ไม่หวานอ่ะคับ

เนื้อเรื่อง

ผมเป็นคนที่อ่อนไหวต่อความรักมากๆ และเรื่องที่จะเล่านี้ก็คือรักครั้งแรกของผมนะครับ(และผมไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหน ถึงจะมีรักที่สอง) ไม่รู้ว่าจะซึ้งเหมือนคนอื่นหรือเปล่า แต่มันออกมาจากใจของผม และผมอยากให้เค้ารับรู้ว่าผมรักเค้ามากขนาดไหน

เรื่องก็เริ่มขึ้นเมื่อตอนปีที่แล้ว วันนั้นเป็นตอนบ่ายของวันที่โรงเรียนเลิก ผมและเพื่อนเดินไปหาซื้ออะไรมารองท้อง เพราะว่าเล่นกีฬามาเหนื่อยๆ ก็เลยอยากได้อะไรบำรุงกำลังซักนิด ผมก็ซื้อของอยู่โดยที่ไม่รู้อะไร ผมได้เจอผู้หญิงคนนึง ผมมองไปหาเธอโดยที่ครั้งแรก ผมไม่ได้คิดอะไรกับเธอเลย แค่คิดว่าน่ารักดี วันนั้นเธอไม่ได้ใส่เสื้อยูนิฟอร์มโรงเรียนผม ทำให้ผมรู้ว่า เธอคงไม่ใช่คนในโรงเรียนนี้แน่ๆ ผมก็ไม่ได้คิดอะไรกับเธอ เพราะคงไม่ได้รู้จักแน่ๆ แต่นั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นระหว่างผมกับเธอ

หลังจากวันนั้นอีกหลายเดือน ผมก็ได้คุยกับเพื่อนผมคนนึง วันนั้นผมมีงานที่ต้องทำ และผมก็ทำไม่ได้ เลยให้เพื่อนมันช่วยทำ มันก็ไปลากเพื่อนมันมา(คือว่าเล่น Msn กัน) ผมก็ได้รู้จักกับผู้หญิงคนนึง เธอชื่อว่าเอ(นามสมมุติ ผมจะสมมุติชื่อขึ้นมานะครับ บางชื่ออาจจะตรง บางชื่ออาจจะไม่ ผมก็ไม่รู้) ผมก็ได้คุยกับเธอไปเรื่อยๆ โดยที่คุยรวมห้องกะไอเพื่อนของผมคนนั้น ครั้งแรก ผมก็ว่าเธอคุยใช้ได้ เลยกะจะขอเธอแอดแล้ว แต่เธอขอผมซะก่อน ผมเลยตกลง แอดมาเลย เพราะผมเป็นคนที่คบเพื่อนยากมากๆ เพราะผมเป็นคนที่คิดมาก อ่อนไหวต่อความรู้สึก และอีกหลายๆอย่าง(ที่ค่อนไปทางหญิงๆหน่อย แต่ผมไม่ตุ๊ดนะ) ผมก็เลยคุยกับเธอ แรกๆเราก็คุยกันไปเรื่อยๆ เพราะผมไม่รู้นิสัยใจคอเธอเลย หน้าตา น้ำเสียง บุคลิก ทุกอย่าง ผมไม่รู้อะไรเลย แต่ก็ยังคุยกันไปเรื่อยๆ จนไปๆมาๆ ผมก็คุยกับเธอถูกคอ เลยเริ่มปรึกษาปัญหาของคนที่ผมชอบอยู่ในขณะนั้น(ผมไม่เคยรักใครเลย จะมีก็แต่ชอบเท่านั้น) เธอก็แนะนำผมต่างๆนาๆ ทั้งบอกให้ผมกล้าเข้าไว้ เวลาจะคุยกับผู้หญิง ผมก็ทำตามที่เธอบอก และเริ่มรู้สึกว่า ตัวเองนิสัยเปลี่ยนไปเรื่อยๆ จากคนที่ไม่กล้าทำอะไร จะได้แต่คิด และไม่ลงมือ แต่พอผมรู้จักเธอ ผมเริ่มคิดและเริ่มทำ ความอายของผมก็ค่อยๆมลายหายไปเหมือนอากาศ จนมาวันนึง เธอก็มาบอกกับผมว่าเธอชอบผมมาตั้งแต่วันที่เธอเจอกับผมวันแรก(ที่ผมเกริ่นให้ฟังครั้งแรก) และเธอไม่อยากให้ผมโกรธเธอ และขอร้องผมว่า อย่าบล๊อกเธอจะได้มั้ย เธอในตอนแรกโกหกผมครับ ว่าเธออยู่คนละโรงเรียนกับผม แล้วยังชื่อของเธออีก เธอก็โกหกผมครับ เธอบอกผมว่าเธอชื่อบี(อย่างที่บอก สมมุติไปมั่วๆ) และอยู่โรงเรียนเดียวกับผม แต่สำหรับผม ผมไม่คิดจะบล๊อกใครด้วยเหตุผลแค่นี้อยู่แล้ว และในเมื่อเค้าชอบเราแล้ว เราก็ต้องทำตัวของเราให้สมกับที่เค้ามาชอบเรา ไม่ใช่พอมีคนชอบแล้วเหลิง ปล่อยทิ้งทุกสิ่งทุกอย่าง แล้วหลงตัวเองว่า ยังไงก็มีคนชอบกูว้ะ

