นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
รักที่ฉันและเธอ (I Love You)
ความบังเอิญก่อให้เกิดความรัก หญิงสาวที่ต้องตามหาชายคนหนึ่งเพื่อต้องการความรักจากเขา
ผู้เข้าชมรวม
2,275
ผู้เข้าชมเดือนนี้
18
ผู้เข้าชมรวม
2.27K
หมวด : รักหวานแหวว
อัปเดตล่าสุด : 24 ส.ค. 57 / 10:17 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
เียนโย าุ
ปีที่แ่เรื่อนี้ 2552
เพราะันรัเธอ
I … Love … You
วันนี้เป็นอีวันที่ผม้ออยู่นเียว ทุอย่าโยรอบ่าูอ้าว้าและเียวายว่าที่ิ ไม่มีใรมาอยอยู่รอบาย มีเพียสายลมเท่านั้นที่พัผ่านเ้ามาลอเวลา
ริ๊ ๆๆๆ
เสียโทรศัพท์อผมัึ้นาในห้อ ทำให้ผม้อหลุออาพะวแห่วามิ
“สวัสีรับ” ผมอบลับไป้วยำสุภาพ เพราะเบอร์ที่โว์เ้ามานั้นเป็นเบอร์ที่ผมไมุ่้นเย
“อสายนัหน่อย่ะ” เสียนั้นอบลับมาทำให้ผม้อว่าใรือนปลายสาย
“พูอยู่รับ”
“่ะ เอัวนไ้” ผมเริ่มอีแล้ว ‘เอัวนไ้’ แ่ทำไมเสียเธอถึไมุ่้นหูเลย “เผอิว่าเราเยเอันเมื่อปีที่แล้วนะ่ะ แล้ววันนี้็เป็นวันเิอุ้วย แุ่ำเราไม่ไ้หรอ”
“รับ” ผมอบไปแบบสั้น ๆ
“ไว้เย็นนี้เราเอันนะ่ะ ไว้ันะบอุ”
านั้นเธอ็หาสถานที่ที่ผมสามารถะไปเอเธอไ้ และเวลานั็มาถึ อนนี้ 19.00 น. แล้ว และผมเอ็มาอยู่ที่ร้านอาหารแห่หนึ่ย่านานเมือ และาสายาอผมในารสำรวที่นี่ ร้านนี้บรรยาาศีมา และนที่มาทานอาหารที่นี่็ไม่มานเินไป
“สวัสี่ะ” เสียหนึ่ร้อทัึ้นมานผม้อหันไปมอเธอ
“สวัสีรับ” ผมอบลับไป้วยมารยาท
“เราเอันอีแล้วนะ ันฝน่ะ” เธอนั่ลบนเ้าอี้ร้ามผม เธอูุ้นาในสายาผมมา แ่ผมลับนึไม่ออเลยว่าผมเยเอเธอที่ไหน
“รับ”
“อะไรัน แทนทีุ่เอหน้าเราะำเราไ้เสียอี” เธอทำหน้าำ ๆ ผม “ุเย่วยเราไว้เมื่อปีที่แล้วไ่ะ อนนั้นันาแพลเินไม่ไหว และุ็เ้ามา่วยไปส่ัน แถมวันนั้นุเอ็บ่นว่าวันนี้วันเิุ แ่็้อมาสายเพราะ้อไปหาเพื่อน้า”
ผมพยายามทำวามเ้าใในสิ่ที่เธอพู และูเหมือนว่าทุสิ่ทุอย่าที่เยเิึ้นำลัถูีืนลับมาแล้ว
“อ๋อ ผมำไ้แล้วล่ะรับ” ผมยิ้มให้เธอเล็น้อย “แล้วทำไมุถึิ่อผมไ้ล่ะรับ”
“เผอิวันนั้นันเห็นป้ายื่อบริษัทอุที่ยัแวนไว้ที่ออยู่ ัน็เลยเอาไว้และามหาุ และะเอาไว้ว่าพอถึวันเิุ ึ่็ือหนึ่ปีที่ันรอุพอี ันะลับมาอบแทนุทีุ่เย่วยันไว้”
“ไม่เป็นไรหรอรับ”
“ไม่ไ้หรอ่ะ เพราะวันนั้นันเลยทำใหุ้สายาานเลี้ย”
