นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
ผู้เข้าชมรวม
331
ผู้เข้าชมเดือนนี้
2
ผู้เข้าชมรวม
331
หมวด : แฟนฟิคเกาหลี
อัปเดตล่าสุด : 8 ก.ค. 59 / 19:01 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
SF KAISOO
#ฮูยอ
ฟิแ้บน
ผมื่อยอ
ผมเป็นนฮู
ผมอาศัยอยู่ในป่าให่แห่หนึ่ในประเทศเาหลีใ้ วันๆผม็ไม่ทำอะไร นอาออล่าในอนลาืน และนอนไปวันๆ
สสัยสินะว่าอนลาวันผมทำอะไร
ผม็ทำอะไรไม่เหมือนนฮูทั่วไปหรอ
แ่บินว่อนไปว่อนมาในป่าามประสาวัยรุ่นนอรอบไรี้
และวันนี้็เป็นอีวันที่อาาศสใสเหมาะับารออไปสำรวธรรมาิมา
และผม็ไม่รอ้าาปีอัวออแล้วบินว่อนออไปทันที ผมไปบินมาทั่วป่าามประสาเ็่าสำรว นั่นแหละรับ...เพราะวาม่าสำรวอผมเลยทำให้ผม...
หลทารับทุน
นฮูาเหลือัวป้อมผู้แสนน่ารัอย่าน้อยอหลทาในป่าว้า ไม่อยาะบอเลยว่าอนนี้ผมบินผ่านรนี้มา 3
รอบแล้วรับพี่น้อ!
ให้ายสิ...ที่นี่มันที่ไหน
แล้วผมะลับบ้านผมยัไเนี้ย ยัเ้าอยู่เลยไม่รู้ว่าผมบินยัไให้หลทาเนี้ย
เฮ้อ...
ผมไล่สายามอไป้าล่าในะที่ำลับินอยู่ และผม็เหลือบไปเห็นบ้านหลัหนึ่ในป่า ไม่ิเลยว่าะมีบ้านนอยู่ในที่แบบนี้้วย ราวับสวรร์โปรรับ ผมบินไปยับ้านหลันั้นทันที
ผมเาะไปที่ิ่ไม้้าบ้านเพื่อมอสำรวภายในัวบ้าน
ถ้าในบ้านไม่มีอะไรริๆ
อย่าน้อยผม็ไ้พัเหนื่อย
อืม...ว่าแ่ที่นี่มีอะไรให้ผมินบ้าเนี้ย
ผมิในใ
แ่ยัไม่ทันที่ผมะไ้ทำอะไร
สายาอันเหลือๆอผม็มอทะลุหน้า่าอบ้านหลันี้เ้าไป้านใน
และผม็เอับ...
ุพระ!
อนฮูะแ
O_O
าที่เหลืออยู่แล้วอผม
เหลือว่าเิมอีไปล้านเท่าเมื่อผมเห็นว่าใรบานในบ้าน ำลัเปลี่ยนเสื้ออยู่ในห้อ โอ้ว...ูที่ิแพ็สี็อโแลนั่นสิ น่าินริๆ
อือหือ่ายั่วยวนนฮูหื่นามเ่นผมอะไรแบบนี้
เห็นแล้วี๊เลยรับ
OMG ผมละสายาามัล้ามนี้ไม่ไ้
โอ๊ะ...ูเหมือนว่าเาะรู้ัวแล้วสิว่ามีสัว์ป่าัวหนึ่ำลั้อมอเาอยู่
ายาวๆอายนนั้น้าวเินมาทาหน้า่า่อนะเปิออ แล้ว้อมอมาทาผม
“นฮูนิ?” สุ้มเสียทุ้มเอ่ยึ้น
อะไระนุ่มฟัระรื่นหูแบบนี้รับพ่อรูปหล่อ เามอมาผม้วยใบหน้าใร่สสัยในราแร่อนะเปลี่ยนเป็นใบหน้าที่ประับ้วยรอยยิ้มว้าระาในฮูอย่าผมเสียริ
“หวัี ันอิน”
“...” ผมไ้แ่เียบรับ
แห่สิ..ะอบไปยัไผมพูไม่ไ้นิ
ึทำไ้แ่้อมอนรหน้าลับไป้วยแววาลมๆน่ารัๆ
ที่ผมิว่าน่ารัที่สุเท่าที่เยทำมา
“หลทาหรือไ?” อินยัพู่อไปไม่หยุ เอาเลยรับพูบ่อยๆนะ เราอบฟัเสียนาย
ิิ
“ินอะไรหรือยั...อืม...ันไม่รู้้วยสิว่านฮูอบินอะไร?”
เราอบินอะไรไม่สำั
แ่อนนี้เราอยาินนายนะอิน
อินเินลับเ้าไปในห้อ
เาเินไปเปิระเป๋าเป้อัวเอ่อนะหยิบนมปัออมา แล้วเา็เินลับที่หน้า่าอีรั้
“ันมีิัวแ่นี้
แินไ้นะ”
อินยื่นนมปัมาให้ผม
เาูไม่ลัเลและลัวว่าผมะิเาสันิ
แล้วผมะมัวรีรออะไรรับ
รีบบินไปเาะแนแร่ออินแล้วับเอานมปัิ้นโเ้าปา และสสัยเพราะวามน่ารัอผมมันฟุ้ไปทั่ว อินึหัวเราะออมาเบาๆ
“ะละริๆนะแเนี้ย”
ผมเลียอินอนนี้ทันไหมรับ?
