[Yaoi] Dylan x Thomas : Please, Dylan, please don't..

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

..ฟิคชั่นเรื่องนี้ เกิดขึ้นจากการจิ้นของผู้แต่งล้วนๆ ไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องของหนัง และตัวนักแสดงจริงๆ แต่อย่างใดนะคะ.. ^^;

อย่างไรก็ตาม ..นี่เป็นการกลับมาจับงานเขียนอีกครั้ง หลังจากที่ไม่ได้เขียนฟิคมานาน (น่าจะเกิน 10ปี) หากมีอะไรผิดพลาดยังไง ต้องขออภัยด้วยนะคะ~

เนื้อเรื่อง

= = Please, Dylan, please don't.. to me = =

เสียงของกลุ่มคนเฮฮา ปะปนกับเสียงเพลงคลอไปด้วย เล็ดลอดผ่านบานประตูเข้ามาแม้ไม่ได้มากมายจนถึงขั้นหนวกหู แต่ก็ยังทำให้พอนึกภาพออกว่าบรรดาเพื่อนๆ และทีมงานบางส่วนที่ยังสนุกสนาน เฮฮากันอยู่ข้างนอก หลังจากที่ไม่ได้เจอกันมาพักใหญ่

ใช่.. วันนี้เป็นการกลับมาพบปะกันอีกครั้งของเหล่าทีมงาน TMR เพื่อเตรียมเปิดกล้องถาคต่อ ..TST..

ร่างสูงโปร่ง ..ตัวผอมบางนั่งทิ้งตัวสบายๆ บนโซฟา มองแก้วที่ถือติดมือเข้ามาในห้องพักราวกับพินิจพิจารณามันอย่างตั้งอกตั้งใจ แต่ในความเป็นจริงแล้ว สติกลับไม่ได้จดจ่ออยู่กับแก้วในมือที่บรรจุน้ำสีน้ำตาลอ่อนๆ นั้น เลย

เด็กหนุ่มผมสีบลอนด์แกมน้ำตาลที่ติดจะยุ่งนิดๆ แต่ทว่าก็ดูดีรับกับใบหน้าเรียวเล็ก แม้ตัวของเค้าจะมีรูปร่างสูง สูงขึ้นเร็วมากๆ ในช่วงไม่กี่ปีมานี้ กับโครงหน้าที่มีความชัดเจนมากขึ้น จมูกโด่งรั้นเป็นสันสวยรับกับเรียวคิ้วเท่ๆ ที่มักจะขมวดเข้าหากันจนติดเป็นนิสัย แต่ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้มน่าหลงไหล ..ริมฝีปากบางๆ ระเรื่อสีเชอรี่ และผิวหน้าที่ใสซะจนให้เดาอายุของคนๆ นี้ยังไงก็คงเดากันไม่ถูก.. ก็ทำให้เค้าดูหน้าหวาน และดูเด็กกว่าชายหนุ่มในวัยเดียวกันมากโข  

"ฟู่ววว... " ดวงตาสีน้ำตาลหลับลง พร้อมกับผ่อนลมหายใจออกมา วางแก้วในมือที่ไม่รู้จะถือเอาไว้ทำไมอีกต่อไป ในเมื่อในหัวของเค้าไม่ได้ใส่ใจมันเลย.. แต่ในหัวของเค้ากลับนึกถึงใครอีกคนที่ตอนนี้คงยังสนุกสนานเฮฮา กับการแดนซ์กระจายไปกับกลุ่มเพื่อนๆ ด้านนอกนั่น

