คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1 New love มัดใจยัยตัวแสบ
1
สถาบันติว E-House
“เรียนเสร็จแล้วโทรมา” พี่เมเจอร์พูดเมื่อมาส่งฉันถึงที่เรียนพิเศษ ฉันพยักหน้าหงึกหงักเป็นการส่งสัญญาณว่ารู้เรื่อง เขาจึงขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว(พี่ฉันชอบแข่งรถน่ะ)
พอเดินเข้ามาในห้องเรียนของฉันก็ต้องเซ็งหนักกว่าเดิมเพราะในห้องนี้ส่วนใหญ่จะเป็นคนที่รู้จักในแวดวงไฮโซ ลูกของคุณนายทั้งหลายที่รู้จักกันในงานต่างๆที่ฉันและพี่ชายควงกันออกงานบ่อยๆ ฉันไม่ชอบพวกหล่อนเท่าไหร่และพวกผู้ชายที่เคยเข้ามาจีบฉันและโดนฉันตอกหน้าหงายกลับไป แต่ฉันก็ไม่ได้ทำท่าทีไม่พอใจหรือไม่ชอบอะไรใส่พวกเธอออกไปเพราะมันอาจจะส่งผลต่อฉันและธุรกิจที่ต้องอาศัยให้พวกชีไปซื้อกัน พอพวกหล่อนเห็นฉันก็ยิ้มทักทาย
“อ้าวเมจิ มาเรียนที่นี่เหมือนกันหรอ^^” เริ่มด้วยยัยหมวยดั้งแหมบที่เป็นลูกครึ่ง ครึ่งอีสานครึ่งกรุงน่ะนะ ยัยนี่ค่อนข้างหน้าตาน่ารักพอใช้ได้แต่ดั้งแหมบไปนิด สงสัยที่บ้านยัดข้าวเหนียวให้กินตั้งแต่เกิด
“ใช่แล้ว^^” ฉันทำอะไรไม่ได้นอกจากปั้นหน้ายิ้มตอบ ภายนอกฉันค่อนข้างเฟลนลี่นะกับพวกลูกไฮโซไฮซ้อน่ะ เพราะคุณแม่สอนไว้เสมอว่าจะใครก็แล้วแต่ทำดีไว้ก่อนแต่ถ้าเขาร้ายมาก็อย่ายอม เยี่ยมเลยแม่ฉัน =0= “งั้นฉันขอตัวไปนั่งที่ก่อนนะแล้วค่อยคุยกันใหม่^^”
ฉันยิ้มลาให้ลิลลี่(ชื่อของหล่อนน่ะ) และเลือกไปนั่งที่หลังสุดติดกับกำแพง ลิลลี่หันกลับไปคุยกับพวกลูกไฮโซอย่างสนุกสนานต่ออย่างที่บอกว่าพวกเรารู้จักกันทั่วถึงเพราะว่าต้องออกงานแล้วเจอกันบ่อยๆ
ขณะที่ฉันกำลังนั่งฟังเพลงเล่นเกมในโทรศัพท์อยู่ก็มีคนมานั่งข้างๆ พอฉันหันไปก็ต้องตกใจอีกเพราะว่าคนที่นั่งข้างฉันคือนายแอล อะไรกัน! เขาเรียนที่นี่ด้วยหรอเนี่ย แล้วทำไมต้องมานั่งข้างฉันด้วยล่ะ ฉันอยากจะบ้าตาย!!!TOT
“มองอะไร” เขาถามเมื่อเห็นฉันจ้องหน้าเขาอยู่โดยไม่ละสายตา จะไม่มองได้ยังไงก็ในเมื่อนายเลือกมานั่งข้างๆฉันทั้งๆที่ก็เหลือเยอะแยะ
“ไปนั่งที่อื่น” ฉันบอกเขาอย่างใจเย็นแต่น้ำเสียงนั้นนิ่งแสนนิ่งมันแสดงถึงความโกรธและเซ็งของฉันน่ะ
“ไม่ ฉันชอบนั่งตรงนี้” เขาตอบหน้าตายและใช้นิ้วชี้ลงที่ที่เขานั่งอยู่
“นาย! ฮึ่ย!! อยากนั่งก็นั่งไปเลยไป” ฉันพูดใส่เขาและหันมาสนใจเกมต่อและยัดหูฟังใส่หูมาและเปิดเพลงดังกว่าเดิม ใครจะยอมไปนั่งที่อื่นล่ะ ก็ตรงนี้มันที่โปรดของฉันนิ่ ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้นแหละ ถ้าทนได้ก็ทนทนไม่ได้ก็ย้ายไปสิ่ ชิ!
