คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #183 : Loveless...CHAPTER 32
“มาทางนี้” ฮีชอลกระชากเสียงบอกเมื่อเห็นว่าคนที่เดินมาด้วยกันตั้งท่าจะเดินไปอีกทาง
“อ่าว เหรอ” คนน่ารักรับคำแล้วเดินตามฮีชอลไปอย่างว่าง่าย ใบหน้าหวานมองตามแผ่นหลังที่กว้างกว่าของตัวเองไปเงียบๆ คิมฮีชอลไม่ยอมให้เขาถือแผนที่หรือแม้กระทั่งเข็มทิศเลยด้วยซ้ำ
“เราต้องไปให้ถึงก่อนสี่โมงเย็นนะ” คนข้างหน้าหันมาว่าเมื่อเห็นร่างเล็กเอาแต่เดินทอดน่องไปเรื่อยๆ
“ก็แล้วนายจะรีบทำไม”
“ฉันไม่อยากอยู่กับนายสองคนนานๆ” คำตอบที่ตอบกลับมาทำให้ตาหวานต้องเงยขึ้นมอง
“นายรังเกียจฉันขนาดนั้นเลยเหรอไง” เสียงหวานย้อนถามแผ่วเบา ก่อนจะหยุดเดินไปดื้อๆ
“แล้วนายมีอะไรดีฉันถึงต้องรักนาย”
“ฉันไม่ได้บอกว่าฉันมีอะไรดี แต่ทำไมนายต้องเกลียดฉันขนาดนี้ด้วย”
“อยากรู้มากไหม” มือเรียวกระชากต้นแขนบางเข้าหาตัว
“ถ้านายอยากบอก” เงยหน้าท้าทาย
“ฉันไม่อยากจะเสวนากับนายด้วยซ้ำ” ฮีชอลตะคอกกลับก่อนจะผลักร่างของฮยอกแจออกห่าง ใบหน้าหวานก้มลงมองมือของตัวเองอย่างเจ็บปวด
“จะตามมาได้รึยัง!” เสียงตะคอกดังกลับมา ฮยอกแจเพียงแค่ก้าวขาตามมาช้าๆ พร้อมกับน้ำตาหยดใสที่เริ่มไหลอาบแก้ม
ทำไมคิมฮีชอล ถึงใจร้ายขนาดนี้นะ
“ทำไมฉันรู้สึกไม่ค่อยดีเลย” อยู่ดีๆฮันกยองก็พูดขึ้นมากลางห้องนั่งเล่นหลังจากเงียบไปนาน
“ชิคกี้เป็นอะไรรึเปล่าพี่” ดงเฮร้องถามทันทีเพราะหลังจากวางโทรศัพท์จากฮยอกแจก็เอาแต่นั่งนิ่ง
“ก็เห็นบอกว่าสบายดี”
“แล้วทำไมพี่ถึงรู้สึกไม่ดีล่ะ” คยูฮยอนถามขึ้นมาอีกคนอย่างร้อนรน หากแต่คิบอมกลับกดโทรศัพท์ออกไปหาที่เบอร์คุ้นเคยนานแล้ว
“มันเป็นความรู้สึก” ฮันกยองตอบน้องออกมาเพราะตัวเองก็ไม่มั่นใจเช่นกัน
“แต่ผมโทรหาเจ้าหญิงไม่ติด”
“เห็นบอกว่าวันนี้จะเดินป่า” ฮันกยองพูดออกมาตามที่รู้ แต่คนฟังกลับเบิกตากว้าง
“ตาแป๋วไปเดินป่าเนี่ยนะ”
“นั่นน่ะสิ ยัยลิงเผือกต้องไม่ไหวแน่ๆ”
“แล้วลูกเจี๊ยบของเราจะถูกแกล้งไหม”
“เขาเดินเป็นกลุ่มหรือว่าแยกตามโรงเรียน”
“เป็นห่วงจริงๆให้ตาย ป่านนี้จะเป็นไงบ้างนะยัยเตี้ย”
สารพัดคำถามดังแข่งกันออกมาไม่หยุด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากรอ
“หวังว่าคนสวยจะไม่เป็นอะไรนะ”
ออด…
เสียงออดที่ดังขึ้นทำให้ทุกคนหลุดออกจากความคิดของตัวเอง คยูฮยอนลุกเดินออกไปในฐานะเจ้าของบ้าน
“มาทำไม” เสียงทุ้มถามห้วนเมื่อเห็นคนตรงหน้า
“คยูฮยอน ฟังฉันฮีชอลคิดไม่ดี” ฮยอนจุงตะโกนบอกผ่านประตูบ้านใหญ่
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ” ฮันกยองเดินตามออกมาสมทบเอ่ยถาม
“นั่นสิเสียงดังเข้าไปข้างใน” ซีวอนถามย้ำอีกคนเมื่อเห็นว่าคนสองคนตรงหน้าจ้องตากันอย่างไม่ลดละ
“เมื่อกี้นายพูดอะไร” คยูฮยอนย้อนถามเสียงเรียบ เมื่อคำพูดของผู้มาเยือนดูเหมือนจะมีผลกระทบต่อฮยอกแจ
“ฉันจะมาตามพวกนายให้ไปที่ค่ายนั่น” ฮยอนจุงรีบพูด
“เข้ามาคุยกันข้างใน” พี่ใหญ่เอ่ยบอก เดินนำเข้าไปด้านใน ซีวอนลากคยูฮยอนเดินตาม แล้วให้ยามไปเปิดประตูเชิญฮยอนจุงตามเข้ามาด้านใน
