เจ้าสาวอุ้มรัก

ปัณณวัฒน์ (36)

มธุรดา (24)

โปรย

คนหนึ่งต้องการหนีการแต่งงาน

อีกคนต้องการตอบแทนบุญคุณ

นางบำเรออุ้มรักได้แปรเปลี่ยนเป็นเจ้าสาวอุ้มรัก

“เธอเข้ามาทำไม”

มธุรดารีบหุนหันลุกขึ้นยืนตัวตรง ก่อนจะหันไปมองเจ้าของเสียงห้าวที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำ

“คือ...คุณท่าน...”

“จะมาโกหกอะไรอีก ที่ผ่านมายังเห็นฉันเป็นคนโง่ไม่พอสินะ” ตั้งใจว่าจะไม่ถูกปั่นหัว แต่พอมาเผชิญหน้าก็อดที่จะรู้สึกขึ้นมาอีกครั้งไม่ได้

“รดา...”

“เธอชื่อน้ำผึ้งไม่ใช่เหรอ จะมาดัจริตแทนตัวเองด้วยชื่อที่ใช้หลอกผู้ชายอีกทำไม”

น้ำตาไหลออกมาอาบแก้มทันที ทำได้แค่มองแผ่นหลังกว้างของคนที่หันหน้าหนีไปอีกทาง

“ดิฉันไม่ได้ตั้งใจจะหลอกคุณจริงๆ นะคะ” ขอให้ได้พูดความในใจออกไปบ้าง แม้จะแค่เพียงเล็กน้อยก็ยังดี

“เหรอ นี่ขนาดไม่ได้ตั้งใจ เขายังงอกออกมาจากหัวฉันเป็นวา แล้วถ้าเธอตั้งใจไม่ต้องจูงจมูกฉันไปไถนาเลยเหรอ” พอหันกลับไปแล้วเห็นอีกฝ่ายก้มหน้าซ่อนน้ำตา ปัณณวัฒน์ก็ไม่ได้สาแก่ใจอย่างที่คิดเอาไว้

“ดิฉันขอโทษคุณวัฒน์จริงๆ นะคะ” กระพุ่มมือไหว้ อย่างน้อยก็ไม่อยากให้เขาเกลียด

“มันง่ายไปหรือเปล่า ถ้าขอโทษแล้วมันแก้ไขเรื่องที่เกิดขึ้นมาได้ เธอคิดบ้างไหมว่าตำรวจจะว่างงานขนาดไหน”

ได้แต่ก้มหน้าซ่อนน้ำตาที่ไหลออกมาประจานหัวใจอันแสนอ่อนแอ ก็จริงทุกอย่างที่เขาพูด

“ร้องทำไม ไม่สาแก่ใจเธอเหรอที่ทำให้ฉันดูเป็นไอ้โง่ได้ขนาดนี้” เขาขยับไปจับบ่าเล็กก่อนจะจับคางคนที่เอาแต่ก้มให้แหงนสบตากันตรงๆ

“รดาขอโทษจริงๆ ค่ะพี่วัฒน์”

พอเธอกอดซบลงมากับอก ใจเขาก็อ่อนยวบยาบ

“คุณท่านเป็นผู้มีพระคุณของรดา ท่านอุปการะรดากับแม่ตั้งแต่พ่อเสีย รดาไม่มีทางเลือกนอกจากตอบแทนบุญคุณคุณท่าน”

แต่พอได้ยินคำอธิบาย มือที่ตั้งใจจะกอดตอบกลับเปลี่ยนเป็นกำแน่น มธุรดาไม่ได้รู้สึกรักชอบเขาจริงๆ แบบที่เธอเคยแสดงออกตอนอยู่ด้วยกัน แต่ทุกอย่างเป็นเพราะหนี้บุญคุณที่เธอมีกับแม่เขาสินะ เพราะฉะนั้นถ้าเขาเป็นไอ้โง่ไอ้งั่งที่ไหน เธอก็คงพร้อมที่จะนอนด้วยเพียงแค่เพราะมารดาเขาออกคำสั่ง

“แล้วที่มาขอโทษฉันก็เพราะแม่ฉันสั่งมาด้วยสินะ” เขาดันเธอออกห่าง ก่อนจะก้าวถอยหลังกอดอกอย่างถือตัว

“เปล่าค่ะ รดามาเอง รดา...”

“ทำไมกลัวฉันไม่ยอมแต่งงานด้วย แล้วเธอจะต้องท้องไม่มีพ่อ ไม่มีผัวอย่างนี้น่ะเหรอ”

คำพูดอันแสนร้ายกาจยิ่งทำให้เธอรู้สึกน้อยเหนือต่ำใจ เขาเข้าใจทุกอย่างผิดไปหมด

“รดาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าต้องแต่งงาน”

“ดีนี่ กล้าท้อง...กล้าทิ้งลูก...คงคิดจะลอยลำเอาตัวใส่ตะกร้าล้างน้ำหาผัวใหม่เลยสินะ” พาลไปหมด ยิ่งเธอทำเหมือนไม่ได้อยากจะแต่งงานกับเขาด้วยซ้ำ มันยิ่งโมโหหนักขึ้น

“ไม่ใช่นะคะ รดาไม่เคยคิดอะไรแบบที่พีวัฒน์พูดเลย แต่รดาแค่ไม่ทราบว่าจะต้องแต่งงานกับพี่ รดาคิดว่าแค่...”

“ทำไมแต่งงานกับฉันนี่มันน่ารังเกียจมากเลยสินะ”

*** หมายเหตุ ***

นิยายจะวางจำหน่ายที่เมพ ไม่เกินต้นเดือนพฤษภาคม และขายในราคาเบาๆ เนื่องจากเป็นนิยายขนาดสั้น

สนใจฝากติดตามกันด้วยนะคะ

นิยายลงให้อ่านไม่เยอะ ลงเพื่อเป็นตัวอย่างประกอบการตัดสินใจซื้อ 

หากชอบฝากกดไลค์ กดเฟเวอร์ริท กดติดตามด้วยนะคะ

สุดท้ายฝากคอมเม้นท์ให้กำลังใจกันด้วยค่ะ

สนใจแวะพูดคุยกันได้ที่แฟนเพจขยาทิมาตค่ะ