ก็ว่าจะไม่รัก (เบลล์ฝน)

“สรุป พ่อจะให้พี่เบสแต่งงานกับใครก็ไม่รู้เนี่ยนะ”  เสียงของลูกสาวคนเล็กของตระกูลพลเดชดังขึ้น

“ไม่ใช่ใครก็ไม่รู้เบลล์ แต่เค้าเป็นลูกสาวเพื่อนสนิทพ่อ และที่สำคัญเค้าเป็นคู่หมั้นคู่หมายกับพี่เรา” หนุ่มใหญ่วัยกลางคนเอ่ยขึ้น  เขาถอนหายใจอีกครั้ง หลังจากที่ก่อนหน้านี้ ได้พยายามอธิบายถึงเหตุผลที่ลูกชายคนโตต้องแต่งงานกับผู้หญิงที่เขาเลือกให้

แน่นอน ลูกชายคนโตหรือเบส ไม่ได้โต้เถียงหรือขัดใจเขา ใช่ไม่เคยเลยแม้แต่ครั้งเดียว เบสมักจะตามใจเขาเสมอ ไม่ว่าจะการเรียนคณะที่เขาต้องการ คบเฉพาะเพื่อนที่เขาอยากให้คบ หรือแม้แต่การแต่งงานกับคนที่เขาอยากให้แต่ง

แต่...กลับมีคนเดือดร้อนแทนซะนี่ ไม่ใช่ใครแต่เป็นลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนคนเล็กของเขาเอง เบลล์นิสัยแตกต่างจากพี่ชายเหลือเกิน ราวกับว่าไม่ใช่พี่น้องกัน เบลล์ไม่เคยทำอะไรตามที่เขาบอกเลย หากแต่จะขัดทุกครั้ง เหมือนครั้งนี้ ที่แม้จะไม่ได้เกี่ยวกับเธอโดยตรง แต่นี่ เธอกลับขัดขวางและโต้เถียงเขามากว่าชั่วโมงแล้ว

“เบลล์ ไม่เป็นไรหรอก ยังไงคนที่พ่อเลือกให้ ต้องเป็นคนดีเหมาะกับพี่อยู่แล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงพี่นะ” พี่ชายคนโตยิ้มและยกมือบีบไหล่ขวาของร่างบางเบาๆ ราวกับจะห้ามปราม

“ไม่เป็นไรได้ไงพี่ พ่อก็รู้ว่าครอบครัวนั้นอ่ะ เค้าล้มละลายจนหมดตัว ใครดูก็รู้ว่า พวกนั้นจะมาจับครอบครัวเราแน่ๆ แต่พ่อยังจะให้พี่เบสไปแต่งกับเค้าอีก”

ร่างบางยังไม่ลดราวาศอก เธอสะบัดมือของพี่ชายออก หันไปจ้องหน้าบุพการีราวกับจะเอาเรื่อง

“เบลล์ จะขัดขวางจนถึงที่สุดค่ะพ่อ!!”

“พี่ฝน มีลูกค้าจะพบอ่ะค่ะ”

เมื่อได้ยินดังนั้น ร่างเล็กวางมือกับสิ่งที่ทำอยู่เงยหน้ามองพร้อมกับขมวดคิ้วด้วยความสงสัย  และเดินออกไปยังหน้าร้านตามที่เด็กในร้านบอก

“มีอะไรให้รับใช้คะ”  ร่างเล็กหยุดยืนอยู่ที่ข้างโต๊ะเล็กโต๊ะหนึ่ง ใกล้กับประตูร้าน ที่โต๊ะนั้นมีหญิงสองคนนั่งอยู่ คนหนึ่งดูไม่ค่อยสบอารมณ์นัก นั่งกอดอกไม่พูดไม่จา ส่วนอีกคนน่ะหรอ เหลือบตามองเธอตั้งแต่หัวจดเท้า และย้อนกลับมามองหน้าเธออีกครั้งพร้อมกับยิ้มเหยียด

รู้สึกหงุดหงิดชะมัด

ไม่ชอบที่ใครมามองแบบนี้เลย แต่ทำไงได้ ได้แต่ท่องไว้ ลูกค้าๆ

“คุณลูกค้า มีอะไรให้รับใช้รึเปล่าคะ” เธอถามย้ำอีกครั้ง แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่อยากจะเสวนากับเธอเท่าไร ยังคงมองหน้าเธอ เหมือนจะพินิจพิจารณา

