Fic นารุโตะ(เอาใจคนชอบชิกามารุกะเทมาริ ค๊า)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

จ๊ะเอ๋!! ^^ เจอกันอีกเรื่องแล้วน่ะค่ะ

ฝากฟิคนี้ด้วยค๊า

เนื้อเรื่อง

เพี๊ยะ!! 

 

ฟ่ามือกระทบแก้มทำให้ใบหน้าหันไปตามแรงตบความชาค่อยๆขึ้นมาพร้อมกับรอยแดงเป็นรูปมือ 

เด็กสาวจ้องเขม็ง ในดวงตาสีน้ำเงินเข้มค่อยไมีน้ำตาเอ่อออกมาช้าๆ 

 

"ชิกามารุ...นายมัน...." 

คำพูดขาดหายไปพร้อมกับการออกวิ่งของเด็กสาวผมสีทราย ปล่อยให้เด็กหนุ่มที่เป็นฝ่ายถูกตบ 

ค่อยๆหันหน้ากลับมาพร้อมกับ เอามือลูบเบาๆ "แม่คู้ณ.....เจ็บอิ๊บอ๋าย...." รอยแดงๆที่เห็นได้ค่อยๆหายชาและเจ็บขึ้นมาแทน 

เด็กหนุ่มมองไปเบื้องหน้า เด็กสาวได้หายไปอย่างรวดเร็ว เค้าได้แต่ถอนหายใจและเดินกลับเข้าไปในตัวหมู่บ้าน 

 

ณ ร้านเนื้อย่างชื่อดังแห่งโคโนฮะ ผู้คนธรรมดาพ่อแม่ลูกและเหล่านินจาน้อยใหญ่ต่างพากันมารุมทึ่งเพื่อจะกินเนื้อย่างร้านนี้ 

เด็กหนุ่มเดินก้ามเข้าไปพลางมองไปรอบๆ สายตาไปสะดุดอยู่กับโตณะริมหน้าต่าง ที่ที่มี เด็กสาวและเด็กหนุ่มนั่งอยู่ 

 

"เฮ้...ชิกามารุนายไปทำไรมากะหน้า...แหง่บๆ" เด็กหนุ่มที่นั่งข้างๆเหลือบตามมามองแก้มที่บวมแดง 

 

"ยะ..อย่าถามได้ปะวุ้ยโจจิ... หมดอารมณ์" เด็กหนุ่มเหม่อมองไปบนฟ้า ที่ไร้เมฆขาวท้องฟ้าครามปรากฏโล่งอยู่เบื้องบน 

ในใจของเด็กหนุ่มได้แต่คิดถึงใบหน้าของเด็กสาวที่มีน้ำตาคลอเบ้า 

 

........เค้าทำผิดไปซะแล้ว..... 

 

"ชิกามารุ..ชิกามารุ?" มือหนึ่งเอื้อมมาแตะแขนเบาๆ เรียกให้จิตใจที่กำลังล่องลอยกลับมาสู่สถานที่ที่นั่งอยู่ 

เด็กสาวผมสีทองอ่อนจ้องหน้าเค้าอย่างรู้ทัน พร้อมกับยิมย่างมีเลศนัย 

 

"ไปทำอะไรให้เทมาริซังเค้าโมโหล่ะ?" 

 

".....ก็เปล๊า...เฮ้ออ..ไม่มีอารมร์เธอกินกับโจจิไปล่ะกันนะอิโนะ" เด็กชายถอนหายใจตามแบบฉบับพร้อมกับลุกขึ้นด้วยท่าทาง 

เนือยๆ เด็กสาวมองตามขณะเค้าเดินออกไปจากร้าน พร้อมกับหันไปพูดกับเด้กหนุ่มตรงหน้า 

 

"คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง.....?" เด้กสาวดึงตะเกียบพร้อมกับคีบเนื้อย่างใส่จาน เ 

เด็กหนุ่มหยุดการกินพร้อมกับวางตะเกียบลงข้างตัว "แบบนั้นน่ะ..เป็นไรแน่..." 

 

อิโนะเงยหน้าจ้องมองเด็กหนุ่ม "นายหมายความว่าไงหึ๊โจจิ...?" 

