"Time Machine .. เวลา นาฬิกา ความรัก"

ตอนที่ 1

"เขาอยู่ในนั้นนานเกินไปแล้วนะ" ลูน่าพูดอย่างกระวนกระวายใจ

"ปล่อยเขาเถอะน่า เดี๋ยวมันก็ต้องดีขึ้น" เทน พูดพร้อมตบบ่าเธอเบาๆ 

"แต่เขาอยู่ในนั้นมา 2 วันแล้วนะ ตั้งแต่ ..." เสียงของลูน่าเบาลง น้ำตาเริ่มเอ่อคลอเบ้า ไม่ใช่แค่เธอไม่อยากพูดถึงมัน แต่เธอไม่อยากคิดถึงเลยด้วยซ้ำ เรอาเพื่อนรักของเธอเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุรถชน เมื่ออาทิตย์ก่อน งานศพเพิ่งจบไปเพียงสองวัน เธอยังต้องมานั่งกลุ้มใจกับ คริสเพื่อนรักอีกคนที่ขังตัวเองอยู่ในห้องด้วยอาการที่เธอเองก็นึกภาพไม่ออกว่าเขาจะเป็นอย่างไร

"ให้เวลาเขาสักพักเถอะลูน่า ไม่ใช่แค่เสียเพื่อนรัก แต่เขาเสียคนรักที่เป็นเหมือนชีวิต .. ฉันว่าเขาต้องเข้มแข็งขึ้น" เทนพูดพลางซับน้ำตาให้ลูน่า เธอพยักหน้ารับคำแต่น้ำตาก็ยังไหลไม่ยอมหยุด

 

ในห้องมืดที่มีเพียงแสงไฟสลัวลอดผ่านหน้าต่างบานเล็ก คริสนั่งนิ่งมองภาพของเรอาผู้หญิงที่เขารักสุดหัวใจ ในมือกำสร้อยคอนาฬิกา สร้อยคอที่เขาให้เธอก่อนที่เธอจะจากเขาไป

"ผมทำไม่ได้เรอา ผมอยู่ตรงนี้ไม่ได้ถ้าไม่มีคุณ" คริสพูดพลางไล่มือลูบภาพของเรอา

เขาจะอยู่อย่างไร ถ้าไม่มีเธอข้างๆ เขาคิดวนไปวนมาหลายครั้ง จนสุดท้ายเขาตัดสินใจที่จะใช้ชีวิตต่อไปแม้เธอจะไม่อยู่ข้างๆเขา 

"นี่จะเป็นของขวัญชิ้นสุดท้ายที่ผมจะทำให้คุณ ผมจะทำให้ฝันของคุณเป็นจริง ผมสัญญา" เขากอดรูปไว้แนบอก ปล่อยน้ำตาให้ไหลอีกครั้ง เขาและเธอตั้งใจจะสร้างอนาคตที่มีครอบครัวใหญ่ มีเธอมีเขามีเด็กๆ เรอาเติบโตในบ้านเลี้ยงเด็กกำพร้า เธอเข้มแข็ง กล้าหาญ เธอได้พบชีวิตที่ดี เพื่อนที่ดี และพบเขา

    เธอตั้งใจจะสร้างบ้านเลี้ยงเด็กกำพร้าอยากดูแลเด็กๆ อยากเติมเต็มครอบครัวให้พวกเขา แต่เธอก็ต้องจากไป 

 

'คริส'

    วันนี้ ผมตั้งใจจะทำความฝันของเรอาให้เป็นจริง เงินของเราที่เก็บเพื่อสร้างบ้านเลี้ยงเด็กกำพร้าพร้อมแล้ว เพียงแค่ผมต้องลงมือสร้างมันขึ้นมาสักที ผมจะไม่ฟุ้งซ่านอีก ตั้งสติไว้นะคริส

 

"โอ้คริส นี่นายตื่นเช้าขนาดนี้เป็นตั้งแต่เมื่อไหร่" เทนเอ่ยถามทันทีที่เห็นผมเดินลงบันได

