New love มัดใจยัยตัวแสบ

บทนำ

   อ๊ากกกกกกกกกกกก!!!

   ฉันจะบ้าตายแล้วน้า~ TOT จะเรื่องอะไรสะอีกล่ะก็เรื่องผลสอบนะสิ แม่ฉันบอกว่าผลสอบของฉันนั้นตกต่ำลงเพราะฉันติดเกมมากเกินไป ทั้งๆที่มันก็ตกไม่มากเลยนะจาก 3.97 เป็น  3.90 แค่นี้จริงๆนะ TOT

   ฉันจะไม่ว่าอะไรเลยถ้าแม่จะดุด่าว่าฉัน แต่นี่อะไรส่งฉันมาเรียนพิเศษทุกวันโดยมีวันหยุดแค่วันเดียวคือวันเสาร์ มันอะไรกัน!! มันคืออะร๊ายยยยยยยยยยยยยย!!!TOT ปิดเทอมนี้ฉันต้องการที่จะเล่นเกม(ไม่สำนึก==) ต้องการที่จะไปหลั่นล้ากับเพื่อนๆ ต้องการที่จะนอนตื่นสายๆ ฉันต้องการสิ่งพวกนี้ที่ฉันวาดฝันเอาไว้ตั้งแต่ยังไม่ปิดเทอม แต่มันกลับพังทลายเพราะแค่ฉันเกรดตกไปแค่เก้าคะแนนเท่านั้น ทำไมแม่ถึงใจร้ายใจตำกับฉันพอฉันโต้เถียงท่านก็จะพูดเหตุผลของท่านที่ฉันชั่งจะเกลียดแสนเกลียดเพราะมันคือ...

   ‘ไม่ได้นะลูกรัก ลูกจะต้องเรียนเก่งๆเพื่อที่จะมาสืบทอดธุรกิจของตระกูลเรา’

   มันคือการทำงานยังไงล่ะ!!! แม่จะไม่ให้ฉันได้ใช้ชีวิตวัยรุ่นที่แสนจะมีน้อยนิดบ้างเลยหรือไงกัน จ้องแต่จะจับฉันออกงาน ทำความรู้จักกับลูกของนักธุรกิจ(เพื่อที่จะได้เป็นคู่ครองในอนาคต==)ซึ่งฉันไม่เคยคิดเรื่องพันนั้นเข้าหัวสมองเลยแม้แต่นิด แม่เคยคิดจะจับฉันหมั้นกับลูกชายเจ้าของห้างสรรพสินค้า ‘A&P’ ด้วยล่ะ ซึ่งตอนนั้นฉันอยู่ที่เมืองนอกและอายุยังน้อยนิดแต่ดีนะที่คุณพ่อของฉันผู้ซึ่งหวงลูกสาวปานไข่ไดโนเสาที่คนทั้งโลกต้องการแต่ก็ไม่สามารถเอามันไปได้เพราะมันคือของท่านผู้เดียว คุณพ่อจึงคัดค้านคุณแม่โดยการไม่คุยด้วยหนึ่งสัปดาห์(เอ่อ...มันตลกใช่มั้ยล่ะ) แต่เอาเถอะ!! ฉันไม่มีคู่หมั้นก็ดีล่ะ

   อ๋อ!! ฉันลืมแนะนำตัวไปเลย ฉันชื่อเมจิ อายุ18 การศึกษาอยู่ที่มัธยมปลาย ที่โรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่ง ฐานะทางบ้านจัดว่าดีถึงดีมากทำเกี่ยวกับกระเป๋าและรองเท้า เป็นแบรนที่ดังที่สุดในโลก ณ ตอนนี้ ฉันเป็นลูกคนที่สองฉันมีพี่ชายอีกคนนึงชื่อว่าเมเจอร์ คุณพ่อกับคุณแม่มีลูกแค่สองคนคือฉันและพี่ชายของฉันซึ่งหน้าตาดีทั้งคู่(กล้า - -‘) คิกๆ

   “ลูกรักของคุณแม่~” คุณแม่เรียกฉันเสียงหวานหยาดเยิ้ม ซึ่งมันน่ากลัวมากสำหรับฉัน!

   “ว่าไงคะคุณแม่”

   “คือว่าวันนี้คุณแม่จะพาคุณลูกไปทำผมและแต่งหน้านะจ๊ะ เพราะคืนนี้แม่จะให้ลูกไปออกงานโคตรเพชรของคุณกลอยใจ ซึ่งลูกต้องควงพี่ชายลูกด้วยนะจ๊ะไปแต่งตัวแล้วตามคุณแม่ไปที่รถเร็วๆนะคะ” คุณแม่พูดเร็วๆรัวๆออกมาและเดินออกจากห้องฉันไปโดยไม่ฟังฉันพูดเลยแม้แต่นิด ออกงานอีกแล้วน่าเบื่อชะมัดL