 

"หมอนั้นน่ะเวลาไม่สบายใจหรือกังวลอะไรมันจะไม่ยอมกินอะไรเลยก็จะถอนหายใจยาวกว่าห้าวิ.." เด็กหนุ่มคีบเนื้อย่างเข้าปากสองชิ้นรวด 

 

"นายเป็นแฟนคลับเค้าเหรอย่ะ..?" 

 

 

แดดที่ร้อนแรงแผดเผาลงมายังถนนที่ผู้คนชาวหมู่บ้านโคโนฮะพลุกพล่าน เด็กหนุ่มเอามือป้องตาจากแสงแดดพลางเงยหน้ามองท้องฟ้า 

ไม่มีเมฆซักก้อน กลับไปเค้าจะทำอะไรดีล่ะเนี่ย.... 

 

"กลับมาแล้วฮะ..." เด็กหนุ่มพลักประตูบ้าน พลางก้าวเข้าไปข้างใน เค้ามองไปรอบๆ... ไม่มีใครอยู่? 

 

"พ่อ...แม่....?" ห้องนั่งเล่นที่ปกติจะมีพ่อนั่งเหม่ออยู่หน้ากระดานหมากกลับว่างเปล่า ไปไหนกันนะ?...ชิกามารุนั่งลงตรงชานนอกบ้านลมฤดูร้อนยังคงพัดมาเอื่อยๆ 

เสียงจิ้งหรีดดังระงม ท้องฟ้าสีคราม ไร้เมฆ ดอกทานตะวันบานสะพรั่งเต็มท้องทุ่ง 

 

"เหมือนกับวันนั้น........." เด็กหนุ่มนั่งเหม่อพลางหวนระลึกถึงวันที่เค้ากับเด็กสาวออกไปเที่ยวนอกหมู่บ้านไปด้วยกัน เป็นครั้งแรก.... 

 

 

"ชิกามารุรอด้วย....." เด็กสาวส่งเสียงเรียกพลางหอบตะกร้าเดินตาม ลมร้อนพัดมาเอื่อยๆ เด็กหนุ่มหันกลับมาพลางอมยิ้ม 

 

"วันนี้แปลก ปกติเธอต้องเดินเร็วกว่าฉันนี่?" 

 

"ลองมาถือดูซี่ว่าไอ้เนี่ยมันหนัก..ฮึ้ยย" เด็กสาวรวบรวมแรงพลางหอบตระกร้าใบนึงมือข้างนึงหอบพัดประจำกาย เรียกเสียงหัวเราะก๊ากจากคนที่ยืนมอง 

 

"แล้วใครบอกให้เธอแบกพัดนั้นมาด้วยเล่า...เอ้า! เอามานี่" เด็กหนุ่มเดินเข้าไปและหยิบเอาตระกร้าในมือเด็กสาว 

 

"แล้วใครกันน้า...รบเร้าว่า..ฉันจะทำข้าวกล่องมาเองๆๆ หึหึ..." คำพูดที่ตอกกลับทำให้คนที่ตอนนี้ตัวเบาเหลือแต่พัดหน้าขึ้นสี 

ก่อนจะยิ้มน้อยๆและเร่งฝีเท้าไปเพื่อให้ทันคนข้างหน้า ก่อนที่จะตีสีหน้ากลับไปเป้นเหมือนเดิม 

 

"จอมขี้เกียจหมดไฟอย่างนายเนี่ยนะจะช่วยถือของให้ผู้หญิง ..หึ" เด็กสาวเชิดหน้าใส่พลางมองไปยังเนินข้างหน้า 

 

"..................เรื่องธรรมดา..ก็เธอน่ะ..." 

 

" ว้าววววววววววววววววว...." 

เด็กสาววิ่งขึ้นเนินพลางอ้าแขนรับลม "สวยจังเลย..." 

 

ดอกทานตะวันนับร้อยนับพันต่างเบ่งบานรับแสงตะวันกันอย่างขันแข็ง เด็กสาวหันกลับมา "เมื่อกี้นายจะพูดอะไรนะ?...." 

