คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #166 : Loveless...CHAPTER 16
Chapter 16
“ไก่น้อย เหม่อไปไหนน่ะ” คยูฮยอนลงนั่งถามพี่ชายของตัวเอง แต่ทว่าใบหน้าหวานยังคงนิ่งเฉย คนตัวเล็กเท้าคางลงไปบนหมอนนุ่มในขณะที่นอนคว่ำหน้าอยู่ ไม่รับรู้ถึงสิ่งมีชีวิตอีกสิ่งที่นอนลงข้างๆเลยแม้แต่น้อย มือเล็กเขียนอะไรยุกยิกลงไปบนสมุดเล่มเล็กตรงหน้า ใบหน้าหล่อค่อยๆโน้มลงไปมองจนใกล้แต่คนตัวเล็กก็ยังไม่รู้สึกตัวซักที คยูฮยอนขยับตัวขึ้นนั่งแล้วเดินออกไปนอกห้อง
“โทรไปเรียกใครมาช่วยดีวะเนี่ย” ร่างสูงบ่นกับตัวเองแล้วตัดสินใจโทรออกไปหาฮันกยองที่เป็นพี่ใหญ่สุด
“มีอะไรคยู” เสียงทุ้มส่งมาตามสาย
“พี่มาดูไก่น้อยหน่อยสิ เป็นอะไรก็ไม่รู้” คยูฮยอนรีบบอกอย่างร้อนรนในขณะที่หนุ่มจีนรีบสลัดชุดนอนทิ้งทันทีกดสายทิ้งแล้วรีบแต่งตัวใหม่เพื่อออกมาที่บ้านของคยูฮยอนอย่างรวดเร็ว โดยไม่ลืมที่จะโทรไปบอกคนอื่นๆด้วย
“ต้องโทรไปหาใครอีกไหมเนี่ย” คยูฮยอนยืนคิดหลังจากวางสายจากฮันกยองและรู้ดีว่าฮันกยองต้องโทรไปบอกคนอื่นๆแล้วโทรต่อๆไปเป็นวงกลมเหมือนทุกที
“เออใช่ต้องโทรไปบอกพี่ซองมิน” คยูฮยอนดีดนิ้วเปาะ แล้วกดเบอร์โทรที่เพิ่งเมมเอาไว้วันนี้ทันที
“มีอะไรไอ้น้อง” ซองมินกรอกเสียงมาตามสายอย่างเป็นกันเอง
“พี่ซองมิน ไก่น้อยเป็นอะไรก็ไม่รู้ นั่งเขียนอะไรยุกยิกแล้วก็ไม่สนโลกภายนอกมาเป็นชั่วโมงแล้ว” คยูฮยอนบอกออกไป ซองมินที่ตอนแรกนอนปรือตาง่วงนอนลืมตาโพลงขึ้นมาทันที
“ไปเดี๋ยวนี้แหละ” รับคำแล้วกระโดดลงจากเตียงทันที
มาทั้งๆที่ยังใส่ชุดนอน
“ไก่น้อยครับ” คยูฮยอนเดินเข้ามาด้านในอีกครั้ง แขนแข็งแรงวางพาดลงไปบนเอวบาง คนตัวเล็กในอ้อมกอดสะดุ้งน้อยๆ ก่อนจะรีบปิดสมุดที่กำลังเขียนอยู่
“เอ๋ ว่าไงเหรอคยู” เสียงหวานออกปากถาม
“ทำอะไรอยู่ เรียกตั้งนานไม่ตอบเลย” น้องชายออกปากถามอย่างเป็นห่วง ใบหน้าหวานหันกลับมามองอีกฝ่ายเต็มตา ก่อนจะกระเถิบตัวเข้าหาซุกตัวหายเข้าไปในอ้อมกอดของอีกฝ่าย
ยอมรับว่ากลัว
กลัวที่จะมีคนอื่นมาแบ่งความรักของคยูฮยอนไปจากตัวเอง
“เป็นอะไรหืม ทำไมหงอยแบบนี้ล่ะ” เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็เลือกที่จะกอดร่างน้อยเอาไว้แน่น
“ไม่รู้เหมือนกัน” คนตัวเล็กตอบออกมาแผ่วเบา
จะให้บอกออกไปได้อย่างไร
ถึงความเห็นแก่ตัวของตัวเอง
ไม่มีสิทธิ์ที่จะห้ามน้องชายของตัวเองว่าห้ามไปรักคนอื่น
ไม่มีสิทธิ์ห้ามเพื่อนรักของตัวเองให้มีความรัก
“เดี๋ยวนี้มีความลับแล้วเหรอ” คยูฮยอนถามออกมาอย่างอ่อนโยนอีกครั้ง ตาสวยของฮยอกแจดูหงอยเหงาลงไปถนัดตา
“ฉันไม่รู้จะบอกยังไง” เสียงหวานเอ่ยแผ่วเบา
“บอกมาเถอะ เป็นอะไรหืมไก่น้อย” ร่างสูงถามออกไปอีกครั้ง มือแกร่งลูบกลุ่มผมนิ่มอย่างไม่เข้าใจ
“ฉัน…ฉันบอกไม่ได้จริงๆ” ยังคงยืนกรานหนักแน่น
