คนอลวน เทพนิยายอลเวง ( Yaoi / Yuri )

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 4 :: หัวขโมย ( เจ้าหญิง - แม่มด )

    

" เข้าสู่ แดนแม่มดดำแล้วสินะ " หญิงสาวกระชากบังเหียนม้าให้หยุดอยู่ ณ เนินเขาใกล้ชุมชนเล็กๆแห่งหนึ่ง นัยน์ตาสีน้ำทะเลสาดส่องไปยังชุมชนที่กำลังดำเนินชีวิตอยู่ตามปกติคล้ายชุมชนอื่นอย่างระแวดระวัง


นอกเรื่อง

ปิ๊งป่อง!.....แม่มดดำ คืออะไรเอ่ย หลายคนไม่บอกก็รู้กันอยู่ในหัวอกอยู่แล้ว แม่มดดำ ก็คือ เหล่าผู้คนที่นับถือลักธิซาตาน โดยแลกร่างกายกับ คาถาเวทย์มนตร์ เสน่ห์ ความงาม แถมอายุอานามก็ยืนยาวผิดปกติ
แต่ไม่ว่าจะแก่หงั่กขนาดไหน เจ๊แกก็ยังสาวหยดย้อย ล่อตาล่อใจอยู่เหมือนเดิม
ที่สำคัญตามนิทานเก่าเขาเล่ามา แม่มด ไม่ถูกกับเจ้าหญิงเสียเท่าไหร่ด้วยสิ


ไดอาน่าแฝงตัวไปยังกลุ่มผู้คนที่กำลังจับจ่ายซื้อข้าวของ แต่ยิ่งเธอเดินเข้าไปลึกเท่าไหร่ หญิงสาวแถวๆนั้นก็ยิ่งหันมามองเธอตาเป็นมัน

เจ้าหล่อนเม้มปากแน่นชั่วครู่ เมื่อรู้สึกตัวว่ายิ่งเดินก็ยิ่งมีเสียงหัวเราะคิกคักตามมา ถ้าให้เธอพูดตามตรง เธออดที่จะโกหกตัวเองไม่ได้

ว่าเธอไม่ได้กลัว......

ควับ....

เพียงแค่ไดอาน่าเผลอไปชั่วครู่ ไอ้กระเป๋าตังค์ที่เหน็บไว้ก็เบาโหวงไปซะแล้ว.....ไม่สิ

มันหายไปแล้ว

" เฮ้ย!! ไอ้เด็กเวร " เธอตวาดเสียงดังลั่น ก่อนจะเร่งฝีเท้าไปยังตัวต้นเหตุที่บังอาจมาคว้าทุนอันน้อยนิดที่ยังหลงเหลืออยู่จากการเผลอละลายมันไปในร้านเบเกอรี่ แต่ถึงมันจะน้อยยังไง มันก็ยังเป็นทุนต่อลมหายใจของเธออยู่ดีนั่นแหละ

" หยุดนะ!!! " ไดอาน่าวิ่งฝ่าฝูงชน ตามไอ้หัวขโมยในเสื้อฮูตสีดำสนิท ปล่อยให้ม้าตัวน้อยยืนอยู่ตัวเดียวโดดเดี่ยวเดียวดายท่ามกลางผู้หญิงที่ดูแล้วท่าทางจะโรคจิต

" อา.....ดูนั่นสิ ม้าตัวผู้ " ชั่วครู่เสียงเล็กแหลมก็เอ่ยขึ้นท่ามกลางเสียงงัวเงียของตลาด ทำให้ทุกๆคนพร้อมใจกันเงียบเสียงลง ก่อนจะพากันหัวเราะคิกคักอย่างไม่น่าไว้วางใจ

" งั้นคืนนี้ เราจะเริ่มพิธีกัน พร้อมๆกับเจ้าหนุ่มนั่นด้วย "

หากถ้ามีคนสังเกตดีๆก็จะเห็นว่า.....เจ้าม้าที่ว่านั่น กำลังทำหน้าเหวอ

..............................................................................................

