Seven Day 7 วัน คนเหงา ความรัก ความตาย

คำนำ

ผมเคยได้ยินมาว่าการที่ผู้เขียนจะเขียนนวนิยายออกมาให้ผู้อ่านได้ดื่มด่ำและซึมซับเอาเนื้อหาให้ได้มากที่สุดนั้น ผู้เขียนจำเป็นต้องทำหน้าที่เป็นเพียงผู้ที่เล่าเรื่องราวเหล่านั้นออกมาเพื่อเสนอเนื้อหา ความนึกคิด และสิ่งต่าง ๆ ผ่านตัวหนังสือ โดยหลบซ่อนตัวของผู้เขียนไว้ให้มิดที่สุดเท่าที่จะทำได้ หดหัวและความคิดของตัวเองเข้าไปในกระดองให้ลึกและไม่โผล่ออกมาจนกว่าประโยคสุดท้ายของเรื่องราวจะสิ้นสุดลง

สิ่งนั้นนับเป็นกฎข้อหนึ่งในหลาย ๆ ข้อที่นำความลำบากมาสู่ตัวผมอย่างมาก เพราะในอุปนิสัยที่ฝังลึกหรือในสันดานส่วนตัวของผมนั้นมักจะตัดสินสิ่งต่าง ๆ ด้วยการมองมันเพียงแค่ครั้งเดียวโดยที่ไม่คิดจะกลับไปทบทวนสิ่งเหล่านั้นให้ดี อีกทั้งยังไม่เคยเลยที่จะคิดเก็บงำคำวิภาควิจารณ์ต่อสิ่งเหล่านั้นไว้กับตัวหรือปล่อยมันเลยผ่านไปโดยง่าย ซึ่งในหลายครั้งมันก็ได้นำเอาปัญหาเข้ามาสู่ตัวของผมเอง เล็กบ้าง ใหญ่บ้าง ถูกบ้าง ผิดบ้าง

และถึงแม้ในตอนนี้ สันดานนั้นของผมได้ถูกสายน้ำของกาลเวลา ประสบการณ์ และการศึกษาชะล้างให้ทุเลาเบาบางลงไปได้มากแล้ว แต่มันก็ยังมีบทบาทสำคัญที่ทำให้สิ่งต่าง ๆ ที่ข้าพเจ้าขีดเขียนถ่ายทอดออกมาเป็นเหมือนคำบ่นของคนชราที่ทำอะไรไม่ได้นอกจากมองดูโลกในปัจจุบันนี้และงึมงำคำอันโหยหาถึงโลกที่ผ่านมาของตัวเอง

และในนวนิยายเรื่องนี้ก็เป็นเช่นนั้นอยู่ถึงแม้จะไม่มากก็ตาม

Seven Day 7 วัน คนเหงา ความรัก ความตาย เป็นนวนิยายรักเรื่องแรกที่ผมได้ใช้ประสบการณ์ทางโลกีย์ทั้งหมดในชีวิตที่ผ่านมาของตัวเองเป็นเหมือนวัตถุดิบและขีดเขียนถ่ายทอดออกมาหมายค้นลึกลงไปในคำถามมากมายของความโดดเดี่ยว ความรัก และการจากลาอย่างไม่วันกลับมา ผ่านตัวละครหลักสิบตัวที่ต่างมีวิถีทางหาคำตอบของคำถามเหล่านั้นต่างกัน แต่ทุก ๆ ทางที่ตัวละครเหล่านั้นเลือกต่างก็มีจุดหมายเดียวกัน....จุดแห่งอุดมคติที่ซึ่งคำถามเหล่านั้นจะไม่มีสิ่งไดให้ต้องสงสัยอีกต่อไป

และก่อนที่ผมจะหดหัวกลับเข้าสู่กระดองอันมืดทึบของตัวเองเพื่อเปิดทางให้ท่านทั้งหลายได้เสพซึมเอาเรื่องราวทั้งหมดทั้งมวลนั้น ผมก็ใคร่ขอขอบคุณชายผู้หนึ่งซึ่งเป็นคนที่ตอบคำถามมากมายในใจของผมและทำให้ผมกล้าพอที่จะทำให้นวนิยายเรื่องนี้จบลง

หากไม่มีชายผู้นั้น ผมคงไม่ทางรู้เลยว่าการจากลามีความหมายมากแค่ไหน