เค้าเองก็ไม่รู้ว่าทำไม.. ทั้งที่ก่อนหน้านี้ เค้ากับอีกคนก็เป็นเพื่อนที่เรียกได้ว่าสนิทกันมาก ซึ่งตัวเค้าเองยังเคยไปเล่นที่กองถ่ายของอีกฝ่ายด้วยซ้ำ แต่ในเวลานี้มันต่างออกไปแม้ไม่ได้มากมาย.. แต่เค้าเริ่มรู้สึกประหม่าแปลกๆ หลังจากที่กลับมาเจอกันหน้าอีกครั้งเพื่อร่วมงานกันต่อ อย่างในวันนี้ที่เป็นครั้งแรกหลังจากที่ไม่ได้เจอเลย
การจับมือ แล้วดึงตัวกันเข้าไปกอดหลวมๆ ..เพื่อเป็นการทักทาย กับคนอื่นๆ มันก็ปกติ แต่กับหมอนั่น.. มันทำให้เค้ารู้สึก ตื่นเต้นระคนดีใจ เกินกว่าที่ควรจะเป็นไปหรือเปล่าเนี่ย!

มือเรียวจับปอยผมบลอนด์เส้นเล็กยุ่งเหยิงนั่นไปพลาง ..ในใจก็พยายามนึกหาเหตุผลอธิบายตัวเอง ว่ามันเพราะอะไร.. ทำไม? ก็เพราะนั่งจับเจ่ามาไม่ต่ำกว่า 20 นาที แล้วยังนึกเหตุผลไม่ออกเลยนี่สิ~ มันไม่มีเหตุผลเลย! นั่นล่ะที่ทำให้รู้สึกหงุดหงิดตัวเองจนต้องขมวดคิ้วยุ่ง แบบนี้

แล้วสมองที่กำลังสับสนของเด็กหนุ่ม ก็หวนคิดถึงเหตุการณ์ที่ทำให้หลายๆ อย่างเปลี่ยนไป

ในกองถ่ายวันนั้น ที่เกิดจากการที่พวกเค้า ..เล่นสนุก..
"ค๊าททท.." เสียง เวสสั่งคัท ตามมาด้วยเสียงหัวเราะของ ผกก.หนุ่มและทีมงาน รวมถึงตัวของดีแลน กับเค้าเองก็ด้วย
"นี่มันไม่ใช่หนังรักโรแมนติกนะ พวกนาย.. ฮ่ะๆๆ" ถึงจะส่ายหน้าด้วยความเอือมเล็กๆ แต่ ผกก.หนุ่มก็ยังคงมีรอยยิ้ม และส่งเสียงหัวเราะกับความเกรียน ป่วน ฮา ที่มีอยู่เสมอๆ โดยเฉพาะฉากที่มีดีแลนเข้าซีน ..ก่อนจะสั่งให้พวกเค้าไปพักกันก่อน เพราะดูจะสมาธิแตกกระเจิงกันไปแล้ว

มันบ้ามากๆ.. มากที่สุดละเค้าคิด ที่อยู่ๆ เพื่อนของเค้า ดีแลน.. ก็ยิ้มกรุ้มกริ่ม ส่งซิก ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ในฉากที่เรากำลังถ่ายทำกันอยู่ซึ่งเป็นฉากที่มีแค่เค้ากับเจ้าเพื่อนตัวต้นตอของปัญหา เข้าฉากด้วยกัน 2 คนเท่านั้น
อารามตกใจมันก็ใช่อยู่ แต่.. จะให้เค้าไม่รับมุกก็กลัวจะโดนหาว่าป๊อด ก็เลยนึกสนุก ยื่นหน้าของตัวเองเข้าไปหาบ้าง ใกล้เข้าไปเรื่อยๆจนระยะห่างอีกแค่อึดใจเดียวเท่านั้น อีกฝ่ายกลับเป็นฝ่ายที่ผละออกไปแล้วระเบิดหัวเราะออกมาซะอย่างงั้นตอนนั้นก็ยังคิดแค่ว่า 'ไอ้บ้านั่น ทำอะไรของมันวะ เพี๊ยนเอ๊ย' ก็เท่านั้น เท่านั้นจริงๆ

.. แต่ไอ้ความเก้อเขิน ใบหน้าที่ร้อนวูบวาบ กับหัวใจที่เต้นผิดจังหวะที่มันเกิดขึ้นหลังจากนั้น มันต้องเป็นเพราะ.. พวกเพื่อนๆ ทีมงาน คนอื่นๆ ที่เริ่มล้อ พูดเชียร์พวกเค้าอยู่ไม่ขาดปาก ตั้งแต่เหตุการณ์ในกองถ่ายวันนั้นแน่ๆ.. มันก็แค่นั้นแหละ =*=


