[Fic SJ Yaoi]ปฏิบัติการณ์ของคนรักไก่{?? x Hyuk}

ลำดับตอนที่ #77 : Part 2.... ~Chapter 21~

Chapter 21

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ” ลีทึกถามขึ้นทันทีที่โผล่เข้าไปในห้องมองมือเล็กของฮยอกแจที่จับกระเป๋าเดินทางของน้องเล็กในวงไว้แน่น ฮยอกแจเหวี่ยงกระเป๋าใบนั้นไปสุดมุมห้องจ้องมองอีกคนด้วยความผิดหวัง

“พี่ถามว่านายจะไปไหน” ฮยอกแจถามคยูฮยอนเสียงเครียด ในขณะที่ใบหน้าหล่อ

“ไปนอนคอนโคครับ” คยูฮยอนตอบ ก่อนจะหันหน้าไปที่ประตูตู้บานใหญ่หยิบเสื้อผ้าออกมาวางกองรวมๆกันไว้

“เพื่ออะไร” ซีวอนถามออกไปเริ่มจะงงไปด้วย คิดถึงวันเวลาเก่าๆที่มีแต่ความรักอบอวล เสียงหัวเราะเฮฮา เหตุการณ์เหล่านั้นยังอยู่ในความทรงจำของทุกคน แต่ทำไมในวันนี้ทุกอย่างถึงได้เป็นแบบนี้ไปได้

อารมณ์น้อยใจ เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

ความรักที่มีให้กัน หายไปแล้วจริงๆเหรอ

“ผมจะได้ไปทำงานสะดวก” คยูฮยอนตอบค้างๆคูๆ

“อยู่นี่ก็มีรถมารับอยู่แล้วนี่นา” ซองมินแย้งอีกคน ดงเฮที่ได้ยินเสียงดังเอะอะก็อดไม่ได้ที่จะเดินมาดูด้วยความเป็นห่วง

“แต่อยู่นั่นใกล้บริษัทกว่านะครับ” คยูฮยอนบอกเสียงสุภาพ

“แต่ที่นั่นไม่มีเรา” ฮยอกแจบอกเสียงแผ่วเบา น้ำตาหยดใสรื้นมาที่ขอบตาร้อนผ่าว ก่อนจะไหลรินออกมาอย่างห้ามไม่ได้  ทุกคนเงียบไปกับคำกล่าวนั้น

“แล้วถ้าอยู่ที่นี่กันต่อไป เราก็จะไม่มีความสุขเพราะที่นี่ไม่มีนาย” ร่างบางพูดต่อปนเสียงสะอื้นดงเฮชะงักกึกอยู่กับที่เข้าใจว่าทำไมฮยอกแจถึงต้องให้ความสำคัญกับคยูฮยอนก่อน แม้เขาจะน้อยใจแต่ก็ยังไม่เคยคิดจะย้ายออกไปให้ห่างไกลฮยอกแจ ฮันกยองที่เปิดประตูเข้ามาพอดีก็ได้ยินประโยคนั้นไปเต็มๆเหมือนกัน

เข้าใจแล้วฮยอกแจ พี่เข้าใจนายแล้ว

“แค่ไม่มีผม พี่คงอยู่ได้เหมือนเดิมนั่นแหละฮะ” ร่างสูงบอกด้วยแววตาปวดร้าว วันที่ฮยอกแจออกปากไล่เขาไปเขายังจำได้ดี ความเจ็บปวดในวันนั้นยังคงติดอยู่ในใจ

“แค่เหรอคยู นายใช้คำว่าแค่ได้ยังไง” ฮยอกแจแค่นเสียงถามด้วยความเจ็บปวดที่รุ่นน้องไม่เข้าใจเลยซักนิด ดงเฮเดินเข้ามากอดเอวบางเอาไว้แน่นอย่างปลอบใจ ภาพนั้นทำให้ซองมิน ลีทึก คิบอม ซีวอนแอบยิ้มออกมา