อยู่ๆคนข้างๆก็ยื่นหน้าเข้ามามองหน้าจอโทรศัพท์ของฉันโดยไม่มีปี่มีขลุ่ยและพูดขึ้น
“เล่นเกมนี้ด้วยหรอ” เขาเอาหน้าออกไปและมองหน้าฉันพร้อมถาม
“ไม่เล่นมั้ง” ฉันตอบแบบกวนๆนั่นทำให้เขากระตุกยิ้มนิดๆและตอกกลับอย่างเจ็บแสบ
“ก็ไม่คิดว่าคนได้เกรดสามกว่าอย่างเธอจะเล่นเกมนี้ได้” กร๊าชชชชชชชชชชชชชชช!!!!! นายบ้านี่รู้เกรดฉันได้ยังไง!!
“แล้วทำไมคนได้เกรดสามกว่าอย่างฉันจะเล่นไม่ได้ล่ะ สี่เล่นได้สามก็เล่นได้เหมือนกันแหละ!” ฉันพูดอย่างเดือดดาล ฮึ่ย!! ก็ดูหมอนี่พูดสิ่T^T
“ก็ไม่รู้สิ่” พอเขาพูดจบเขาก็เอาโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นเกมเดียวกับฉัน และอยู่ดีๆหน้าจอของฉันซึ่งมันคือคำขอการแข่งเกมนี้ และพอเจอชื่อฉันก็กดตกลงโดยไม่ลังเลเลย ก็จะใครซ่ะอีกล่ะถ้าไม่ใช่เขา
เกมที่ฉันกำลังเล่นอยู่คือเกมเกี่ยวกับการแข็งรถ ที่ผู้เล่นต้องแข่งกันอย่างน้อยสองคนขึ้นไป ถ้าใครชนะก็จะได้ของรางวัลและต้องเล่นเพื่ออัพเลเวลถ้าฉันชนะผู้เล่นได้ทั้งหมดสิบครั้งฉันก็จะได้เลเวลเพิ่มอีกหนึ่งเลเวล ซึ่งตอนนี้ฉันได้ห้าสิบเก้า ส่วนเขาได้หกสิบ ต่างกันแค่เลเวลเดียว ชิ! ทำไมหมอนี่ต้องทำอะไรดีกว่าฉันแทบจะทุกอย่างด้วยนะ
ฉันเล่นกับเขาได้ประมาณห้าครั้งฉันแพ้สี่ครั้งชนะหนึ่งครั้ง โอ๊ย!! ฉันล่ะอยากจะมุดหน้าลงพรมเช็ดเท้า ถ้าแพ้แล้วเขาไม่พูดอะไรจะไม่ว่า แต่พอฉันแพ้เขาก็หันมายิ้มมุมปากและหัวเราะในรำคอ โอ๊ยยยย!! เมื่อไหร่ฉันกับนายนี่จะหมดเวรหมดกรรมกันสักทีนะ ฉันเกลียดขี้หน้าเขาจะตายอยู่แล้ว
พอเลิกเรียนพิเศษฉันก็โทรหาพี่เมเจอร์ให้มารับ พอวางสายได้ซักสิบนาทีเขาก็มาถึง ฉันเรียนแค่ครึ่งวันเช้าน่ะโชคดีที่คุณแม่ยังเห็นใจฉันอยู่บ้าง เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันชวนยัยน้ำหวานเพื่อนสนิทสุดซี้ของฉันมาช็อปปิ้งดีกว่าเพราะที่เรียนพิเศษของฉันอยู่ข้างห้างพอดีเลย
“อ้าว ลูกสาวของคุณแม่มาพอดีเลยมานั่งกับคุณแม่ก่อนมาเร็ว”
พ่อฉันกำลังจะเดินเลยห้องรับแขกจะขึ้นไปห้องนอนคุณแม่ก็เรียกให้ฉันไปนั่งกับท่าน ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไร พอฉันเข้าไปก็เจอผู้ชายน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับฉันแล้วก็ผู้หญิงดูท่าทางจะเป็นคุณนาย แต่มันคุ้นๆนะเหมือนฉันเพิ่งเจอกับผู้ชายคนนี้ยังไงไม่รู้แฮ่ะ
O_O!!
