใจกับเหตุการณ์เมื่อครู่เริ่มกลัวขึ้นมาอีก

“ฮ…ฮะ พี่กวังฮี ฝากบอกคุณฮีชอลหน่อยนะว่าวันนี้ผมขอลาวันนึง” ดงอูตอบรับเสียงสั่นแล้วหันไปบอกรุ่นพี่ที่ทำงานด้วยกันซึ่งพี่คนนั้นก็พยักหน้ารับ

โฮย่ากำข้อมือของดงอูแล้วดึงคนตัวเล็กออกมาจากร้านและพาเข้าไปในรถของเขาและขับรถออกไป

“คุณคงไม่ได้คิดจะทำแบบคนคนนั้นใช่ไหม” ดงอูกล่าวอย่าตื่นๆ

“ทำไมล่ะ คุณไม่ชอบเหรอ ยอมไปกับใครง่ายๆแบบนั้น คุณชงเหล้าให้มันเองแท้ๆยังไม่รู้อีกเหรอว่ามันแกล้งเมา” โฮย่าตอบด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยโทสะ

“ค…คุณโฮย่า” ร่างเล็กตกใจเป็นอย่างมากที่ร่างหนาพูดอะไรแบบนั้นออกมา

“ทำไมครับ หรือว่าเสียใจที่เป็นผม ไม่ใช่เสี่ยกระเป๋าหนัก” ร่างหนายังคงพูดเสียดแทงคนตัวเล็กต่อ

“คุณพูดเกินไป ฮึก.. แล้ว คุณ ฮึก.. เข้าใจผิด” ร่างเล็กเริ่มสะอื้นออกมา ทำไมเขาถึงได้ร้องไห้ง่ายๆกับคำพูดของร่างหนานี้นะ

“…” เสียงสะอื้นของร่างเล็กทำให้โฮย่าเริ่มได้สติ นี่เขาทำคนตัวเล็กร้องไห้เหรอ เขากำลังทำให้ดงอูเสียใจ

ตลอดทางหลังจากนั้นก็ไม่มีใครเอื้อนเอ่ยอะไรออกมาอีก มีเพียงเสียงสะอื้นของร่างเล็กดังขึ้นเป็นระยะๆมาตลอดทาง จนกระทั่งถึงบ้านของโฮย่า

“ลงมาได้แล้ว” โฮย่าจอดรถให้เรียบร้อย ดับเครื่องยนต์และลงมาเปิดประตูฝั่งข้างคนขับที่ดงอูนั่งอยู่ซึ่งร่างเล็กก็ยอมลงมาแต่โดยดี

โฮย่าไม่รอช้าเมื่อเข้าบ้านแล้วก็พาตัวดงอูขึ้นไปบนชั้นสองทันที…ในห้องนอนของเขา

“ท…ทำไมต้องพาผมมาที่น..อุ๊บ!” ไม่ทันสิ้นประโยคของร่างเล็ก โฮย่าก็โผเข้ามาประกบริมฝีปากลงไปบนปากอิ่มของร่างเล็กทันที มือหนายกขึ้นมาประคองท้ายทอยของร่างเล็กไว้แล้วดันตัวร่างเล็กไปติดผนังห้องด้านหนึ่ง

“ผมไม่ต้องการให้ใครมายุ่งกับคุณแบบนั้นอีก แม้แต่จับมือ” โฮย่าผละจูบออกมาแล้วให้แขนทั้งสองข้างค้ำผนังกันร่างเล็กเอาไว้ “และผมก็ขอโทษที่พูดอะไรแย่ๆกับคุณเมื่อตอนอยู่ในรถ” โฮย่าพูดต่อ

“ผมขอโทษที่ทำให้คุณไม่พอใจ” ครั้งนี้เป็นร่างเล็กที่เอ่ยออกมาบ้าง

สิ้นคำพูดของคนตัวเล็ก ร่างหนาก็ประกบจูบลงมาอีกครั้งซึ่งร่างเล็กก็มิได้ขัดขืนซ้ำยังยกแขนเรียวขึ้นมาคล้องคอของร่างหนาอีก…ลิ้นหนาไล้มาแตะที่ริมฝีปากอิ่มเหมือนเป็นการขอให้ร่างเล็กเปิดทางให้เขาซึ่งร่างเล็กก็เปิดปากออกเล็กน้อยให้ลิ้นหนาเข้ามาตักตวงความหวานภายในโพรงปากได้ ลิ้นหนาและลิ้นเล็กเกี่ยวกระหวัดกันอยู่อย่างนั้น ร่างหนากัดเข้าที่ริมฝีปากอิ่มเบาๆก่อนจะผละออกมา