" แฮ่ก...แฮ่ก.... หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะเฟ้ย!! " ไดอาน่าตวาดลั่นขณะที่วิ่งไล่ไอ้เด็กบ้าที่วิ่งเร็วอย่างกับปรอท โดยไม่ทันสังเกตุเลยว่าเธอหลงวิ่งมาจนเข้ามาในซอยลึก เปลี่ยว แถมซับซ้อนพอๆกับเขาวงกต

" ชิ....เงินแค่ยี่สิบ สามสิบเหรียญทำเป็นหวง....คนอะไรก็ไม่รู้งกอย่างกับอะไรดี " อยู่ๆเสียงเล็กๆคล้ายเด็กผู้หญิงก็เอ่ยขึ้นพลางชะลอฝีเท้าลง ก่อนจะหันไปโยนถุงเงินให้หญิงสาว

" แล้วแกจะขโมยทำไมเล่า...แฮ่ก....แฮ่ก " ไดอาน่าโวยวายพลางหอบกระเส่าอย่างหมดรูป ใบหน้าเหี้ยมเจือหวานเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อท่วมไปหมด

" ข้ารึอุตส่าห์ ช่วยชีวิตเจ้า....ยัยสมองนิ่ม....ไม่สังเกตเหรอไงว่าทำไมเมืองนี้ มันถึงเป็นเมืองแม่ม่ายน่ะ หรือว่าเจ้าไม่รู้ว่าเมืองนี้มีแม่มด " เด็กสาววัยกำลังโตด่าปาวๆ จนคนที่ปกติไม่เคยมีใครกล้าด่ามาก่อนเริ่มฉุนกึก

" ข้ารู้ "

" อ้อรู้ " เด็กสาวดัดเสียงสูงคล้ายประชด ใบหน้าจิ้มลิ้มมองหน้าเธอ ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ

" แล้วเจ้ารู้รึเปล่า ว่าเมืองนี้เป็นเมืองแม่ม่าย "

" ข้า....ก็รู้ว่า เมืองนี้เป็นเมืองแม่ม่าย "

" ออ....เจ้าจะบอกว่าเจ้าพอมีสมองว่างั้น แล้วรู้รึเปล่าว่าเพราะอะไร " เจ้าหญิงหน้าโหดที่แอบอ้างว่าตัวเองฉลาดถึงกับขมวดคิ้วมุ่น ทั้งๆที่เตรียมใจไว้แล้วว่ายังไงก็ต้องเจอคำถามนี้ ในหัวพยายามครุ่นคิดถึงคำพูดของ ราล์ฟ บรรณารักษ์เก่า

   ไซเรน เป็นชื่อเมืองเก่าแก่ขอรับ คนทั้งเมืองล้วนเป็นคนโหดร้าย  ชาวเมืองไซเรนมีประเพณีบูชายัญมาแต่ดั้งเดิม คนในพวกล้วนไม่มีหน้าตาเท่าเทียมกับอายุจริง

" บูชายัญ " เด็กสาวทำหน้าตาตื่นน้อยๆเหมือนตกใจ ก่อนจะหัวเราะเบาๆ

" บูชายัญอะไรเหรอ " เจ้าเหล่าทำทีจะประลองปัญญากับเธอไม่เลิก เจ้าหญิงผู้ศักดิ์เริ่มแสดงอาการปวดหัวมาหน่อย

    ซึ่งคนที่ขาวไซเรนนำมาบูชายัญ ตอนแรกๆก็เป็นเด็กหนุ่มๆ แต่พอนานๆเข้าสิ่งที่นำมาบูชายัญ คือ ผู้ชายทั้งเมือง ขอรับ 

" ผู้ชาย "

