[FICTION][Haeeun] เคะซ่าส์ป่วนหัวใจนายอัธพาล

ลำดับตอนที่ #8 : อ่อนแอ

LEE   DONGHAE   PART

 

“นายเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น ลี ฮยอกแจ”

 

คนที่อวดเก่งเมื่อกี้เป็นลมอยู่ตรงอกผมผมยอมรับว่าเมื่อจูบที่ผ่านมาผมโมโหที่ฮยอกแจพูดอย่างนั้น

 

“จะห่วงทำไมแฟนถ้านายตายฉันก็หาใหม่ไม่เห็นยากอะไร”

           ผมรับว่าครั้งแรกที่เจอผมอาจไม่ชอบเพราะฮลอกแจเป็นคนที่ปากแข็งและร้ายกาจมากแต่คำโบราณบอกว่า ยิ่งเกลียดยิ่งเจอและคนที่เกลียดกันก็มักจะรักกันตอนหลังทีแรกปมก็ไม่เชื่อหรอกแจ่ว่ามันเกิดกับผมเมื่อผมคอยตามฮยอกแจความที่อยากแกล้งแล้วตามคำสั่งของพี่ฮีชอลที่ให้คอยไปรับอยู่บ่อยแล้วผมก็ได้เรียนรู้ไหม่ว่าฮยอกแจเป็นยังไงฮยอกแจเวลาเผลอจะแสดงออกมาอย่างลืมตัวหลุดออกมาเป็นคนละคนและไม่รู้ว่าผมเห็นความน่ารัก ตรงไหนในเมื่อเวลาเจอกันทีไรเป็นต้องมีปากมีเสียงกันทุกทีไป สรุปวันนี้เจ้าลิงของผมก็ไม่ต้องไปเรียนเพราะสภาพนี้คงไปไม่ได้แล้วละนอนอยู่ตรงตักผมอย่างสบายผมเลยเปลี่ยนทิศการไปเป็นคอนโดผมแทนแล้วจัดการโทรหาเพื่อนของเจ้าลิงที่นอนอยู่บนเตียงหมือนเด็กผมดุเบอร์ในมือถือเจ้าลิงก็เลือกที่จะโทรไปหาคิบอมเพราะคงเป็นคนที่วางใจได้ที่สุด

“ว่าไง ไอ้ไก่”เมื่อรับสายเสียงปลายสายไม่ใช่เสียงคิบอมแต่ว่าเป็นเสียงเพื่อนรักผม ซีวอนนั้นเอง

“มึงรับโทรศัพท์คิบอมได้ไงไอ้วอน”

“ไอ้ทงแฮ”ซีวอนมีเสียงตกใจที่เป็นผมผมก้ตกใจที่มันรับโทรศัพท์

“เออ มึงตอบมาดิว่ารับโทรศัพท์คิบอมได้ไง”

“เกี่ยวอะไรกับมึง แล้วมึงเอาเบอรืไอ้ไก่โทรมาอย่าบอกนะว่า”ปลายสายส่งเสียงล้อเลียนจนผมอยากกระทืบจริง ๆ

“มึงก็เหมือนกันอย่ามาปากดี ถ้าไม่คิดอะไรกับคิบอมก็อย่าทำนะมึง”

“เฮอะ คนนี้หวังแต่งโว๊ยถ้าไม่มีอะไรแค่นนี้แหละ”แล้วมันก็ตัดสายเฉยเฮ้อนายแล้วที่มันไม่เคยคิดที่จะเล่น ๆ กับใคร ผมเลยเปลี่ยนเป็นรยออุคแทนเพราะซองมินเป็นตัวเลือสุดท้ายที่ผมจะโทร

“สวัสดีครับ”ปลายสายรับผมเป็นต้องอึ้งอีกเพราะ

“ไอ้พี่เย่”คนที่รับนั้นเป็รเยซอง

“เออกูเอง ไอ้ทงแฮมึงคิดอะไรกับอุคกูหรือปล่าวเอาเบอร์ฮยอกโทรมาเนี่ย”เป็นชุดเอาเข้าไปแต่ละคนจะบ้าตาย

“ไม่มีไรแค่นี้แหละ”ผมกดตัดสายทันทีเหลือแต่ซองมินเท่านั้นผมกดโทรหาซองมิน

“ว่าไงฮยอก”ปลายสายรับเสียงใสท่าจะได้เรื่องนะ

“ฉันทงแฮไม่ใช่ฮยอก”

“..ฮะ.”