จากนั้นมา ผมก็เริ่มคุยกับเธอมากขึ้น(เพราะผมกลัวว่า เธอจะคิดว่าผมพยายามห่างจากเธอไปเรื่อย) ผมพยายามคุยกับเธอ แม้บางครั้ง ผมทำอะไรที่ว่า ไม่คิดถึงความรู้สึกของเธอเลยก็ตาม ทั้งเรื่องที่ผมปรึกษาเธอเรื่องคนที่ผมชอบ ผมก็ยังหน้าด้านไปปรึกษาเธออยู่ได้เรื่อยๆ เธอก็ไม่ได้ว่าอะไรผม และยังให้คำปรึกษาดีซะด้วย

จากนั้นมาเวลาที่ผมอยู่โรงเรียน ผมจะพยายามทำตัวให้ดูว่า ตัวเองดูเท่ห์ ดูเด่น(แต่ผมไม่รู้ว่าเก๊กหรือเปล่า) ทั้งที่ผมไม่เป็นอย่างนั้นเลย - - ผมพยายามทำให้เธอเห็นว่า ผมเก่งครับ แต่ผมก็ยังไม่รู้ว่าเธอคือใคร(แต่เธอเห็นผมครับ) ตอนนั้นเธอส่ง sms มาหาบ่อยๆว่า ชุ้ตบาสไกลจัง แรงเยอะมากเลยนะเนี่ย อะไรแบบเนี้ยครับ และอีกหลายๆอัน ผมก็งงครับ เธอเห็นผม ทั้งที่ผมไม่เห็นเธอ และไม่เคยรู้จักเธอเลย
จนวันนึง ผมอยากเจอกับเธอ อยากเห็นหน้าเธอ เราเลยนัดเจอกัน(โดยเอาข้ออ้างที่นัดเจอกันเป็นหนังสือครับ ผมขอยืมหนังสือเธอเล่มนึง)

วันนั้นผมก็ไปยืนรอเธอตรงที่ๆนัดกันไว้ แต่เพื่อนผมมันดันมาเจอผม แล้วมันดันมาอยู่กับผมซะอีก พอเธอเดินขึ้นมา แล้วเห็นผมอยู่กับเพื่อน(ผมว่าเธอน่าจะโกรธที่ว่า นัดกันสองคน แล้วทำไมเราเรียกเพื่อนมาด้วย ทั้งที่มันตามผมมาเอง และผมไล่มันไปแล้ว แต่มันหน้าด้านครับ มันไม่ยอมไป) ผมเห็นเธอครั้งแรกแล้วผมก็ชอบเธอเลย เธอเป็นคนที่ถูกสเป็กผมมากครับ ขาว ไม่อ้วนและก็ไม่ผอมจนเกินไป น่ารัก พูดเก่ง ร่าเริงดีคับ จึงทำให้วันนั้น ผมอายเธอเลย(แบบว่าคุยกันในเอ็มผมไม่อายนะ แต่เจอตัวจริงนี่ ใจเต้นเลยอะ) ผมนั่งคุยกับเธอได้ซักพัก จนความอายมันมาถึงที่สุด ผมเลยขอตัวจากเธอ และก็ไม่ลืมที่จะยืมหนังสือเธอมาคับ จากนั้นผมก็เดินไปหาเพื่อนเล่นบาสกันเหมือนปรกติ

และจากนั้นมาทุกวัน ผมจะพยายามมองหาเธอ เวลาผมเดินในโรงเรียน ผมจะสังเกตุหาเธอตลอดคับ ไม่ว่าเธอเดินไปไหน ผมจะมองตามเธอ(เรียกว่าทุกย่างก้าวเลยก็ได้) แต่เธอไม่รู้สึกหรอกครับ เพราะเวลาผมมองใคร มักไม่ค่อยจะมีคนรู้(ความสามารถพิเศษ) บางทีเธอมายืนมองผม ผมก็รู้สึกว่ามีใครมองผมอยู่ มองไปมองมาก็เธอนั่นเองแล่ะ ที่มายืนมองผม ผมเห็นเธอ ก็พยายามเก็กครับ(นิสัยส่วนตัว ไม่ดีครับ อย่าเลียนแบบนะ) แต่ทำไปทำมา มันกลับแย่ลงกว่าเดิม ผมยังหัวเราะตัวเองเลย ทั้งที่เธอยืนมองอยู่ แต่ทำอะไรตลกๆให้เค้าเห็นเสียแล้ว ผมนี่แย่จริงๆเลย