“คุณไม่โกรธผมแล้วใช่ไหมฮะ” ร่างเล็กเอ่ยกับร่างหนาที่กำลังถอดเสื้อของตัวเองออก

“ไม่ครับ ผมไม่โกรธแล้ว และต้องขอโทษด้วยที่ทำให้คุณเสียใจ” ร่างหนาทาบตัวเข้ามาชิดกับร่างบางอีกครั้งหลังจากถอดเสื้อเสร็จ แล้วค่อยๆแกะกระดุมเสื้อของร่างบางออกทีละเม็ดจนเผยให้เห็นแผ่นอกบาง

“ขอบคุณนะฮะที่ช่วยผมไว้” ร่างเล็กกล่าวขณะที่ร่างหนาเริ่มเข้ามาซุกไซร้ที่ลำคอของร่างเล็ก “และผมจะเสียใจมากนะ ถ้าคนตรงหน้าผมนี้ไม่ใช่คุณ…อื้อ~”

ร่างหนาขบเม้มที่ลำคอของคนตัวเล็กจนร่างเล็กครางเสียงหวานออกมาให้ได้ยิน ร่างหนาปัดเอาเสื้อเชิ้ตของร่างเล็กออกไปแล้วและดันตัวร่างเล็กให้ล้มลงไปนอนบนเตียงโดยตนเองตามลงไปทาบทับไว้ด้านบน

ร่างหนาค่อยๆถอดกางเกงรวมถึงชั้นในของร่างเล็กออกในขณะที่ปากก็ไล่ทำรอยไปทั่วแผนอกบางนั้น ร่างเล็กแอ่นอกรับ มือบางปัดป่ายไปทั่วแผ่นหลังแกร่งเร้าแรงอารมณ์ของร่างหนาให้พุ่งสูงขึ้นไปอีก

“อะ…อ๊า~” ร่างเล็กครางออกมาเมื่อร่างหนาละจากยอดอกข้างหนึ่งย้ายมาอีกข้างและใช้ฟันขบมันเบาๆ ทำให้เกิดความเสียวแล่นไปทั่วท้องของคนตัวเล็ก

ลิ้นหนาสะกิดอยู่ที่ยอดอกของร่างบางเพียงชั่วครู่ก็ผละออกมาและไล้ลิ้นลงมาวนที่รอบสะดือและเลยลงไปใช้ปากเข้าครอบครองและสร้างความเสียวซ่านให้กับร่างเล็ก จนร่างเล็กต้องเอามือมาขยุ้มกลุ่มผมสีน้ำตางเข้มของร่างหนาเอาไว้เพื่อระบายความเสียว

“อึก…อ๊า~” ร่างเล็กปลดปล่อยเข้าไปเต็มโพรงปากร้อน ซึ่งร่างหนาก็ไม่ได้นึกรังเกียจแต่อย่างใด

ร่างหนาถอดกางเกงของตนเองออกและกลับมาคร่อมตัวร่างเล็กอีกครั้ง นิ้วชี้ของร่างหนาเริ่มทำหน้าที่เตรียมความพร้อมให้กับคนใต้ร่าง

“อืมมม แน่นจริงๆ ไม่ต้องเกร็งนะครับ” โฮย่าพูดกับคนตัวเล็กและค่อยๆสอดนิ้วที่สองเข้าไปอีกแล้วขยัยเข้าออกช้าๆ

“อื้มมม อะ อ๊ะ!” ร่างบางร้องออกมาเสียงดังเมื่อร่างหนากดเข้าถูกจุดสำคัญ ร่างหนารับรู้ได้ดังนั้นก็ค่อยๆเพิ่มนิ้วที่สามเข้าไปอีกกดเข้าย้ำๆที่จุดนั้น กระทั่งเขาคิดว่าดงอูพร้อมแล้วจึงถอนนิ้วมือออกมา

โฮย่าค่อยๆกดแทรกเข้าไป ร่างบางตอดรัดเขาถี่รัวจนทำให้เขาปวดหนึบแต่ก็ยังคงขยับเข้าไปจนสุด

“อ…อึก มัน…แน่น” ร่างเล็กเค้นคำพูดออกมา ทำให้ร่างหนาเริ่มขยับตัวเข้าออกช้าๆ ดงอูจึงรู้สึกผ่อนคลายขึ้น

“อ่าห์” เสียงทุ้มครางออกมา

“ร…เร็วอีก…ฮะ อื้อออ!” ร่างหนาขยับสะโพกเร็วขึ้นและแรงขึ้น สนองให้ร่างเล็กตามความต้องการ มือหนาค่อยๆไล้มาตามขาเรียวแล้วจับยกขึ้นพาดบ่า ซึ่งก็ทำให้ร่างหนาสามารถแทรกเข้าไปได้ลึกขึ้นกว่าเดิม

