นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
รักสุดท้ายของเธอ (Last Love)
เขาจะทำไง เมื่อรักแรกต้องแลกด้วยน้ำตา เพราะคนที่เขารักต้องจากไป เขาจึงอยากให้สิ่งสุดท้ายกับเธอ ด้วยคำว่า "รัก"
ผู้เข้าชมรวม
1,328
ผู้เข้าชมเดือนนี้
13
ผู้เข้าชมรวม
1.32K
หมวด : ซึ้งกินใจ
อัปเดตล่าสุด : 12 ก.พ. 58 / 16:37 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
รัสุท้ายอเธอ
ผมอยาบอับเธอว่า ถึแม้ะเป็น่วเวลาสุท้าย แ่นั่น็ทำให้เธอมีวามสุับำว่ารั
ลาเือนมิถุนายนอปี เป็น่วเวลาที่ฝนหนัมา วามื้นที่มาับสายฝนเมื่อระทบับร่าาย็ย่อมทำให้เิอาารหนาวเย็นเป็นธรรมา หาแ่มีหิสาวนหนึ่นั่มอสายฝนนั้น้วยวามสุ ใบหน้าอเธอเ็มไป้วยวามสุพร้อมับรอยยิ้มที่ปราึ้นลอเวลา ผมที่ไ้แ่ยืนมอเธอนั้นึไ้แ่พลอยยิ้มไปับเธอ แม้มันะไม่ใ่วามสุที่ยิ่ให่นั แ่นั่น็ทำให้ผมรู้สึีับเธอ
“หนาวไหม” ผมเอ่ยถามพร้อมับยื่นผ้าห่มนาเล็ให้ับเธอ แู่าัวเธอแล้วเริ่มมีอาารสั่นเล็น้อย แ่มัน็ถูลบเลือนไป้วยรอยยิ้มแห่วามสุ
“นิหน่อย่ะ”
แววาที่เ็มไป้วยวามสุนั้นหันมามอผม ริมฝีปาสีมพูระเรื่อ่อยๆ ียิ้มอย่ามีวามสุ แนเรียวเล็ยื่นออมาเพื่อรับผ้าห่มแล้ว่อยๆ ห่มให้ับร่าายัวเธอเอ
“ให้่วยไหม” ผมึผ้าอี้านมาแล้ว่วยเธอห่มอย่าทะนุถนอม
“อบุ่ะ”
“ไม่ลัวเป็นหวัเหรอ มานัู่สายฝนแบบนี้ อาาศมันเย็นมานะ”
“ไม่หรอ นั่แบบนี้รู้สึีมาว่าไปนั่้านในอี”
“ถ้าั้นเราเ้าไป้าใน่อนนะ” ผมบอเธอ
“อืม อีเี๋ยวะามไปนะ”
อนนี้ผมเินเ้ามาภายในบ้านเรียบร้อยแล้ว โยบ้านหลันี้ถือว่าไม่ให่นัสำหรับู่แ่านใหม่อย่าเราสอน เราเริ่มรู้ัันเมื่อเือนมิถุนายนปี่อน ึ่ใน่วนั้น็มีฝนเหมือนับอนนี้ ในวันที่ผมไ้พบับเธอนั้นือปีสุท้ายอารศึษาในรั้วมหาลัย หาแ่วันนั้นผมไม่ออไปอยรถทั้ๆ ที่ฝน ผม็ไม่ไ้เอเธอ
อนนั้นเย็นมาแล้ว ฝนเอ็หนัไม่แพ้ัน ทำให้นัศึษาส่วนให่เลี่ยที่ะอยู่ในึเรียนึ่่าาผมที่อยาลับบ้าน แ่นั่นไม่ใ่ผมนเียวที่ออมาอยรถ ลับมีเ็สาวผมยาวนหนึ่วิ่ามผมมา วาลมโสีน้ำาลมอไป้าหน้าอย่าั้ใ ทั้ๆ ที่รหน้าไม่มีสิ่ใให้มอเลย
