คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #182 : Loveless...CHAPTER 31
“ฮยอกแจตีห้าแล้ว ตื่นได้แล้วนะ” จุนซูคลานดุ๊กดิ๊กมาปลุกเพื่อนใหม่ ก่อนจะอ้าปากหาวไปด้วย
“ไม่รู้ค่ายอะไร ฝึกโหดยิ่งกว่าทหารอีกมั้ง” แจจุงที่คลานตามมาก็บ่นขึ้นเช่นกัน ก่อนจะใช้นิ้วจิ้มๆไปบนแก้มขาวของคนที่กำลังนอนหลับสนิท
ก็จะนอนหลับไม่สนิทได้ยังไง
กว่าจะหลับได้ก็เกือบตีสี่แล้ว
คิดถึงแต่อ้อมกอดของน้องชาย
“ตื่นได้แล้วฮยอกแจ” จุนซูออกปากเรียกอีกครั้ง นอกจากจะไม่ตื่นมือเล็กยังยกขึ้นมาปิดหูตัวเองเอาไว้อีก
“น่ารำคาญ” เสียงที่ตอบกลับมาทำให้จุนซูกับแจจุงถอยออกห่างจากร่างเล็ก
เวลาคืนเดียวทำให้พวกเขารู้ว่า
คิมฮีชอลน่ากลัวแค่ไหน
“นายรำคาญนายก็ลุกไปอาบน้ำก่อนสิ” แจจุงเถียงกลับ ฮีชอลตวัดสายตาดุมองผ่านความมืดแล้วจำใจลุกออกจากเตียงที่นอนอยู่กับฮยอกแจไปอาบน้ำก่อน
ไม่ใช่ฮีชอลนอนหลับสนิท
แต่คิมฮีชอล นอนไม่หลับเลยทั้งคืน
“ฮยอกแจ๊ เมื่อไหร่จะตื่นเนี่ย”
“นั่นสิ ทำไมเจ้าลูกไก่ขี้เซาแบบนี้นะ” แจจุงบ่นตาม แล้วก็ได้แต่อมยิ้มมองเพื่อนใหม่นอนหลับอย่างสบายใจเท่านั้น
“ฝากฮยอกแจด้วย” ทั้งจุนซูและแจจุงพูดออกมาพร้อมกันเมื่อเดินมาส่งร่างเล็กไว้ให้กับมัจจุราชในคราบมนุษย์
“ทำไมฉันจะต้องเชื่อนาย” ฮีชอลลอยหน้าตอบในขณะที่ร่างเล็กข้างๆยืนหลับตารอ
“แต่นั่นเพื่อนนายนะ”
“ฉันไม่เคยนับว่ามันเป็นเพื่อน” ตอบกลับทันทีเสียงลอดไรฟัน
“เฮ้ย พูดอะไรน่ะ” แจจุงสะดุ้งเฮือกเมื่อเห็นแววตาโหดเหี้ยมนั้นจากฮีชอล
“จะไปไหนน่ะ กลับมาพูดกันให้รู้เรื่องก่อนนะ” จุนซูโวยลั่นทันทีที่ฮีชอลดึงร่างของฮยอกแจออกไป
“จะเกิดอะไรขึ้นไหมน่ะ”
“ไม่หรอกมั้งแจจุง”
“ฉันต้องภาวนาให้ฮยอกแจแล้วล่ะ” จุนซูบ่นออกมาอีกครั้ง ก่อนจะส่ายหน้าอย่างปลงตก
“เมื่อกี้จุนซูโวยวายอะไรน่ะ” เสียงหวานเอ่ยถามเมื่อถูกดึงตัวออกมาได้ไม่นาน
“ฉันไม่ได้สนใจจะฟัง” ฮีชอลตอบกลับเสียงเรียบ พาคนข้างๆเดินเข้าไปรับแผนที่สำหรับวันนี้มาถือเอาไว้
“แผนที่นี่เอามาทำอะไรอ่ะ” ใบหน้าน่ารักยื่นเข้ามาดูข้างๆ ทำให้คนที่ดูอยู่ก่อนตกใจผงะหนีออกมามองห่างๆ