"ปะ..เปล๊า..ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร..กินข้าวเหอะฉันหิวแล้ว" เด็กหนุ่มเดินนำไปยังใต้ต้นไม้ที่ออกดอกสีส้มสะพรั่ง เด็กสาวจัดการเปิดตระกร้า พลางคะยั้นคะยอให้เด็กหนุ่ม 

กินของที่เธอทำมาให้หมด 

 

"ผอมแบบนั้นเดี๋ยวไอคิวก็ตกหรอก กินนี่อีก!" เด็กสาวขมวดคิ้วพลางยิ้มนิดๆ และส่งข้าวปั้นให้อีกก้อน 

 

"แม่คู้ณ...จะขุนฉันรึไงบอกว่า อิ่มแล้ว.." 

 

"เอาเถอะน่า..ฉันบอกให้กินก็กินสิ..!!" 

 

"เอ๊ะ..ก็บอกว่าอิ่มแล้วอย่าบังคับฉันสิ!" 

 

พลั่ก!!! 

 

ข้าวปั้นถูกปัดออกไปจากมือเด็กสาวและตกลงสู่พัดของเธอขาดเป็นรู เด็กสาวจ้องมองอย่างตกตะลึงไม่แพ้กับเด็กหนุ่ม 

 

"...ทะ..เทมาริ...ฉันไม่ได้..."

 

 

____________________________________

 

 

เสียงประตูเปิดออกเรียกให้ความคิดกลับมาอยู่กับความจริง ผู้เป็นพ่อโพล่หน้าเข้ามา "ลูกกลับมาตั้งแต่เมื่อไรกันชิกามารุ?" 

 

"เมื่อกี้ฮะ..." เด็กหนุ่มมองท้องฟ้าที่ยังคงไร้เมฆอยู่ 

 

"งั้นเดี่ยวพ่อจะออกไปหาแม่เค้าหน่อยแม่เค้าไปพบเพื่อนสมัยเด็กที่หน้าประตูหมู่บ้านเดี๋ยวกลับมา" 

 

"พ่อ!...ดะ..เดี๋ยว" 

 

"มีอะไรรึ?.." ผู้เป็นพอ่เดินกลับเข้ามาอย่างุนงง ปกติลูกชายเค้าจะไม่เคยถามคำถามอะไรเท่าไร 

 

"คือ..ถ้าเราทำสิ่งที่ผิดต่คนที่เรารักเราควรจะทำยังไงให้เค้าให้อภัยเราดีฮะ..?" คำถามที่สร้างความแปลกใจให้กับผู้เป็นพ่อถูกพูดออกมา 

 

"อื้มม...ขอโทษเค้าไง ง่ายออก.." 

 

"ตะ..แต่จะขอโทษยังไงดีอะ?" 

 

"ชิกามารุ...ถ้าลูกอยากจะขอโทษใครซักคนดูเสียก่อนว่าสิ่งที่เราทำน่ะผิดมากไหม เค้าเสียใจแค่ไหน หลังจากนั้นก็พูดสิ่งที่อยู่ในในของเราออกกับคำว่าขอโทษ 

พ่อว่า...อื้มม..นั้นคงจะเป็นการขอโทษที่ดีที่สุดก็ได้นะ..โอ๊ะ..สายมาแล้วพ่อไปล่ะเดี่ยวแม่เค้าว๊ากเอา" 

 

เมื่อประตูถูกปิด ก็เหลือเพียงแต่ความเงียบและลมร้อน คำขอโทษจากใจ........... เด็กหนุ่มหลับตาพลางรวบรวมสมาธิ....ความคิดเกิดขึ้นในทันใด 

เด็กหนุ่มลุกพรวดพลางวิ่งออกไปนอกบ้านตรงไปยังบ้านของเพื่อนสนิท 

 

"โจจิ!!...โจจิ!!" นายอยู่รึเปล่า?" เด็กหนุ่มทุบประตูพลางร้องเรียกเพื่อน 

 

"ยืมที่อัดเทปนายหน่อยสิ..เร็วๆฉันรีบอยู่" เด็กหนุ่มยิงคำพูดเมื่อเพื่อนมาเปิดประตู เมื่อได้ของที่ต้องการเค้ารีบวิ่งกลับบ้านพลางควานหาเทปเปล่า 

ชิกามารุสอดเทปเช้าใส่ในเครื่องพลางพูดคำที่คิดไว้เมื่อกี้ 

 

.....คำขอโทษจากใจ.... 