และผม็ไ้รู้ว่าสิ่ที่เธอไม่ใ่สิ่ใ แ่เป็นสายฝนที่ำลัลมา เธอใ้มือเรียวเล็ยื่นออไปาหลัาเพื่อรอรับน้ำนั้น แล้วเล่นน้ำนั้นอย่าสนุ ผมึ่ยื่นอยู่้าๆ ึไ้แ่เหลือบมอเธออย่าสนใ หาแ่เธอยัเล่นน้ำนั้น นรู้สึัวว่าเธอนั้นมีนแอบมอ
“มออะไรเหรอ” เธอหยุเล่นน้ำ่อนะหันมามอผมอย่าสนใ
“เปล่ารับ”
“เธอรู้ไหมว่าน้ำฝนเนี่ยเย็นมาเลยนะ” เธอพูอย่าสนุ “เวลาฝนมาเนี่ย มันทำให้ันรู้สึระับระเมาที่สุ แถมยัอยาออไปเล่นน้ำฝนอี้วย”
“เล่นน้ำฝนั้นเหรอ”
“ใ่ ทำไมเหรอ”
“ถ้าเล่น เี๋ยว็ะไม่สบายเอานะสิ” ผมพูวามริ แ่หิสาวับเผยยิ้มออมา
“ใรบอว่า”
พูเสร็เธอ็วิ่ออไปหาเม็ฝนนั้นอย่าสนุ ร่าายที่เยแห้เริ่มเปีย้วยหยาฝนที่ระทบเ้าับร่าายเล็บานั้น แนทั้สอ้าาออราวับัวเอำลัโผบินอยู่ ผมเอึ่ไ้แ่ยืนมอเธอ้อยิ้มออมาอย่าเลี่ยไม่ไ้
“ออมาสิ มาเล่น้วยัน”
“อะไรนะ” ผมทำหน้าไม่เ้าใ
“มาเล่นน้ำ้วยัน”
“ไม่ีว่า” ผมปิเสธ
หาแ่ำปิเสธนั้น้อบล เพราะเธอวิ่มาหาผมแล้วับมือลาผมออไปสู่พื้นที่้านนอ สายฝน่อยๆ ล่วลปะทะร่าายอผม วามเย็นาน้ำทำให้ผมเริ่มหนาวเย็นึ้นมาบ้า หาแ่เธอนั้นยัยิ้มร่าให้ับสายฝนที่มา
และนั่น็ือสิ่ที่ทำให้ผมรู้ว่าเธอเป็นนอบสายฝน และเพราะสายฝนนี่เอ็เลยทำให้ผมไ้รู้ัเธอในนาม “สายฝน” นัเรียนีเ่นอมหาลัย อีทั้ยัเป็นาวะบริหารที่หนุ่มๆ หลายนหมายปอ
“รถมาแล้วล่ะ ั้นเราไป่อนนะ” ฝนหรือสายฝนเอ่ยลา่อนะวิ่ึ้นรถไปพร้อมับสภาพที่เปียโน
“แล้วเอันอีนะ”
ำว่า “แล้วเอันอีนะ” อผมนั้น เหมือนะสมั่ำพู เพราะเมื่อเวลาผ่านไป เราสอนไ้เอหน้าันบ่อยรั้ ิน้าว้วยัน ูหนั้วยัน และสุท้ายเราสอน็บัน และเพื่อวามแน่ใในวามรัอเรา ผมึบอับเธอว่าในวันที่สายฝนร่วลพื้นอีรั้ วันนั้นะเป็นวันที่ผมะอฝนแ่าน
ผมลับเ้าไปยัห้อนั่เล่นพลาเปิทีวีูแ้เบื่อ เพราะอนนี้ฝนหนันไม่สามารถออไปไหนามที่ใิไ้ รายาร่าๆ นานายัำเนิน่อไป หาแ่วามรู้สึภายในใอผมลับไม่อยู่ับมันเลย แ่ใอผมนั้นลับลอยไปหานที่ผมรั
และอนนี้็ถือว่านานว่าปิที่ผมไม่เห็นฝนเินเ้ามา ผมึ้อเินออไปหาหิสาวรระเบียเพื่อามเ้ามาพัผ่อน แ่สิ่ที่ผมเห็นอยู่เบื้อหน้าือร่าที่นอนแน่นิ่ับพื้น ราวับหมสิไป
“ฝน...ฝน”