เธอได้แต่คิดในใจ หน้าเธอไปเหมือนบุพการีหรือไง มองอยู่นั่น

“เบลล์ กลับเหอะ แพรว่ามันไร้สาระอ่ะ” หญิงสาวที่นั่งกอดอกเมื่อครู่นี้เอ่ยขึ้น พยายามจะชักจูงให้อีกฝ่ายทำตามที่เธอว่า แต่ดูเหมือนเสียงนั้นคงจะเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาล่ะมั้ง

ร่างบางลุกขึ้นยืนเผชิญหน้ากับเธอ คนตรงหน้าสูงกว่าเธอเล็กน้อย ใบหน้าสมส่วนคมคาย ถือว่าดูดีเชียวล่ะ ถ้าไม่มัวแต่ทำหน้า เหมือนกับจะดูถูกเธออยู่ตลอดเวลาแบบนี้ละก็นะ

“ศนันธฉัตร ธนพัฒน์พิศาลสินะ” ร่างบางเอ่ยขึ้นพร้อมกับมองเธอไล่ตั้งแต่หัวจดเท้าอีกครั้ง

เกลียดสายตาแบบนี้ชะมัด

“ใช่ค่ะ คุณลูกค้า เราเคยรู้จักกัน?” ร่างเล็กเอ่ยถามด้วยความสงสัย เธอไม่เคยรู้จักหญิงสาวตรงหน้านี่แน่ๆ แถมเรียกชื่อจริงแบบเต็มยศอีกต่างหาก ใครกันนะ

“ร้านนี้ ไปได้ดีมั้ย” ร่างเล็กขมวดคิ้ว กับคำถามประหลาดของคนตรงหน้า

“เอ่อ คุณลูกค้า ฉันไม่เข้าใจคำถาม”

“โอเค งั้นเอางี้ ฉันให้เธอล้านนึง แล้วยกเลิกงานแต่งกับพี่ชายฉันซะ”

“เดี๋ยวนะคะ คุณคงเข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่ได้จะไปแต่งงานพี่ชายคุณหรือใครนะคะ”

“จะไม่ใช่เธอได้ยังไง อย่ามาตอแหล พ่อฉันคงให้เธอตอบอย่างนี้สินะ”

ร่างเล็กตกใจมากที่อีกฝ่าย อยู่ๆก็ตะโกนขึ้นอย่างหยาบคายแถมยังบีบเข้าที่ไหล่ซ้ายของเธอ

เจ็บ..

เธอพยายามจะแกะมือของร่างบางออก แต่เหมือนเรี่ยวแรงสู้ไม่ได้ จนหญิงสาวอีกคนที่มากับร่างบางและเด็กในร้านที่อยู่ใกล้ต้องเข้ามาช่วย

“นี่คุณ อย่าทำกับพี่ฝนแบบนี้นะ” ฟรังซึ่งเป็นเด็กเสิรฟ์ในร้านเข้ามาแทรกกลางและยืนบังตัวร่างเล็กไว้

ร่างบางหรี่ตามองการกระทำของหญิงสาวทั้งสองตรงหน้า และยิ้มมุมปากราวกับได้ของเล่นชิ้นโปรด

“เบลล์ พอแล้ว กลับเหอะ ฉันอาย” หญิงสาวที่มาด้วยพยายามที่จะดึงรั้งร่างบางออกไปนอกร้านให้ได้

“โอเค กลับก็กลับ แล้วฉันจะมาใหม่” ร่างบางแสยะยิ้มให้ และเดินตามออกไปอย่างว่าง่าย

ปล่อยให้ร่างเล็กที่ยังคงจับที่ไหล่ตัวเอง แถมยังจับต้นชนปลายไม่ถูกอยู่อย่างนั้น

 ******************************

ฆ่าเวลา สำหรับการนึกพล็อตเรื่องหลักไม่ออก
ซัก 5 ตอนจบ ก็พอ

อัพไม่บ่อยนะ ไม่ต้องรอ 555555