************

ผ่านค่ำคืนวันเกิดเหตุในกองถ่ายไปได้ ..ด้วยความเบลอๆ โดยไม่ได้มีเวลาอยู่กับบุคคลต้นเหตุ เพื่อคุยหรือถามอะไรกันอีก ..แต่นั่นก็น่าจะเป็นสิ่งที่ดีแล้วก็ได้

 หลังจากนั้น ก็ทั้งกลุ่มเพื่อน สต๊าฟดูแลงานในกองบางคนที่สนิทกับพวกเค้าที่พร้อมใจ คอยกระเซ้าเย้าแหย่.. คอยแซว คอยชงให้ได้ทำตัวทำหน้าไม่ถูก ซึ่งก็รวมถึงไอ้การเล่นอะไรแผลงๆ ของดีแลนก็ยังคงมีมาเรื่อยๆ ..ใช่ ดีแลนเป็นคนสนุกสนาน ตลกเฮฮา จนเข้าขั้นเพี๊ยน

แต่เพราะอย่างงั้นแหละ ถึงทำให้คนแบบเค้า ที่ไม่ค่อยพูดไม่เคยเปิดให้ใครเข้ามาสนิทง่ายๆ ก็พลอยรู้สึกสบายใจ ไม่รู้สึกว่ามีพิษภัยอะไรและรู้สึกสนุกไปด้วยและสนิทกันได้ง่ายๆ  แต่ก็ไอ้เพราะความสนิทนี่แหละ.. ถึงทำให้เค้าที่ปกติจะระวังตัว และรักษาระยะห่างกับคนอื่นอยู่ตลอด ต้องรู้สึกตัวว่า ..พลาด


*************

เหมือนเช่น ..ไม่นานหลังจากเหตุการณ์วันนั้น ระหว่างที่เด็กหนุ่มร่างสูงทว่าผอมบางยืนดื่มน้ำด้วยแก้วกระดาษของกองถ่ายอยู่นั้น อีกคนที่ความสูงแม้จะไล่เลี่ยกันแต่ดูมีกล้ามเนื้อมากกว่า เดินตรงเข้ามา ชะเง้อมองหาบางสิ่ง

"หือ? แก้วหมด.. " ร่างบางได้แค่เลิกคิ้วมองดูเพื่อน ขณะที่มือที่ถือแก้วยังไม่ทันลดระดับลงจากริมฝีปากที่ดื่มน้ำเมื่อซักครู่ออกห่างดี อีกคนก็ฉวยแก้วในมือเค้าไปแล้ว
เด็กหนุ่มหน้าคมภายใต้แมคอัพที่ทำให้ดูมอมแมมแต่ก็ยังคงดูดี เอื้อมมือไปกดน้ำโดยหันมาเหยียดยิ้มกว้าง เลิ่กคิ้วให้กลับไป.. ซึ่งโทมัสก็ได้แค่ขมวดคิ้วลงสงสัยเล็กน้อย ก่อนที่ดีแลนจะยกแก้วน้ำขึ้นซดรวดเดียวหมด แล้วพูดต่อ
"จูบทางอ้อม.. " แล้วขยิบวิ๊งตาให้ร่างบางที่ยืนเอ๋อ หนึ่งที.. ก่อนที่ใบหน้ายิ้มกว้างนั้นจะหันหลังกลับแล้ววิ่งสคริปปี้เท้าอารมณ์ดีจากไป

ทิ้งให้เด็กหนุ่มหน้าใสได้แต่ยืนเหวอ..