“…”
“ไอ้นี่บอกอะไรอ่ะ” หากแต่ฮยอกแจก็ยังคงช่างสงสัย เงยหน้าตามขึ้นมาถาม
“ถอยออกไปห่างๆหน่อยได้ไหม”
“ขอโทษที” ตาสวยสลดลง พร้อมกับขาเล็กที่พาเจ้าของร่างออกห่าง
ในขณะที่ฮีชอลยกมือขึ้นลูบอกของตัวเอง
หัวใจบ้าเลิกหวั่นไหวเดี๋ยวนี้นะ
“พี่ครับ เป็นแบบนี้อย่าซ้อมดีกว่าไหม” นักเรียนรุ่นน้องเดินเข้ามาถาม เมื่อเห็นว่าพวกรุ่นพี่ที่เป็นตัวจริงต่างพากันเหม่อ ไม่มีสมาธิในการซ้อมกันเป็นวันที่ 2 แล้ว
“พวกแกซ้อมน้องได้ใช่ไหม” ฮันกยองย้อนถาม ก่อนจะเดินเลยออกจากสนามไปไม่รอให้รุ่นน้องคนนั้นตอบ
“งั้นฝากด้วยแล้วกัน” คิบอมเดินเข้ามาตบบ่า แล้วตามฮันกยองไปอีกคน
“ไปนะ” คิมจุนยกมือขึ้นโบกลา
“…” ดงเฮเดินคอตกตามออกไป
“พี่เขาเป็นอะไรกันวะ”
ป้าบ
คนถามโดนตีหัวไปแรงๆจากเพื่อนข้างตัวหนึ่งที
“ปริ๊นเซสไม่อยู่ไง เป็นตัวแทนไปประกวดดาวโรงเรียน”
“อ๋อ…” เสียงร้องอ๋อดังยาวมาจากคนที่ได้รับข้อมูลจนกระจ่าง
“ถามจริงเถอะ นายน่ะอยู่ข้างใครกันแน่” หลังจากที่พยายามตั้งสมาธิเพื่อฝึกว่ายน้ำ เป็นเวลานานก่อนที่คยูฮยอนจะลงนั่งไปบนขอบสระ และฮยอนจุงเองก็หมดความพยามในการซ้อมเช่นกัน ทำให้ตอนนี้มานั่งข้างกันที่ขอบสระ และเป็นคยูฮยอนที่ทำลายความเงียบขึ้นมาก่อน
“ระหว่างใครกับใครล่ะ”
“อย่ามาแกล้งโง่ไปหน่อยเลย” คยูฮยอนย้อนกลับ จ้องตากับอีกคนอย่างไม่เกรงกลัว
“ฉันต้องอยู่ข้างฮีชอล” ตอบกลับเสียงนิ่ง
“ทำไม”
“นายไม่เข้าใจหรอก”
“ฉันรู้ว่านายรู้ว่าฮีชอลทำผิด แต่ทำไมถึงไม่ห้าม”
“เพราะคนอย่างฮีชอลน่ะ ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ”
“โอ๊ย!” เสียงร้องดังลั่นทำให้เสียงกรี๊ดจากสาวๆรอบสนามเงียบลง ก่อนที่สาวๆจะพากันลุกฮือเมื่อมองเห็นว่าใครกำลังเจ็บ
“มินโฮเป็นไรวะ” คิมบอมร้องถามวิ่งเข้ามาดูเพื่อนทันที
“ไอ้ซีวอน เขวี้ยงมาได้ไม่เห็นเหรอไงว่าฉันไม่มีสมาธิ” คนถูกถามร้องตอบ หันไปมองซีวอนทนคำว่ากลายๆ
“แกอย่ามาโทษฉัน” ซีวอนตะคอกกลับมาอย่างไม่สบอารมณ์เช่นกัน
“ใจเย็นๆอย่ามีปัญหากัน” คิมบอมรีบเข้ามาห้าม ก่อนที่ทั้งสองคนจะเดินเข้ามาจนถึงตัวกัน
