สายลับเล่ห์ร้อยเล่มเกวียน

“เป็นไง  แพ้จูบของควายเหรอ” 

บุญแทนกล่าวกับใบหน้าที่หลับตาพริ้มซบอยู่กับอกของตนและเมื่อประโยคนั้นลอยไปเข้าหูหญิงสาว สติสะตังของเธอที่กระเจิดกระเจิงไปเมื่อครู่ก็คืนกลับมาอย่างรวดเร็ว เธอรีบลืมตาขึ้นและทันเห็นชายหนุ่มกำลังยักคิ้วเย้ยให้พอดี

“กรี้ดดดดดดดดดด....” 

เธอแผดเสียงดังลั่นกว่าเดิมใส่เขาด้วยความโกรธและอายสุดขีดจนทำอะไรไม่ถูก นอกจากรวบรวมกำลังเท่าที่มีแล้วผลักอกเขาไปเต็มแรงก่อนจะผละหนี  และยิ่งเห็นสายตาของผู้คนที่กำลังมองมาก็ทำเอาเธออยากจะฆ่าอีตาคนที่เป็นต้นเหตุนี้ให้ตายคามือ

“ไอ้บ้า ไอ้ผู้ชายสารเลว ไอ้ผู้ชายเฮงซวย ไอ้ผู้ชายทุเรศ” 

เธอด่าเขาเป็นชุดก่อนยกหลังมือขึ้นเช็ดปากแรงๆอย่างขยะแขยงรอยจูบของเขาแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาด้วยความเจ็บใจ

………………..

“เธอหมายความว่ายังไงพิมพ์อร”

“แหม...ไร้เดียงสาจังเลยนะสาวน้อย ฉันก็หมายความว่า ฉันอาจจะกำลังแพ้ท้องอยู่นะสิและลูกในท้องของฉันก็ต้องเป็นผู้ชาย เพราะเสี่ยเขาอยากได้ลูกชายไว้สืบสกุลอยู่แล้วนี่ ส่วนเธอก็เตรียมตัวกลายเป็นหมาหัวเน่าได้เลย ฮะ ฮะ ฮะ...” 

พิมพ์อรกล่าวก่อนจะหัวเราะเยาะเสียงดังพร้อมกับเดินจากไป จณิสตาเองโกรธจนตัวสั่น รีบถลันตามไปจะกระชากเอาอีกฝ่ายมาตบทันที  แต่บุญแทนมือไวกว่ารีบคว้าแขนเธอดึงเอาไว้ได้

“ปล่อยฉันน่ะไอ้บ้า นายจะมาจับฉันไว้ทำไม ฉันจะตามไปเอาเลือดเสียๆออกจากปากของผู้หญิงคนนั้น” 

สาวน้อยหันมาแหวใส่บุญแทน

“ไม่เอาน่าคุณหนู อย่าสร้างเรื่องให้เสี่ยต้องไม่สบายใจสิครับ”

“แล้วนายคิดว่าปาป๊าของฉันจะสบายใจงั้นเหรอหากถูกผู้หญิงสวมเขาให้และมีลูกน้องที่กินบนเรือนแล้วถ่ายรดบนหลังคา”

“เฮ้ย คุณ นั้นมันแรงไปแล้วน่ะ” 

บุญแทนชักจะเดือดร้อนขึ้นมาบ้างเมื่อถูกว่าเอาถึงขนาดนั้น

“นี่มันยังน้อยเกินไปด้วยซ้ำ และก็รู้เอาไว้ด้วยว่าถ้าหากผู้หญิงคนนั้นท้องจริงๆแต่ฉันก็ไม่เชื่อเด็ดขาดว่าเด็กในท้องนั้นจะเป็นลูกของปาป๊า”

“ทำไมคุณหนูถึงได้ดูถูกคุณพ่อของตัวเองอย่างนั้นละครับ ถึงเสี่ยจะอายุมากแล้ว แต่ท่านก็ยังแข็งแรงดีพอที่จะทำให้ผู้หญิงท้องได้สบายๆนะครับ” 

บุญแทนกล่าวออกไปทำเหมือนไม่เข้าใจความหมายในคำพูดของหญิงสาว  ทำให้หญิงสาวยิ่งโมโหมากขึ้นอีกหลายเท่า