ชีวิตในโรงเรียนของผมก็เป็นอย่างงี้ซ้ำซากทุกวันครับ เรียน กิน มองหาเธอ แล้วก็เล่น จะมีอยู่แค่นี้นะครับ จากที่ผมไม่ชอบไปโรงเรียนเลย พอได้เจอเธอนี่ มันก็เหมือนมีแรงบันดาลใจ ชักจูงให้ผมอยากไปโรงเรียนมากขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ชีวิตของผมสดใสขึ้นเรื่อยๆ

ในขณะนี้นะครับ ความรู้สึกของผมที่มีต่อเธอ มันก็ยังเหมือนกับแค่ว่า ผมหลงใหลเธอ และผมไม่ได้รักเธอเลย แต่ผมรู้สึกว่า ลึกๆแล้วผมอาจจะรักเธอไปแล้วก็ได้

และแล้วก็จะสิ้นปีครับ วันนั้นประมาณเดือนธันวา วันที่ยี่สิบกว่าๆ ผมก็ได้คุยกับพี่เธอครับ(เป็นญาติของเธอ) เค้าชื่อพี่เบสครับ(อย่างที่ผมบอกผมจะสมมุติเอานะครับ) ผมก็ได้คุยกับเค้าเยอะแยะ เกี่ยวกับเรื่องของเธอ นิสัยของเธอ แล้วก็อะไรอีกหลายๆอย่าง เค้าก็ถามชื่อผมคับ ผมก็บอกไปว่าผมชื่อ จิน เค้าก้บอกผมว่า ไอบีมันเก็บเงินซื้อดอกไม้วันวาเลนไทน์ให้นายอยู่อ่ะ อะไรอย่างงี้คับ ผมงี้ดีใจสุดขีดเลยล่ะ ทำเอานอนหลับฝันดี(ฝันถึงเค้าเลย) วันนั้นพี่เค้าก็ถามผมว่า ผมรักเค้าใช่มั้ย ซึ่งตอนนั้น ผมยังไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองเลย ประกอบกับว่า ผมไม่ชอบอะไรรีบร้อน และผมไม่อยากมานั่งเสียใจภายหลัง ผมจึงบอกพี่เค้าไปว่า ยังไม่รู้ แต่ผมคิดว่าน่าจะใช่ บอกไปประมาณนี้คับ(ผมไม่ชอบโกหก ผมจะทำก้อแต่ ตอบเลี่ยงๆ ไม่ตรงคำถามไรงี้ และตอบไม่หมดก็มี) วันนั้นก็คุยกับพี่เค้าถึงประมาณห้าทุ่ม พี่เค้าก็ไปนอน(เค้าคงง่วงมากแล้ว ผมก็ง่วงมากแล้วด้วยเหมือนกัน) เลยเลิกคุย แล้วไปนอนคับ

วันต่อมาเธอก็มาถามผมว่าคุยอะไรกับพี่เธอไป เล่นซักกันซะแบบว่า อย่างแรงอ่ะ ทำเอาผมนี่ ฮ่าๆ หลอกไม่ได้เลย(ฉลาดมาก ไม่โง่ให้ผมหลอกเลยอ้ะ) ผมก็ไม่ค่อยได้บอกไรไปหรอก ทำเป็นลืมซะ ดีกว่า สุดท้ายเค้าก็ไม่ค่อยจะได้อะไรไป

ช่วงคริสมาสต์ ผมก็ไปเค้าท์ดาวน์ที่ทางเหนือครับ ผมก็ไปเที่ยวพวก เชียงใหม่ อะไรอย่างงี้(ผมจำไม่ได้แล้ว ไปหลายจังหวัดมากๆ) ผมก็โทรจากเชียงใหม่มาหาเธอ แบบว่าแพง Chip Lost (แปลไทยเอา ชิพ ….) คับ นาทีละ 18 บาท แต่ผมว่าก็คุ้มนะ เพราะผมได้คุยกับเธอ ทำเอาแบบว่า มี่ความสุขมากๆ มีอยู่วันนึงเธอก็เรียกผมดูพระจันทร์ วันนั้นท้องฟ้าสวยมากคับ ฟ้าโปร่ง มองเห็นดาว แล้วก็ พระจันทร์นี่แล่ะครับ กลมดิ๊ก ลอยอยู่โดดเด่นเลย สวยมากๆ โรแมนติกสุดๆ ฮ่าๆ ผมก็ชวนเธอคุยโน่นคุยนี่ ตอนนั้นผมก็บอกชอบเธอคับ ตอนบอกนี่ใจเต้นตุบๆเลย เธอก็หัวเราะคับ แล้วก็รับคำบอกของผม(ทำเอาผมนี่ แทบลอย) เธอตอนนั้นจะไปเที่ยวเกาหลีครับ แต่ผมก็จำไม่ได้แล้วว่าเธอจะไปวันไหน ช่วงที่ผมอยู่เหนือ ผมไปไหว้พระทุกที่ ก็จะขอพรให้ครอบครัวของเธอไปกลับเกาหลีปลอดภัย