" อืม...เจ้ารู้ " เด็กสาวใบหน้าจิ้มลิ้มเริ่มตีสีหน้าอ่อนใจ ก่อนจะตวาดลั่น

 " แล้วเจ้าแต่งตัวอย่างนั้นทำไมเล่า!!!!ยัยโง่ " ไดอาน่าเลิกคิ้วแล้วค่อยๆก้มลงไปดูเครื่องแต่งกายของตน

ความจริง ชุดของเธอมันก็ออกจะค่อนข้างทะมัดทะแมงเหมาะกับการเดินทาง แต่ถ้าไม่สังเกตดีๆก็คงไม่รู้หรอกว่าเธอเป็นผู้หญิง

" แต่ ข้า เป็นผู้หญิง "

" ข้ารู้ ข้าเห็นหน้าอกเจ้าอยู่ " เจ้าหล่อนพูดหน้าตาเฉย แต่เป็นคำพูดที่เล่นเอาหน้าเถื่อนๆขึ้นสีแดงเถือก

" แต่ถ้าจะให้ข้าแนะนำนะ.....เจ้าไปแต่งหญิงซะ " เด็กสาวว่า ใบหน้าจิ้มลิ้มที่เจ้าหล่อนฉายแววเคร่ง ทันทีที่ได้ยินเสียงแห่ขบวนของกลุ่มคนบางคน

" ไม่..... "

" เจ้าไม่สงสัยหรือว่าทำไมคนพวกนี้ถึงได้ชื่อว่า แม่มดดำ เพราะคนพวกนี้ชั่วร้ายเหมือนแม่มดไงเล่า เอาล่ะเจ้าจะแต่งหญิงดีๆ หรืออยากไปให้ยัยพวกนั้นแหวกอก " เจ้าหล่อนเอ่ยเสียงเหี้ยม หากไดอาน่ากลับเลือกที่ชักดาบออกจากปลอกขึ้นมาตวัดอากาศ

" ข้าปกป้องตัวเองได้ " แม่มดสาวกลับหัวเราะเบาๆในลำคอ คล้ายกับจะเยาะเย้ย นัยน์ตาสีม่วงแดงเหลือบขึ้นมามองเธอ

" เจ้าแน่ใจหรือ ว่าเจ้าจะกล้าฟันผู้หญิง แล้วแน่ใจหรือว่าเจ้าจะเอาชนะผู้หญิงทั้งเมืองได้น่ะ " ไดอาน่าสะดุดลมหายใจเฮือก ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆอย่างยอมแพ้

" เอ้า.....จะทำอะไรก็ทำ "

..............................................................................................

      พงศ์พรรค์เทวาเอ๋ยจงรับเครื่องสังเวยแด่ข้า.....หมู่มวลเทวาเอ๋ยจงมอบพรแด่เรา

     เสียงเล็กแหลมของหญิงสาวจำนวนนับไม่ถ้วนในชุดสีดำสนิท เอื้อนเอ่ยประสานเสียงราวกับสวดมนตร์ แม้ว่าเสียงกรีดร้องของม้าตัวน้อยจะร่ำร้อง ก็เหมือนจะไม่เข้าหูพวกหล่อนสักนิด

        หญิงสาวในชุดไหมเลื่อมสะท้อนแสงไฟงดงาม ค่อยๆก้าวขึ้นประรำพิธีอย่างสง่างาม แล้วเงื้อมีดทรงแปลกๆขึ้น

       ความงดงาม ความเยาว์ จงเคียงข้างเรานิจนิรันด์

                                           ฉัวะ!!

       หยาดโลหิตสีแดงฉานสาดกระจาย หญิงสาวชุดดำหลายๆคนรีบวิ่งมาเอามือจุ่มเลือดแล้วชโลมหน้าตัวเอง จนผู้แอบแฝงอย่างไดอาน่าเริ่มรู้สึกอยากอาเจียนขึ้นมาตงิดๆ

" ทางนั้นเขาเชื่อว่า เลือดที่ผ่านการบูชายัญแล้ว คือเลือดบริสุทธิ์ ที่สามารถสร้างความเยาว์ได้ " เด็กสาวผมดำยาวเหยียดเอ่ยเสียงเรียบเหมือนหล่อนจะเป็นไกด์นำเที่ยว ก่อนจะกระชากแขนไดอาน่าเบาๆ