“แกอย่ายุ่ง” มินโฮหันไปว่า
“อย่าบังคับให้ฉันมีปัญหากับแกอีกคน” ซีวอนกระชากแขนออกจากการห้ามของคิมบอม
“พวกแกหยุดเดี๋ยวนี้เลย แค่เราไม่มีสมาธิจะซ้อมก็แย่แล้ว นี่เรายังจะมีปัญหากันอีกเหรอไง” คิมบอมตวาดลั่นอย่างหมดความอดทนเช่นกัน ซองมินที่เพิ่งเลิกซ้อม ไม่รู้จะไปไหนเดินผ่านโรงยิมรีบวิ่งเข้ามาดูอย่างรวดเร็ว
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ” ซองมินตะโกนถามเสียงดัง
“พวกนั้นทะเลาะกันครับรุ่นพี่” รุ่นน้องที่ยืนอยู่ข้างๆหันมาตอบ ทำให้ซองมินวิ่งเข้าไปกลางสนามแทบไม่ทัน
“พวกนายทะเลาะกันทำไม” มืออวบยื้อแขนของมินโฮเอาไว้ได้ทันก่อนที่จะซัดหมัดไปที่แก้มของคิมบอม
“พี่อย่ามายุ่ง”
“ฉันจะไม่ยุ่งเลยถ้าพวกแกไม่ใช่น้องฉัน”
“…”
“และถ้าฮยอกแจรู้แล้วจะไม่เสียใจ ฉันจะไม่ห้ามเลย” ซองมินกำมือแน่นตัวสั่นอย่างโกรธเคือง
“พี่ครับ” คิมบอมเอ่ยเรียกเสียงเบาอย่างรู้สึกผิด
“ขอร้อง อย่าทำให้ฮยอกแจผิดหวัง” แค่ประโยคเดียวทำให้เหตุการณ์วุ่นวายตรงหน้าสงบลง
“เดินป่าเหรอ” ฮยอกแจเงยหน้ามองกำหนดการตรงหน้าตาค้าง
“อ่านไม่ออกเหรอไงต้องมาถามซ้ำ” น้ำเสียงจิกกัดดังมาจากปากของคนข้างกาย
“นายนี่ขี้หงุดหงิดจริงๆ” ใบหน่าน่ารักก้มหน้าบ่นกับตัวเองอุบอิบ
“นายว่าอะไรนะ” มือเรียวกระชากแขนเล็กให้หันมามองตัวเอง
“ฉันพูดคนเดียว” ลอยหน้าตอบ
“แต่ฉันได้ยิน”
“ฉันไม่ได้พูดกับนายก็แล้วกัน” แลบลิ้นใส่อีกที หากแต่โทรศัพท์เครื่องเล็กที่พกติดตัวกลับสั่นขึ้นมาก่อน มือเล็กหยิบขึ้นมาดูพร้อมรอยยิ้มหวานที่ประดับขึ้นมาบนใบหน้า
“ว่าไงฮะ พี่ฮัน” ทักทายเสียงหวานแล้วเดินเลี่ยงหนีไปอีกทาง ในขณะที่คนมองตามเบิกตากว้างอย่างแค้นใจ
ฮันกยองงั้นเหรอ
ห่วงกันมากใช่ไหม
แล้วจะได้รู้กันว่าความห่วงใยของนาย
มันจะทำให้คนที่นายรักปลอดภัยได้ไหม
------------------------------------------------------
Katomnam Talk:
หายไปนานเลย
ขอโทษนะคะ
มีคนรออยู่ไหม
ต้มไปต่างจังหวัดมา
เรื่องอื่นๆจะทยอยอัพนะคะ
อย่าทิ้งกันนะ
ความคิดเห็น