ในที่สุดนายก็โกรธฮยอกแจไม่ลงจริงๆ

“ก็ผมมันไม่มีค่าขนาดนั้นไงครับ”

เพียะ…

ฮยอกแจผละออกจากอ้อมกอดของดงเฮ มือเล็กตบเข้าไปที่ใบหน้าหล่อจนหันไปอีกด้านตามแรงตบ คยูฮยอนยกยิ้มสมเพชกับตัวเองก่อนจะต้องตกใจอีกครั้งเมื่อแขนเล็กสอดรอบเอวหนาเอาไว้แน่น ใบหน้าหวานซุกลงที่อกกว้างอย่างคิดถึง

“อย่าดูถูกความรู้สึกของฉันอีก” ฮยอกแจพูดเสียงเบาทว่าคนฟังได้ยินมันอย่างชัดเจน แขนแกร่งยกขึ้นโอบกอดอีกคนตอบหมดแล้วทิฐิที่เพียรสร้างมาหมดแล้ว เหลือเพียงแต่ความรักที่ต้องการมอบให้ร่างบางในอ้อมกอดนี้เท่านั้น

“ผมขอโทษ” เสียงทุ้มบอก หัวกลมๆส่ายไปมากับอกกว้างรอยยิ้มบางๆเริ่มปรากฏที่ใบหน้าสวย

“ไม่เคยโกรธซักครั้ง” ฮยอกแจบอกออกไป

“ขอโทษที่ผมรักพี่มากเกินไป” คยูฮยอนก้มลงกระซิบชิดริมใบหูนิ่มก่อนจะฝังจมูกลงบนแก้มใสที่เปรอะไปด้วยคราบน้ำตานั้นอย่างรักใคร่ รอยยิ้มเริ่มกลับคืนมาแก่สมาชิกซุปเปอร์จูเนียร์อีกครั้ง รอยยิ้มที่ห่างหายไปนานกลับมามีความสุขอีกครั้งซักทีเถอะนะ

“เค้าจะไม่ถามว่ามันเกิดอะไรขึ้น เค้าขอโทษที่วันนั้นพูดออกไปแบบนั้น ขอโทษที่ทำลายความเชื่อใจของกันและกัน ขอโทษที่รักคยูฮยอนมาเกินไปเหมือนกัน” ฮยอกแจร่ายยาว คยูฮยอนยิ้มรับก้มลงจูบซับน้ำตาหยดใสที่หลั่งออกมาเพราะความสนุขของอีกคน

“แล้วฉันล่ะ” ซองมินส่งเสียงถามขึ้นมาเริ่มจากทนไม่ได้ที่ตอนนี้คยูฮยอนได้กำไรไปเต็มๆ คนอื่นๆที่ได้ยินพลอยหัวเราะไปด้วย แจจุงยิ้มให้กับภาพตรงหน้าก่อนจะหันไปยิ้มให้กับคนอื่นๆในวง

ไม่เสียแรงเปล่าที่ยอมลงทุนเป็นตัวร้าย

แค่พวกนายเข้าใจกัน มันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ

แค่ฮยอกแจยังยิ้มเหมือนเดิม ก็พอใจแล้วสำหรับคนมาทีหลัง

“ซองมินนายก็รู้ว่าฉันรักนายพอๆกับที่รักคยูฮยอนน่านแหละ” ฮยอกแจตอบเสียงใสพลางหันกลับไปมอง คยูฮยอนเลยรวบเอวบางเข้ามากอดแน่นจากด้านหลัง

“เอ๊ะ เค้าต้องง้อด๊องด้วยนี่” เหมือนนึกขึ้นได้คนสวยเลยพูดออกมาก่อนจะมองดงเฮที่ยืนยิ้มให้อยู่ก่อนแล้ว คยูฮยอนปล่อยร่างในอ้อมแขนออก

“ไปง้อพี่ด๊องสิที่รัก” คยูฮยอนบอกด้วยรอยยิ้มก่อนที่ฮยอกแจจะเดินเข้าไปหาแล้วก็โผเข้ากอดอีกคนที่อ้าแขนรออยู่ก่อนแล้ว

