คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Snow White 2
+2+
ในห้องอาหารขนาดกลางที่อยู่ในส่วนที่เป็นบ้านพักของทางโบสถ์ เทียนสีขาวเล่มโตสามเล่มบนเชิงเทียนทองเหลือ ส่องแสงสว่างไสว ไฟในเตาผิงกำลังประทุให้ความอบอุ่น เด็กทั้ง7คนกำลังช่วยกันลำเลียงอาหารง่ายๆ3-4อย่างขึ้นสู่โต๊ะไม้ที่ปูผ้ากันเปื้อนสีขาวลายดอกไม้
"วันนี้มีแจทำอาหารด้วย ไม่รู้จะกินได้รึป่าว แต่พี่แจจุงต้องกินนะฮะ"เด็กชายตัวอ้วนกลมพูดพลางวางจานข้าวลงตรงหน้าพี่ใหญ่สุดของ"บ้าน"แห่งนี้
"อย่ากินนะเจ้าอ้วน พี่แจจุงต้องทานเยอะๆนะคะ วันนี้คิบึม(ขอมั่วหน่อยเตอะ) เค้าช่วยคิดเมนูอาหารเชียวนะ ถ้าพี่แจจุงไม่ทานให้หมดละก็ เค้าคงน้อยใจแย่"เด็กสาวเข้ามาเกาะแขนแล้วพูด แจจุงยิ้มให้อย่างน่ารัก ก่อนจะค่อยๆคลำไปที่พื้นโต๊ะเพื่อหยิบตะเกียบ
ดวงตาคู่นี้ของเค้า ไม่ได้มองไม่เห็นมาแต่กำเนิด และตอนนี้ก็ไม่ใช่การมองไม่เห็นอะไรเลย เค้าแค่ไม่สามารถจะมองให้เห็นหน้าใครได้ชัด ไม่สามารถจะจำแนกสีได้ ไม่สามารถจะระบุระยะอะไรได้ชัดเจน แต่ยังสามารถมองเห็นเงาลางๆ และพอจะรู้ว่ามีลักษณะใหญ่ๆได้ สาเหตุของการเสียความสามารถทางการมองเห็น ใครๆอาจจะคิดว่ามันน่าเจ็บปวดและน่าสงสาร แต่สำหรับเค้าแล้ว แค่นี้ เล็กน้อยนัก ถ้าการมองไม่เห็น ที่หมอบอกว่า แค่ชั่วคราว จะสามารถช่วยรักษาชีวิตคนเอาไว้ได้ถึงหนึ่งชีวิต
"งั้นก็ทานละครับ"คว้าชามข้าวขึ้นมาถือไว้ในมืออย่างมั่นคง ค่อยๆใช้ตะเกียบคีบข้าวขึ้นมาคำเล็กๆ พร้อมกับรอกับข้าวที่เด็กๆคีบให้ แล้วนำเข้าปาก
แม้ว่าจะมีรสชาติจืดเกินไปสำหรับผัดผักและเค็มไปนิดสำหรับเนื้อทอด แต่เมื่อเทียบกับความตั้งใจและความรักที่เหล่าเด็กๆใส่ลงไปในอาหาร รสชาติที่ขาดและเกินเหล่านั้น กลับสมดุลขึ้นมาได้อย่างน่าประหลาด
"อร่อยมั้ยคะพี่แจจุง"เด็กสาวมีแจลุ้นตัวโก่ง มือซ้ายกำตะเกียบเอาไว้แน่นเพราะความตื่นเต้น
"อร่อยมากเลย เก่งมากมีแจ"คำชมพร้อมรอยยิ้มทำเอาเด็กสาววัย10ขวบตัวลอย
ทั้งหมดนั่งทานอาหารด้วยกัน พูดคุยกันถึงเรื่องสนุกๆที่ได้ไปเจอมา บ้างก็เล่าถึงวิชาเรียน บ้างก็เล่าถึงหิมะที่กำลังโปรยปราย เป็นช่วงเวลาแสนสุขอย่างแท้จริง
"พี่แจจุงฮะ คืนนี้ พี่เล่านิทานให้เราฟังได้มั้ยฮะ หิมะตกแบบนี้ ผมอยากฟังเรื่องสโนวไวท์"เด็กชายตัวผอมแห้งหน้าตาน่ารักออดอ้อน ขณะที่แจจุงกำลังเช็ดจานล้างแล้ว
"ใช่พี่แจจุงคะลีอาอยากฟัง"เด็กสาวหน้าตาน่ารัก มีตาสีฟ้าผมสีน้ำตาลรีบเข้ามาช่วยอ้อน
"น้าค้า น้าค้าบบ"เสียงอ้อนของเด็กๆทำเอาเด็กหนุ่มต้องพยักหน้าตกลง แล้วก็ค่อยๆเดินไปตามทางโดยมีเด็กๆทั้งเจ็ดเดินพยุงไป ราวกลับเจ้าหญิงสโนวไวท์ในนิทาน ที่ได้พบพานกับเหล่าคนแคระใจดี
หิมะสีขาวยังคงร่วงหล่นลงจากฟากฟ้า ตามความเป็นไปของฤดูการที่ไม่สามารถหยุด หรือห้ามไม่ให้มันตกลงมากได้ กระแสลมแรง หนาวบาดเนื้อ แม้กระทั่งนั่งอยู่ในห้องที่มีกำแพงหนาปิดมิดชิดแถมด้วยเตาผิงที่มีไฟลุกโชน พร้อมด้วยแก้วโกโก้ร้อนๆในมือ ยังไม่สามารถจะคลายหนาวได้เท่าไหร่ แต่กระนั้น หิมะหรือสายลมก็ยังคงกระหน่ำต่อไป ราวไม่รับรู้ถึงความหนาวของใครก็ตาม
