คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Stay 2 35%
Stay 2
“เราเลิกกันเถอะครับ”
“เหตุผลล่ะตัวเล็ก” ร่างสูงผละออกมาจากร่างบางก่อนจะสบตาอีกคนนิ่ง
“พี่จินครับ...” เสียงหวานที่เอ่ยชื่อคู่สนทนาออกมาค่อนข้างแผ่วเบา “ถ้าตัวเล็กไม่มีเหตุผลล่ะ”
บอกไปคิมซอกจินอาจจะหวั่นไหว สิ่งที่เขาอยากพูดมันมากที่สุด อาจจะทำให้ความเป็นหมอของคิมซอกจินสั่นคลอน...
ถ้าอีกคนรักเรามากเกินไปน่ะนะ
“ตัวเล็ก ถ้าไม่มีเหตุผล...” ร่างสูงเงียบไป ก่อนจะมองอีกคนด้วยสายตาแข็งกร้าว
“พี่ก็ไม่เลิกเด็ดขาด!”
ถ้อยคำเด็ดขาดจากปากของคนร่างสูง ทำให้ระหว่างทางกลับคอนโดกลับไม่มีบทสนทนาใดๆ อกมาจากปากของทั้งคู่อีก ปล่อยให้ความเงียบปกคลุมไปทั่วรถจนกลายเป็นคนอึดอัด
ปาร์คจีมินรู้ดี ว่าถ้าคิมซอกจินพูดแล้ว คำไหนคำนั้น !
ถ้าหาเหตุผลไม่ได้ ยังไงคนตัวโตก็ไม่ยอมเลิกเด็ดขาด
“แล้วถ้าผมบอกว่า มันเป็นสิ่งที่พี่จินให้ผมไม่ได้ล่ะครับ” คนตัวเล็กนิ่ง สบตาอีกฝ่ายกลับไปเช่นกัน “ผมอยากได้เวลามากกว่านี้ แต่ถ้าพี่จินให้ไม่ได้ เราก็เลิกกันเถอะ !”
ปาร์คจีมินคนเห็นแก่ตัว
เห็นแก่ตัวจนลืมไปแล้ว ว่าสิ่งที่เขาถูกคิมซอกจินทำให้รักมันคืออะไร
มันเป็นความอ่อนโยน ใจดี และทุ่มเทให้กับทุกชีวิตผ่านมีดผ่าตัดไม่ใช่รึไง
แต่ตอนนี้กลับมาขอเวลาเหล่านั้น ให้กลายมาเป็นของตัวเอง
เห็นแก่ตัวที่สุด...
“ตลอด 1 ปีที่ผ่านมา... คำว่ารักของตัวเล็กกับพี่มันไม่มีความหมายเลยใช่มั้ย” นัยน์ตาที่เคยแข็งกร้าว บัดนี้กลับเปล่งความวูบไหวออกมาให้อย่างเห็นได้ชัด หยาดน้ำใสๆ เอ่อคลออยู่บนหน่วยตา มองอีกคนอย่างตัดพ้อ
สุดท้าย... คนที่เคยบอกว่าเข้าใจ ก็ยังไม่เข้าใจเขาอยู่ดี
“แค่รัก....
....มันไม่พอหรอกครับพี่จิน”
คิมซอกจินกลับไปแล้ว ร่างสูงบึ่งรถออกไปทันทีที่เขาก้าวลงจากรถ
แววตาผิดหวังที่อีกคนส่งมาวิ่งวนไปในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับถูกตั้งโปรแกรมไว้
ไม่มีคำบอกลา
ไม่มีประโยคบอกฝันดี
ไม่ได้บอกว่าคืนนี้จะโทรหา
เลิกกันจริงๆ แล้วสินะ
สุดท้าย... คิมซอกจินก็ยังเลือกคนไข้มากกว่าเขาอยู่ดี
อย่างว่า ศิลป์กับหมอจะมารักกันได้ยังไง
ในสภาพอาชีพที่มันแตกต่างกัน การที่จะให้ทำใจรับสภาพที่อีกคนเป็นอยู่มันคงเป็นไปได้ยาก ถึงว่าทำไมหมอถึงต้องแต่งงานกับหมอ ส่วนศิลปินก็ต้องแต่งงานกับศิลปิน
เพราะว่าเขาเข้าใจในอาชีพของกันและกันไง และก็ต้องยอมรับให้ได้
แต่สำหรับเขา เขาเข้าใจ แต่ยังรับไม่ได้เท่านั้นเอง...