“ไม่เคยโกรธไก่น้อยเหมือนกัน” ดงเฮพูดกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นท่ามกลางรอยยิ้มของคนมองทุกคน แม้ในสายตาอีกห้าคู่ที่มองมาจะผสมด้วยแววตาแห่งความปวดร้าวก็ตาม

“แต่เค้าว่า ที่รักไปง้อใครบางคนก่อนดีกว่านะ” ดงเฮผละออกแล้วยิ้มให้ฮันกยองที่ยังยืนเก๊กหน้านิ่งอยู่

“พี่ฮันโกรธ ฮยอกเหรอฮะเนี่ย” ฮยอกแจเดินเข้าไปเอียงคอถามอย่างน่ารัก

“ฉันว่าพี่ฮันคงอยู่ในโหมดอิจฉามากกว่า” เรียวอุคไม่วายส่งเสียงกัดคนที่พยายามกลั้นยิ้มเอาไว้สุดใจ

“เงียบน่า” ฮันกยองหันไปว่า แต่ก็แอบขยิบตาให้คนอื่นๆไปด้วย เรียกร้องความสนใจจากฮยอกแจเป็นกิจวัตรประจำวันที่ห่างหายไปนานแต่ตอนนี้มันกลับมาอีกครั้ง

“พี่ฮันงอนฮยอกเรื่องอะไร” เสียงหวานถามต่อก่อนที่เจ้าตัวจะเขย่งไปหอมแก้มอีกคนอย่างน่ารัก

“หายแล้ว” หนุ่มจีนบอกเพราะไม่สามารถทนเก๊กได้อีกต่อไป คนอื่นๆเลยพลอยหัวเราะไปด้วยกับอาการนั้น ฮยอกแจที่เพิ่งรู้ตัวว่าโดนแกล้งก็ยิ้มกว้างแต่หยิกหมับเข้าที่เอวของฮันกยองเป็นการทำโทษ

“ฮยอกแจของฉัน” ซองมินพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มกว้าง ฮยอกแจหัวเราะน้อยๆก่อนจะหอมแก้มของซองมินเป็นรางวัลไม่วายหันมาหอมแก้มของเรียวอุคที่เริ่มจะหน้าง้ำให้กลับมายิ้มอีกครั้งด้วย ซีวอนที่มองมาได้แต่เอานิ้วมาชี้ที่แก้มตัวเองอย่างไม่อาย ฮยอกแจหัวเราะน้อยๆก่อนจะหอมไปอีกคน

“เดินมาให้กอดหน่อยสิ” คิบอมเอ่ยขอออกมาตรงๆ ฮยอกแจยิ้มน้อยแล้วก็ไม่รีรอที่เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดอบอุ่นนั้น ลีทึกกับฮีชอลถึงกับปาดน้ำตาออกไปจากใบหน้าที่ไหลออกมาจากความตื้นตันมองภาพเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยหัวใจพองโต กลับมาเป็นครอบครัวของเราเหมือนเดิมซักทีสินะ พวกดงบังชินกิค่อยๆปลีกตัวเดินออกไปด้านนอด ฮยอกแจมองเห็นทุกอย่างแต่ก็เลือกที่จะยืนนิ่งๆมองเพียงแผ่นหลังกว้างที่หายออกไป

ขอโทษนะ แต่ฉันรักพวกนายไม่ได้

เพราะฉันรักพวกนี้จนหมดหัวใจไปแล้ว

----------------------------------------------------------------------------------------

Katomnam Talk:

มีคนยังอยากอ่านต่ออยู่ใช่ไหมคะ  เพราะฉะนั้นต้มก็จะพิมพ์ต่อไป

เอาให้เป็นซีรี่ย์ยาวๆไปเล๊ย

อ่า น้องหลิวบอกว่าเครียด  เอิ่ม มันเริ่มจะหายเครียดแล้วนะจ้ะ  จุ๊บๆๆๆ


รักทุกคนค่า