(fic Exo) Feint KaiDo ft.chanbaek

ลำดับตอนที่ #2 : FIC FEINT 1

 

1

 

    "ไอเตี้ย!!!" ร่างสูงราว185เซนติเมตร เดินเข้ามาวางมือบน

หัวผมอย่างถือวิสาสะ

    "นี่เซฮุน ! ฉันทำงานอยู่นะ" ผมดุเขาด้วยสายตาเล็กน้อย

จนเขาค่อยๆเอามือออกจากหัวผม

"แหะ โอเคๆ ไม่แกล้งก็ได้~" เซฮุนเดินตรงไปยังโต๊ะตัวหนึ่ง

แล้วนั่งรอผมเงียบๆแต่ก็ไม่วายที่จะคอยหันมาส่งสายตาล้อ

เลียนอยู่เสมอ

.

.

.

รู้บางมั้ย ..ว่าผมจะทนความน่ารักของเขาไม่ไหวแล้วนะ!!







ตอนนี้ผมกำลังทำงานพิเศษอยู่ที่ร้านกาแฟเล็กๆแห่งหนึ่ง ย่าน

ใจกลางเมืองโซล ภายในร้านตกแต่งสไตล์วินเทจผสมโมเดิร์น

มีกลิ่นคุกกี้และเมล็ดกาแฟอบอวลทั่วร้าน ข้างหน้ามีสวน

ดอกไม้เล็กๆสำหรับนั่งเล่นร้านนี้มีเพียง7โต๊ะ แต่ที่แปลกคือมี

ลูกค้าเข้าตลอดทั้งวัน จนบางวันผมแทบไม่ได้นั่งพัก มันก็คงถือ

เป็นเรื่องดีละมั้ง ทีทำยอดขายได้ดีขนาดนี่








ผมเดินตรงไปยังโต๊ะที่เซฮุนนั่งอยู่ เขาละสายตาจากสมาร์ท

โฟนในมือมามองหน้าผมด้วยสายตาสงสัย



  "กลางวันนี้จะกินอะไร" ผมถามเขา หลังจากถึงเวลาที่ผมได้

พัก

  "อยากกินราเม็ง พักแล้วหรอไปกันเถอะ~~" เซฮุนกึ่งดึงกึ่ง

ลากผมมาร้านราเม็งร้านหนึ่ง อา..หิวจังแหะ นี่ผมไม่ได้กินข้าว

ตั้งแต่เช้าแล้วเพราะต้องรีบมาเปิดร้านยังดีที่เซฮุนเอาแซนวิ

ชมาให้ผมตั้งชิ้นนึง ไม่งั้นผมคงไม่มีอะไรตกถึงท้องจนกระทั่ง

ตอนนี้






เพราะเซฮุนชอบเป็นแบบนี้ ชอบดูแลผมแบบนี้ เป็นใคร ใครจะ

ไม่หวั่นไหวเล่า






ผมกับเซฮุนรู้จักกันมาตั้งแต่จำความได้เลยแหละมั้ง เพราะบ้าน

เราอยู่ใกล้ๆกัน เซฮุนชอบเดินมาเล่นแถวบ้านผม บวกกับการที่

ผมเป็นคนเงียบๆ จะคุยกับเฉพาะคนที่สนิทเท่านั้น จึงทำให้ผม

ไม่ค่อยมีเพื่อน จะมีก็แต่เซฮุนที่คอยอยู่เป็นเพื่อน




เวลาผมทุกข์ใจหรือไม่สบายใจอะไร ผมก็มักจะปรึกษากับเซ

ฮุนเสมอ เพราะพ่อกับแม่ผม ท่านเสียไปตั้งแต่ผมเด็กๆ ผมอยู่

กับป้า จนวันนึงป้าก็แต่งงานมีครอบครัว ทำให้ผมต้องอยู่กับแบ

คฮยอนเพียงลำพัง แต่ยังโชคดีที่เงินเก็บของพ่อแม่ผมมีพอ

สำหรับการเรียนแล้วการใช้จ่ายต่างๆ แต่มันก็ไม่มากนักหรอก