   ห้าง A&M

   “น่าเบื่อชะมัดL” ฉันนั่งกอดอกพ่นลมหายใจให้พวกช่างทำผมรุมทึ่งหัวฉันอย่างสนุกสนาน ซึ่งมีพี่เมเจอร์นั่งกดเกมรัวๆอยู่ข้างๆ ซึ่งดูก็รู้ว่าเจ้าตัวก็ไม่ชอบซักเท่าไหร่เหมือนฉัน ฉันกับพี่ชายมักจะโดนจับควงกันเข้างานอยู่บ่อยๆ บ่อยมากจนประชาชีที่ไปร่วมงานไม่กล้าเข้ามาจีบพี่ชายฉันและพวกตัวผู้ทั้งหลายก็เป็นเช่นเดียวกับประชาชีเมือนกันที่ไม่กล้าเข้ามาจีบฉันเพราะคิดว่าฉันกับพี่เมเจอร์เป็นแฟนกัน นั่นก็เป็นผลดีกับฉันและพี่เมเจอร์ พี่เมเจอร์ไม่ชอบผู้หญิงที่เข้าหาก่อนฉันไม่ชอบผู้ชายที่ทำตาระยิบระยับเมื่อเดินเข้ามาหาฉัน ซึ่งมีครั้งนึงที่ฉันต้องออกงานโดยที่ไม่ได้เดินควงกับพี่เมเจอร์เพราะพี่เมเจอร์ไปต่างประเทศกับเพื่อนๆน่ะสิ่ ฉันจึงโดนพวกที่ชอบหลีสาวเข้ามาตอมฉันจึงตอกหน้ากลับไปหน้าหงาย ก็ฉันไม่ชอบนี่นาฉันเป็นคนตรงๆไม่ชอบอ้อมค้อมอยู่แล้วจะให้รักษาน้ำใจก็ยังไงอยู่

   “เหลืออีกี่นาทีครับถึงจะเสร็จ” พี่เมเจอร์ถามช่างทำผมของฉันและเขา

   “อีกสิบห้านาทีเท่านั้นคะ ใจเย็นๆนะคะเดี๋ยวไม่หล่อ”ช่างทำผมที่เป็นกระเทยบอกพี่เมเจอร์และมองพี่เมเจอร์ด้วยสายตาระยิบระยับปานจะกระโดนเข้ามาเขมือบพี่ชายฉันไปทั้งตัว

   สิบห้านาทีต่อมา

   “ฮัลโหล คุณแม่เมจิกับพี่เมเจอร์ทำผมเสร็จแล้วนะคะให้ไปรอที่ไหนคะ” ฉันโทรหาแม่เมื่อเราทำผมเสร็จกันแล้ว

   (คุณลูกเดินเล่นรอไปก่อนเลยจ๊ะ พอดีคุณแม่เมาท์กับคุณพิณอยู่ที่ร้านเดอะเนตรยันิดหน่อยน่ะจ๊ะ) คุณพิณคือเจ้าของห้างแห่งนี้ยังไงล่ะ ตระกูลนี้ค่อนข้างที่จะสนิทกับตระกูลฉันเลยละ คุณแม่และคุณน้าพิณถึงคิดที่จะจับฉันหมั้นกับลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเขาน่ะสิ ไม่รู้ว่าหัวของพวกผู้ใหญ่ว่างมากนักหรือไงถึงคิดแต่เรื่องพวกนี้ เห้อ!!- -“

   “คะ”ฉันตอบรับคุณแม่ และรอให้ท่านกดตัวสายไป ฉันคงต้องไปหาอะไรกินกับพี่แล้วล่ะเพราะอีกนานถ้าเกิดสองคนนี้เจอกันไม่รู้ว่าสันหามาพูดคุยอะไรกันนักหนา

   หลังจากที่ตกลงกับพี่ชายกันว่าจะไปไหนกัน ตอนนี้พวกเรามาอยู่ที่ร้านอาหารอิตาเลียนร้านหนึ่งในห้าง  A&M

   “พี่เมเจอร์เดี๋ยวเมจิไปเข้าห้องน้ำแป๊ปนึงนะ” ฉันบอกพี่เมเจอร์และลุกขึ้นเดินออกมาจากร้านเพื่อที่จะไปเข้าห้องน้ำ ฉันก็เลยเดินดูตามร้านต่างๆที่เดินผ่านโดยไม่ได้สนใจทางข้างหน้าว่าจะเป็นยังไง และเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเมื่อฉันเดินชนเข้ากับใครก็ไม่รู้

   ปึก!!!

   “อ๊ะ! ขอโทษนะคะ”ฉันกล่าวขอโทษเมื่อฉันชนกับเขา แต่พอเงยหน้ามองคนที่ฉันเดินชนก็ต้องอ้าปากค้างตาโตแบบนี้ O_O เพราะคนที่ฉันเดินชนคือ...