“ไม่ต้องฮะ ลาป่วยให้ฮยอกแจด้วยนะ”

“ฮยอกเป็นอะไรทงแฮ”ปลายสายน้ำเสียงตกใจปนเป็นห่วงทันทีแต่มีเสียงแทรกเข้ามาที่ผมก้เคยได้ยินว่าใครตกลงว่ามันนัดกันหรือไงฮะจะเรียนภาคปฏิบัติกันพร้อมกันหรือไงฮะ

“ใครโทรมาซองมิน”

“ทงแฮนะ”

“ไอ้ทงแฮหรอไหนเอามานี่ดิ”

“ไอ้ทงแฮแกโทรมาหามินทำไมแล้วยังเอาเบอร์ฮยอกโทรมาอีกหมายความว่าไง”คยุฮยอนว่ายาวเหยียดจะอะไรของมันนักหนาวะเนี่ย

“ไอ้พวกเพื่อนปัญญาอ่อนไปหายซะ”เฮ้อแต่ละคนผมล้มเลิกแล้วมานั่งดู ทีวี แทนระหว่างรอเจ้าลิงตื่นขึ้นมาอยากรู้จริงว่าจำทำยังไง หึ หึ หึ ผมลืมบอกไปว่าเวลาฮยอกโมโหกับเลาอ้อนเนี่ยมันน่ารักที่สุดเลยละ

 

The end Donghae Part

 

 Hyukjae Part

 

“อือ....อืม”ผมรู้สึกตัวขึ้นมามองไปรอบห้องเพื่อดูว่าผมอยู่ที่ไหนผมชันตัวลุกนั่งบนเตียงขนดคิงที่ไม่รู้ว่าของใครแต่มองไปรอบ ๆ อย่างพิจารณาแล้วนึกถึงเรื่องที่ผ่นมาผมกำลังไปเรียนแล้วจากนั้น

“เฮ้ย!!!!!!!!!”ผมสำรวจตัวเองทันที เสื้อผ้าครบ ทุกอย่างยังโอเคแล้วไอ้ตัวปัญหาละ ผมเดินอกไปดูในห้องนั่งเล่นก็เห็นเจ้าของห้องนั่งดูทีวีอย่างสบาย

“ไงตื่นแล้วหรอ”ทงเฮเอ่ยเสียงเรียบผมเลยไปนั่งข้าง ๆ ถึงจะกลัวว่ามันจะฉวยโอกาศอีกแต่ว่าท่าทางตอนนี้เหมือนมันโมโหอะไรผมก็ไม่รู้ผมว่าคงอย่างอื่นมั้ง

“พาฉันมาห้องนายทำไม ทำไมไม่พาฉันกลับบ้าน”

“.............................”ไม่มีเสียงตอบรับแสดงว่าที่มันทำท่าทางเฉยมันโกรธผมหรอ แล้วผมไปทำอะไรให้ละ

“นี่ถามนะทำไมไม่ตอบ”ผมหันไปมองหน้าทงเฮที่จดจ่ออยู่ที่หน้าจอทีวี

“..............................”ทงเฮยังไม่ยอมแม้แต่จะมองหน้าหรือสายตาที่จะมองมาที่ผมอย่าคิดว่าผมมีความอดทนต่อเรื่องแบบนี้ได้ละเป็นอะไรไม่เคยบอกเงียบแล้วจะตรัสรู้ไหมผมคว้าหมอนอิงที่อยู่ไกล้ ๆ ขว้างไปที่หน้าทงเฮอย่างโมโหแล้วลุกเดินออกไปทันทีคิดว่าผมจะง้อหรอทั้งที่ผมไม่รู้ว่าเป็นอะไรไม่พอใจอะไรก็ไม่บอกคนที่เค้าเป็นแฟนกันขึ้นชื่อว่าคนรักเค้าทำกันแบบนี้หรือไง น้ำตาที่ผมติดว่ามันไม่น่าไหลกลับไหลออกมาอย่างที่ผมไม่คิดที่จะห้ามหรือว่าเช็ดมันออกผมอ่อนแอขนาดนี้เลยหรอเจ็บเจียนตายผมไม่เคยมีน้ำตาแต่อีแค่ทงแฮทำเฉยผมกลับรู้สึกเสียใจผมเปลี่ยนไปขนาดนี้เลยหรอ

.........หมับ.......

ผมที่ปล่อยให้ตัวเองเหม่อและคิดฟุ้งซ่านก็มีมือใหญ่มารั้งเอวผมไว้แน่น

“ปล่อย...”ผมกลั้นเสียงสะอื้นแต่เสียงที่เอ่ยออกไปมันยังสั่น

“ไม่”

“ฉันบอกให้ปล่อย”ผมเอ่ยเสียงดังทงแฮนิ่งไปผมเลยแกะมือออกมาเมื่อทงแฮเผลอแต่ก็ยังตามมาดึงแขนผมจนผมกระทบกลับอกของทงแฮอย่างแรงทงแฮกอดผมแน่นกว่าเดิมน้ำตาก็ไม่หยุดเสียทียิ่งทงแฮทำแบบนี้กลับยิ่งไหลออกมามากจนผมรู้สึกโมโหตังเองแล้วตอนนี้

“...................................”

