คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #72 : Story 23 พลาดท่ารัก 2 {Honggi x Hyukjae}
“ทำไมหน้าซีดแบบนี้ล่ะ” พี่ชายคนโตของบ้านเอ่ยถาม ก่อนจะเดินเข้ามาจนชิด
“พี่ฮงกิให้ฮยอกแจนอนพื้น ฮยอกแจหนาว” พูดความจริงออกไปทันทีอย่างไม่ต้องคิด ยงฮวาเบิกตาค้าง ดึงร่างน้อยเข้ามาจนใกล้ วางมือทาบลงไปบนหน้าผากเนียนแล้วสะดุ้งโหยง
“ตัวร้อนจี๋เลย ปวดหัวไหมครับ” ก้มหน้าลงถามเสียงอ่อนโยน
“ปวดมากเลยฮะ” ตอบหน้าเหย เดินเข้ามาสวมกอดพี่ชายของบ้านเอาไว้อย่างอ่อนแรง ยงฮวารีบกอดตอบเพราะดูท่าน้องชายของเพื่อนจะล้มทั้งยืน วงแขนแข็งแรงโอบอุ้มร่างน้อยขึ้นมาแนบอก ก่อนจะพาเดินเข้ามาในห้องนอนของฮงกิที่เจ้าของห้องยังไม่มีท่าทีว่าจะตื่นซักนิด
“ไม่มีเรียนเหรอไง” ยงฮวาออกปากถามคนที่นอนอยู่
“มีครับแต่ขี้เกียจไป” ลุกขึ้นมาตอบงัวเงีย ก่อนจะมองพี่ชายที่อุ้มร่างเล็กเอาไว้อย่างงุนงง
“ไปอุ้มทำไมน่ะพี่”
“แล้วแกทำอะไรไว้” ย้อนถามเสียงเครียด ใช้เท้าเขี่ยน้องชายให้เขยิบไปติดเตียงอีกฝั่ง วางร่างเล็กลงไปอย่างเบามือ
“ให้นอนพื้นสิพี่”
“ฮงกิ” ยงฮวาเรียกเสียงเรียบ
“เอามานอนบนเตียงผมได้ยังไงเล่า” ฮงกิยังคงโวยออกมาไม่เลิก ตากลมปรือขึ้นมามอง พยายามจะย้ายตัวเองออกจากเตียงแต่ก็ถูกยงฮวากดไหล่บางเอาไว้กับเตียง
“ฮงกิ ถ้าไม่ลุกไปเรียนก็นอนนิ่งๆ แล้วเอาผ้าห่มมาด้วย” เอื้อมผ่านร่างเล็กไปคว้าผ้าห่มผืนนุ่มมาห่มให้กับฮยอกแจจนถึงอก มือแกร่งลูบแผ่วเบาไปบนแก้มใส ในขณะที่ฮงกิลุกขึ้นมองตาขวาง ร่างโปร่งสะบัดตัวออกจากเตียงกระแทกประตูห้องน้ำปิดเสียงดัง ยงฮวาได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอาใจ
“ไม่เป็นไรนะครับ เดี๋ยวพี่ลงไปเอายากับข้าวต้มมาให้นะ” ลูบหัวกลมเบาๆแล้วเดินออกไป ฮยอกแจมองตามประตูห้องน้ำแล้วปิดเปลือกตาบางลงก่อนจะหลับสนิทไปในที่สุด
ฮงกิออกมายืนมองร่างเล็กด้วยสายตาไม่ชอบใจ ใบหน้าขาวใสแดงระเรื่อเพราะพิษไข้ อาการกระสับกระส่ายทำให้ฮงกิรู้สึกสะใจ
“อยากอยู่มากนักใช่ไหม นี่มันแค่เริ่มต้นนะ” พูดจบก็แค่นยิ้มออกมา ก้มหน้าลงมองใบหน้าหวานใกล้ๆ ก่อนจะสัมผัสถึงไอร้อนที่แผ่ออกมา
ฮงกิจิ๊ปากอย่างขัดใจแต่ก็เดินไปชุบผ้าเย็นมาวางไว้บนหน้าผากเล็กก่อนจะเดินออกไปเรียน มือเรียวยกขึ้นขยี้ผมตัวเองอย่างขัดใจ
ทำไมต้องไปห่วงเด็กบ้าแบบนั้นด้วย
มาขัดความสุขเขาเห็นๆ
