[ALP kimkai x omg sehun] เราพบกันในวันที่ฝนตก #kaihun

Chapter00

'โอเมก้าก็เป็นเพียงชนชั้นที่อ่อนแอปกป้องตวเองไม่ได้และีค่าต่ออัลฟ่าก็เมื่อช่วงฮีทเพียงเท่านั้น'

นั้นเป็นคำสบประมาทเหล่าโอเมก้ามาตั้งแต่ผมยังจำความได้และผมยังจำไม่เคยลืมเลือนในวันนั้นที่ผมต้องดิ้นรนต่อสู้กับความเป็นโอเมก้าที่หลายต่อหลายคนต่างเกลียดและคิดว่าต่ำต้อย

หากแต่ถ้าโอเมก้าต่ำต้อย

พวกคุณจะไล่ล่าผมทำไม?

ตึบ ตึบ

เสียงฝีเท้าหนักกระทบกับน้ำจากสายฝนที่ไหลลงมาไม่ขาดสายมันยิ่งเป็นตัวบั่นทอนใจของเด็กน้องวัยสิบสองปีที่ต้องแอบซ่อนตัวอยู่ในซอกตึกไม่กล้าที่จะออกไปต่อสู้และเผชิญหน้าดับความโหดร้ายที่ราตรีมอบให้

ยามท้องฟ้ามืดสนิทเขาทำได้เพียงแค่ซ่อนตัวจากเหล่าเบต้าและอัลฟ่าบางคนที่ต้องการจะจับพวกเขาไปขายในงานตลาดมืด

มันเป็นอะไรที่เขาเกลียดที่สุด!

'เห้ย!! มันอยู่ในนี้!'

ชายตัวโตวิ่งเข้ามาดักทางออกของเขาไว้ก่อนที่ไม่นานจะถูกล้อมด้วยชายต่อหลายๆคนแต่ยังโชคดีที่เขามีสติมากพอจะหาทางหลบได้ ร่างโปร่งเรียวรีบซุกตัวผ่านช่องตาข่ายที่ขาดออกแต่มันก็พอดีกับเด็กที่ตัวเล็กๆเช่นเขา

แฮ่กๆ

เสียงหอบหายใจดังขึ้นถี่ๆราวกับว่าหัวใจดวงน้อยไปจะถล่นออกมาข้างนอกให้ได้ดูกันแต่'โอเซฮุน'ก็หยุดไม่ได้ เขาหยุดวิ่งไม่ได้หากเขาหยุดล่ะก็...

สิ่งที่พี่เขาเสียสละก็จะเสียเปล่านะสิ!

"ตามไปเร็ว!!"

เสียงตะโกนก้องดังไปทั่วบริเวณก่อนที่จะหมดไปกลายเป็นเสียงฝีเท้าอีกครา ร่างเล็กกำลังจะวิ่งเข้าไปหลบในพุุ่มไม้ในโพลงหญ้าหากแต่ก็กลับถูกดึงด้วยแรงจำนวนมหาศาลเสียก่อน

ตึกตักๆๆ

ใจดวงน้อยแถบจะสลายคาอกเมื่อคิดว่าตนนั้นถูกพวกนั้นจับได้เขาหลับตาลงซ่อนดวงตาที่ผิดแปลกไม่ให้อีกฝ่ายเห็น ความกลัวเริ่มคืบคลานเข้ามาในใจหากแต่เวลาผ่านไปสักพักก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นนอกจากความอุ่นจากอุ้งมือหยาบ

"ลืมตาได้แล้วเจ้าหนู ฉันไม่ทำร้ายเธอหรอก"

เปลือกตาสีไข่ยังคงปิดแนบสนิทเพราะความกลัวและไม่ไว้ใจว่าถ้าหากอีกฝ่ายเห็นดวงตาทั้งคู่ของเขาแล้วจะจับเขาไปขายมั้ย

"ถ้าเธอไม่ยอมลืมตามองฉันก็ไม่ว่าอะไรนะแต่ฉันจะช่วยเธอเอง"

โอเซฮุนยังคงไม่ยอมลืมตามองอีกฝ่ายแต่ก็รับรู้ถึงการวิ่งการเดินหรือแม้แต่เสียงปืนที่ดังอยู่ไม่ห่างจากเขาเสียเท่าไหร่และมันผ่านมาสักพักจนเขารับรู้ได้ถึงลมจากอะไรสักอย่างที่เย็นและเสียงรถสตาร์ท

นี้เขาอยู่บนรถเหรอ?

เด็กน้อยยอมลืมตามองดูรอบๆก็ถึงกับตกใจเขาอยู่ในรถหรูหากแต่กลับเลอะเทอะไปด้วยโคลนและฟางที่มีติดมาบ้างก่อนที่จะตัดสินใจหันไปมองคนที่นั่งข้างๆตน

ใบหน้าที่หล่อเหลาและดูมีอายุประมาณสี่สิบต้นๆมีไล่ผมสีดำแซมด้วยสีขาวตามอายุยิ่งคลับให้อีกฝ่ายดูดีเข้าไปใหญ่ 

"ลืมตาแล้วเหรอ กว่าจะลืมได้นะ"

"...."

ร่างโปร่งยังคงไม่ตอบอะไรเขาทำเพียงแต่จ้องใบหน้าอีกฝ่ายราวกับไม่เคยเห็นและมองสำรวจทางรอบๆ

"ฉันชื่อทูลเป็นเจ้าของฟาร์มเเถวนี้และฉันผ่านมาพอดีเห็นเธอกำลังวิ่งหนีเลยเข้ามาช่วย ก็เท่านั้น"

"...ครับ..."

เซฮุนยอมตอบอีกฝ่ายแต่ก็เพียงแค่คำสั้นๆก่อนที่จะเสหน้าไปทางอื่นเมื่อเห็นว่าทูลยิ้มออกมาอย่างชอบใจที่เขายอมคุยด้วย

"ต่อจากนี้ฉันจะเป็นพ่อบุญธรรมเธอเอง"

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

[INTRO]

Twitter

-@katuk_katoon

B
E
R
L
I
N
❀