พอกลับมาจากเหนือครับ ผมจำไม่ได้ละว่าเธอหรือผมกลับมาก่อน มาวันนึงเธอออนคับ ผมเลยรีบทักเธอเลย(หลังจากห่างหายเธอไปหลายวันเหมือนกัน) ผมคิดถึงเธอมากๆ โดยที่เมื่อก่อนผมไม่รู้เลยว่าผมจะรู้สึกกับเธอเยอะขนาดนี้ แค่ไม่ได้เจอเธอไม่กี่วัน มันเหมือนกับว่าเป็นเดือนสำหรับผม ผมก็คุยกับเธอเยอะมากครับ(เรียกว่าคุยซะหายอยากเลยล่ะ) เธอบอกว่า เธอซื้อเครื่องลางของเกาหลีมาฝากผมครับ และเธอบอกว่า ไม่รู้ว่า มันจะเล็กไปหรือเปล่า เพราะมันเป็นที่ห้อยกระเป๋าอ่ะคับ และมันไม่ได้เลิศเลออะไรมากมาย แต่ในเมื่อเธอตั้งใจเลือกมาให้ผมแล้ว ผมก็สัญญาว่าจะเก็บมันให้ดีที่สุด และมันก็เป็นเครื่องลางที่ผมชอบมากที่สุดอันนึงก็ว่าได้คับ ผมถือว่า ของเล็กไม่สำคัญ สำคัญที่ใจคับ

อีกไม่นาน โรงเรียนก็เปิดอีกครั้ง ผมก็ได้เห็นหน้าเธอ และเก็บเธอไปฝันอยู่บ่อย(ผมฝันถึงเธอบ่อยมาก จนแยกแยะไม่ออกว่า อันไหนคือความจริง อันไหนคือความฝัน) วันเวลาที่โรงเรียนของผมก็ยังเหมือนเดิมคับ เธอก็มีทักผมบ้าง แต่ไม่บ่อยมากจนเกินไป(เพราะไม่อยากให้คนอื่นรู้มั้งคับ)

และแล้วก็วันกีฬาสี ตอนโรงเรียนจะเข้าแล้ว ผมยังไม่ถึงโรงเรียนเลย เธอส่ง message มาหาผม ขอให้ผมสายอีก อะไรจะกวนขนาดนี้ ผมเลยสายครับ(ตามที่เธออยาก) ผมมาถึงเลยรีบไปเอายูโฟเนียม(เครื่องดนตรีคล้ายๆทูบา) เพราะผมอยู่วงดุริยางค์คับ และวันนั้นผมต้องแสดงเปิดงานอะไรอย่างงี้ ผมก็มองหาเธอ แต่ก็ไม่เห็นเลย เพราะวันนั้นคนแน่นมากๆ เต็มสนามไปหมด พอพวกผมเล่นเสร็จ ผมก็ไปนั่งดูเค้าแข่งเชียร์ลีดเดอร์คับ เธอก็ส่ง sms เล่นกับผมตลอด เธอเห็นผมคับ แต่ผมไม่เห็นเธอ เพราะเธอนั่งอยู่บน อัศจรรย์ ผมก็ไม่อยากมองไปทางเธอมาก กลัวเพื่อนผมสงสัยคับ คุยไปคุยมา ผมเลยขอเธอไปนั่งเล่นกัน แต่เธอไม่ยอมคับ ไม่รู้เพราะอาราย เธอจะเอาเพื่อนเธอไปด้วย ผมก็ไม่ชอบ เพราะขนาดอยู่กับเธอสองคนผมยังพูดไม่ออก ถ้าเพื่อนเธอไปด้วยนี่จะเป็นยังไง ตอนเที่ยงๆ เธอก็โทรมาหาผมคับ ว่าเธอทะเลาะกับเพื่อน ผมเลยบอกเธอว่าไปนั่งเล่นกัน เธอก็ยอมแล้วคับ ผมดีใจมากๆรีบเดินไปหาเธอเลย ตอนแรกๆก็ยังไม่กล้าคุยกันคับ ผมก็คุยโทสับหันหลังให้เธอ เธอก็คุยโทสับคับ จนตอนหลังเริ่มคิดว่าเปืองยังไงๆละ เลยได้คุยกันซักที ตอนแรกผมก็ไปเก็บต้อยติ่ง(เวลาโดนน้ำจะแตก แป๊ะๆ) ผมก็เก็บไปปลูกแถวๆที่ผมนั่งเล่นกับเธอ เธอก็นึกสนุกด้วยกับผม เลยปลูกกัน พอจิ้มๆบนดินได้หมด ผมก็ไปเปิดน้ำมาราด แต่เธอเล่นมาแกล้งผม เอามืออุดสายยาง น้ำก็กระเด็นเข้ากางเกงผมเลอะหมดเลย -*- ผมเลยบอกเธอว่า ผมจะแก้แค้นเธอแน่วันสงกรานต์ เธอก็หัวเราะ เราเลยนั่งคุยกันจนโรงเรียนจะเลิกๆ เพราะเพื่อนเธอโทรมาตาม ว่าหายไปไหน เธอเลยรีบไปหาเพื่อนเธอ(ผมก็จำไม่ค่อยจะได้ ระหว่างเธอกลับบ้าน หรือไปหาเพื่อน) ผมก็นั่งได้ซักแปป ก็เดินไปหาเพื่อนผม ทางเพื่อนผมนี่ ไม่มีใครถามเลยว่าผมไปไหนมา(ผมก็ไม่ค่อยมีเพื่อนอยู่แล้ว เพื่อนผมมันก็บ้าๆเกมส์กันทั้งนั้น)

