คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : THE SEX 2....
Chapter 2
“ตัวเล็กอ่า ไม่ไหวไปนอนก่อนก็ได้นะ” ดงเฮพูดออกมาเสียงเบาเมื่อมองเห็นใบหน้าหวานซีดเซียวลงมากกว่าเดิม มือเรียววางทาบลงมาบนแก้มอิ่มอย่างห่วงใย ซองมินกับเรียวอุคขยับเข้ามานั่งข้างๆสังเกตสีหน้าของเพื่อนรักไปด้วย
“ไม่เป็นไร ฉันจะเอาเปรียบพวกนายได้ยังไง เรามาทำรายงานกลุ่มกันอยู่นะ” เสียงใสตอบออกมา ขยับยิ้มอีกเล็กน้อยเพื่อคลายความกังวลใจ
“ปากนายมันซีดแล้วนะ” เรียวอุคร้องท้วงออกมาอีกคน เมื่อเช้าเขาเองก็ไม่ได้เข้าเรียน เขาไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้นกับฮยอกแจ
แต่พอมาตอนเย็น ก็เห็นแต่หน้าหงอยๆนี่ซะแล้ว
“ไม่เป็นไรนี่ คิดมาก” ใบหน้าหวานเบี่ยงหลบมือของดงเฮ
“ทุกทีปากนายมันแดงกว่านี้นะ วันนี้มันดูช้ำๆแตกๆอ่า” ดงเฮยังคงไม่หยุดวิจารณ์ แก้มใสแดงวาบมองหน้าซองมินเพื่อขอความช่วยเหลือ
“ดงเฮนายว่าตรงนี้ฉันควรสรุปอะไรลงไปในรายงาน” ซองมินส่งเสียงถามดึงความสนใจ ดงเฮมองฮยอกแจอย่างห่วงใยก่อนจะหันไปมองซองมิน เรียวอุคได้แต่มองอาการของฮยอกแจอย่างไม่เข้าใจ
มีอะไรที่เรียวอุคพลาดไปรึเปล่านะ
“รายงานนี่มันห้าคนไม่ใช่เหรอ” เรียวอุคส่งเสียงถาม มองเพื่อนอีกสามคนไปมา
“ไอ้คยูมันไปกับแฟนมัน” ดงเฮเงยหน้าขึ้นมาตอบ ฮยอกแจเพียงแค่พยักหน้ารับนิ่งๆ หากแต่หัวใจกลับยิ่งเจ็บปวด
ก็รู้อยู่เต็มอกว่าคยูฮยอนตามจีบพี่ฮีชอลมานานแค่ไหนแล้ว
ตอนนี้คยูฮยอนได้เป็นแฟนกับพี่ฮีชอล มันก็ถูกต้องแล้วไม่ใช่เหรอ
“แล้วมันจะไม่ทำงานเหรอไง” ร่างเล็กถามออกมาอีกครั้ง มือเล็กเตรียมหยิบโทรศัพท์มือถือ ไม่บอกก็รู้ว่าคงโทรไปจิกสมาชิกกลุ่มอีกคนเป็นแน่
“ไม่เป็นไรหรอกเรียว งานมันไม่ยากเท่าไหร่เราทำกันสี่คนก็ได้นี่” มือบางเอื้อมออกมาทับไว้บนมือของเพื่อน เอ่ยห้ามด้วยน้ำเสียงน่ารัก
“แต่ว่า”
“เนอะดงเฮ ซองมิน เราทำกันสี่คนได้เนอะ” ไม่รอให้อีกคนแย้ง ใบหน้าหวานก็หันไปขเสียงสนับสนุนจากเพื่อนอีกสองคนซะก่อน
“อืม เรื่องแค่นี้เอง” ดงเฮรับคำ
“ไม่น่าไปให้ท้ายมันเลยนะฮยอกแจ” ร่างเล็กบ่นอุบอิบแต่ก็ยอมปล่อยมือออกจากโทรศัพท์หันกลับไปทำงานของตัวเองต่อ
ออด
เสียงออดที่ดังขึ้นหน้าประตู ทำให้คนสี่คนหันไปมองหน้ากันไม่พ้นดงเฮที่จะต้องเดินออกไปเปิดประตูอย่างเสียไม่ได้
“อ้าวไอ้คยู” ดงเฮร้องทักคนที่แทรกตัวเดินเข้ามาในห้อง มือแกร่งมีถุงขนมถุงใหญ่ติดมือมาด้วย