เราถต้องอยูกันอย่างประหยัด








   เซฮุนสั่งราเม็งมาสองชามสำหรับผมกับเขา เรานั่งกินกันไป

คุยกันไปเรื่อยๆ

   "ดีโออา มีวันหยุดมั่งปะเนี่ย กินข้าวไม่ตรงเวลาแบบนี้ไง ถึง

เตี้ยแบบนี้เนี่ยยย" เซฮุนทำหน้าล้อเลียน ผมอยากจะจับเขามา

ซัดซักที

สองทีจริงๆ ฮึ่มม!
 
 "คำก็เตี้ยสองคำก็เตี้ย ฉันไม่ได้เตี้ยขนาดนั้นสักหน่อย.."

 "ฮ่าๆ ดีโอทำตัวน่าแกล้งทำไมล่ะ "
 
 "...." ไม่รู้รึไง พูดอะไรออกมาเนี่ยเซฮุน ผมคาดว่าตอนนี้หน้า

ผมคงแดงไปหมดแล้วแหละ โอ้ย ก็มันเขินนิ เซฮุนบอกว่าผม

น่าแกล้งนี่

 " เห้ย เป็นไรอ่ะ ไม่สบายปะเนี่ยหน้าแดงหมดแล้ว " เซฮุน

เอื้อมมือมาแตะหน้าผากผมเหมือนจะวัดไข้ โอ้ยยยย มันยิ่งทำ

ให้ผมแทบจะบ้าตายละน้าาา ฮือออ







  "อ่าวไอฮุน.." เสียงบุคคลที่สามดังขึ้นทำให้ผมกับเซฮุน(ที่ลด

มือลงไปแล้ว ว้า..รู้สึกเสียดายแหะ) ต้องหันไปทางต้นเสียง

 
 "อ่าวไอไค มาไงวะมึง" ่บุคคลที่สามทำผมอึ้งไปชั่วครู เพราะ

มันคือคนที่ทำร้ายคนในครอบครัวที่สำคัญที่สุดสำหรับผม แน่

นอนมันคือ..ไค คนที่ผมเกลียดที่สุดในชีวิตและไม่คิดว่าจะ

เกลียดใครได้เท่านี้อีกแล้ว!

 "เดินมามั้งไอสัส"
 
 "ปากหมานะมึง"

 "กูล้อเล่นหน่า นี่มึงมากับใครเนี่ย น่ารักเชียว~" ประโยคท้าย

มันหันมามองหน้าผม ยี้ คิดว่าหล่อหรือไงนะ หมั้นไส้ !

 "อ่อเพื่อน ชื่อดีโอ ดีโอนี่ไคนะ" เซฮุนแนะนำผมให้ไค ไคทำ

ท่ายื่นมือจะมาจับมือผม แต่ผมไม่จับหรอกนะ รังเกียจ ผมโค้ง

เล็กน้อย

แทนการจับมือ ไคผงะไปเล็กน้อยก่อนจะขำแก้เก้อและหันไป

คุยกับเซฮุนต่อ

"เออมึง คืนนี้สนใจปาร์ตี้มั้ย วันเกิดน้องลู่หานว่ะ เห็นว่าเด็ดๆ

ตรึม.." ไคขยิบตาแล้วกอดคอฮุนไปกระซิบกระซาบกันสองคน




    เห็นแล้วหงุดหงิด เขาพึ่งเลิกกับพี่ชายผมไปไม่กี่วันเองนะ นี่

อะไรจะไปหาใหม่อีกแล้วหรอ นั่นสินะ คนมันจะจัญไร มันก็

จัญไรจริงๆ ผม

ไม่รู้จะสรรหาคำด่าอะไรมาด่าให้มันสมกับนิสัยผู้ชายคนนี้

แล้ว!! ผมเกลียดมัน ผมรู้แค่ว่าผมเกลียดมัน สักวันเถอะ มันจะ

ต้องได้รับความเจ็บปวดที่มันสร้างไว้กับแบคฮยอน หึ ความ

แค้นมันสามารถทำได้

ทุกอย่าง คุณเองก็รู้ดีใช่มั้ย !