“นาย!!” ฉันก็ต้องตกใจเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ของวัน ก็คนที่นั่งหัวโด่คือนายแอลกับคุณน้าพิณ โอ๊ยย!!เดี๋ยวนี้ฉันเป็นอะไรเนี่ยถึงได้ซวยซ้ำซวยซ้อนขนาดนี้ ==”
“คือคุณลูกขา คุณแม่คิดว่าจะให้ลูกเลิกเรียนพิเศษ” และเรื่องที่เป็นโชคดีสำหรับฉันก็มาถึงกับคนอื่นเขาซักที^^
“ขอบคุณนะคะคุณแม่ที่เข้าใจเมจิ รักคุณแม่ที่สุดเลย^^” ฉันพูดและเข้าไปกอดคุณแม่ คราวนี้ล่ะฉันจะได้ทำตามฝันแล้ว เย้!!!! J
“จ้า แล้วเปลี่ยนมาให้แอลเขามาสอนลูกที่บ้านแทน^^” และภูเขาที่ฉันสามารถยกออกไปได้อย่างง่ายดายเมื่อกี้ก็กลับมาทับฉันอีกรอบอย่างเจ็บแสบ==///
“คุณแม่!!!”ฉันโพรงเสียงดังใส่คุณแม่อย่างดังจนคุณแม่สดุ้งเอามือขึ้นมาทาบหน้าอก”ขอโทษคะ แต่มันจะดีหรอคะแอลเขาไม่น่าจะมีเวลามาว่างสอนหนูขนาดนั้น^^” ฉันหาเหตุผลมาอ้างและปั้นหน้ายิ้มอย่างที่คุณแม่เคยบอกว่าถ้าไม่ชอบอะไรก็ให้ยิ้มไว้ก่อน แต่ยิ้มของฉันตอนนี้คงจะเหมือนนางมาร - -‘
“ฉันว่าง” นายแอลหันมาพูดกับฉันหน้านิ่งและกระตุมคิ้วขึ้นข้างนึงหนึ่งครั้งอย่างกวนประสาท อ๊ากกกก!!! พ่นไฟๆๆๆ ฟู่ๆๆๆๆๆ เดี๋ยวนี้ฉันโคตรซวยเลยล่ะไม่ใช่ว่าซวยเฉยๆL
“โอเคตามนี้นะคะคุณลูก แล้ววันนี้คุณน้าพิณมาขอยืมตัวลูกเพื่อควงแอลเขาออกงานน่ะจ๊ะ ไปแต่งตัวไปเดี๋ยวเราจะไปทำผมแต่งหน้ากัน^^”
กร๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซ!!!!! ฉันจะบ้าตายแล้วนะฉันว่าฉันต้องทำอะไรซักอย่างแล้วช่วงนี้ฉันซวยมากมากจนไม่รู้จะทำยังไงให้หาย สะเดาะเคราะห์จะหายหรือเปล่าไม่รู้เลยTOT;
ฉันไม่ทันที่จะได้ตอบโต้อะไรก็เจอสายตาพิฆาตของคุณแม่ ฉันจึงได้แค่เบะปากและเดินกระทืบเท้าเดินขึ้นไปบนห้องนอนเก็บของอาบน้ำแต่งตัวอย่างจำใจ และฉันก็โทรไปเล่าให้น้ำหวานฟังเพื่อที่จะยืดเวลาให้นานๆนานเท่าที่จะทำได้ น้ำหวานฟังและทำเสียงหวานหยาดเยิ้ม ก็แน่ล่ะน้ำหวานกรี๊ดกร๊าดนายนั่นจะตายไปแล้วยิ่งฉันมาเล่าให้ฟังและพ่นคำด่าออกไปเป็นพรวนน้ำหวานแทบจะขย้ำคอของฉัน ทำไมคนรอบข้างฉันต้องปลื้มนายนั่นด้วย!!!!= =
พอฉันเดินลงมาจากห้องและตรงไปยังหน้าบ้านก็เห็นแค่นายแอลคนเดียวที่ยืนรออยู่ที่รถ แล้วรถที่จะไปกันก็ไม่ใช่รถตู้ที่จะนั่งกันได้หลายๆคนแต่เป็นรถของนายแอล รถของเขา???
“รีบขึ้นรถเถอะ” เขาบอกและเดินอ้อมไปฝั่งคนขับ แต่ฉันก็ยังยืนอยู่ที่เดิมและมองไปรอบๆแต่ก็ยังไม่เห็นคุณแม่กับคุณน้าพิณอยู่ดี เหมือนเขาจะรู้ว่าทำไมฉันยังยืนอยู่ที่เดิมเลยบอกเรื่องที่ฉันอยากจะพ่นไฟเป็นรอบที่ล้านของวัน “คุณแม่ฉันกับคุณแม่เธอเขาไปก่อนแล้ว”
และเขาก็เดินมาลากแขนฉันและจับยัดใส่รถโดยที่ฉันไม่ทันจะได้ขัดขืนและได้พูดอะไร ตอนนี้เขากำลังเหาะ(ขับรถเร็วเป็นบ้า)ออกไปบนท้องถนนเพื่อตรงไปที่ห้าง A&M ในรถตอนนี้เงียบไม่มีเสียงอะไรทั้งสิ้น
“นายแน่ใจหรอว่าจะมาสอนพิเศษฉัน” ฉันหาเรื่องคุยเพื่อที่จะได้ไม่ต้องเงียบเพราะมันอึดอัดเป็นบ้า
“คงงั้น เพราะฉันก็ไม่ได้คิดจะสอนจริงจังอะไรฉันขี้เกียจไปเรียนเหมือนกันเชื่อว่าเธอก็คงเป็นอย่างนั้น”เขาตอบโดยที่ไม่ล่ะสายตาจากถนนนั่นก็เป็นเรื่องที่ดีถ้าเขาหันมามองนี่มีหวังได้ขึ้นข่าวหน้าหนึ่งแน่ว่า ‘ลูกไฮโซอายุ18ดับอนาถเสียชีวิตรเพราะขับรถชน บลาๆๆๆๆ’
ความคิดเห็น