"ฉันก็ตื่นปกติทุกวันนี่" ผมตอบพลางนั่งลงบนโต๊ะอาหาร 

"นายจะเอากาแฟไหม?" ลูน่าถามขึ้นบ้างพลางวางจานข้าวลงตรงหน้าผม

"ไม่ล่ะวันนี้ไม่ง่วง" น่าแปลกที่สองคนนี้ไม่ห่วงผมเลย ทั้งๆที่ผมหายหัวไปตั้งสองวัน แต่ก็ดีแล้วแหละผมจะได้ไม่ต้องรู้สึกผิดที่ทำให้พวกเขาเป็นห่วง 

 

 

'เรอา'

     ฉันเดินทอดน่องไปตามถนน ถนนของวันอาทิตย์โล่งสบายกว่าทุกวัน วันนี้ความฝันของฉันใกล้จะเป็นจริงไปอีกขั้นแล้ว ฉันต้องติดต่อวิศวกรออกแบบอาคาร หรือบ้านหลังใหม่ให้เด็กๆที่บ้านเลี้ยงเด็กกำพร้า

เด็กๆของฉันจะได้อยู่บ้านหลังใหม่ แค่คิดฉันก็ตื่นเต้นจะแย่ ><

 

ผลัก !!!!

อยู่ดีๆ ฉันก็ชนกับใครบางคนจนตัวเองลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่กับพื้น

 

"ขอโทษครับ!" เขาพูดพร้อมรีบพยุงฉันขึ้น ฉันก้มหน้างุดลุกตามแรงดึงของเขา แรงเยอะชะมัด

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเองก็เหม่อด้วย ^^" ฉันพูด แล้วเงยหน้าขึ้นมองเค้า

"เรอา .." 

"คะ..?" ไม่ทันสิ้นเสียงฉัน เขาก็ดึงฉันเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดอย่างรวดเร็ว O_o ! ฉันผลักเขาออกอัตโนมัติ เขาอึ้งนิดหน่อย

"ขะ ขอโทษครับ คุณคล้ายเพื่อนของผมมาก ผมขอโทษจริงๆครับ" เขารีบถอยห่างจากฉัน แล้วขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่

"แต่คุณทราบชื่อฉันนะคะ?" ฉันถามด้วยความสงสัย ฉันหน้าเหมือนเพื่อนเขา แล้วชื่อก็เหมือนด้วยหรอ บังเอิญเกินไปแล้ว

"ครับ เอ่อ.. คงบังเอิญนะครับ" เสียงเขาอ่อยกว่าเดิม 

"อ่อค่ะ งั้น .. ฉันขอตัวนะคะ ^^" ฉันลาแล้วเดินจากมา ปล่อยให้เขายืนทำหน้างงๆตรงนั้น ไม่ใช่แค่เขาหรอกที่งง ฉันเองก็แปลกใจเหมือนกันที่มีคนหน้าคล้ายฉันแถมชื่อยังเหมือนกันอีก โลกเรานี่มันกลมจริงๆสินะ 

 

'คริส'

   ผมยืนนิ่งอยู่พักใหญ่ ให้ตายสิ นั่นเรอาจริงๆใช่ไหม ผมตาไม่ฝาดแน่ๆ เธอเหมือนกันทุกระเบียดนิ้ว ทั้งน้ำเสียงอีก แล้วเธอก็ชื่อเรอาด้วย ผมดีใจจนไม่รู้จะทำอะไรต่อ ได้แต่ยืนยิ้มเหมือนคนบ้า ยังไงผมก็ต้องรู้ว่าเรื่องนี้มันยังไงกันแน่ เรอายังไม่ตาย เธอหลอกผม หรือว่านี่เป็นเรื่องบังเอิญ ผมตัดสินใจสืบเรื่องนี้ ต้องหาเธอให้พบอีกครั้ง ผมจะถามเธอกับเรื่องทั้งหมด