ร่างเล็กทรุดตัวลงหลังบานประตูไม้อย่างหมดแรง น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าหลั่งไหลออกมาเรื่อยๆ อย่างไม่ขาดสาย ก่อนจะยกมืออันสั่นเทาปิดปากตัวเองไว้แน่น เพื่อกลั้นเสียงร้องไห้... ที่มันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน
ทั้งๆที่อยากบอกเลิกเองแท้ๆ
แต่ทำไมมันถึงได้เจ็บปวดขนาดนี้นะ
นี่รึเปล่า ที่เรียกว่าจากกันทั้งๆ ที่ยังรักอีกคนมากเหลือเกิน
“คุณหมอคิม ตอนนี้กำลังผ่าตัด กรุณารวบรวมสมาธิด้วย” เสียงทุ้มแฝงแววตำหนิเอ่ยออกมา ขณะที่มือหยาบกำลังลงมือผูกปมไหมเย็บแผลอย่างต่อเนื่อง
“ขอโทษครับอาจารย์” ทำได้เพียงขอโทษเสียงอ่อนออกมา
“ผ่าตัดเสร็จ ไปพบผมที่ห้องพักด้วย”
“ครับ”
“คุณเป็นอะไรไปคุณหมอคิมซอกจิน ผมเข้าใจว่าในการผ่าตัด บางครั้งมันก็ต้องมีผิดพลาดบ้าง แต่การที่คุณสั่งไหมเย็บแผลผิดทั้งขนาดผิดทั้งชนิดเกือบสิบครั้งในห้าเคสที่ติดต่อกัน มันไม่สมควรจะเกิดขึ้นแม้แต่น้อย แล้วก่อนการผ่าตัดสิ่งที่คุณต้องสั่งคือเมส แต่นี่คุณดันสั่งเป็นคูเปอร์ ผมถามจริง คุณจะใช้กรรไกรนั่นแหวกหน้าท้องคนไข้รึยังไง คุณมัวแต่คิดอะไรอยู่ บอกผมได้มั้ยคุณหมอคิม” ดวงตาที่ผ่านโลกมามากจ้องมองอีกคนอย่างตำหนิ ความไม่พอใจเปล่งประกายชัดในดวงตาคู่นั้น
“ผมขอโทษครับอาจารย์” ค้อมศีรษะลงต่ำ ก่อนจะเอ่ยขอโทษออกมาอย่างจริงจัง “แต่เรื่องนั้น ผมไม่ขอตอบได้มั้ยครับ”
“เรื่องส่วนตัวสินะ” มือหนาที่มีรอยเหี่ยวย่นตามวัย ตบลงบนโต๊ะอย่างแรงตามอารมณ์กรุ่นโกรธที่เกิดขึ้น ก่อให้เกิดเสียงดังสนั่นไปทั่วห้องพัก
“แต่สำหรับหมอ ต่อหน้าคนไข้ สิ่งที่ควรคิดคือจะทำให้ยังไงให้คนที่อยู่บนเตียงมีชีวิตรอด ถ้าคุณไม่มีสมาธิ มัวเอาแต่ความคิดที่ต้องอุทิศให้กับชีวิตของคนๆหนึ่งที่กำลังนอนอยู่ต่อหน้า ไปคิดเรื่องอื่นล่ะก็...
....อย่ามายืนที่จุดๆ นี้เลย”
อาการปวดศีรษะที่แล่นขึ้นมาเป็นริ้วๆ บวกกับอุณหภูมิของร่างกายที่พุ่งปรี๊ดอย่างน่ากลัว เป็นตัวยืนยันได้ดีถึงโรคที่กำลังโจมตีร่างเล็กอยู่ในตอนนี้
ไม่น่าบ้าไปยืนรอทั้งๆที่ฝนตกเลยแฮะ
แต่ถึงแม้ว่าอาการที่เป็นอยู่จะย่ำแย่ขนาดไหน แต่คนตัวเล็กก็ต้องจำใจออกจากบ้านในช่วงเที่ยงวัน เพราะว่ามีนัดส่งต้นฉบับหนังสือการ์ตูนเด็กในสำนักพิมพ์ก่อนบ่ายสอง
แดดเปรี้ยงๆ ของพระอาทิตย์ที่ขึ้นตั้งฉากกับผิวโลกในตอนนี้ยิ่งตอกย้ำอาการไข้ให้หนักเข้าไปอีก ภาพที่ปรากฏสู่สายตาเริ่มพร่ามัว คนตัวเล็กสะบัดศีรษะสองสามครั้งเพื่อไล่อาการโลกหมุนที่มันกำลังเกิดขึ้น ทว่ามันกลับไม่ช่วยอะไร ภาพตรงหน้าเอียงไปเอียงมา พร้อมๆกับทุกอย่างที่ค่อยๆดับวูบลง...
“เฮ้ย คุณ!!”
**********************************************************
เอาจริงๆ บทบอกเลิกนี่แต่งยากมากนะคะ เพราะไรท์ยังไม่เคยถูกใครหักอกเลย TT0TT
เม้นให้ไรท์ด้วยนะคะ แล้วเดี๋ยวจะรีบมาต่อ วันนี้ปวดตามาก เคลียร์เอกสารช่วยคุณแม่ต้องแต่สี่โมงเย็นเสร็จสี่ทุ่ม พิมพ์ต่อไม่ไหวแล้วค่ะ TT
ความคิดเห็น