.


.


.


.

แล้วเราจะได้เห็นดีกัน...คิมจงอิน!

 

Baekhyun 's Talk

อาาา ตอนนี้ผมถึงอเมริกาแล้วสินะ เมื่อยแหะ นั่งเครื่องมาตั้ง

นาน ผมกำลังยืนงงอยู่ท่ามกลางคนมากมายในสนามบิน ผม

ควรจะไปไหนดีเนี่ยภาษาอังกฤษผมก็ใช่ว่าจะเป็นซะที่ไหนล่ะ

อีกอย่างเงินที่ผมได้รับมาก็ควรใช้อย่างประหยัดให้มากที่สุด






   หึ คิดถึงที่มาของเงินทีไรมันหดหู่แหะ ไม่เอาหน่า เรามานี่

เพื่อจะลืมทุกอย่าง เขาสั่งเราแล้วนี่...ลืมทุกอย่างที่เกาหลีไปให้

หมด นั่นคือสิ่งที่ผมควรจะทำ





   ผมกวาดสายตามองเรื่อยๆจนไปสะดุดกับผู้ชายสูงโปร่ง หน้า

ตาดีมากๆคนหนึ่ง ผมสีน้ำตาลเฮเซลนัทจัดทรงยุ่งๆ แว่นกัน

แดดสีชาที่เขาใส่รับกับรูปหน้าพอดี เสื้อยืดสบายๆที่ถูกทับด้วย

เสื้อคลุมสีเข้มทำให้เขายิ่งดูดีขึ้นไปอีก ใบหน้าเขาดูไม่ใช่คน

ยุโรป บางทีผมว่า...

เขาอาจจะเป็นคนเกาหลีก็ได้


  "อันยอง" ผมเดินเข้าไปจนหยุดอยู่ตรงหน้าเขาแล้วเอ่ยคำโง่ๆ

ออกมาเขานิ่งไปเล็กน้อย หันหน้ามาทางผม ผมไม่รู้จริงๆว่าสาย

ตาภายใต้แว่นกันแดดที่ดูดีนั่นแสดงอาการอย่างไร ผมคิดผิด


เขาคงไม่เข้าใจภาษาที่ผมพูดละมั้ง



"Sorry.." ผมกล่าวขอโทษแล้วหันหลังเดินกลับออกมา ถ้าไม่

ติดว่ามีคนดึงแขนผมไว้ก่อน..ผมชะงักแล้วหันกลับไปมอง เขา

ดึงแขนผมไว้ ทำไมนะ..


"คุณเป็นคนเกาหลีหรอ.." เฮ้ย เห็นมั้ย ผมคิดถูก เขาเป็นคน

เกาหลี เขาเป็นคนเกาหลีจริงๆด้วย สัญชาติญาณผมไม่เคยผิด

เลยจริงๆ


" เอ่ออ.. ค ครับ" " อ่อยินดีที่ได้เจอกันนะ" เขายิ้ม แล้วกำลังจะ

หมุนตัวกลับไป เห้ยไม่ได้นะะ เอ ถ้าผมไปกับเขาจะเป็นอะไร

มั้ยนะ  ไหนๆก็เจอคนเกาหลีด้วยกันแล้วนี่ อีกอย่างผมไม่มีที่ไป

จริงๆนี่นา  เกาะเขาไปแหละดีแล้ววว

" เอ่ออ คุณ คุณครับ จะเป็นการรบกวนมั้ย ถ้าผมจะขอติดไป

ด้วย (' ')"


"หะ?"

