ราคีซ่อนรัก

ภีมพล-คุณภีม (37)

เขาไม่อยากยอมรับว่าตัวเองหลงรักแม่สาวใช้จำเป็น 

แต่เมื่อเธอหนีไป คนแบบเขาก็ไม่จำเป็นต้องง้องอน

ณฐิตา-ข้าวหอม (27)

เธอจำต้องอยู่ให้ได้ด้วยตัวเอง ในเมื่อคืนนั้นมันเป็นแค่ความผิดพลาด และเขาก็ตีค่าพรหมจรรย์เพียงแค่เงินก้อนหนึ่ง

ณัฏฐพล-ข้าวโอ๊ต (5)

ณัฏฐธิดา-ข้าวปั้น (5)

โปรย

เมื่อคนไม่เคยรักกัน แต่เคยร่วมกันสร้างพยานรักต้องกลับมาเจอกันอีกครั้ง ความรักที่ถูกซ่อนเร้นไว้จึงเผยออกมา ทำให้ครอบครัวพบกับความสุขชั่วนิรันดร์

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

“เด็กพวกนี้ลูกใคร” เสียงห้าวของคนที่บุกรุกเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวตะโกนถาม

“ข้าวโอ๊ต...พาข้าวปั้นไปทำการบ้านข้างบน แล้วถ้าแม่ไม่เรียกก็ห้ามออกมาจากห้อง เข้าใจไหม?” เธอลูบศีรษะของคนที่พยักหน้ารับอย่างแข็งขัน ก่อนจะดันบุตรสาวคนเล็กให้เดินไปกับพี่ชาย

“ลูกใคร?” เขารอให้เด็กสองคนเดินขึ้นบ้านไป รอจนได้ยินเสียงประตูที่ปิดลง ก่อนจะเปิดฉากถามซ้ำ หน้าตาท่าทางคุกคามและเตรียมหาเรื่องคนตรงหน้าอย่างเต็มที่

“คุณกล้าดียังไงมาบุกรุกบ้านฉัน เข้ามาตะโกนโวยวายสร้างความหวาดกลัวให้กับลูกๆ ของฉัน...ฉันจะแจ้งความ ถ้าคุณยังไม่ยอมกลับออกไป” เสียงหวานขู่ฟ่อไม่ต่างจากแม่เสือที่ปกป้องลูกน้อยในรัง

“เหรอ กลัวจังเลย อย่าแจ้งความนะ...”

ร่างบางมองคนที่ยกมือขึ้นทาบอก ทำท่าล้อเลียนว่าหวาดกลัวอย่าน่าโมโห

“ตกลงลูกใคร ให้พ่อมันมากางปีกปกป้อง ไม่ดีกว่าเหรอ” คนมือไวคว้าเอวบางของคนตรงหน้าเข้ามากอด

“เอามือสกปรก...ออกไปจากตัวฉัน เดี๋ยวนี้!” เธอแว๊ดใส่คนที่ดึงรั้งจนสุดท้ายเธอก็เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของอีกจนได้

“แต่ฉันว่ามันก็สะอาดดีนะ...” คนพูดยกมือให้คนที่เอาแต่สะบัดดม “...แต่ถ้ามันจะสกปรก มันก็เพราะว่าเคยปรนเปรอใครบางคน” เขาปลายตามองเรือนร่างอ้อนแอ้นที่ยังอยู่ในชุมคลุมตัวยาว คลุมทับเสื้อกล้ามโนบรากับกางเกงผ้าฝ้ายใส่นอนสบายตัว

“หยาบคาย!” มือบางรีบจับสาบเสื้อคลุมแน่น เธอสะดุ้งโหยงเมื่อแขนแกร่งจงใจขยับลงต่ำก่อนที่มือร้ายจะเริ่มขยำขยี้บั้นท้ายของเธอ “ปล่อย! คุณกำลังลวนลามฉันอยู่นะ” ไม่เพียงแต่ไม่ปล่อย เขากลับอุ้มเธอลอยขึ้นจากพื้นพร้อมกับกระเตงเธอขึ้นมาเข้ากระเอวในท่วงท่าน่าเกลียด

“ก็เคยลวนลามกันจนได้สองตัวข้างบนมาแล้วนี่ จะทำตัวที่สามคืนนี้จะเป็นไรไป”

“ลูกฉันเป็นคน ไม่ใช่ ‘หมา’” ร่างบางดิ้นรนปัดป้องพัลวันเมื่อถูกโน้มเข้าใส่ เขาเดินกระเตงเธอไปวางลงบนเคาน์เตอร์ห้องครัว ก่อนจะยืนคาอยู่กลางหว่างขาแบบนั้น

“ขยับออกไปสักที ฉันอึดอัด!” เธอแหวใส่คนที่ยังยืนนิ่ง พยายามควบคุมสติตนเอง สะกดจิตตัวเองให้ไม่กลัว

ต้องไม่กลัว ต้องไม่กลัว

“ทำบ้าอะไรน่ะ!” เธอรีบจับมือใหญ่ที่กำลังปลดกระดุมเสื้อแน่น

“แก้ผ้า ทำลูกอีกคนไง” ริมฝีปากหยักประกบจูบคนที่เผยอเตรียมจะด่าตัวเองอีกฉอดใหญ่ ตะโบมจูบจนคนในวงแขนอ่อนระทวยไม่ต่างจากขี้ผึ้งเหลว

หมายเหตุ

นิยายเรื่องนี้เขียนไปลงไป อาจจะช้าบ้างเร็วบ้างขึ้นอยู่กับอารมณ์ของคนเขียน แต่จะพยายามอัปให้ได้ 3 วันต่ออาทิตย์ โดยวันหลักๆ น่าจะเป็น จันทร์ อังคาร และศุกร์

นิยายจะลงขายอีบุ๊ค และอาจมีรูปเล่มทำมือ (สามารถลงชื่อได้หากสนใจที่เพจ 

ขยาทิมาต (facebook) หรือ kayatimat@gmail.com) 

เพราะฉะนั้นนิยายจะลงให้อ่านประมาณ 50%-60% เท่านั้นนะคะ ไม่ลงจนจบแน่นอนค่ะ

สุดท้ายขอขอเม้นท์และกำลังใจด้วยการกด favorite ด้วยนะคะ

ฝากเพจขยาทิมาต

ฝากนิยายเรื่องเก่าๆ ที่เมพด้วยนะคะ