จนมาถึงช่วงนึงที่ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับเธอเริ่มจะพังลง ผมก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงกลายเป็นแบบนี้ เลยได้แต่นั่งโทษตัวเองว่า ไปทำอะไรไม่ดีกับเค้าไว้แน่ๆ เค้าเลยสนองผลนั้นกลับมาหาผม และแล้วก็ถึงวันวาเลนไทน์คับ โรงเรียนของผมจะมีการจัดส่งดอกไม้ได้ ผมก็ไปส่งกับเพื่อนผม ผมก็เลือกดอกกุหลาบสีแดงกับสีขาวเพื่อจะส่งให้เธอ เพราะเธอบอกว่าเธอชอบดอกกุหลาบสองสีนี้ครับ โดยเฉพาะกุหลาบสีแดง ซึ่งเป็นสีที่เธอชอบมากๆ และผมก็จ่ายเงินพวกรุ่นพี่ไป

พอมาวันวาเลนไทน์ ผมก็รอคอยที่จะได้ดอกไม้จากเธอ จนแล้วจนรอด ผมก็ไม่ได้ เล่นเอาวันนั้นผมเซ็งไปทั้งวัน(อาการเซ็งของผมจะเป็นแบบว่า ใครมาคุยผมก็ไม่คุย แถมไล่อีก ผมหน้าบึ้งตลอดทั้งวัน) จนจบวันก็แล้ว ผมก็ไม่เจอเธอ และเธอก็ไม่ได้ให้ผม จนผมทนไม่ได้ ส่ง sms ไปหาเธอว่า ไหนว่าจะให้ดอกไม้ผม แต่เธอก็ไม่ให้ เธอบอกว่าเก็บไว้ในกระเป๋า แต่ยังไม่ได้ให้ผม เพราะไม่รู้ผมหายไปไหน เธอก็บอกว่าผมไม่ได้ให้เธอเหมือนกัน อ่าวแล้วไงครับ ผมเป็นคนส่งออเดอร์ด้วยตัวของผมเอง แต่เธอกลับไม่ได้รับกุหลาบ มันทำให้ผมเสียความรู้สึกมาก และผมคิดว่า ผมจะต้องส่งดอกไม้ด้วยตัวเองให้เธอในวันวาเลนไทน์ปีหน้า…

วันศุกร์ก่อนวันสงกรานต์ โรงเรียนผมก็มีเล่นน้ำกัน ผมก็เล่นกับเพื่อนผมในตอนบ่ายๆ เปียกไปหมดทุกอย่าง เสื้อ กางเกง(ในด้วย) ผมก็เอาเสื้อ กางเกงไปผึ่ง ส่วนกางเกงใน ผมลืมเอามาเปลี่ยน เลยทนใส่มัน แต่เสื้อกับกางเกงผมเปลี่ยนแล้ว ไม่งั้นผมคงเป็นปอดบวมแน่ๆเปียกๆอย่างนั้น วันนั้นจริงๆมันมีเรียน ผมเลยโดนครูด่า และจดชื่อไปหักคะแนนในตอนหลัง แต่ก็ไม่จบแค่นั้นครับ ตอนเย็นผมก็ไปเล่นบาสกับเพื่อนผม ผมลืมซะสนิทว่าผมต้องแก้แค้นเธอ อย่างที่ผมเคยพูดเอาไว้ แต่เธอครับ เธอมาบอกผมยิ้มๆว่า ไหนว่าจะแก้แค้นเราไง ก็เสร็จผมซี่ ผมรอคอยวันนี้มานานแล้ว เลยตรงไปซื้อน้ำเย็นเจี้ยบมาสองขวด พร้อมกับเจาะรูที่ฝาไว้ ผมเดินๆอยู่เจอเพื่อนเธอ เลยถามว่าเธออยู่ไหน เค้าก็ชี้ไป ผมเดินไปบึ้งไป แต่พอเห็นเธอนี่ ปากมันขยับไปเองเลยคับ จากบึ้งๆกลายมาเป็นแสยะยิ้ม ยิ่งเห็นหน้าเธอกลัวๆนี่ ผมยิ่งชอบ เลยจับขวดน้ำ ราดใส่เธอเลย วันนั้นเธอเปียกไปหมดเลยคับ สะใจผมที่เธอมาท้าผม แล้วก็เปียกไปตามระเบียบ