 

"ทะ...เทมาริ.....เอ่อ.ฉันเอง! ชิกามารุ..ฉันอยากจะขอโทษเธอเรื่องวันนี้..เรื่องที่..เรื่องที่ฉันว่าเธอว่า..ยัย..ยัยงี่เง่าไม่มีน้อง 

ฉะ..ฉันทำร้ายจิตใจเธอ เทมาริ..ฉันขอโทษ.ฉันไม่อยากให้เธอโมโหฉัน เหมือนวันที่เราไปด้วยกันเป้นครั้งแรก..เะอยังจำได้ใช่ไหม?.. 

 

ฉัน..ฉันยังไม่เคยพูดว่า....ว่าข้าวปั้นของเะอ.มันอร่อยมาก..จริงๆนะฉันไม่ได้โกหก...ฉันขอโทษ..ถะ..ถ้าเธอไม่พูดกับฉันฉันคงจะต้องลงแดงตายแน่ๆ.. 

เอ่อ...แล้วก็ที่ฉันพูดค้างไว้ในวันที่เราไปเที่ยวด้วยกัน...ไว้เธอให้อภัยฉันเมื่อไร...ละ..แล้วฉันจะบอกเธอนะ.." 

 

เด็กหนุ่มกดลงไปที่ปุ่มหยุด พลางถอนหายใจและนอนกลิ้งกับพื้น หวังว่าแค่นี้เธอจะยกโทษให้ 

เสียงประตูเปิดและปิด ชิกามารุผุดลุกขึ้น 

 

"พ่อ...ช่วยมา..." ชายหนุ่มที่อยู่ตรงนั้นจ้องมองกลับมา 

"ฮะ..เฮ้! แกเป็น...!" 

 

ปึ๊ก!!! 

 

ของแข็งบางอย่างฟาดหัวจนเลือดไหลริน เด็กหนุ่มล้มลงหมดสติอยู่กับพื้น 

 

 

"แม่นี่ก็น้า....อยู่จนเย็นเชียวเพื่อนเค้าก็อยู่แค่นามิโนะคุมิจะไปหากันเมื่อไรก็ได้..." ชายวันกลางคนพูดพลางถอดรองเท้า 

"แล้วนี่ชิกามารุอยู่ไหนล่ะ...?" หญิงสาวผู้เป้นแม่มองหาลูกชาย 

 

"ในห้องนั่งเล่นมั้ง..ไม่ออกมาดูเล่นโกะอยู่แน่ๆ" ผู้เป็นพ่อเดินเข้าไปยังห้องนั่งเล่น "นั้นแน่..หลับเรอะ..ไอ้ลูกคนนี่..เฮ้..ชิกา....." 

สายตาหยุดนิ่งอยู่กับเลือสีแดงที่ไหลรินออกจากบาดแผลที่ศรีษะ พลางแบกเด็กหนุ่มที่บาดเจ็บขึ้นหลังและวิ่งไปยังประตูบ้าน 

 

"..แม่..แม่!!" หญิงสาววิ่งมาหา พร้อมกับส่งเสียงร้องอย่างตกใจ "มีชูริวเคนติดตัวใช่ไหม..ระวังตัวด้วยฉันจะพาลูกไปโรงพยาบาล" 

 

ที่โรงพยาบาลโคโนฮะ เด็กหนุ่มถูกส่งให้หน่วยนินจาแพทย์เย็บแผลที่ถูกฟาด ผุ้เป็นพ่อนั่งรออย่างกระวนกระวายอยู่ภายนกห้องคนไข้ 

 

"..ละ.....ลูกผมเป็นไงบ้างครับหมอ..?" 