ผมพยายามเรียนรัอผมเมื่อมาถึัวเธอ สอแน่อยๆ อุ้มเธอึ้นมาในระับออ สายาู่โอผมมอสำรวไปทั่วร่าายเพื่อูว่าเธอเป็นอะไร แ่มัน็ไร้่าเพราะไม่มีสิ่ใบอไ้เลย นอาใบหน้าที่ีาวับลมหายใที่อ่อนแรทำให้ผมรู้สึไม่สบายใ
ผมรีบอุ้มร่านั้นแล้วรไปยัรถยน์ู่ใ ึ่เป็นราวัลาุพ่ออนที่ผมบามหาลัยพร้อมเียรินิยมอันับหนึ่ ประูรถถูเปิอออย่าแรพร้อมับ่อยๆ วาร่าที่ไร้สินั้นบนเบาะอย่าทะนุถนอม สายาอผมยัไม่ละไปาร่าอฝนไ้ ผมรีบวิ่ไปอีฝาอรถ่อนะรีบึ้นรถแล้วออัวไป้าหน้าทันที
เพราะสถานที่เียวที่ผมะพาเธอไป็ือ...โรพยาบาล
ท่ามลาวามเียบอโรพยาบาลในอนนี้ ไม่เท่าับวามรู้สึอผมที่ไ้แ่มอูประูห้อุเินอโรพยาบาลอย่าเป็นห่ว วามรู้สึทุอย่าอร่าายเหมือนะเย็นาไปหม หาผมะไม่ไ้เอนที่ผมรัอีรั้
ไม่นานหมอเ้าอไ้็เินออมาพร้อมับเินมาหาผมอย่าเียบๆ สายาอหมอนั้นเรียบนิ่ทำให้ยา่อาราเาว่าหมอ้อารบออะไรับผม
“ยินี้วยนะรับุำลัเป็นพ่อนแล้ว” ุหมออบ่าวีับผมนผมเริ่มทำัวไม่ถู
“ริหรอรับุหมอ”
“รับ”
“เย้ๆ” ผมระโไปรอบๆ ุหมอ
“แล้วที่แฟนุเป็นลมไปเป็นเพราะร่าายอแฟนุอ่อนแอเินไป อีทั้ยัมีปัหาเรื่อสุภาพบาอย่าที่แฟนุยัไม่ไ้บอุอี้วย”
ผมหยุอยู่ับที่่อนะฟัในสิ่ที่ผมไม่เ้าใในำพูอหมอที่ำลัสื่อออมา
“หมายวามว่าไรับ”
“เธอเป็นมะเร็ระยะสุท้ายนะรับ”
‘มะเร็’ ั้นเหรอ...ลมันเิอะไรึ้นันแน่ ทำไมผมไม่รู้มา่อนเลย ลมันหมายวามว่ายัไเหรอ
ผมหันไปมอประูห้อุเินอีรั้เมื่อเียอฝนถูเ็นออมาพร้อมับร่าที่นอนแน่นิ่ วาที่ปิสนิทนั้นทำให้ผมรู้สึใหายอย่าบอไม่ถู
“ไม่ริใ่ไหมรับุหมอ”
“เสียใ้วยนะรับ”
ทีแรยัมายินีับเรา แล้วทำไมอนนี้มาเสียใับเราเนี่ย หมายวามว่าไเนี่ย...อะไรเนี่ย
อนนี้ผมไ้แ่นั่เฝ้ามอร่าที่นอนอยู่บนเียรหน้าอย่าเสียใ น้ำาไหลรินออมาอย่าไร้เหุผล มือทั้สอ้าอผมำมือเรียวเล็อฝนอย่าแน่น หาเป็นเพราะผมยัทำใไม่ไ้ับสิ่ที่เิึ้น
ร่าที่เยหลับสนิท่อยๆ ื่นึ้นานิทรา วาลมโ่อยๆ ลืมึ้นและหันมามอผม้วยสายยิ้ม แ่ใบหน้าอผมในอนนี้ลับเ็มไป้วยราบน้ำามามายนเธอ้อแปลใ
“เป็นอะไรไปเหรอรัน” ฝนเอ่ยถามผมอย่าสสัย ิ้วสวยทั้สอ้ามวเ้าหาันทันที
“ไม่เป็นอะไรหรอ” ผมปิเสธ่อนใ้หลัมือเ็ราบเหล่านั้นให้หายไป