ผมไ้แ่ยิ้มนิ ๆ เพราะเธอไม่น่าิมาับาร่วยเหลืออเาเพียเล็น้อย
“ถ้ายัไให้ันไ้เลี้ย้าวุสัมื้อแล้วันนะ่ะ ถือเป็นารเลี้ยวันเิอุไป้วยแล้วัน” เธอยิ้มอย่ามีวามสุนผมไม่อารู้ไ้ว่าวามสุอเธอนั้นืออะไร
“ั้น็ไ้รับ”
เพียไม่นานอาหารที่ถูสั่มาทาน็ลระเพาะอาหารอเราทั้สอ เธอ่าย่าอาหารเพียนเียวโยที่ผมพยายามะ่ายแทนเธอ แ่เธอ็ไม่ยอม
อนนี้อาาศนอร้านอาหารเ็มไป้วยวามหนาวเหน็บอลมหนาว เธอไ้แ่เอามือโอบัวเอไว้เพื่อบรรเทาอาารสั่นเทาอเธอ
“หนาวเหรอรับ”
“นิหน่อย่ะ” เธอยัเอามือถูแนเบา ๆ
ผม่อย ๆ ถอเสื้อลุมอผมแล้ว่อย ๆ สวมลบนัวเธอ และูเหมือนเธอะไม่ัืน่อารระทำอผม
“อบุ่ะ” สีหน้าอเธอลับมีูีึ้นทำให้ผมรู้สึีึ้น
“ุมายัไรับเนี่ย” ผมถามเธอ
“นั่แท็ี่มา่ะ”
“ให้ผมไปส่นะรับ”
“่ะ”
ผมำไ้ถึสถานที่แห่นี้ เพราะว่าเมื่อหนึ่ปี่อนผมเยมาส่เธอที่ึแห่นี้ เพียแ่ไม่ไ้ส่เธอถึที่ห้อ แ่อนนี้ผมยืนอยู่หน้าห้อเธอ และเธอเอ็ำลัวนผมเ้าไปพัเหนื่อยในห้ออเธอ
“เ้ามาสิ่ะ ิอะไรหรือป่าวเอ่ย” เธอมอผม้วยแววาสสัย
“ป่าวรับ” ผมเินามเธอเ้าไป
ห้ออเธอเ็มไป้วยสิ่อุิที่ใ้แ่ับห้ออเธอนูน่าสัมผัส ึ่่าับห้ออผมที่เ็มไป้วยเอสาราน่า ๆ มามาย
“าแฟ่ะ” เธอนำมาเสริฟให้ผมทันทีหลัาที่ผมนั่ไ้เพียนาทีเียว
“ุพัอยู่นเียวเหรอรับ”
“่ะ แบบนี้แหละ่ะ แฟน็ไม่มี” เธอพูึ้นแล้ว็หัวเราะัวเอนผม้อแอบำามไป้วย
“เหมือนันเลย แฟนไม่มี”
“ริสิ่ะ ทำไมุไม่หาูล่ะ หน้าาีอย่าุหาไ้สบาย ๆ อยู่แล้ว” เธอแว
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไม่รู้สิรับ ใรเาะสนผมล่ะ นาวันเิผมวันนี้ยัไม่มีใรำไ้เลย” ผมหยุนิ่่อนะพู่อ “นอาุ”
ใ่แล้ว ไม่มีใรที่ะำไ้นอาุนเียว
“อบุนะรับ”
“ไม่เป็นไร่ะ”
“ั้นผมอัวลับ่อนนะรับ โอาสหน้าเราไ้เอันอีนะรับ” ผมรีบอัวลับทันที เพราะหิายอยู่้วยัน่ำมืแบบนี้มันไม่ี
“่ะ ไว้ันะโทรไปุยับุบ่อย ๆ นะ” เธอพูแบบยิ้ม ๆ
“รับผม”
ทุ ๆ วันเธอ็ะโทรมาหาผมและเล่าให้ฟัถึีวิอเธอนบารั้ที่เธอเียบหายไป ผม็ะเป็นนโทรไปหาเธอเอ นบารั้็รู้สึแปล ๆ ถ้าวันไหนไม่ไุ้ยัน
“ฮัลโหล” วันนี้ผม้อโทรไปหาเธอเป็นรอบที่ 3 อวันนี้เพราะอนนี้เธอำลัไม่สบาย
“่ะ”
“ฝนเป็นอะไรมาหรือป่าว เี๋ยวเราไปหานะ”
“ไม่เป็นไรหรอ เี๋ยวเราทาน้าวทานยา็หายแล้ว”
“ผมอยาไปหาุนะ ผมเป็นห่ว”
“แล้วแ่่ะ”