“ขอโทษ”ทงแฮเอ่ยออกมาเบา ๆ ข้างหูผมถึงมันจะเบาแต่ว่าผมได้ยินมันดังมากแล้วเมื่อได้ยินน้ำตาก็ยิ่งไหล

“นาย...ฮึก...บะ..บอก....ฮึก..ว่ารักฉันแล้วนายเป็นอะไร.....ทำไม...ฮึก...ไม่บอกฉันเงียบใส่ฉันไม่สนใจคนที่บอกว่ารักมันควรทำอย่างนี้หรอ”ผมไม่อายแล้วตอนนี้ผมอ่อนแอเกินไป

“ก็ฉันน้อยใจนาย ที่นายพูดตอนอยู่บนรถฉันโมโหนายนายรู้ไหม”ผมผละออกมาจากทงแฮเมื่อรู้ว่าทงแฮเป็นอะไรผมนึกย้อนไปเมื่ออยู่ในรถว่าผมพูดอะไร

 

“นี่ไม่คิดจะห่วงฉันเลยหรอฉันเป็นแฟนนายนะ”ทงแฮทำเสียงน้อยใจผมหันไปมองก็เห็นสีหน้าที่เศร้า ถ้ามีรางวัลนักแสดงยอดเยี่ยมนะทงแฮได้เลยละกวาดทุกรางวัล

“จะห่วงทำไมแฟนถ้านายตายฉันก็หาใหม่ไม่เห็นยากอะไร”

 

“จะห่วงทำไมแฟนถ้านายตายฉันก็หาใหม่ไม่เห็นยากอะไร”

“นึกออกหรือยังฮะ”

“นึกอะไร”ผมแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องแล้วรีบเช็ดน้ำตาแล้วหันหลังเพราะรู้ว่าผมนี่แหละผิดเต็ม

“งั้นก็เอาเป็นว่าหายกันแต่นายห้ามพูดแบบนี้อีกเข้าใจไหมเพราะว่านายเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้นไม่ว่านานเท่าไหร่หรือแม้ว่านายตายหรือเราตายจากกันนายก็เป็นของฉันคนเดียวยัยลิง” ทงแฮพูดเสียงจริงจังแล้วจูบที่หน้าผากทั้งที่ผมค้างกับคำพูดที่เอ่ยออกมาตอนนี้ใจผมมันพองออกมาเต็มที่แล้วทงแฮคว้าผมไปกอดผมก็กอดตอบแน่น

“นายก็เหมือนกันนอกใจฉันละน่าดูไอ้ปลาหื่น”ผมซุกหน้ากับอกของทงแฮหนีความอาย

“แล้วฉันขอโทษที่ทำให้นายร้องไห้นะคนดี”ทงแฮว่าแล้วจูบที่ขมับผมเบา ๆ ทำไมวันนี้กลับที่มันน่าฆ่าคนที่กอดผมอยู่แต่ว่ากลับเป็นว่าผมมีความสุขซะงั้น

“นี่ฮยอกแจ ฉันจะไม่ปล่อยนายแน่”ทงแฮซุกหน้ามาที่คอผมทำอะไรซักอย่าง

“อ่ะ....อือ” ผมรู้สึกเจ็บเหมือนมดกัดแล้วทงแฮก็ผละออกมา

“นี่อย่าส่งเสียงแบบนี้บ่อย ๆ นะรู้ไหมโดยเฉพาะเวลาที่อยู่กับฉันนะ”ทงแฮว่า

“ทะ...ทำไมอ่ะ”ผมถามเสียงติดขัดเพราะสายตาที่เจ้าเลห์ที่มองมาอย่างไม่น่าไว้วางใจ

“เพราะมันจะทำให้นายเจ็บตัว หึหึหึ”

“แล้วนายทำอะไรกับคอฉัน”

“ตีตราจองว่านายมีเจ้าของแล้วไง”

.................แล้วเจ้าของนายก็คือฉัน ลี ทงแฮ...................




13131313131313131313131313131313131313131313131313131313131313131313131313131313

พยายาม NC อยู่นะ

ปิดเทอมแล้วคงไม่นานเกินรอแน่ ๆจร้า

BY        E.L.F FANCIFUL.