“รัน...ทำไมฝนมาอยู่ที่นี่ไ้ล่ะ”
“ฝนเป็นลมไปนะ เรา็เลยพาฝนมาโรพยาบาลนะ”
“โรพยาบาลเหรอ”
สีหน้าอฝนเริ่มีลทันทีเมื่อรู้ว่าัวเออยู่โรพยาบาล หาถ้าเป็นที่อื่นเธอไม่แสอาารแบบนี้ แ่เพราะเธอมีวามลับบาอย่าเี่ยวับโรพยาบาลึทำให้เธอรู้สึทำัวไม่ถู
“ทำไมเหรอฝน...เป็นอะไรหรือป่าว”
ผมทำหน้าสสัย
“เปล่าหรอ” ฝนพยายามปิเสธทั้ๆ ที่ผมนั้นรู้วามลับอเธอแล้ว
“ฝนะไ้ลับบ้านอนไหนเหรอ”
“พรุ่นี้นะ”
“ั้นเหรอ”
สายาลมโมอออไป้านนอ ้านึ่รนั้นไม่ไ้มีผมอยู่้วย
“ฝนมีอะไรปิบัเราหรือเปล่า” ผมเอถามทันที หาเพราะถ้าผมไม่ไุ้ยับเธออนนี้ ่อไปเราสอน็ไม่มีโอาสไุ้ยันอี
“รัน...วามริแล้ว” ฝนพยายามหลบสายาเมื่อถูผม้อเธอเพื่อหาำอบ
“ทำไมฝนไม่บอเราล่ะ ฝนรู้ไหมว่ารันเป็นห่วฝนแ่ไหน ถ้ารันรู้ว่าฝนเป็น รันะไ้พาฝนไปรัษา แ่ทำไมฝนไม่บอรันเลย...ทำไม...ทำไม”
อนนี้ผมไม่สามารถหยั่อารม์ไ้เลย น้ำาเริ่มไหลออมาาวาทั้สอ้าอีรอบ พร้อมับนบนเียเอ็ร้อไห้ออมา้วยเ่นัน
“ฝนอโทษ”
“ฝนรู้ไหมว่ารันรัฝนแ่ไหน”
“ฝนรู้ว่ารันรัฝน ฝนเอ็รัรันเหมือนัน...รัมา้วย”
เสียที่สั่นระริอฝนอนนี้ทำให้หัวใอผมแทบะแสลาย วามเ็บปวาหัวใอนนี้มันมามายเินว่าะแ้ไเหมือนับฝนที่อนนี้ไม่สามารถลับมาเป็นเหมือนเิมไ้
“ฝนรู้ไหมว่าอนนี้ฝนำลัมีลู...ลูอเราสอน”
“ลูเหรอ” ฝนทำหน้าสีหน้าไม่ถูเมื่อไ้ยินสิ่ที่ผมพู
“ใ่ ลูอเรา แ่ลูอเราะมาไ้แ่นี้สินะ”
“รัน” ฝนรู้สึแย่ไปอีเมื่อัวเอ้อเอเรื่อแบบนี้
“ฝนอย่าิมานะ ถึยัไอนนี้ีวิฝน็สำั อย่าิเรื่ออลูเลย ่อานี้รันะูแลฝนเอ ูแลนว่าวินาทีสุท้าย” ผมหยุสะอื้นเล็น้อย่อนะพู่อ “รันะทำให้ฝนไ้รู้ว่า รั อรันสำัสำหรับฝนเสมอ”
หลัาออาโรพยาบาล ฝน็เลิสนใสายฝนที่ลมา แ่มาสนใผมมาึ้น และผมเอ็มอบวามรัให้ับเธอทุวินาที แม้มันะเป็นระยะเวลาสั้นๆ อเรา แ่มัน็ทำให้ฝนไ้รู้ว่า ผมรัเธอ และถึแม้ รัอเราะเป็นรัสุท้ายอฝน แ่นั่น็ถือว่าเป็นรัที่ยิ่ให่อสอเรา
ฝน…เราอยาบอับฝนว่า
รันรัฝน
ผลงานอื่นๆ ของ ไอรัก / ซาคุ ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ ไอรัก / ซาคุ
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น