“ฮงกิ ทำไมน้องไม่ลงมากินข้าว” ยูอีออกปากถามลูกชายคนเล็กเสียงเรียบ ในขณะที่ยงฮวาก้าวเข้ามาในตัวบ้านพอดี
“จะไปรู้เหรอครับ กลับมาก็เอาแต่นอน” ฮงกิเอ่ยตอบแล้วยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ
“ทำไมทำตัวแบบนี้” ยงฮวาเดินมานั่งลงฝั่งตรงข้าม ออกปากถามเสียงเรียบ
“ทำตัวแบบนี้ แบบไหน”
“ทำนิสัยไม่ดีแบบนี้ไง ฮยอกแจเป็นน้องนะ” คนเป็นพี่ดุออกมาเบาๆ ยูอีได้แต่มองลูกชายทั้งสองคนคุยกันอย่างไม่เข้าใจ
เธอเองก็ยังไม่รู้เลยว่าทำไมฮยอกแจไม่ลงมาจากห้อง ถามยงฮวาก็เอาแต่ยิ้ม พอถามฮงกิก็ตอบกลับด้วยความอารมณ์เสียว่าไม่รู้
“ผมก็น้องพี่นะ” ฮงกิย้อนกลับหน้าบึ้ง ก่อนจะสะบัดหน้างอนไปอีกทาง
“แต่ฮยอกแจเด็กกว่านายนะ”
“แล้วมันเป็นน้องพี่เหรอไง”
กึก
ร่างเล็กชะงักนิ่งอยู่ที่หน้าประตูห้องอาหาร ตากลมโตเริ่มสั่นคลอนไปด้วยความรู้สึกผิด ใบหน้าน่ารักก้มลงมองต่ำ
“อ้าวฮยอกแจ” ยูอีที่หันหน้าหนีการเถียงกันที่แสนเบื่อหน่ายของลูกชายเห็นเข้าพอดี ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้จนตาปิด
“ฮยอกแจขอโทษฮะ ฮยอกแจเผลอหลับ” เสียงใสที่เอ่ยบอกสั่นน้อยๆ ในขณะที่ฮงกิเบ้ปากมองอย่างขัดใจ
“ฮยอกแจมานั่งนี่มา” ยงฮวาเดินเข้าไปโอบเอวคอดเอาไว้ หากแต่คนตัวเล็กกลับขืนตัวอยู่ตรงนั้น
“ไม่เป็นไรฮะ ฮยอกแจไม่หิว”
“ยังไม่ได้กินอะไรเลยนี่ แล้วกินยารึยัง” ยงฮวาถามออกมาอย่างเป็นห่วง ยูอีตีหน้างงทันทีที่ได้ยินคำว่า ใบหน้าสวยหันกลับไปมองฮงกิเพื่อขอคำตอบ แต่ลูกชายคนเล็กก็เอาแต่ทำปากยื่นเท่านั้น
“กินแล้วฮะ”
“ฮยอกแจเป็นอะไรครับ ไปกินข้าวกับพี่ดีกว่า” ยงฮวาพยายามรั้งร่างเล็กอีกครั้ง หากแต่คนตัวเล็กกลับเขยิบเข้ามากอดเขาเอาไว้จนแน่น ใบหน้าหล่อเงยขึ้นมองคนเป็นแม่แล้วมองเลยมายังฮงกิอย่างไม่เข้าใจ
“ชอบพี่ชายฉันรึไง” ฮงกิถามออกมาลอยๆ
“ฮงกิ ถามอะไรน้องวะ” ยงฮวาว่าออกมา ลูบศีรษะกลมเบาๆ แต่ก็ต้องสะดุ้งไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นดังแผ่ว
“ฮยอกแจขอโทษ” เสียงใสพูดออกมาเบาๆ เงยหน้าขึ้นมองยงฮวาด้วยความสำนึกผิด ยูอีหันมาตีฮงกิที่แขนแล้วรีบเดินมากอดปลอบร่างเล็กเอาไว้อีกคน
“ไม่เป็นไรนะลูก ไปนั่งไปเดี๋ยวป้าไปหาขนมมาให้กินนะ”
“โอ๋กันซะจริง” เสียงจิกกัดดังออกมาจากฮงกิเหมือนเดิม
“ฮงกิไม่เอาสิลูก”
“แม่ แม่เป็นแม่ผมนะ” ลุกขึ้นโวยวายเสียงดังลั่น จากแต่ก่อนที่ตัวเองเป็นน้องเล็ก ตอนนี้ต้องมานั่งทนมองคนในครอบครัวไปเอาใจคนอื่น
มันเซ็งแค่ไหนรู้ไหม