“อึก…อื้ออออ” เสียงหวานครางออกมา

โฮย่าใช้มือข้างหนึ่งบีบเค้นสะโพกนิ่มอย่างมันมือจนขึ้นรอยแดง เสียงเนื้อกระทบกันดังไปทั่วห้องคละเคล้ากับเสียงหวานที่ครางออกมาเมื่อร่างหนากดโดนที่จุดไวต่อความรู้สึก มือหนาละจากสะโพกมาช่วยร่างเล็กเป็นจังหวะเดียวกับที่เขาสวนสะโพกเข้าไป ส่วนปากก็ไม่ได้หยุดทำหน้าที่ ร่างหนาก้มลงมาประกบจูบที่ปากอิ่มอย่างเร่าร้อน

ร่างเล็กที่ถูกเร้าอารมณ์หลายทางก็ไม่อาจทนไหวอีกต่อไป ร่างเล็กปล่อยออกมาเต็มมือหนาเป็นจังหวะเดียวกับที่ร่างหนาปล่อยเข้ามาในตัวของร่างเล็กจนรู้สึกอุ่นวาบไปทั่ว

ร่างหนาถอนกายออกมาก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้างๆคนตัวเล็กแล้วโอบกอดร่างเล็กไว้จมอก โฮย่าให้ดงอูใช้ต้นแขนแกร่งข้างหนึ่งของเขาต่างหมอน

“คุณต้องเป็นของผมคนเดียวนะ เข้าใจไหม” ร่างหนาเอ่ยขึ้น

“ฮะ…” ร่างเล็กตอบเสียงอู้อี้เนื่องจากใบหน้าหวานนั้นซุกอยู่กับอกแกร่ง

“ผมขออะไรอย่างได้ไหม…คุณเลิกทำงานนี้เถอะนะ”

“แล้วอย่างนั้นผมจะทำงานอะไร จะหาเลี้ยงตัวเองยังล่ะฮะ” ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นสบตาร่างหนา

“คุณก็มาเป็นแม่บ้านให้ผมไง” โฮย่าเอ่ยตอบยิ้มๆ “มาอยู่กับผม ผมจะหาเลี้ยงคุณเอง”

“…”

“ผมรักคุณนะ”

“ผมก็รักคุณฮะ” ร่างเล็กก้มหน้างุดลงกับแผ่นอกแกร่งและตอบอย่างเขินอาย

“แสดงว่าตกลงใช่แล้วใช่มั้ย”

“ยังซะหน่อย… แล้วถ้าคุณทำงานแล้วไปเที่ยวกลับดึกๆผมจะอยู่กับใครล่ะ”

“ไม่ต้องห่วง ผมเลิกเที่ยวแน่นอน เพราะผมจะรีบกลับมาอยู่กับเมีย” โฮย่าส่งยิ้มให้คนตัวเล็กในอ้อมกอด “ผมไม่ต้องหนีความเบื่อหน่ายจากบ้านแล้ว ถ้ามีคุณ มีคุณเหมือนผมมีเป้าหมายของชีวิต คือการดูแลคุณให้ดีที่สุด”

“…”

“คุณมาอยู่กับผมนะ”

“ตกลงฮะ” ร่างเล็กตอบออกไปหน้าแดงใบถึงใบหูเพราะความเขิน

“ขอบคุณนะครับ”

“ผมก็ต้องขอบคุณคุณเหมือนกัน ที่รักผม… ขอบคุณฮะ”

“ฮะๆ” โฮย่าหัวเราะอย่างเอ็นดูในความน่ารักและอ่อนหวานของคนในอ้อมกอด “ราตรีสวัสดิ์ครับ” ร่างหนากล่าวแล้วประทับจูบแผ่วเบาบนหน้าผากของดงอูแล้วกระชับผ้าห่มขึ้นมาห่มตัวทั้งคู่ไว้

“กู๊ดไนท์ฮะ” ร่างเล็กกล่าวและโอบเอวสอบไว้ แล้วทั้งคู่ก็เข้าสู่ห้วงนิทราไปพร้อมๆกัน

…THE END…

............................................................................................................................................................................................

จบแย้วววว ใครอ่านมาถึงตรงนี้เม้นท์ให้เค้าด้วยน้าาาา เลิฟๆ ขอบคุณที่ติดตามค่าาา ถ้ามีคำผิดต้องขออภัยด้วยนะคะ เช็คไม่หมดจริงๆ ฮือ ;-;

[SF] Be mine, my bartender (YaDong of Infinite)

ผลงานอื่นๆ ของ Kiratar ดูทั้งหมด

ผลงานอื่นๆ ของ Kiratar

ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

ความคิดเห็น

[SF] Be mine, my bartender (YaDong of Infinite)

เนื้อเรื่อง

คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด

ผลงานอื่นๆ ของ Kiratar ดูทั้งหมด

ผลงานอื่นๆ ของ Kiratar

ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

ความคิดเห็น