 

ผู้เป็นหมอยิ้ม "ดีนะที่คุรมาเจอเค้าทันไม่งั้นเค้าอาจจะเสียเลือดมากกว่านี้ก็ได้ตอนนี้ไม่อันตรายแล้วครับแต่คนไข้ถูกตีอย่างแรงคงจะยังไม่มีสติซักพัก" 

 

"ขอบคุณมากครับ..." ผู้เป็นพ่อแง้มประตูห้องพักผู้ป่วย เด็กหนุ่มนอนหลับตามีพ้าพันแผลสีขาวพันรอบหัว ถ้าเค้ากลับบ้านเร็วกว่านี้ 

ลูกชายเค้าคงจะไม่ต้องเป้นแบบนี้.... ผู้เป็นพ่อปิดประตูพลางก้มหน้าเดินกลับบ้านอย่างเศร้าเสียใจ 

 

เมื่อมาถึงบ้านผู้เป็นแม่รีบเดินเข้ามาถามไถ่อาการลูกชาย 

 

"ใครเป็นคนลงมือ ที่หายไปมีแต่ยาของตระกูลนารากับเงินเรียวนิดหน่อย" 

 

"พ่อไม่รู้อะไรเท่าไร คงต้งแจ้งให้ท่านโฮคาเงะทราบไว้จะเป็นการดีกว่า ชิกามารุน่ะไม่เป็นไรแล้วมีหน่วยแพทย์ดูแลอยู่" 

 

"ตอนพ่อพาลูกไปโรงพยาบาลแม่ไปเจอนี่เข้า...ดูเหมือนชิกามารุจะเอาให้เด็กนินจาทรายคนนั้น..." 

ผู้เป็นพ่อได้นำเทปมาเปิดฟังและอดที่จะอมยิ้มไม่ได้ ว่าแล้วก็ได้ติดต่อไปยังบ้านของโจจิและอิโนะเพื่อขอให้ช่วยติดต่อกับเด็กสาวซึนะคนนี่ 

 

รุ่งเช้า อิโนะก้าวออกจากบ้านมาสวนสาธารณะของหมู่บ้านเพื่อพบกับเด็กสาวที่ยังไม่รู้อิโหน่อิเหน่ว่าเกิดอะไรขึ้น 

 

"มีอะไรเรียกมาแต่เช้า..?" 

 

"เทมาริซัง..เทมาริซึงรู้รึยังว่ามีคนบุกเข้าบ้านของนาราและมีคนถูกทำร้ายไปหนึ่งราย..." คำพูดที่ดูเหมือนจะแทงเข้าไปในความคิดพุ่งแปลบ 

ไปยังหัวใจจนเต้นไม่เป็นระส่ำ เด็กสาวเม้มริมฝีปากเพื่อที่จะไม่เพลอร้องออกไป 

 

"..ละ..แล้วใครโดนทำร้ายล่ะผู้ร้ายเป็นใคร..?" 

 

"...ชิกามารุถูกตีที่หัวตอนนี้อยู่ในโรงพยาบาล..ผู้ร้ายท่านโฮคาเงะกำลังตามจับตัวอยู่" คำพูดที่เอ่ยกลับมาทำให้หัวใจของคนที่เป้นผู้ฟังสั่นคลอนอย่างรุนแรง 

เด็กสาวกัดปากตัวเองจนแดง พลางรวบรวมเสียงที่เหลือพูดกลับไป 

 

"ละ..แล้วชิกามา..." 

 

"นี่...ชิกามารุเค้าคงอยากจะให้สิ่งนี้กับเทมาริซัง.." อิโนะยื่นเทปให้เด็กสาวพลางจ้องเข้าไปในดวงตา 

 

"ฟังดู...บางทีชิกามารุเค้าก็พุดไม่เก่งหรอกนะเลยใช้วิธีนี่เอา..." เด็กสาวหันหลังกลับและไปสมทบกับโจจิที่ยืนรออยู่ใต้ต้นไม้ 

 

เด็กสาวนินจาทรายมองดูเทปในมือลงตรงดิ่งกลับที่พักในโคโนฮะ เมื่อถึงที่พักเด้กสาวควานหาที่ใส่เทปเป็นพัลวัน ทั้งๆที่อยากฟังใจจะขาดแต่มือกลับสั่น 

จนต้องค่อยๆสอดเทปเข้าไป เด็กสาวกดปุ่มเล่น เทปเริ่มหมุนไปข้างหน้าช้าๆ..และเร็วขึ้น 

 

"ทะ...เทมาริ.....เอ่อ.ฉันเอง! ชิกามารุ" 

 