จนมาถึงวันสงกรานต์จริงๆ ผมก็ไปเที่ยวจีนกับพวกพ่อแม่พี่น้องผมฮะ ที่นั่นผมก็ได้รู้จักญาติของผม(เธอก็เรียนที่เดียวกับผมเหมือนกัน ทำเอาผมอึ้ง เธอเรียนสูงกว่าผมชั้นนึง แต่อายุเธออ่อนกว่า) ตอนไปเมืองจีนผมก็เห็นอะไรหลายๆอย่าง ไปรู้ว่า เติ้ง เสี่ยวผิง คือใครก็เพราะที่ไปเที่ยวครั้งนี้แล่ะ ทริปที่ไปครั้งนี้ต้องอยู่บนเรือไม่รู้กี่วันอ่ะคับ ผมก็ลืมๆไปมั่ง แต่มันเป็นอะไรที่น่าเบื่อมาก วันๆผมก็นั่งเล่นสลาฟ เล่นเกมส์เพลย์ที่เอาไปกับพวกญาติพี่น้อง ของผม จนมาถึงวันสุดท้ายที่จะกลับ ผมคิดว่าจะแยกกับญาติๆแล้ว ก็เศร้าอ่ะนะครับ เล่นมาด้วยกันไม่รู้กี่วัน แต่พอคิดว่า เดี๋ยวก็ได้เจอกันที่โรงเรียน คงไม่เป็นอะไรหรอก ผมเลยดีใจขึ้นมา

วันสุดท้ายขากลับ ผมก็นั่งเครื่องบินของภูเก็ตแอร์ไลน์ กำลังจะไปที่สนามบิน(ตอนนั้นก็ดึกแล้ว) ไกด์ที่นำเที่ยวก็มาบอกว่า เครื่องบินมีปัญหา ต้องดีเลย์ไฟลท์ไปเป็นพุ่งนี้ เนื่องจากผู้โดยสารที่จะมามีเรื่องอยู่ที่เมืองไทยคับ(ถ้าใครอ่านข่าวก็น่าจะรู้ ไฟลท์นั้นเลยคับ) พวกผมเลยได้อยู่ที่เมืองจีนอีกคืน(แต่ก็แปปเดียวคับ) ผมกับพ่อผมก็ไปนอนพักอยู่ในห้อง นอนได้ซักสามสี่ชั่วโมง ไกด์ก็โทรมาบอกให้ตื่น แล้วแต่งตัว จะไปสนามบินกันคับ ทุกคนก็งัวเงียๆ เดินขึ้นรถ ไปสนามบิน จริงๆวันนี้เป็นวันที่ผมต้องไปเรียนคับ แต่โชคดีเหมือนกันที่ว่า ไม่มีสอบอะไรครับ เลยหายห่วง ส่วนญาติผม ผมก็จำไม่ได้ว่าเธอไปหรือเปล่า แต่วันนั้นเธอมีสอบคับ ซึ่งผมก็สงสารเธอนะ แต่ผมก็ไม่รู้ว่าครูเค้าให้สอบอีกรอบหรือไม่ ยังไม่ได้ถามเธอซักที ที่สนามบินนะคับ พวกผมก็นั่งรอเครื่องบิน นั่งไปจะหลับไป เครื่องบินก็กว่าจะมา เป็นอะไรที่ช้ามากๆ การรอคอยเป็นเรื่องที่น่าเบื่อมาก ญาติๆผมก็นอนหลับ ผมก็จะหลับๆให้ได้ แต่ผมไม่ชอบนอนในที่ๆไม่สมควรจะนอน ผมก็เลยข่มตาตื่น  จนเวลาขึ้นเครื่อง ผมก็ดีใจมากคับ จะได้กลับบ้านแล้ว หลังจากห่างหายมาหลายวัน พอขึ้นเครื่อง ก็รัดเข็มขัด ทำอะไรตามที่เค้าบอกแล่ะครับ เครื่องออกไปได้ซักพัก เค้าก็แจ้งว่า ต้องกลับไปที่สนามบินของจีน เพราะมีคนลืมเอกสารครับ…ก็โวยกันใหญ่ ไม่รู้ว่าลูกเรือลืม หรือว่าผู้โดยสารลืมกันแน่ เพราะข่าวลือบนเครื่องนั้น มีหลายเรื่องมากคับ ทั้งคนขับลืมพาสปอร์ต ผู้โดยสารเผลอทิ้งพาสปอร์ตไว้ทั้งกลุ่มเลย อะไรงี้ครับ ผลปรากฏว่า ต้องคอยอีกเกือบสองชั่วโมงครับ(ผมว่า…ผมจะไม่ไปนั่ง Phuket Airline อีก เข็ดแล้วครับ) ทีนี้ พอจัดการเรื่องทุกอย่างเสร็จ เติมน้ำมันใหม่เรียบร้อย บนเครื่องนี่ เฮกันลั่นเลยครับ รู้สึกว่าจะดีใจกว่าตอนมาเที่ยวอีก อิอิ รวมทั้งผมด้วยคับ เฮผสมโรงกัน เป็นอะไรที่แบบว่า รู้สึกประทับใจนะครับ ที่อย่างน้อยก็ได้กลับบ้าน(นึกว่าจะไม่ได้กลับซะแล้ว!)

