เหลี่่ยมร้ายกามเทพ

เหลี่ยมร้ายกามเทพ

อารัมภบท

โดย...กันตินันท์ 

“คุณเอมยังไม่กลับมาเลยค่ะ”

 ป้านุชชิงบอกขึ้นก่อนเมื่อเห็นชายหนุ่มเดินเข้าบ้านมาในเวลาทุ่มเศษๆ เพราะรู้ดีว่าเขาจะต้องถามคำถามแรกว่าอย่างอะไร

            อนิรุทธ์ทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาในห้องรับแขกที่จัดแต่งไว้ด้วยสีเรียบขรึมคล้ายบุคลิกของเขาด้วยความรู้สึกเหนื่อยใจ  ลำพังเหนื่อยกายต่อให้มันหนักมากกว่านี้กี่เท่าเขาก็ทนได้  แต่สำหรับความเหนื่อยใจนี้พอมันเริ่มหนักเข้าเขาก็รู้สึกท้อ  เอมอรไม่เคยเชื่อฟังเขาเลย  ต้องเป็นเพราะไอ้เด็กหนุ่มหน้าหวานคนนั้นแน่ๆที่มันคอยเป่าหูอยู่ ไม่อย่างนั้นน้องสาวคงไม่ดื้อกับเขาถึงเพียงนี้แน่ๆ

            “ผมควรจะทำอย่างไรดีครับป้านุช” 

ชายหนุ่มถามเมื่อไม่รู้จะหันหน้าไปปรึกษาใครดีเขาไม่สนิทกับพ่อ  ลุงกับป้าที่เลี้ยงดูเขามาก็เสียไปหมดแล้ว  ตอนนี้เขารู้สึกว่ามีป้านุชคนเดียวที่เป็นเหมือนญาติผู้ใหญ่  เพราะแกอยู่กับเขามาตั้งแต่เขายังเด็ก  แกรู้ถึงความเป็นไปในชีวิตของเขาดี

           ooooooooooo

ร่างสูงโปร่งแต่กำยำของอนิรุทธ์เดินเข้าไปข้างในซึ่งถูกกั้นไว้ด้วยประตูไม้บานพับฉลุลายสวยคลาสสิค  ข้างในมีส่วนที่สำหรับนั่งเล่นมีวัยรุ่นทั้งชายหญิงนั่งอยู่ราวสามสี่คน  อีกส่วนหนึ่งถูกแบ่งเป็นครัว

            “ใครเป็นเจ้าของที่นี่” 

เขาถามเสียงก้อง วัยรุ่นในที่นั้นต่างหันมามองเขาเป็นตาเดียว

            “มีธุระอะไรครับพี่” 

หนึ่งในนั้นถาม

            “ฉันถามว่าใครเป็นเจ้าของที่นี่” 

เสียงของชายหนุ่มเข้มขึ้นไปอีก  ทำให้พวกวัยรุ่นทั้งหมดที่ได้ฟังลุกขึ้นทันทีอย่างไม่พอใจ  แต่ก่อนที่จะมีอะไรเกิดขึ้นต่อจากนั้น  ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากทางในครัว

            “ใครมีปัญหาอะไรไม่ทราบ”

            อนิรุทธ์หันขวับไปทันที จากเสียงใสใสที่ได้ยินตอนแรกเขาคิดว่าน่าจะเป็นผู้หญิง แต่ที่เขาหันไปเห็นก็คือเด็กหนุ่มตัวผอม  สูงราวหนึ่งร้อยหกสิบห้าเซ็นฯ สวมเสื้อและกางเกงสีเข้มมีผ้ากันเปื้อนสีขาวคาดอยู่ที่เอวทรงผมซอยหรอมแหรมยาวปรกต้นคอใบหน้าหวาน แต่ท่าทางยียวน  แววตาถือดี

            “ฉันต้องการพบเจ้าของร้านนี้ที่ชื่อพัด” 

อนิรุทธ์ตอบด้วยน้ำเสียงดุจเดิม  ชายหนุ่มเคยได้ยินเอมอรเรียกรุ่นพี่คนนั้นว่าพี่พัด พี่พัด  แต่เขาไม่เคยรู้เลยว่าหมอนั้นชื่อจริงๆว่าอย่างไร

            “ฉันนี่แหละชื่อพัช เป็นเจ้าของที่นี่  มีอะไรว่ามา” 

เด็กหนุ่มคนนั้นเชิดหน้าใส่เขาอย่างนักเลงเต็มตัว พลางเดินอาดๆเข้ามาหา

            “แกเอาน้องสาวของฉันไปไว้ไหน” 

อนิรุทธ์ถามขณะยืนเผชิญหน้ากันในระยะห่างราวสองเมตร

            “พี่รุท เมื่อไหร่พี่จะเลิกยุ่งกับชีวิตของเอมเสียที” 

เอมอรที่ก่อนนี้คงจะอยู่ในครัวเมื่อได้ยินเสียงของพี่ชายจึงเดินออกมากล่าวอย่างไม่พอใจ

            “เราพูดกับพี่อย่างนั้นได้ยังไงยัยเอม  เราเป็นน้องสาวของพี่น่ะ” 

อนิรุทธ์ดุน้องสาวเสียงเข้ม

            “แต่เอมเบื่อ ความจริงเราก็ไม่ใช่พี่น้องแม่เดียวกันสักหน่อย พี่รุทไม่จำเป็นต้องมาวุ่นวายกับชีวิตของเอมขนาดนี้ก็ได้” 