“ซื้อขนมมาให้ด้วยเหรอ” เรียวอุคร้องลั่น ถลาเข้าหาถุงขนมในมือเพื่อนแทบจะทันที
“ก็ไถ่โทษที่ปล่อยให้พวกแกทำงานแทนไง” เสียงทุ้มตอบกลับ เหลือบมองร่างบอบบางที่นั่งเท้าคางอ่านหนังสือตรงหน้าไม่สนใจมองมาที่เขาแม้แต่น้อย
“ดีมากมีจิตใต้สำนึกดี” ซองมินเอ่ยชม ขยับเข้ามาคุ้ยถุงขนมไปพร้อมๆกับเรียวอุค ดงเฮเดินมาทีหลังก่อนจะพุ่งพรวดเข้ามาหยิบเมื่อเห็นเป้าหมาย
นมสตอร์เบอร์รี่กล่องใหญ่ตกอยู่ในอุ้งมือของดงเฮ
“อันนี้ไม่ได้” คยูฮยอนคว้าคืนกลับมา ในขณะที่ซองมินหรี่ตามองอย่างจับผิด
“ขี้งกว่ะนึกว่าจะซื้อมาให้พวกเราหมด” ดงเฮบ่นอุบอิบ แล้วเดินไปกระแทกตัวลงนั่งข้างๆฮยอกแจ ใบหน้าหวานละจากหนังสือขึ้นมองเพื่อนแทบจะทันที
“ดงเฮเป็นอะไร” ส่งเสียงถามเมื่อเห็นร่างโปร่งหน้าบึ้ง
“โกรธมัน อุตส่าห์ทำงานแทนมันขอกินนมกล่องเดียวทำหวง” บุ้ยปากไปยังคนมาใหม่แล้วกอดอกด้วยความเซ็ง
“ไม่เอาน่า งอนเป็นเด็กๆ” นิ้วเล็กหยิกหมับไปที่แก้มของอีกฝ่าย ออกแรงดึงน้อยๆจนดงเฮยิ้มออกมา คยูฮยอนยืนนิ่งมองภาพที่เห็นตรงหน้า
“เห็นแก่ฮยอกแจหรอกนะ” สะบัดเสียงบอก แล้วหันมาช่วยคนตัวเล็กดูงานที่กำลังทำค้างอยู่ ผมสีเข้มกับผมสีอ่อนแนบติดกันเช่นเดียวกับหัวกลมๆ
“ฉันซื้อมาให้” กล่องนมผ่ากลางแยกหัวของคนสองคนออกจากกัน ฮยอกแจกับดงเฮเงยหน้ามองผู้กระทำอย่างไม่เข้าใจ แต่คยูฮยอนก็ทำเพียงแค่ยักไหล่แล้วเดินไปนั่งอีกฝั่งของฮยอกแจ
“ซื้อมาให้ ให้ใคร” ดงเฮร้องถาม
“ก็มันวางอยู่ตรงหน้าใครก็ของคนนั้นแหละ” ตอบกลับไม่เงยหน้าขึ้นมองคนถามซักนิด
“ชิส์ ซื้อมาให้ตัวเล็กก็ไม่บอก ถ้าให้ตัวเล็กฉันไม่ว่าแกหรอก”
“ฮยอกแจไปนอนเถอะ” เรียวอุคพูดออกมาด้วยความเป็นห่วง มือเล็กยกขึ้นปิดปากหาวหลายครั้ง ศรีษะเล็กเอนซบมาที่บ่าของดงเฮจนเกือบหลับไปก็หลายรอบ
“ใช่ ฮยอกแจไปนอนเถอะ” ซองมินออกปากอีกคน เมื่อเห็นท่าทางอ่อนแรงของอีกคน คยูฮยอนเงยหน้าขึ้นมามองด้วยสายตานิ่งเฉย
“แต่ว่างานยังไม่เสร็จเลยนะ” ท้วงเบาๆ แต่ละคนยังคงก้มหน้าจดจ่ออยู่กับงานของตัวเอง แล้วจะให้เขาเข้าไปนอน
อ่าน่าเกลียดเกินไป
“ไปนอนเถอะตัวเล็ก เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยตื่นมาทำต่อ” ดงเฮคะยั้นคะยออีกคน
“แล้วพวกนายจะนอนกี่โมง”
“เดี๋ยวเราก็นอนแล้ว” เรียวอุคโกหกคำโต งานเยอะขนาดนี้ทำถึงเช้าก็ไม่แน่ใจว่าจะเสร็จรึเปล่าเลย