"เอ่อ ผมไม่มีที่ไปจริงๆแล้วนี่นา นะๆ ผมขอไปด้วยนะ ㅠ ㅠ"

ผมทำหน้าอ้อนใส่เขา

"คุณจะบ้ารึไงหะ " นั่นไงผมโดนเขาด่าเลย ใช่ ผมจะบ้าหรือ

ไง คนพึ่งเจอกันครั้งแรก จะให้ไว้ใจพาไปไหนมาไหนก็แปลก

ปล้วล่ะแบคฮยอน

"....." ผมทำหน้าสำนึกผิดเต็มๆ ผมรู้สึกผิดจริงๆนี่นา โถ่ ทำ

อะไรลงไปวะ โอ้ย

"อ เอ่อ มันก็ไม่ได้ลำบากอะไรหรอก ผมว่างพอดี เอาเป็นว่าผม

จะพาคุณหาที่พักแล้วผมค่อยไปละกันนะ" ร่างสูงขมวดคิ้วเล็ก

น้อย แล้วมองมาที่ผม

" เย่ คุณใจดีจังเลย" เย่ คุณเห็นใช่มั้ย ผมจะรอดแล้ว ผมจะ

รอดแล้ววว

"ผม แบคฮยอนน คุณชื่ออะไรครับบบ> <~""

"ช..ชานยอล เราไปกันดีกว่า ผมว่างแต่ก็ไม่ได้มีเวลาว่างนัก

หรอกนะ เฮ้อ.."

"ครับบบบ~"











ตอนนี้ผมกับชานยอลอยู่ที่ม้าหินใจกลางสวนสาธารณะแห่ง

หนึ่งหลังจากที่ตระเวนหาที่พักมานานสองชม. ก็ยังไม่ได้ที่ไหน

เลย บางที่ก็เต็ม บางที่ผมก็สู้ราคาไม่ไหว เงินจำนวนนี้ผมต้อง

ใช้ไปทั้งชีวิตนะ

ผมไม่ได้รวยขนาดนั้นสักหน่อย..

"ทำไงดีเนี่ย.." ผมพึมพำ ผมคิดกังวลไปถึงเรื่องนู่นเรื่องนี้มาก

มายปัญหาทุกอย่างที่ถาโถมเข้ามาแบบไม่รู้จักจบสักสิ้น น้ำตา

เจ้ากรรมก็พาลจะไหลลงมาอยู่เรื่อย ทำไมชีวิตผมมันน่าน้อยใจ

แบบนี้กัน..


"...."

"ผมขอบคุณคุณมากนะครับ แต่ผมว่าพอก่อนดีกว่า รบกวนคุณ

มามากแล้ว" ผมโค้งให้เขาแทนการขอบคุณหมุนตัวกลับมา
"...."

  ทำไมชีวิตผมต้องเป็นแบบนี้ ทำไมมันต้องต้อยต่ำแบบนี้...







ขณะที่ผมกำลังหมุนตัวกลับไปก็ถูก ฝ่ามือหนาของใครบางคน

คว้าไว้ก่อน

.

.

.

.

.

.


"น นาย เอ่อ ไปอยู่ห้องฉันก่อนก็ได้.."

CHANYEOL 's PART








"น นาย เอ่อ ไปอยู่ห้องฉันก่อนก็ได้ .."

"หะ เอ่อ ผมไม่รบกวนดีกว่าแค่นี้ผมก็รู้สึกผิดแทบแย่แล้ว" ไอ

ตัวเล็กเอ้ยอย่าทำหน้าแบบนั้นได้มั้ย ผมจะคลั่งตายแล้วนะ

ผู้ชายอะไร ผิวขาวอย่างกับนม หน้าตาจิ้มลิ้มขี้เล่น เสื้อกล้ามสี

ขาวตัวใหญ่ที่อยู่บนเจ้าตัวเล็กนั่น มันช่างเย้ายวนผมเสียจริง!



"รู้สึกผิดกับฉันก็ทำตามที่ฉันบอกซะ.."