เด็กสาวเถียงกับพี่ชายด้วยท่าทางอวดดี

            “ไม่ต้องยุ่งวุ่นวายแล้วก็ปล่อยให้เรามาขลุกอยู่กับเพื่อนพวกนี้นะเหรอ”  

อนิรุทธ์ตวัดสายตาไม่พอใจไปทางพวกวัยรุ่นทั้งหมดที่ยืนมุงดูอยู่

            “เป็นไง  เพื่อนอย่างพวกฉันมันเป็นไง  พูดให้ดีนะเว้ย” 

คนที่อ้างตัวว่าเป็นเจ้าของร้านโวยวายออกมา

      oooooooooo

            กลิ่นหอมอ่อนๆของน้ำอบไทยผสานกับกลิ่นกายสาวลอยเข้ามารบกวนคนที่นอนอยู่ก่อนแล้วแต่ยังไม่ได้หลับนั้นจนได้  อนิรุทธ์สร่างจากอาการไข้จนเกือบเป็นปกติแล้ว  แต่ยังไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของสูตรยาต้มให้ลุกออกไปไหนๆได้  จนกว่าจะถึงพรุ่งนี้

            “ขยับเข้ามาอีกหน่อยก็ได้  นอนชิดริมอย่างนั้นเดียวก็ตกลงไปพอดี” 

ชายหนุ่มกล่าวขึ้นเมื่อแสงเรืองๆจากตะเกียงที่ยังไม่ถูกดับส่องให้เขาเห็นหญิงสาวนอนขดอยู่ริมแคร่สุดๆอย่างที่น่ากลัวว่าจะตกลงไปจริงๆ  แต่ไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับจากหญิงสาว  เธอไม่ยอมพูดกับเขามาตั้งแต่ตอนเถียงกันเมื่อช่วงเช้าแล้ว  และเขาก็รู้สึกไม่ชอบความนิ่งเงียบแบบนี้เอาเสียเลย  เขาจึงเอื้อมมือไปรั้งร่างของเธอเข้ามากอดไว้ทำให้คนแสนงอนไม่อาจจะทนเงียบอยู่ต่อไปได้อีก

            “เอ๊ะ  นี่คุณจะมากอดฉันไว้ทำไม” 

เธอเอ็ดเขา  แต่ไม่กล้าใช้เสียงที่ดังนัก  กลัวว่าลุงกับป้าจะตกใจ  สองมือบางยันอกเขาไว้ไม่ให้ถูกรั้งเข้าไปชิดอกกว้างได้ง่ายๆ

            “ก็อยากกอด” 

เขาตอบหน้าเป็น

            “อย่ามาทำอย่างนี้กับฉันน่ะ” 

หญิงสาวขู่ฟ่อ ทั้งพยายามเอียงแก้มหลบลมหายใจอุ่นๆของเขาเป่ารดอยู่

            “ก็ทีเมื่อคืนยังยอมให้กอด  แล้วทำไมคืนนี้ถึงจะกอดไม่ได้” 

ตาคมที่มีแววเจ้าชู้กรุ่มกริ่มผิดแผกไปจากในยามปกติจ้องมองลึกลงไปในดวงตาคู่สวยที่มีแววตื่นตระหนกระคนเขินอายของคนในอ้อมแขน

            “นี่  เมื่อคืนคุณรู้ตัวด้วยเหรอ” 

พัชญารีบถาม  รู้สึกว่าผิวแก้มจะร้อนผ่าวไปหมดด้วยความอายและเมื่อเขาพยักหน้าตอบอย่างยืนยัน  กำปั้นเล็กๆของเธอก็รัวใส่เขาอย่างไม่นับทันที

            “โอ๊ยๆ นี่ทำร้ายผมทำไม” 

ชายหนุ่มร้องเอะอะ พยายามจะรวบมือของเธอเอาไว้ให้ได้  ก่อนที่ตัวเองจะบอบช้ำไปมากกว่านี้

            “คนฉวยโอกาส นิสัยไม่ดี ไม่เป็นสุภาพบุรุษ เลวที่สุดเลย” 

เธอด่าเขาเป็นชุด  ชายหนุ่มใช้ความพยายามขึ้นอีกนิดเดียวก็สามารถรวบมือของเธอเอาไว้ได้ทั้งสองข้างด้วยมือเพียงข้างเดียวของเขา  ส่วนอีกข้างหนึ่งนั้นเขายังใช้มันกอดเอวบางเอาไว้แน่น

            “ไม่น่าเชื่อว่าท่าทางทอมบอยอย่างนี้จะด่าเก่งยิ่งกว่าผู้หญิง” 

     oooooooooooo

หมายเหตุ : ขณะนี้นิยายเรื่องนี้ได้วางจำหน่ายในรูปแบบของอีบุ๊กแล้ว  ถ้าท่านใดสนใจก็ติดตามรายละเอียดเพื่อดาวน์โหลดได้ที่ เพจ กานติณัฎฐ,กันตินันท์  หรือเฟสบุ๊ก กันตินันท์,กานติณัฎฐ ได้เลยนะคะ

งานเขียนเรื่องนี้สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติกฎหมายลิขสิทธิ์ทุกประการ ห้ามมิให้ผู้ใดทำการคัดลอกหรือดัดแปลงส่วนใดส่วนหนึ่งของงานเขียนเล่มนี้เพื่อนำออกเผยแพร่ไม่ว่างช่องทางใดก็ตามโดยไม่ได้รับอนุญาต  มิฉะนั้นจะถือว่าละเมิดลิขสิทธิ์และถูกดำเนินคดีการตามกฎหมาย