จากนั้น ไม่กี่วันหลังจากที่โดนขโมยจูบทางอ้อม? ..ขณะที่ร่างบางกำลังนั่งกึ่งนอนบนเก้าอี้ผ้าใบ ในมือถือบทเพื่ออ่านทบทวน
"นิววว ท์~ " เสียงเรียกด้วยชื่อคาแรคเตอร์ของเค้า ..ดังมาจากบนหัวของเค้า ไม่ผิดแน่ ไอ้เจ้าเพี๊ยนที่เพิ่งทำเค้างงไปเมื่อบ่าย แต่ยังไม่ทันที่จะเงยหน้าหรือหันกลับไปมองทางต้นเสียง ก็รู้สึกถึงสัมผัสของอะไรบางอย่างกดลงบนกลุ่มผม.. ดีแลนเอาคางเกยไว้บนหัวของเค้า
"ทำอะไรอยู่ ซ้อมบทหรอ.. ช่วยต่อบทให้ไหม" เด็กหนุ่มที่โดนเพื่อนเอาคางเกยหัวอยู่ ได้แต่ถอนใจ..
มาอีกแล้วคนกวนอารมณ์?
"เฮ้ ..ดีแลน หัวชั้น" เจ้าของกลุ่มผมสีบลอนด์พยายามจะเงยขึ้นไป ส่งสายตาดุๆ ใส่
เด็กหนุ่มหน้าตี๋ยิ้มตาหยีที่เดินผ่านมา เอาม้วนกระดาษซึ่งน่าจะเป็นบทหนังของตนฟาดหยอกๆ โผละ เข้าที่บั้นท้ายดีแลน ที่มันโด่งออกมาเพราะเจ้าตัวก้มลงเพื่อเอาข้อศอกเท้าลงที่พนักเก้าอี้เตียงผ้าใบแล้วเอาคางเกยแกล้งเด็กหนุ่มอีกคนอยู่
"สวีทอะไรกันอยู่.. ฮ่ะๆๆ" กีฮงนั่นเอง.. ที่พูดแซวด้วยน้ำเสียงสบายๆ
"เฮ้ หลงสเน่ห์บั้นท้ายสวยๆ ของชั้นแล้วหรือยังไงกีฮง~" ก่อนดีแลนจะยืดตัวกลับยืนขึ้นเต็มความสูง เดินเอื่อยๆ มาข้างๆ โทมัสที่นั่งมองด้วย ..ความรู้สึก เอือมๆ

"ฮอทให้เท่าชั้นก่อน ดีแลน!" ระหว่างที่พูดกีฮงไม่ได้หยุดเดินทำเพียงแค่หันเอี้ยวตัวกลับมา พูดจบก็เดินเลยห่างออกไปเด็กหนุ่มร่างหนา ที่ถึงแม้จะต้องทำให้ตัวเองผอมลงเพื่อให้สมกับบทบาทในหนัง.. แต่ก็ยังดูแข็งแรงมีกล้ามเนื้อสมส่วน เบ้ปากเลิ่กคิ้วเอี้ยวตัวมองสะโพกตัวเอง สลับกับกีฮงที่เพิ่งเดินผ่านไปหลังไวๆ แล้วก็หันมามองที่เค้า.. จึงสบตาเข้ากับร่างบางบนเก้าอี้ที่กำลังขมวดคิ้วมองเค้าอยู่เช่นกัน

"นายคิดว่าไง.. นิวท์?"
"อ่า... " ร่างบางใช้มือนึงเกาหูเกาคอ หลบสายตาอีกคนที่ยืนเอี้ยวตัวอยู่ข้างๆ ..เพราะเริ่มรู้สึกว่าตัวเองจะมองสะโพกของอีกคน แล้วลอบกลืนน้ำลาย ..ทำไมรู้สึกแปลกๆ นะ เค้าคิด
"ถึงตอนนี้ชั้นจะผอมลงหน่อยก็เหอะ.. ถ้าฟิตเต็มกำลังนะ มินโฮไม่ติดฝุ่นแน่ๆ เนอะ!" ว่าแล้วก็นั่งลงเบียดร่างบางที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ผ้าเตียงผ้าใบ