   “นาย!!/เธอ!!” ลูกชายเจ้าของห้างนี้ยังไงล่ะ หัวสีบลอน ดวงตาสีดำ ใบหน้าเรียวขาวได้รูป จมูกที่โด่งเป็นสันอย่างน่าหมันไส้ ปากสีแดงเหมือนมะเขือเทศ(ไม่แดงมากขนาดนั้นแต่แดงขั้นนึง)

   “ขอตัวนะ” ฉันบอกและเดินผ่านเขาอย่างไม่อยากจะสนใจ และเขาก็ไม่ได้เอ่ยปากรั้งอะไรฉันจึงเดินเร็วขึ้น

   บ้าจริง!! คิดว่าจะไม่เจอก็เจอจนได้ ฉันลืมบอกไปเขาชื่อว่าแอล เป็นลูกชายคนเดียวของคุณน้าพิณ การศึกษาอยู่ในระดับเดียวกับฉัน โรงเรียนเดียวกับฉัน แต่คนล่ะห้องกัน ฉันอยู่ EP.12/2 เขาอยู่ EP.12/1 หัวสมองระดับไอคิวของเขาค่อนข้างที่จะอัจฉริยะ แต่ถ้าเปรียบกับฉัน ฉันก็ตองด้อยกว่าเป็นธรรมดาเพราะเขากลับมาอยู่เมืองไทยก่อนฉัน ฉันไปเรียนต่อเมืองนอกกับพี่ชายและมีนายแอลนี่ไปด้วยเพราะเห็นว่าสนิทกัน พวกเราอยู่ที่บ้านของครอบครัวนายแอลเพราะอยู่ใกล้กับโรงเรียนและเป็นคนไทยด้วยกัน รู้จักกันแค่นี้ และมีพี่เลี้ยงอีก2คนที่คอยทำหน้าที่ทุกอย่าง ไม่ว่าจะทำความสะอาด ทำอาหาร ดูแลพวกเรา

   พอเรียนไปซักพักตอนฉันกับเขาอยู่ปอ.4เขาก็ย้ายกลับมาเรียนที่เมืองไทย ฉันกับพี่ก็ตามกลับมาตอนฉันอยู่ปอ.5พี่ชายฉันอยู่ปอ.6 พี่ชายฉันและเขาค่อนข้างที่จะสนิทกัน แต่สำหรับฉันไม่เลยแม้แต่นิด หน้ากันก็แทบจะไม่มองเพราะเกลียดกันไม่รู้ว่าเกลียดกันเพราะอะไร แต่ก็ไม่ค่อยได้คุยกัน ถึงจะคุยก็จะเกิดการทะเลาะวิวาทกันตลอดจึงคุยกันดีๆไม่ได้ซักที แต่ก็ไม่ได้เกลียดอะไรมากมายหรอก

   พอฉันกลับมาที่โต๊ะหลังจากที่เข้าห้องน้ำเสร็จเรียบร้อยก็ต้องเซ็งบันลัยโลกเพราะว่านายแอลอะไรนี่มานั่งที่ของฉันและคุยกับพี่ชายฉันอย่างสนุกสนาน ซึ่งพอสองคนนั้นเห็นฉันยืนอยู่มุมโต๊ะหัวโด่เด่ทั้งสองคนก็หยุดการคุยและมองมาที่ฉัน ฉันจึงฉันไปส่งสายตาให้พี่เมเจอร์เป็นเชิงถามว่านี่มันอะไรแล้วเขามาได้ยังไง พี่ฉันเลยส่งสายตาบอกให้ฉันนั่งลงข้างเขา(พี่ชายฉันน่ะนะ)

   “งั้นผมขอตัวเลยแล้วกันนะครับ แล้วเจอกันใหม่ครับ” พอเขาเห็นฉันมาเลยขอตัวออกไป ชิ!! ฉันอยากเห็นหน้านายนักนิ

   “ไปได้ก็ดี” ฉันพึมพำและทำปากเบะและรุกขึ้นเพื่อที่จะกลับไปนั่งที่เดิม แต่พอฉันกลับไปนั่งที่เดิมก็ต้องตกใจเมื่ออยู่ดีๆเขาก็เข้ามานั่งข้างฉันและบอกกับพี่ชายฉันว่า

   “ผมเปลี่ยนใจแล้ว หิวพอดีงั้นขอร่วมโต๊ะด้วยนะครับ” เขาหันไปบอกพี่ชายฉันและเรียกพนักงานให้เอาเมนูอาหารมาให้และสั่งอาหาร โดยที่ไม่สนใจฉันที่อ้าปากพะงาบๆจะด่าเขาเลยแม้แต่นิด

   “นายจะกินก็ไปนั่งที่อื่นสิ่ มานั่งอะไรตรงนี้”ฉันพูดกับเขาเมื่อพนักงานเดินจากไปและเขาก็หันหน้ามามองฉันนิ่งๆและเปิดปากพูดว่า

   “ฉันอยากนั่งตรงนี้”เขาบอกแค่นั้นและไม่ทันที่ฉันจะโต้กลับก็โดนพี่เมเจอร์ห้ามเอาไว้

   “เออน่า ชั่งเถอะนั่งด้วยกันมันจะเป็นอะไรไป”พี่เมเจอร์พูดและส่งสายตาห้ามปรามมาให้ฉัน ซึ่งฉันก้ทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งกอดอกและพ่นลมหายใจทำหน้าเซ็งเหมือนโดนยึดโทรศัพท์

   ฮึ๋ย!!! ฉันเกลียดนาย ‘แอล’ อย่าได้ญาติดีกันอีกเลยเถอะ ชิ! L