กลับมาถึงบ้านทีงี้ ผมตรงเข้าเล่นเอ็มเลยฮะ คิดว่าจะได้เจอเธอ แต่เธอก็ไม่ออนครับ ผมเลยรอเก้ออยู่ทั้งวัน เออใช่ วันนั้นผมก็โทรถามเพื่อนว่าพรุ่งนี้มีสอบอะไรหรือไม่ เพื่อมผมมันก็ดีครับ ติวให้ผมซะเสร็จสรรพ รู้เรื่องหมดเลย อิอิ วันรุ่งขี้นมาผมก็ทำได้หมด ฉลุยเลย ฮ่าๆ

หลังจากนั้นก็เกิดเรื่องอีก พ่อกับแม่ผมบอกว่าจะให้ผมไปสอบเข้าอีกโรงเรียนนึง แล้วก็บอกกับผมว่า ผมจะสอบติดแน่ๆ ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะตอนนั้นเป็นตอนที่เธอเย็นชากับผมมาก ถามคำตอบคำ แบบตอบผ่านๆน่ะครับ เธอแทบจะไม่ได้คุยกับผมเลย ส่วนมากจะเป็นอารมณ์ไม่ดีซะมากกว่า แต่ผมก็ไม่เชื่อว่าเธออารมณ์ไม่ดี เพราะชื่อเธอไม่ได้บ่งบอกเลยว่าเธออารมณ์เป็นแบบนั้น ผมเลยคิดว่าเธอคงรำคาญผมมากๆ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกันคับ ใช่ๆ จริงๆเธอมีเพื่อนอีกคนคับ เป็นผู้หญิงเหมือนกันกับเธอ สองคนนี้นี่ สนิทกันมากๆ สนิทกันจนทำเอาผม หึง เพื่อนเธอเลย เพราะไหนเธอบอกผมว่า เธอคิดว่าผมเป็นเพื่อนที่สนิทมาก(เหมือนกับเพื่อนของเธอ) แต่เธอไม่เคยพูดถึงผมเลยคับ ต่อหน้าผม เธอพูดแต่ชื่อของเพื่อนเธอ ผมเป็นคนที่อย่างที่บอก อ่อนไหวคับ ผมเลยอารมณ์เสียทุกครั้งไป ที่เธอพูดเรื่องแบบนี้ วันนั้นผมก็ดีใจมากๆที่จะได้ไปสอบ แต่ก็อย่างว่า ผมน้ำตาไหลเลย เมื่อคิดถึงเพื่อนๆที่ผมอยู่ด้วยกันมา ถึงแม้ว่าจะไม่สนิทกันจนถึงที่สุด แต่ผมก็รักเพื่อนๆของผมนะคับ

วันที่ผมไปสอบ ผมก็โทรหาเพื่อนผมคับ มันก็บอกผมว่า ขอให้ผมสอบไม่ติด เอ้า! ไอเพื่อนผมนี่มันปากพระร่วงซะด้วย พอวันฟังผล ผมกลับสอบไม่ติดจริงๆคับ พ่อแม่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร(เค้าสองคนนี่ อยากให้ไป เสร็จก็มาบอกว่าไม่อยากแล้ว อะไรก็ไม่รู้คับ) แต่พอผมไปบอกเธอ เธอก็ดีใจใหญ่เลย  ตอนช่วงนี้เธอเริ่มทำดีกับผมเหมือนเดิมแล้วครับ  ผมก็ได้คุยกับเธอมากขึ้น แต่ผมก็ยังไม่ถึงกับประทับใจ เพราะผมโทรไปหาเธอทีไร ถ้าสายไม่ว่าง เธอก็จะปิดมือถือคับ แต่เธอบอกว่ามือถือเธอกซ้อนได้ แต่ผมไม่เห็นว่าจะได้เลย ทำเอาผมคิดไปมากเลยคับ ทั้งว่า เธอคงรำคาญผม เลยบอกว่ามีคนโทรเข้า และเลิกคุยกับผม ผมก็ไม่รู้เหมือนกันนะ แต่ผมคิดอย่างนั้น จนถึงตอนนี้ ผมก็ยังคิดอย่างนั้นอยู่

วันเวลาผ่านไปจนมาเกือบจะวันสุดท้ายของโรงเรียน ผมถามเธอคับ ว่าวันสุดท้ายเธอมีเรียนอะไรหรือเปล่า เธอก็บอกว่าต้องไปถามครูก่อนคับ ผมก็ไม่เป็นไร ไว้ค่อยให้เธอไปถาม แล้วค่อยมาบอกผมก็ได้ ผ่านไปสองสามวัน ผมถามเธออีก เธอบอกว่าเธอจะไปกับเพื่อนเธอแล้วครับ วันสุดท้ายที่เรานัดไปนั่งเล่นกัน เธอก็บอกผมว่า อาจจะออกมาได้แปปเดียว ผมเสียใจมากๆเลยบอกไปว่า ผมคงไปไม่ได้ แต่จริงๆแล้ว ผมเจ็บมากๆ และผมอยากเจอเธอมากที่สุด เพราะเธอเป็นคนๆเดียวที่ผมรัก(นอกจากครอบครัวของผม) แต่ไปๆมาๆ ผมก็ต้องยอมต่อความรู้สึกผม ผมไปบอกเธอ ขอให้เธอออกมาเจอกัน เธอก็ไม่ได้ว่าอะไรครับ แต่เธอบอกว่าเธอยังไม่ได้ซื้อสมุดที่เราจะเขียนความในใจเลย ผมเลยบอกว่าไม่เป็นไร ผมมีเล่มนึง เราเลยนัดเจอกันคับ