“แต่เราทำตัวไม่มีเหตุผลนะ”
“อยากจะโอ๋กันก็ทำไปเลย” กระแทกเก้าอี้อีกรอบอย่างเอาแต่ใจแล้วเดินกระแทกเท้าออกไปด้านนอก ตากลมใสมองตามไปด้วยแววเศร้าหมอง
ฮยอกแจทำอะไรผิด
พี่ฮงกิถึงได้รังเกียจขนาดนี้
“ฮยอกแจนอนกับพี่ยงฮวาไม่ได้เหรอ” คนตัวเล็กถามหน้ายู่ เมื่อพี่ชายคนโตของบ้านเดินมาส่งที่หน้าห้องนอนของฮงกิ
“มันก็ได้แต่ว่าห้องพี่มันรกมากเลย ให้แม่บ้านมาเก็บให้ดีไหมครับ” ยงฮวามีสีหน้าครุ่นคิดอย่างหนักใจ ก็อยากจะให้น้องชายตัวเล็กไปนอนด้วยอยู่หรอก แต่มันก็รกเกินจะทนไหว
“ไม่เป็นไรฮะ ป้าแม่บ้านเขานอนแล้ว” เสียงใสเอ่ยขัดขึ้นมาก่อน
“แต่ว่า”
“ไม่ต้องห่วงฮะ ฮยอกแจโตแล้วนะ” ระบายรอยยิ้มกว้างอีกครั้ง แล้วผลุบหายเข้าไปด้านใน ยงฮวาได้แต่มองตามไปอย่างเป็นห่วง
ไม่รู้คืนนี้ฮงกิจะแผลงฤทธิ์อะไรอีก
“ไง ไปอ้อนกันมาถึงไหนล่ะ” ทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้อง เสียงประชดประชันก็ดังขึ้น
“เปล่าฮะ”
“พี่ยงฮวาน่ะ เขาไม่มองเด็กกะโปโลแบบนายหรอกนะ”
“เห” เอียงคอมองกลับมาอย่างไม่เข้าใจ
“ไปอาบน้ำซะสิ” ฮงกิจิ๊ปากเล็กน้อยแล้วไล่คนตัวเล็กเสียงดังลั่น ร่างโปร่งทิ้งตัวลงนอนไปบนเตียง หยิบโทรศัพท์มากดเล่นไปมา ตาเรียวมองไปยังประตูห้องน้ำนิ่งๆ
“มีอะไรดีวะ โอ๋กันจัง” อดไม่ได้ที่จะบ่นออกมา ประตูห้องน้ำเปิดออกมา ทำให้ฮงกิรีบหันกลับมาดูมือถือของตัวเองแทบไม่ทัน ใบหน้าหวานใสแดงเรื่อน้อยๆ ผมสีเข้มเปียกลู่แนบแก้มใส ปากอิ่มชมพูแน่นตึง ชุดนอนตัวหลวมที่ทำให้คนตรงหน้าดูตัวเล็กลงไปอีกเป็นกอง ร่างเล็กเดินไปนั่งเช็ดผมของตัวเองหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง โดยที่ฮงกิยังคงมองตามไป
“จะเช็ดอีกนานไหม”
“ขอโทษฮะ” ตอบเสียงเบา รีบเดินไปตากผ้าขนหนูก่อนจะกลับมาปิดไฟให้เสร็จเรียบร้อย ร่างเล็กลงนั่งไปกับพื้นใช้มือเล็กตบหมอนหนุนเบาๆก่อนจะล้มตัวลงนอน แขนเล็กยกขึ้นกอดตัวเองเอาไว้กันหนาวอีกครั้ง ฮงกินอนเล่นโทรศัพท์มือถือของตัวเองอีกซักพักแล้วหลับตาลง แต่ก็ต้องลืมตาขึ้นมาอีกรอบก่อนจะเขยิบเข้าไปที่ขอบเตียงแอบชะเง้อมองคนที่นอนอยู่ข้างล่าง ตาเรียวอ่อนแสงลงมองฮยอกแจอย่างชั่งใจ
ถ้าฮยอกแจเถียงเขาซักนิด อาละวาดซักหน่อยเขาจะไม่ใจอ่อนเลยให้ตายเถอะ
---------------------------------------------------------Katomnam Talk:
มีคนรอฮงกิอยู่ไหม
อยากจะรู้ว่าคนใจร้ายจะร้ายได้นานแค่ไหน
คิกๆๆๆ
ความคิดเห็น