"นายจะมาเบียดชั้นทำไมเนี่ยย .." ร่างบางโวยวาย ทำท่าจะลุกจากที่นั่ง
"เอาน่าๆ.. ชั้นไม่ถือ ก็ตรงนี้มันมีตัวเดียวนี่นา" แต่ร่างที่หนากว่าก็ถือวิสาสะรั้งเอวบางของอีกฝ่ายเอาไว้
"ดีแลน ตัวนายไม่ได้เล็กเลยนะ จะมาเบียดกับชั้นเพื่อ.. " ยังพยายามขยับตัวขลุกขลักจะลุกขึ้นให้ได้
"นายก็นั่งนิ่งๆ สิ"  เอามืออีกข้างจับไหล่บางให้นั่งอยู่นิ่งๆ ขณะที่อีกมือเกาะเกี่ยวอยู่ที่เอวบาง
"นี่ไง.. เห็นมะ นั่งได้.. ก็นายตัวผอมแค่เนี้ย สบาย~" ยิ้มสวยพิมใจถูกส่งมาให้ร่างบางที่ตอนนี้ทำหน้าเหยเก.. คิ้วพันกันยุ่ง จ้องหน้าสลับกับก้มลงมองสภาพตัวที่นั่งเบียดชิดติดกัน

แต่ปัญหาตอนนี้คือ การที่ใบหน้าเค้าทั้งคู่มันใกล้กันเกินไปต่างหากเล่า! เจ้างั่งเอ้ย~ จะให้พูดออกไปยังไงฟระเนี่ย ไม่ให้มันดูแปลกๆ
"แต่.. " ตัวปัญหายังมีหน้ามายิ้มระรื่น และยังไม่หยุดพูด
"นี่ถ้าชั้นกลับมาฟิต หุ่นบึ้กเหมือนเดิม ..ถ้านั่งด้วยกันไม่พอ นายจะนั่งตักชั้นก็... " ผลัวะ!
"โอ้ยย ทอมมี่~~" หลังจากฟาดมือลงกบาลเจ้าคนจอมกวนประสาท จนอีกคนเอามือไปกุมหัวก็ได้ทีสลัดตัวให้หลุดจากมือที่เกาะแกะ
"ไอ้ปลวกเอ้ย~!! ให้ตายสิ.. ชั้นต้องการสมาธิโฟร้ยยยย" ทำได้แค่โวยวายกลบเกลื่อนอาการวูบวาบแปลกๆ ที่ตัวเองก็ไม่เข้าใจ ลุกขึ้นได้ก็จ้ำอ้าวหนีออกมาทันที

แล้วก็มีอีกหลายครั้งในกองถ่ายตั้งแต่ภาค 1 .. ที่ไอ้เจ้าปลวกเพื่อนคน "สนิท" ของเค้ายังเล่นสนุกลักษณะนี้กับเค้า บางครั้งก็ต่อหน้าสักขีพยานคนในกองนับสิบ ที่แกล้งหยอกนิดหน่อยๆ ..แต่ไอ้บางครั้งที่อยู่กันแค่สองคนนี่สิ
ก็คงยิ่งทำให้ปฏิเสธไม่ได้ ว่าสิ่งเหล่านี้นี่แหละคือ "ต้นตอของปัญหา" ที่ทำให้ โทมัส เด็กหนุ่มที่นั่งขมวดคิ้วยู่ปาก นั่งครุ่นคิดอยู่บนโซฟา

ภายในห้องพักเงียบๆ คนเดียว
แน่นอน ใช่ว่าเจ้าตัวจะไม่รู้ เด็กหนุ่มร่างบางผมสีอ่อนคนนี้ฉลาด.. ก็แค่ไม่อยากยอมรับมันมากกว่า เพราะนั่นเท่ากับว่าเค้ารู้สึก ..อะไรอะไร.. กับเจ้าเพื่อนตัวแสบ ต่างหากล่ะ เฮ้ออออ~~ พอไม่เจอกันนานๆ แล้วต้องกลับมาเจอกันแบบนี้ ยิ่งทำให้กังวล ทำหน้าทำตัวไม่ถูกกันไปใหญ่นี่น่ะสิ

.
.
.

>> End Part 1 <<