ย้อนไปเมื่อสองชม.ก่อน ผมพึ่งลงจากเครื่องหลังจากผมกลับมา

จากโซล ผมอยู่ที่นี้ได้สองเดือนแล้ว ผมจะกลับไปโซลเดือนละ

ครั้งเพื่อเยี่ยมครอบครัว ชีวิตของผมที่นี้ก็ไม่มีอะไรหรอก กินๆ

นอนๆทำงาน แม่อยากให้ผมสร้างบ้านที่นี้ซักหลังเพื่อความ

สะดวกสบาย แต่ผมเลือกจะซื้อคอนโดอยู่มากกว่าเพราะมันง่าย

ดี





  'อันยอง' มีผู้ชายน่ารักๆคนนึง เข้ามาพูดคำนี่กับผม เขาส่วม

เสื้อกล้ามสีขาวตัวโคร่ง แขนเว้ามาถึงเกือบเอวกับกาง

เกงยีนส์ขายาวรองเท้าผ้าใบสีสด และหมวกแก้ปสีดำ ผมยืนนิ่ง

ไปชั่วครู่

ยิ่งมายืนใกล้ๆนี่ตัวเล็กแหะ สูงประมาณหูผมเอง ตัวเล็กชะมัด

น่าแกล้ง

จริงๆ ผมยังยืนนิ่งเพื่อสังเกตปฏิกริยาของเจ้าคนตัวเล็ก



  'Sorry..' เจ้าตัวเล็กนั่นเอ่ยขอโทษผม ก่อนจะเดินคอตกออก

ไป ดูหน้าเขาสิ โอ้ยยน่ารัก

อ่า แต่เอ้ะผมควรจะทำไงดีเนี่ย เขาจะไปแล้ว สัญชาติญาณ

ของผมทำให้ผมเอื้อมมือไปรั้งแขนเขาไว้ เขาผงะเล็กน้อย





'เอ่อ.. คุณเป็นคนเกาหลีหรอ..' ผมพูดอะไรออกไปเนี่ย โอ้ยย

'ค ครับ..' อ่อ ยินดีที่ได้เจอกันนะ' ผมพูดอะไรออกไปไม่คิดอีก

แล้ว ผมละเกลียดความปากไวและหยิ่งของตัวเองจริงๆ เฮ้ออ ถ้าเขางอนแล้ว

เดินจากไปผมจะทำยังไง

'เอ่ออ คุณ คุณครับ คุณจะว่าอะไรมั้ยถ้าผมจะขอติดไปด้วย

(' ')' เจ้าตัวเล็กทำหน้าน่ารักอีกแล้วนะ ผมชักจะทนไม่ไหว

แล้วจริงๆ

'หะ?'

'ผมไม่มีที่ไปจริงๆแล้วนี่นา นะๆ ขอผมไปด้วยนะ ㅠ ㅠ' เจ้าตัว

เล็กทำหน้าอ้อนสุดชีวิต หยุดน่ารักสักทีได้ไหม !

'คุณจะบ้ารึไงหะ' โอ้ย เลิกทำเป็นเก็กสักทีเถอะชานยอล นาย

มันน่าฆ่าจริงๆ ทั้งๆที่ผมอยากจะบอกว่า ไปสิ มาสิ อะไนทำนอง

นี้แท้ๆ

'...' นั่นไงผลจากการที่ผมตะคอกใส่เขา เขาก้มหน้าลงเล็กน้อย

เหมือนสำนึกผิดสายตาหม่นลงนิดหน่อย แววตาความขี้เล่นก็

หายไปด้วย มันทำให้ผมรู้สึกผิดจริงๆแหะ

'อ เอ่อ มันก็ไม่ได้ลำบากอะไรหรอก ผมว่างพอดี เอาเป็นว่าผม

จะพาคุณหาที่พักก่อนแล้วผมค่อยไปแล้วกันนะ' ผมอดใจไม่

ไหวจริงๆ ยิ่งเขาทำหน้าแบบนั้น ผมยิ่งรู้สึกผิดขึ้นไปอีก.. พระ

เจ้า ผมควรทำยังไงดีเนี่ย!
'
เย่ คุณใจดีจังเลย' เขาเงยหน้ามองตาผมลอดแว่นกันแดดสีชา

คู่ใจ มันยิ่งทำให้ผม..ใจเต้น แววตาขี้เล่นนั่นกลับมาแล้ว เขา

กลับมายิ้มอีกครั้ง ..