ลอเส้นทาที่ผมไปหาเธอ ผมแวะื้อทั้อาหารอ่อน ๆ สำหรับนป่วย ยาลไ้ รวมไปถึผลไม้เล็ ๆ น้อย ๆ ไว้เผื่อเธออยาทาน
ผมมาถึห้ออเธอ้วยเวลาอันรวเร็ว วามิแรที่อยู่ในหัวผม็ือผมเป็นห่วเธอ และวามิที่สอ็ือผมไม่อยาให้เธอเป็นอะไรไปเพราะเธอือนสำัสำหรับผม
ิ๊ ๊อ
ฝนมาเปิประูให้ผม และูาสภาพอเธอแล้ว หน้าเธอาวีมา ผมรีบปิประูแล้ววาทุอย่าไว้บนโ๊ะ้า ๆ แล้ว่อย ๆ พยุเธอไปนอนบนเีย
“ทำไมเป็นหนันานี้ไม่ไปหาหมอล่ะ” ผมถามเธอ้วยวามเป็นห่ว
“ไม่ีว่า ันไม่อยาเสียั์ ทานยาเี๋ยวเียว็หาย”
“ถ้าั้นเี๋ยวผมไปเรียมอาหารมาให้ทานนะ ะไ้ทานยาแล้ว่อยพัผ่อน”
“อืม”
อาหารทุอย่าที่ผมื้อมาถูัลใส่านามนูน่ารับประทาน และูเหมือนเธอเอ็ะถูปาับอาหารที่ื้อมา และเมื่อเธอทานนหม็้อถึเวลาทานยาอเธอ
“เยอะนานี้เลยเหรอ” เธอามืออเธอให้ผมู ในมือเ็มไป้วยยาำนวน 3 เม็ ึู่แล้วสำหรับผมมันน้อยไป้วย้ำ เพราะัวยาที่ทาน็มีหลายอย่า
“อืม ะไ้ลไ้ และ็แ้หวั้วยไ ทานไปเถอะนะ เราอร้อแล้วัน” ผมทำแววาอ้อนวอนอย่าสุีวิ “นะ เพื่อนที่ผมรั ทานหน่อยนะ”
อนนี้ผมหลุบอออไปแล้วับำว่า ‘รั’ นทำให้เธอ้อหยุมอหน้าผม
“อะไรนะ”
“เอ่อ ือว่า…”
“…” เธอทำหน้านิ่เพื่อรอำอบผมอย่าเียว
“ือผมอบุนะ” ผมำเป็น้อพูในที่สุ
“พูเล่นป่าวเนี่ย” เธอยัทำหน้าใสื่อ
“พูเล่นมั้” ผมทำเป็นไม่สนใแววาอเธอที่มอผม
“โธ่ ล้อเล่น ุรู้ไหมว่าันรอำนี้มานานแ่ไหน” เธอยิ้ม ๆ
ลอเวลาที่ผ่านมา เธอ้อารำว่ารัาผมเอเหรอเนี่ย แล้วทำไมผมถึไ้โ่มาลอเวลานานี้
“อบุนะ”
เธอโน้มัวเ้ามาหาผมแล้วปาอเราทั้สอ็เ้าประบัน และไม่รู้ว่าอนนี้เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว แ่วามรู้สึอผมในอนนี้ลับมีวามสุเินว่าำบรรยาย
“ั้นฝนทานยานะ”
“อืม” เธอทานยาอย่าว่า่าย “นั เราออะไรอย่าหนึ่ไ้ไหม”
“อะไรเหรอ” ผมมอ้วยวามสสัย
“อให้เวลาที่เราื่นมาแล้วเราเห็นหน้านัเป็นนแรไ้ไหม”
“ไ้สิ ลอไปยัไ้เลย แ่านับเรานะ”
“อืม”
ผมสวมอเธอ่อนที่ะให้เธอไ้พัผ่อน เธอหลับไปอย่าไร้เียสา ูารนี้เธอูน่ารัมา และไม่น่าเื่อว่าผมะเอนที่ีแบบเธอ
และผม็ะสัาว่าผมะรัเธอนเียว และรัเธอลอไป
The End
------------------------------------
ผลงานอื่นๆ ของ ไอรัก / ซาคุ ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ ไอรัก / ซาคุ
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น