วันสุดท้าย ผมก็ไปหาเธอ ผมเอาสมุดไปด้วย เธอเขียนก่อนคับ ส่วนผมก็เดินไปเดินมาแถวๆนั้น(วันนั้นผมจะสอบ AFS ด้วยอะ เลยคุยกับครูแนะแนว) เธอก็เขียนๆ ผมก็นั่งคอยเธอเขียน ผมเจอเพื่อนสองคน เลยให้มันเซ็นเสื้อให้ผมคับ เพราะว่ายังไงปีหน้าผมก็ต้องเปลี่ยนเสื้อใหม่อยู่ดี เนื่องจากมันเละมากๆ(ผมไม่เสียดายหรอก) ผมก็ให้เพื่อนๆในห้องเซ็นด้วย ปรากฏว่าทั้งเสื้อลายเซ็นเพียบ! ผมดีใจมากๆเลยล่ะ แต่ที่อยากได้มากที่สุด ก็จากเธอนี่แล่ะ ผมเลยให้เธอเซ็น จนเธอเขียนเสร็จ ทีนี้ก็ตาผมเขียนบ้าง ผมก็คิดไม่ค่อยออกหรอกนะ คือแบบว่า พยายามบอกเธอทุกวันๆ วันนั้นผมก็เขียนอีก ผมเขียนตอนนั้นยังไม่ได้อ่านของเธอ แต่ตอนหลังพอผมมาอ่าน ผมก็เขียนเพิ่มอีกสองหน้า เธอบอกผมถึงเรื่องที่ทำไมเธอเข้าโรงเรียนนี้ แล้วเธอก็บอกผมว่าเธอชอบผมตั้งแต่เห็นครั้งแรก แต่เธอก็ตัดใจตอนที่ผมปรึกษาเธอเรื่องคนที่ผมเคยชอบ แต่ผมบอกเธอว่า ผมไม่เคยรักใครนอกจากเธอ และเธอก็เป็นคนแรกของผม ที่ผมกล้าพูดขนาดว่าผมรัก เพราะผมจะไม่คิดพูดคำนี้เลย ถ้าผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น และผมบอกเธอว่า ถึงผมจะเคยชอบใครคนนั้น แต่ผมก็แค่ชอบผ่านๆ ซึ่งไม่เหมือนเธอ ที่ผมพูดจริงรักจริง ผมรู้ว่ามันอาจจะสายเกินไปแล้วที่มาพูดคำว่ารัก ในตอนที่เธอไม่ได้ชอบผมเหมือนเคย แต่ผมอยากจะบอกเธอว่า ผมไม่เคยรักใครเท่าเธอ ถึงแม้เธอบอกว่าผมน่าจะเจอคนที่ดีกว่าเธอ แต่ผมคิดว่าไม่ ผมคิดว่าเธอคือคนที่ดีที่สุดสำหรับผม ถึงแม้ว่าเธอจะดื้อ และขี้งอนบ้าง แต่มันก็เป็นนิสัยที่ธรรมดามากในสายตาผม เรื่องส่วนดีของเธอ มีมากมายเกินกว่าที่ข้อเสียของเธอนั้นจะเทียบได้ แต่แม้ว่าผมจะพยายามบอกเธอเท่าไหร่ ก็ดูเธอจะไม่สนใจผมเลย แต่ผมขอบอกว่า ผมจะรักเธอ...ตลอดไป

ปล. เครื่องลางที่เธอให้ผมคับ มันพังแล้ว แต่ผมยังเก็บมันไว้อยู่
ปล2. เธอบอกว่าช่วงที่เธอทำเย็นชาใส่ผม เธอก็รุ้สึกไม่ดีเหมือนกัน แต่เธออยากให้ผมตัดใจจากเธอ และไปเจอคนที่ดีกว่าเธอ แต่เธอก็ทำไม่สำเร็จครับ เพราะยังไงผมก็ยังรักเธอ เธอบอกผมว่า เธอทนทำต่อไม่ได้ เลยปฏิบัติกับผมแบบเดิม
ปล3. เธอชอบบอกว่าเธอชอบผมแบบเพื่อนแล้ว และอยากให้ผมเจอคนที่ดีกว่าเธอ จนถึงตอนนี้ ผมก็ยังไม่เจอใครที่ดีกว่าเธอเลย...