“ไปนอนเถอะน่า”
“ไม่ต้องแล้ว เดี๋ยวฉันพาเข้าไปนอนเอง” ดงเฮยกมือขัดเรียวอุคเอาไว้ก่อน ฮยอกแจเป็นคนดื้อใครๆก็รู้ดี ร่างโปร่งลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจอีกเล็กน้อยก่อนจะช้อนร่างน้อยขึ้นมาแนบอก ยักคิ้วให้กับอีกสามคนก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องนอน คยูฮยอนกระตุกปากทันทีอย่างไม่พอใจ
แล้วฮยอกแจเป็นอะไรทำไมต้องให้ยอมให้ดงเฮอุ้มไปแบบนั้น
“ดื้อจริงๆเลย” เรียวอุคบ่นออกมาเบาๆ
“มันก็เป็นงี้มานานแล้วนี่” ซองมินตอบกลับ
“แล้วทำไมแกเงียบจังวะวันนี้” ร่างเล็กหันมากระทุ้งศอกถามคยูฮยอนบ้าง
“ฉันทำงานอยู่”
“แล้วทำไมต้องตอบด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดด้วยเล่า” เรียวอุคว่าออกมา ซองมินได้แต่มองหน้าคยูฮยอนนิ่งๆ
หงุดหงิดงั้นเหรอ
ก็แค่หงุดหงิดไม่เคยรับรู้ความรู้สึกเจ็บปวดแบบฮยอกแจซักนิด
“อื้อ” เสียงครางแผ่วในลำคอทำให้ร่างด้านบนยอมถอนริมฝีปากออกจากปากแดงฉ่ำ ตากลมปรือขึ้นมองอีกฝ่ายไม่เต็มตาเพราะเพิ่งตื่นนอน
“คยูฮยอน” เสียงหวานเอ่ยเรียก
“ทำไมถึงยอมให้ดงเฮถูกเนื้อต้องตัวขนาดนั้น” ถามกลับเสียงเครียดก้มลงดูดเม้มซอกคอหอมหวานที่ไม่มีใครเคยลิ้มลอง
นอกจากเขา
“อ๊ะ อย่าสิคนอื่นล่ะ” มือเล็กยกขึ้นดันอกกว้างเอาไว้
“นั่งทำงานอยู่ข้างนอก” ตอบเสียงเบา รวบมือน้อยไปกุมเอาไว้ มืออีกข้างปลดกระดุมชุดนอนออกเพื่อก้มลงชิมแผ่นอกหวานที่ลอยยั่วอยู่ตรงหน้า
“ไม่เอานะคยู อ๊ะ”
“ฉันทำงานแทนนายอยู่นะ” บอกเสียงพร่า เลื่อนตัวขึ้นไปจุมพิตที่แก้มเนียนอีกฟอดไล่มาจนถึงปากแดงฉ่ำ
“อย่าสิ” เบือนหน้าหนีทันทีเมื่อริมฝีปากเป็นอิสระ เปิดโอกาสให้ร่างสูงก้มลงสูดความหอมจากซอกคอขาวหอมกรุ่น
“อย่าให้คนอื่นแตะต้องตัวนายอีกนะ” ผละใบหน้าออกมาสั่งด้วยน้ำเสียงจริงจัง กดจูบแรงๆอีกครั้งที่ริมฝีปากอิ่ม ก่อนจะเดินออกไปนอกห้อง
“ห้ามคนอื่นแตะตัวฉันเหรอ” เสียงหวานเอ่ยออกมา ก่อนจะแค่นยิ้มให้ตัวเองอย่างสมเพช
แล้วเขามีสิทธิ์ห้ามอะไรคยูฮยอนบ้าง
ใบหน้าหวานซุกซบไปกับหมอนใบนุ่มปล่อยน้ำตาให้ไหลรินออกมา
เขาก็ได้แค่เซกซ์จากคยูฮยอน
ไม่เคยได้หัวใจ
------------------------------------------------Katomnam Talk:
ผลตอบรับล้นหลาม
จนเกินจะใจแข็งได้อีกต่อไป
อัพเลยแล้วกัน
ฮ่าๆๆๆ
หางานให้ตัวเองจริงๆ
เม้นท์เร็วอัพเร็ว
ความคิดเห็น