" จะมานั่งดูทำไมเล่า....ยังไงเจ้าก็ต้องออกจากเมืองนี้ให้เร็วที่สุด ไม่ใช่เหรอไง "

" อือ.....ม้าข้า " เจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์โอดครวญอย่างแผ่วเบา แล้วค่อยๆเดินตามฝีเท้าของยัยเด็กบ้าที่กำลังดึงแขนนำทางเธออยู่

" เฮ้ย!! เจ้าหนุ่มนั่นหนีไปแล้ว " อยู่ๆเสียงเล็กแหลมของใครบางคนตวาดเสียงดังลั่น ทำให้หญิงสาวหน้าชุ่มเลือดหลายๆคนพากันกรีดร้องด้วยความไม่พอใจ พวกหล่อนพากันวิ่งมาทางไดอาน่าที่อยู่ในชุดกระโปรงรุ่มร่ามยากจะหนี

" ให้ตาย หน้าเธอนี่มันเถี่ยนชวนเข้าใจผิดจริงๆ " เด็กสาวตัวน้อยบ่นหงุมหงิม จนเจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์ต้องเขม่นหน้ายัยเด็กอวดดี

" ข้าไม่ยอมให้ตัวแลก ความเยาว์ ของข้าหายไปหรอก "  เสียงหญิงสาวหลายๆคนตะโกนร่ำร้องราวกับคนเสียสติ จนไดอาน่าต้องรีบคว้าดาบขึ้นมาจ่อด้านหน้าพวกโรคจิตหวังจะขู่ให้พวกหล่อนหยุดที่จะวิ่งไล่เธอราวกับคนบ้า

" เจ้าจะกล้าเหรอ.... " เด็กสาวที่ดูท่าทางแล้วค่อนข้างจะเหงื่อตกและหวาดผวาไม่น้อยเอ่ยเสียงเย็น มือเล็กกุมท่อนไม้ด้ามยาวเท่าความสูงของเจ้าของด้ามขดแน่น

" ปกติข้าไม่ทำร้ายสุภาพสตรี.....แต่ดูเหมือนนี่จะไม่ใช่ "

" เจ้าเคยได้ยินรึเปล่า....ว่าน้ำน้อยมันแพ้ไฟน่ะ " ยัยเด็กบ้านั่นไม่วายปากเสียให้เธอใจฝ่อเล่น แต่ทันทีที่เธอสบกับดวงตามุ่งมั่นของยัยเด็กบ้านั่นแล้ว ไดอาน่ากลับเกิดฮึดขึ้นมาเสียเฉยๆ

" เออ....ขอบคุณที่ปลอบใจ " 

" ฉันชื่อ ซาฟีนนะ....อย่างน้อยจะได้บอกก่อนตายไง ฮ่ะ ฮ่ะ... " ซาฟันเอ่ยกลั้วหัวเราะ พลางตวัดไม้ด้ามยาวอย่างทะมัดทะแมง

" ช่วยพูดอะไรที่มงคลกว่านี้ได้ไหม....ฉัน ไดอาน่า "  หญิงสาวว่าแล้วค่อยๆเคลื่อนตัวไปชนหลังของยัยเด็กปากเสีย ซาฟีนอุทานเบาๆเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองเจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์ด้วยความแปลกใจ

" ชนหลังกันไว้สิ..... จะได้รู้ว่าเราไม่ได้สู้คนเดียว " 

" คราวนี้ ฉันจะ ฆ่าล่ะนะ " ซาฟีนเอ่ยเบาๆเหมือนจะพูดกับตัวเอง หากคำพูดนั้นมันทำให้ไดอาน่าเบิกตาขึ้นนิดๆด้วยความตกใจ

    ตัวแค่นี้จะ ฆ่า คนนับร้อยนับพันได้เหรอ