'ผม แบคฮยอน คุณชื่ออะไรครับ> <~'

' ช..ชานยอล ผมว่าเราไปกันดีกว่า ผมว่างแต่ก็ไม่ได้ว่างขนาด

นั้นหรอกนะ เฮ้อ..'

'ครับบบบ~' เอาเป็นว่า ขอให้ผมได้อยู่กับเจ้าตัวเล็กอีกสัก

หน่อยก็ยังดี~
















ผมกับเจ้าตัวเล็กเดินตระเวรหาที่พักอยู่2ชม. แต่ก็ไม่มีวี่แววว่า

จะได้เลยจนคนตัวเล็กถึงกับท้อ เขาเงียบไปสักพักเหมือนนั่ง

ครุ่นคิดอะไรอยู่ ผม

นั่งจ้องคนตัวเล็กมาสักพักแล้ว โดยที่เขาก็ยังอยู่ในภวังค์ของ

เขา และ

ไม่สังเกตว่าผมกำลัง'จ้อง'เขาอยู่ พลันน้ำตาของคนตัวเล็กคลอ

เบ้าสะได้ เป็นอะไรไปอีกเนี่ย

' ผมขอบคุณมากนะครับ แต่ผมว่าพอก่อนดีกว่า รบกวนคุณมา

เยอะแล้ว' เขาโค้งให้ผมแทนการขอบคุณ

'.....' อะไรกัน ไม่ได้นะ อย่าพึ่งไป..

แบคฮยอนกำลังหมุนตัวกลับไป ผมนีบคว้าไหล่เขาไว้ ผมยังไม่

อยากจากเขาไปตอนนี้เลย ผมมีความสุขจริงๆนะ..

.




.




.




ปัจจุบัน.

 

 

 

ผมพาแบคฮยอนกลับมาที่คอนโดของผม โดยเราสัญญากันว่า

เขาจะต้องอยู่ที่คอนโดทำความสะอาดเก็บกวาด ทำอาหารเช้า

ให้ผม แทนค่าห้องและห้ามออกไปไหนเด็ดขาด อยากได้อะไร

ให้บอกผม ผมจะซื้อให้

ซึ่งกว่าจะตกลงกันได้ แทบจะฆ่ากันข้างนึงเลยล่ะ


"นายต้องดูแลห้องและทำอาหารให้ฉัน แทนค่าห้อง"

"เอ่อ เดี๋ยวผมจ่ายให้ดีกว่า แล้วห้องกับอาหารผมดูแลให้ก็ได้"

"ไม่ได้หรอก นายต้องอยู่ในนี้ ห้ามออกไปไหนเด็ดขาด อยาก

ได้อะไรให้บอกฉัน ฉันจะหาให้ โอเคนะ" เพราะผมกลัวว่าถ้า

เขาออกไปเจอที่พักแล้ว เขาจะหายไป ผมนี่มัน เห็นแก่ตัว

เนอะ..

"รบกวนเปล่าๆน่ะครับ.."

"โอเคนะ " ผมยังพูดคำเดิมเพื่อยืนยันในสิ่งที่ผมต้องการ

"เอ่อ.."

"...หืมม" ผมก้าวขาไปเดินเข้าไปหาเจ้าตัวเล็กจนอยู่ข้างหน้า

พอดี ผมก้มตัวลงไปให้หน้าอยู่เสมอกับเขา

"อ่ะ.." เจ้าตัวเล็กสะดุ้ง และหลบหน้าหนี

"ว่าไง?"

"อ ..เอาหน้าออกไปก่อนดีกว่ามั้ย ครับ" คนตัวเล็กหน้าแดง

แล้ว ฮ่าๆ น่ารักจัง

"หื้มมม?ตอบก่อนสิ"

"อ โอเค ครับก็ได้.."

"อื้มดี" ผมค่อยยืดตัวสูงขึ้น ฮ่าๆ น่ารักดีแหะ






คุณคงแปลกใจที่ทำแบบนี้เพราะผมอยากอยู่กับเจ้าตัวเล็กไป

นานๆไงครับ ^___^~
































































































































:)  Shalunla