"สโนวไวท์ถูกราชินีใจร้ายล่อลวงออกจากป่า แล้วก็ให้ทหารพรานไปฆ่า เพื่อกำจัดศัตรูที่งดงามทัดเทียมนางออกไป แต่นายพรานไม่สามารถจะทำใจฆ่าสโนวไวท์ได้ลง เพราะความที่สโนวไวท์เป็นคนดี จึงได้ฆ่าหมูตัวหนึ่ง แล้วนำหัวใจนั้นใส่ลงไปในหีบเหล็กใบเล็ก แล้วนำกลับไปถวายราชินี แทนหัวใจสโนวไวท์ "เสียงหวานเล่าเป็นฉากๆเด็กๆทั้งหลายต่างตั้งใจฟัง แม้ว่าจะฟังเรื่องนี้มาหลายรอบแล้ว แต่ก็ไม่เคยเบื่อเลย
"เอาล่ะ เข้านอนได้แล้ว ประจำที่บนเตียงนอน แล้วพี่จะเล่าต่อให้ฟัง"แจจุงยื่นข้อเสนอให้แก่เด็กตัวเล็กๆที่อายุยังไม่ถึง10ขวบดีรอบตัวเค้า แต่ละคนส่งเสียงงุ้งงิ้งไม่ยอม ทั้งออดทั้งอ้อนจะนั่งใกล้ๆ ไม่ยอมกลับไปนอนตามเตียงของตน ที่วางเรียงเอาไว้ โดยฝั่งซ้ายคือผู้ชาย3คน มุมสุดคือเตียงของเด็กหนุ่มอายุมากสุด และด้านขวาคือเด็กผู้หญิง4คน
ชั่วครู่ เด็กน้อยทั้งเจ็ดก็ขึ้นไปประจำที่บนเตียงนอนนุ่มๆที่มีผ้านวมสีหวานอบอุ่น แล้วซุกหัวลงไปในหมอนหอมๆใบโต หูก็คอยฟังนิทานฉากต่อไป
"สโนวไวท์หนีเข้าไปในป่า ลึกเรื่อยๆ มีนก กระรอก และผีเสื้อ สัตว์ทุกตัวต่างเข้ามาหาเธอด้วยท่าทางเป็นมิตร สโนวไวท์ลืมความกลัวเมื่อครู่ แล้วร่วมร้องเพลงประสานเสียงไปกับเสียงนกร้อง จนกระทั่ง เผลอเดินเข้ามาลึกจนสุดชายป่าจนได้ บ้าหลังเล็กน่ารักตั้งอยู่ด้านหน้า เธอลังเลเล็กน้อยที่จะเปิดเข้าไป แต่พระอาทิตย์ก็ใกล้จะลับฟ้าแล้ว ยังไงซะ คงต้องค้างที่นี่สักคืน ก่อนที่จะคิดทำอะไรต่อ สโนวไวท์จึงเดินเข้าไปในบ้านหลังเล็กนั่น แล้วก็พบว่า.."เว้นจังหวะเล็กน้อย เป็นเชิงเปิดโอกาสให้เด็กๆที่น่ารักทั้งหลายได้ช่วยเติมคำตอบ
"เตียงนอนเล็กๆเจ็ดอัน ที่เป็นของคนแคระ"คิบึมตอบเสียงดังลั่น ยิ้มหน้าบานด้วยความดีใจ
"ใช่แล้ว..สโนวไวท์เลยเลือกที่นั่งหลับบนที่นอนนุ่มๆแทน เพราะเตียงเหล่านั้น เล็กเกินไปสำหรับเธอ แล้วตอนค่ำ พวกคนเเคระตัวเล็กที่เป็นเจ้าของบ้านก็กลับมาจากการทำงานในเหมืองแร่ ทุกคนประหลาดใจมาก ที่เจอหญิงงาม นอนหลับอยู่บนที่นอน แต่ก็ไม่กล้าพอจะปลุกให้ตื่น.."เว้นระยะนิดหนึ่ง เพื่อดูปฏิกิริยา แต่ทั้งห้องเงียบสนิท มีเพียงเสียงการเผาไหม้ของฟืนเท่านั้น แจจุงจึงยุตินิทานเอาไว้แต่เพียงเท่านี้
ปากอิ่มหาวเบาๆ ก่อนจะค่อยๆสอดตัวลงไปในผ้าห่มอุ่นๆ พอหัวสวยๆที่ปกคลุมด้วยเส้นผมยาวสีดำสัมผัสกับหมอสีฟ้าอ่อนที่มีกลิ่นหอมของน้ำยาซักผ้าและไอแดด ก็ทำให้รู้สึกผ่อนคลายและเข้าสู่ห้วงนิทราได้อย่างง่ายดาย
ค่ำคืนนี้หิมะยังโปรยปรายต่อไป แม้ว่าจะหลับพักผ่อนไม่รับรู้สถานการณ์ภายนอก ก็ไม่ได้แสดงว่า โลกทั้งใบหยุดหมุน พายุหิมะลูกต่อไป กำลังจะสาดซัดเข้ามา ทำลายความอบอุ่นที่แสนหวานเหล่านี้ให้กลายเป็นความเย็นชาแสนเจ็บปวด
ความคิดเห็น