เหยื่อรักริษยา

“น้ำขิงเสียใจค่ะแม่ ทำไมชีวิตของน้ำขิงถึงต้องเป็นอย่างนี้ด้วยคะ ทำไมน้ำขิงถึงไม่มีโอกาสได้ลิขิตทางเดินชีวิตของตัวเองด้วยตัวของน้ำขิงเองบ้างเลย”

หญิงสาวกล่าวทั้งสะอื้นจนร่างบางสั่นไหว

“น้ำขิง ทำไมถึงพูดอย่างนั้นล่ะลูก ครั้งนี้น้ำขิงก็เป็นคนเลือกเองไม่ใช่หรือ” 

น้ำอ้อยกล่าวอย่างไม่ค่อยเข้าใจในความรู้สึกของลูกนัก แต่เธอก็วาดแขนไปโอบร่างของลูกไว้อย่างจะบอกให้รู้ว่าเธอนั้นรักและห่วงใยมากมายแค่ไหน

“เพราะน้ำขิงอยากไปจากที่นี่ไงคะแม่ น้ำขิงไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว และนี่มันก็เป็นเหมือนโอกาสที่น้ำขิงจะได้ไปจากที่นี่ พร้อมๆกับได้ทดแทนบุญคุณของพวกเขาตามที่แม่เคยบอกย้ำกับน้ำขิงอยู่ทุกวันนั้นไปด้วย ต่อไปนี้น้ำขิงจะไม่มีอะไรที่เป็นการติดค้างกับคนที่นี่อีกแล้ว แต่น้ำขิงก็ไม่ได้อยากจะไปแต่งงานกันใครที่ไม่รู้จักนั้นเลยสักนิด” 

หญิงสาวกล่าวเมื่อลุกขึ้นมานั่ง ดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำ สองแก้มอิ่มเปียกชุ่มไปด้วยหยาดน้ำตา

“โธ่ ลูกแม่ จะเปลี่ยนใจไหมลูก แม่จะไปบอกกับพวกเขาเอง” 

น้ำอ้อยรู้สึกสงสารลูกสาวจนจับใจ

“ไม่ค่ะแม่ น้ำขิงตัดสินใจแล้ว และน้ำขิงก็คงจะไปไม่นาน แม่เตรียมตัวไว้นะคะ แล้วน้ำขิงจะมารับแม่ไปอยู่ด้วย หลังจากนี้แล้วเราสองคนแม่ลูกจะได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขเสียที”

“น้ำขิงพูดอะไรกันลูก แม่ไม่เข้าใจ น้ำขิงพูดเหมือนไม่ได้กำลังจะไปแต่งงาน” 

“แต่งได้ก็เลิกได้นี่คะแม่” 

น้ำขิงกล่าว นัยน์ตาคู่สวยวาวโรจน์ขึ้นมาทีเดียว

“น้ำขิง ทำไมถึงคิดอะไรอย่างนั้นลูก” 

น้ำอ้อยอุทานออกมาอย่างตกใจ

“ก็มันจริงนี่คะ แม่คิดเหรอว่าการแต่งงานด้วยเหตุผลอย่างนี้มันจะมีทางยั่งยืนไปได้ ทุกวันนี้แม่ก็เคยเห็นว่าบางคู่ แต่งงานกันด้วยความรักและความตั้งใจแท้ๆก็ยังอยู่ด้วยกันได้ไม่นานเลย แล้วนับประสาอะไรกับอย่างกรณีของน้ำขิง” 

กล่าวแล้วริมฝีปากอิ่มที่มีสีแดงเรื่ออยู่ตามธรรมชาติก็เหยียดยิ้มหยันออกมา ทำเอาผู้เป็นแม่ที่เห็นถึงกับถอนใจเฮือกใหญ่

ด้วยรักและขอบคุณจาก…ลภัสรินทร์

งานเขียนเรื่องนี้สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติกฎหมายลิขสิทธิ์ทุกประการ ห้ามมิให้ผู้ใดทำการคัดลอกหรือดัดแปลงส่วนใดส่วนหนึ่งของงานเขียนเล่มนี้เพื่อนำออกเผยแพร่ไม่ว่างช่องทางใดก็ตามโดยไม่ได้รับอนุญาต  มิฉะนั้นจะถือว่าละเมิดลิขสิทธิ์และถูกดำเนินคดีการตามกฎหมาย