“ไอ้บ้า ฉันหมายความว่านายต่างหากคือคนที่ฉันมั่นใจว่าจะเป็นพ่อของเด็กในท้องพิมพ์อร”

หญิงสาวตวาดแหวออกมาตรงๆทำเอาชายหนุ่มถึงกับตาเหลือกด้วยความตกใจ

“ตายแล้ว ทำไมคุณหนูถึงคิดอะไรได้อกุศลสุดกู่อย่างนั้น”

“บ้าที่สุด ฉันเกลียดนายมากที่สุดในโลก และจำเอาไว้ด้วยว่าฉันจะต้องหาทางทำให้ปาป๊าไล่นายออกไปจากบ้านให้ได้” 

จณิสตาประกาศกร้าวทิ้งท้ายก่อนสะบัดหน้าเดินหนีไปด้วยความไม่พอใจอย่างสุดซึ้ง

……………………..

“ปาป๊าขา บอกจู้จี้สิคะว่าปาป๊าไม่ได้ทำอะไรผิดอย่างที่เขาว่า ปาป๊าของจู้จี้เป็นคนดี” 

หญิงสาวกล่าวอ้อนวอนบิดาทั้งน้ำตานองหน้า เสี่ยประยูรใจแทบขาดด้วยความสงสารบุตรสาว เขาลุกขึ้นเดินไปหาเธอ สอดแขนผ่านลูกกรงเหล็กที่เป็นดั่งเขตแดนแบ่งกั้นระหว่างความดีกับความชั่วเอาไว้ออกไปโอบกอดเธออย่างต้องการจะปลอบ เหมือนทุกๆครั้งที่เห็นเธอร้องไห้

“ป๊าขอโทษนะลูก ป๊าขอโทษ” 

เขากล่าวเสียงสั่นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาบ้าง และนั้นก็เป็นยิ่งกว่าคำยืนยันใดใดทั้งหมดที่ทำให้ร่างของจณิสตาถึงกับหมดแรงยืน ร่างบางทรุดลงไปนั่งกับพื้นพร้อมกับอาการร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวสั่นสะท้านไปหมด เสี่ยประยูรต้องทรุดลงนั่งตามบุตรสาวไปด้วย มือของเขาจับประคองไหล่ทั้งสองข้างของเธอไว้ด้วยความรู้สึกเจ็บปวดและเสียใจมากพอกัน น่าเสียดายที่ก่อนนั้นเขาไม่เคยคิดถึงความรู้สึกเหล่านี้เลย  หาไม่แล้วเรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น

“จู้จี้ ลูกต้องเข้มแข็งนะลูก ลูกต้องดูแลตัวเองให้ได้ เพราะต่อไปนี้ลูกจะไม่มีป๊าอยู่คอยดูแลแล้ว”

…………………………

ด้วยรักและขอบคุณจาก…กันตินันท์

งานเขียนเรื่องนี้สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติกฎหมายลิขสิทธิ์ทุกประการ  ห้ามมิให้ผู้ใดทำการคัดลอกหรือดัดแปลงส่วนใดส่วนหนึ่งหรือทั้งหมดของงานเขียนเรื่องนี้เพื่อนำออกเผยแพร่ไม่ว่างช่องทางใดก็ตามโดยไม่ได้รับอนุญาต  มิฉะนั้นจะถือว่าละเมิดลิขสิทธิ์และถูกดำเนินคดีการตามกฎหมาย

หมายเหตุ : ที่ลงสถานะของนิยายว่า จบแล้ว นั้นคือหมายถึงว่านักเขียนได้เขียนนิยายเรื่องนี้จนจบแล้วและได้นำไปวางขายในรูปแบบของอีบุคเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่ตรงนี้คือการนำมาลงให้ทดลองอ่านกันแค่บางส่วนเท่านั้น  ซึ่งถ้าใครสนใจจะอ่านต่อจนจบก็ตามลิ้งค์ที่ได้นำมาลงไว้ให้ไปได้เลย  หรือจะติดตามรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ เพจ กานติณัฎฐ,กันตินันท์ หรือเฟสบุ๊ค กันตินันท์,กานติณัฎฐ และหรือเฟสบุ๊ค ลภัสรินทร์ รวิยา นามปากกา ก็ได้ค่ะ ขอบคุณสำหรับทุกๆกำลังใจนะคะ