“มีอะไรกันน่ะ” ดงเฮถามขึ้นมาเมื่อไหร่สีหน้าของคนที่เดินกลับเข้ามา
“พูดสิ” ซีวอนหันไปบอก
“วันนี้ฉันเข้าไปในห้องของฮีชอล”
“…”
“ฉันเห็นว่าปืนของฮีชอลหายไป” ทันทีที่จบประโยค คนฟังอีกแปดคนก็ได้แต่นั่งอึ้ง
“นายต้องการจะบอกอะไร” คิบอมถามขึ้นมาหน้าเครียด ห้องทั้งห้องไร้รอยยิ้มและเสียงพูดคุยลงไปในทันที
“ฉันเป็นห่วงคุณหนู”
“…”
“เอ่อ ฉันห่วงฮยอกแจ”
“แต่นายเลือกฮีชอล” คิมจุนเถียงกลับ
“ฉันทำทุกอย่างเพื่อฮยอกแจ ไม่ใช่เพื่อฮีชอล”
“อะไรจะมาวัดได้ว่าที่นายพูดมาไม่ใช่แผนของฮีชอล” มินโฮถามกลับพร้อมเลิกคิ้วขึ้นสูงหน่อยอย่างกวนประสาท
“ไปก่อนได้ไหม แล้วพวกนายจะรู้ว่าฉันไม่ได้โกหก”
“พักก่อนแล้วกัน” ฮีชอลพูดขึ้นเมื่อเห็นดวงหน้าซีดเซียวของคนที่มาด้วยกัน
“อืม” ตอบรับอ่อนแรง ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งพิงไปกับต้นไม้
“ฉันจะไปเอาน้ำ” ฮีชอลพูดขึ้นแล้วลุกเดินหายไป ฮยอกแจเพียงแค่มองตามไปก่อนที่เปลือกตาสวยจะค่อยๆปิดลงอย่างอ่อนล้า และหลับสนิทไปในที่สุด
“หึหึ แกมันโง่”
“…”
“ถ้าฉันทิ้งแกไว้ที่นี่แล้วแกจะมีปัญญากลับไปไหม”
“เอสเอ็มยังไม่มาอีกเหรอ” เสียงอาจารย์ที่ดูแลค่ายดังขึ้นท่ามกลางบรรยากาศที่มืดสนิท ท้องฟ้าไร้แสงจากดวงอาทิตย์ไปนานแล้ว
“ผมมาแล้วครับ” ฮีชอลส่งเสียงบอก ก่อนจะก้าวเข้ามาสมทบกับคนอื่นๆในที่ประชุม
“ฮีชอล ลูกไก่ล่ะ”
“ใช่ฮยอกแจอยู่ไหน” จุนซูกับแจจุงถลาเข้ามาเขย่าตัวของฮีชอลไปมาอย่างแรง
“ฉันจะไปรู้ได้ไง”
“นายจะไม่รู้ได้ยังไง นายไปด้วยกันสองคน” จุนซุถามเสียงหลงด้วยความตกใจ
“แล้วฉันจำเป็นต้องรู้ทุกเรื่องเลยเหรอไง”
“เลิกกวนประสาทก่อนได้ไหม” แจจุงว่าขึ้น
“ฉันไม่ได้กวนประสาท”
“…”
“ก็เห็นว่าบอกจะกลับมาก่อน ทำไมเหรอยังไม่ถึงอีกเหรอไง” ย้อนถามหน้าตาเฉยอย่างไม่รู้สึกผิด
“ทำไมนายถึงปล่อยให้ฮยอกแจกลับมาคนเดียวล่ะ” จุนซูตะคอกดังลั่นด้วยความตกใจ
“ทำไมฉันจะทำไม่ได้”
“นายมันบ้าเหรอไงคิมฮีชอล นายถือทั้งเข็มทิศทั้งแผนที่แล้วนายปล่อยให้ฮยอกแจเดินกลับมาคนเดียวน่ะเหรอ” คำว่าของแจจุงทำให้ฮีชอลยืนนิ่งก้มลงมองอุปกรณ์นำทางในมือของตัวเองอย่างสับสน
เขาทิ้งฮยอกแจเอาไว้ตรงนั้น
ทั้งๆที่ยังเดินทางมาไม่ถึงครึ่งทางด้วยซ้ำ
แล้วหน้าซีดๆนั่นอีกที่ทำให้ฮีชอลหงุดหงิดหัวใจ
ทำไมหน้าของฮยอกแจถึงได้ติดตาแบบนี้
“ร้ายขนาดนั้น เรื่องแค่นี้ไม่เป็นอะไรหรอก” พึมพำกับตัวเอง
“นายมันใจร้ายมากเลยฮีชอล” จุนซูเอ่ยว่า
“ฉันรู้ว่านายร้าย แต่ไม่คิดว่าจะร้ายได้ขนาดนี้” แจจุงว่าออกมาอีกคนพร้อมส่งสายตาผิดหวังมาซ้ำเติม
“…”
“นายไม่รู้เหรอไงว่าฮยอกแจไม่สบายอยู่น่ะ”
“ใช่เมื่อเช้าเขามาขอยากิน เพราะไม่อยากถ่วงนาย ถ้าฉันมีเพื่อนใจร้าย แบบนี้นะ เฮ้! จะไปไหนน่ะ” ยังไม่ทันที่จุนซูจะพูดจนจบประโยคฮีชอลก็หมุนตัววิ่งกลับไปทางเดิมซะก่อน
-----------------------------------------------------------
Katomnam Talk:
อัพแล้วค่าาาาาาาาาาาาาาาาา
รอกันอยู่รึเปล่าเอ่ย
คราวนี้ไม่หายไปนานแล้วนะคะ
จุ๊บๆๆ
ความคิดเห็น