“เห็นแินไ้แล้วัน็มีวามสุ”
บหัวแล้วลูบหลัผมัๆรับ
เ้าใัวเอแล้ว
ว่าทำไม...หัวใผมมันเ้นแรั
อินปล่อยผมไปให้ไปเาะที่หน้า่าห้อ่อนะหันไปหยิบานในระเป๋าออมา แล้วนั่ทำ
ผม็นั่มอเาสิรับ
เาว่านเราะน่ามออนั้ใทำอะไรสัอย่า อนนี้ผมเื่อแล้วรับ ผมละสายาไปามนุษย์นนี้ไม่ไ้เลย
ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่อินั้ใทำารบ้าน และ็ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่ผม้อมออิน ถ้าผมับอินเป็นปลาั ผมว่าอินท้อไปแล้วแหละ
ว่าแ่อนนี้ี่โมแล้วเนี้ย
ทำไมเหมือนท้อฟ้าเริ่มมื
ูเหมือนว่าารบ้านออินะเสร็แล้ว เาหมุเาอี้่อนะลามาทาผม “เบื่อแย่สินะ” ว่าบเา็ลูบหัวผม
ฟหหหหหเหเเเเหเ้เ้้้้เเ้้เยอะไม่ทน!!!
เสียทุ้มออินบวับสายาที่ทรเสน่ห์นี้ ่ามีผลระทบ่อิในฮูอย่าผมเสียริ ไม่อยาะนึเลยว่าอนนี้ผมทำหน้ายัไอยู่ ะาเหลือว่าเิมเป็นแน่ แ่ผมาว่าะน่ารั ไม่ั้นอินไม่อมยิ้มหรอ
“น่ารัริ ๆ นะแเนี้ย”
อินยัมอมาทาผม
เาเท้าแนับหน้า่าและ้อมอมาทาผม
ให้ายสิ อินะรู้ไหมนะว่าารพูแบบนี้มันทำให้นฮูอย่าผมหวั่นไหวนาไหน
“หาว~” อินหาวอ้าปาว้านน้ำาลอ ะว่าไปอินเนี้ยเหมือนน้อารนอนลอเวลาริๆ “เมื่อืนันเล่นเมึไปหน่อย
แถมวันนี้ยัเรียนหนัอี”
เาว่าพลาเอียหัวพิับหน้า่าแล้วหลับาล ผมมอไปยัเา
เพิ่ไ้เย้อมอหน้ามนุษย์ใล้ๆแบบนี้รั้แร ผมไล่สายาสำรวใบหน้าออินามประสาน่าสำรว เาเป็นนที่มีวาน่า้นหาและึูเหลือเิน
ริมฝีปาอเา็บาไ้รูปนไม่อาละสายาออไ้ ยิ่เพาะยามที่เายิ้มออมา ไม่รู้ว่าเ้าัวะรู้ไหมว่ารอยยิ้มอเานั้นระาใแ่ไหน
ทุอย่าบนใบหน้าออินถูรัสรร์ออมาอย่าสมบูร์แบบเสียนนฮูอย่าผมนึอิา...
“มอหน้าันแบบนี้ ันเินนะ”
อินเอ่ย เารู้้วยหรือไว่าผมมอเาอยู่ อินยิ้มบาให้ผม แล้วู่ๆเา็ทำอะไรที่ผมไม่าิ เาโน้มหน้าเ้ามาใล้ับผมแล้วประทับริมฝีปาลบนหัวผม
“นอนละ ่ว”
ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
นี่มันเินไปแล้ว
นี่มันเินไปสำหรับนฮูัวเล็ๆอย่าผมะรับไหว ให้ายสิ...อินเป็นมนุษย์
อินะทำอะไร็ไ้
แ่อินะมาุ้บเราแบบนี้ไม่ไ้
ถึเราะเป็นสัว์แ่เรา็หวั่นไหวเป็นนะ
อิน็เินไปที่เียอัวเอแล้วทิ้ัวนอน ผมมอามเาและรอเวลาไม่นานอิน็หลับสนิท ผมึบินออไป้าๆเ้าไปในห้อแล้วเินไปยัเียอเา่อนะทิ้ัวนั่ลบนเียนุ่มๆ
ผมมอไปยัอินที่นอนหลับหายใเ้าอออย่าสม่ำเสมอ่อนที่ผมะเผยยิ้มบาออมา
มันถึเวลาแล้วที่ผมะ้อลับบ้านอัวเอสัที หลัาที่ผมมาอยู่ที่นี่เือบ่อนวันนอนนี้พระันทร์ึ้นมาแทนวอาทิย์แล้ว วาวส่อระยิบระยับบนท้อฟ้าแ่ไม่เท่าอินที่เปล่าประายอยู่ภายในใอผม นึเสียายที่ะไม่ไ้อยู่้วยันแล้ว ถึแม้ว่าผมอยาะอยู่ให้นานว่านี้็เถอะ
...แ่สัว์ป่าะมาอาศัยร่วมับมนุษย์ไม่ไ้
“ลา่อนนะอิน”
ผมพูออมาเบาๆแล้วเผยยิ้มรูปหัวใออมา ่อนที่ผมะโน้มหน้าลไปใล้ับใบหน้าออิน ่อนะประทับริมฝีปาอิ่มอัวเอลที่หน้าผาอเา ผมะไม่ลืม่วเวลาเหล่านี้เลย
ผมมอเาเป็นรั้สุท้าย่อนะลุาเียแล้วเินมายัหน้า่า ่อนะสยายปีอัวแล้วบินออไป
อ้าว...นี่ผมลืมบอเหรอ ว่าผมมีสอร่า
END
ฟิแ้บนเรื่อแร ิสเมื่อเ้าับภาษาาๆอเราเอ้า
ฟิบาย. มาเวีย
ผลงานอื่นๆ ของ maweir ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ maweir
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น