เสียงเด็กหนุ่มดังออกมาจากเทป เสียงที่เด็กสาวพอจะนึกภาพออกว่าตอนเค้าอัดหน้าจะเป็นยังไง 

 

"ฉันอยากจะขอโทษเธอเรื่องวันนี้..เรื่องที่..เรื่องที่ฉันว่าเธอว่า..ยัย..ยัยงี่เง่าไม่มีน้อง 

ฉะ..ฉันทำร้ายจิตใจเธอ เทมาริ..ฉันขอโทษ.ฉันไม่อยากให้เธอโมโหฉัน เหมือนวันที่เราไปด้วยกันเป้นครั้งแรก..เธอยังจำได้ใช่ไหม?.. 

 

ฉัน..ฉันยังไม่เคยพูดว่า....ว่าข้าวปั้นของเะอ.มันอร่อยมาก..จริงๆนะฉันไม่ได้โกหก...ฉันขอโทษ..ถะ..ถ้าเธอไม่พูดกับฉันฉันคงจะต้องลงแดงตายแน่ๆ.. 

เอ่อ...แล้วก็ที่ฉันพูดค้างไว้ในวันที่เราไปเที่ยวด้วยกัน...ไว้เธอให้อภัยฉันเมื่อไร...ละ..แล้วฉันจะบอกเธอนะ.." 

 

 

.............เทปได้เล่นไปต่ออีกนิดและหยุดลง......... 

 

ความเงียบเข้าครอบงำตัวห้องพัก เหลือเพียงแต่เสียงสะอื้นเล็กๆกับน้ำตาที่หลั่งรินออกมาจากดวงตาสีน้ำเงินเข้มของเด็กสาวนินจาทรายซึนะ 

 

ณ โรงพยาบาลโคโนฮะ 

เด็กหนุ่ม ค่อยๆเหลือบตาออกมาสู้แสงวันใหม่ เค้าพยายามจะขยับหัวแต่ความรู้สึกเจ็บจี๊ดที่กลางหัวก็เล่นงานจนต้องคอ่ยๆพลิกกัลบมาด้านเดิม 

ภาพที่เห็นทำให้ต้องเบิกตาขึ้นอย่างตกใจ เด็กสาวผมสีทราย ยืนยิ้มน้อยๆอยู่ข้างๆ ในดวงตาเอ่อท้นไปด้วยหยาดน้ำที่พร้อมจะหลั่งรินออกมาได้ทุกเมื่อ 

 

"นะ..นายนี่..ขนาดค้องใช้เทปเลยเหรอ..?" 

เด็กสาวยิ้มพลางป้ายน้ำตาออก 

 

"กะ...ก็นะ....เทมาริ..เธอยกโทษให้ฉันได้รึเปล่า?..." เด็กหนุ่มถามอย่างอ่อนแรง เด็กสาวเอื้อมมือไปจับมือของเด็กหนุ่มพลางพยักหน้า 

 

"คำพูดที่..ที่ฉันพูดค้างไว้เมื่อครั้งที่แล้วคือ....เทมาริ....ที่ฉันพูดว่า เรื่องธรรมดาน่ะก็เพราะเธอคือ.......ก็เพราะเธอคือ..คะ..คนที่ฉันอยากจะปกป้อง.." 

 

เด็กสาวก้มหน้าลงกับมือของเด็กหนุ่มพลางสะอื้น 

 

"นะ...นายนี่....ฉันควรจะปกป้องนายมากกว่า...ตาบ้า..." เด็กสาวก้มลงเอาริมฝีปากกระทบแก้มของเด็กหนุ่ม 

 

"เราอยู่ด้วยกันตลอดไปนะ..." เด็กหนุ่มกระซิบที่ข้างหูเด็กสาว 

 

 

ข้างนอกหน้าต่างเมฆสีขาวได้หวนคืนกลับสู่ฟ้าคราม ดอกทานตะวันยังชูช่อดอกสู่ตะวันแรงกล้า ลมร้อนที่ตอนนี้กลับเย็นสบายพัดกลับคืนมาให้ทุกชีวิตในหมู่บ้านโคโนฮะ ได้ก้าวเดินต่อไปภายใต้ฟ้าครามแห่งนี้......