“คยูโว้ย” เสียงร้องโวยวายของมินโฮกับคิมจุนดังขึ้น ทำให้คยูฮยอนต้องผละออกจากร่างนุ่มของพี่ชายหน้าหวานแล้วเดินออกไปเปิดประตูหน้าห้อง ฮยอกแจลุกขึ้นนั่งกลางเตียงนอนใหญ่ใบหน้าหวานเรียบเฉยไม่สดใสเช่นทุกที จนสองคนแรกที่มาถึงได้แต่หันไปมองหน้ากันเองอย่างไม่เข้าใจ
“คนสวยเป็นอะไร” คิมจุนคลานขึ้นไปบนเตียงเอื้อมมือแตะลงไปบนมือเล็กแผ่วเบา
“คนหล่อ..” ฮยอกแจครางเรียก
“นั่นสิเป็นอะรไปหืมยัยเตี้ย” มินโฮคลานขึ้นไปอีกด้านแล้วถามเสียงอบอุ่น แต่คนตัวเล็กก็เอาแต่ส่ายหน้าไปมาไม่ยอมพูดอยู่ดี มินโฮกับคิมจุนหันไปมองหน้าคยูฮยอนก็ได้รับเพียงสายตาแห่งความหนักใจกลับมาเช่นกัน
ดวงใจของพวกเขาเป็นอะไรไปเนี่ย…
“ไม่รู้เหมือนกันครับพี่ พอผมเข้าไปไก่น้อยก็เอาแต่เขียนชื่อนักเรียนหญิงดังๆในโรงเรียนเรา พอผมถามเขาก็ไม่ตอบพอผมกอดเขาเขาก็สะดุ้งแล้วหันมาบอกว่าไม่มีอะไร” คยูฮยอนออกปากเล่า หลังจากลงมานั่งรวมกันที่ห้องนั่งเล่นด้านล่างแต่ละคนมีสีหน้าลำบากใจไม่ต่างกันเลย
“แล้วอยู่ดีๆชิคกี้จะเขียนชื่อนักเรียนหญิงทำไม” ดงเฮถามออกมาอย่างไม่เข้าใจ คิ้วเรียวขมวดมุ่นงุนงง
“หรือว่ายังลิงเผือกจะแอบรักผู้หญิงในโรงเรียนเรา” หัวข้อสนทนาถูกเบนไปอีกครั้งจากความคิดของซีวอน
“จริงเหรอวะ เซ็งเลย” คิมบอมพูดออกมาแผ่วเบาด้วยใบหน้าหงอยเหงา
“ทำไมเจ้าหญิงถึงต้องชอบผู้หญิงในโรงเรียนด้วยล่ะ” คิบอมอีกคนที่พูดออกมาเสียงเรียบ ตาคมไม่แสดงความรู้สึกใดๆ
“ฮยอกก็มีความคิดเป็นของตัวเอง จะรักชอบใครเราก็ไปขัดไม่ได้หรอก” ซองมินเปรยออกมาอีกคน ใบหน้าหมองเศร้าไม่ต่างกันเลย
การที่เปิดประตูเข้าไปเจอฮยอกแจนั่งเหม่อลอย
ถามคำ ตอบคำ
ดวงหน้าหวานดูเศร้าสร้อย
ตากลมโตที่เคยสดใส หงอยเหงา
ปากอิ่มที่เคยพร่ำพูดวาจาอ้อน
ตอนนี้นิ่งสนิทจนเป็นเส้นตรง
“ไม่ได้นะ ฉันไม่ยอมหรอก” ฮันกยองโวยวายออกมา
“พี่ใจเย็นๆก่อน” มินโฮรั้งตัวของฮันกยองเอาไว้ ก่อนจะฉุดให้พี่ใหญ่ลงนั่งตามเดิม
“จะเย็นยังไงไหววะ” คิบอมอีกคนที่ลุกพรวดขึ้นมาแทน จนดงเฮกับคยูฮยอนจับกันเอาไว้แทบไม่ทัน
“คิบอมเย็นก่อน” ซองมินต้องออกเสียงปรามเพื่อนอีกคน ถึงทำให้คิบอมกลับมาลงนั่งได้เหมือนเดิม
“แล้วเราจะเอาไงดีครับ” คิมจุนออกปากมาอย่างเครียดจัด ต่างคนต่างหันไปมองหน้ากันไปมาแล้วก็ต้องถอนหายใจเพราะไม่รุ้ว่าควรจะทำยังไง
“ขอโทษนะทุกคน” เสียงหวานดังขึ้น ร่างบางยืนอยู่ตรงหน้าห้องนั่งเล่นริมฝีปากอิ่มฝืนฉีกยิ้มหวานมาให้กับทุกคนพยายามทำตัวเป็นเหมือนเดิม
“เป็นอะไรน่ะตาแป๋ว ทำไมถึงไม่บอกกัน” คิมบอมลุกขึ้นไปรับแล้วโอบเอวบางเข้ามาด้านใน ซีวอนขยับไปติดกับซองมินเพื่อให้ฮยอกแจลงนั่ง
“ไม่มีอะไรหรอก อย่าห่วงเลย” คนตัวเล็กพูดออกมาอีกครั้ง
“ฮยอก เราสนิทกันไม่ใช่เหรอ” ซองมินท้วงออกมา ร่างอวบจ้องตากับร่างบางนิ่งแต่ฮยอกแจก็หลบตาไปอีกทาง
“งั้นเราจะนอนที่นี่จนกว่าจะแข่งจบแล้วกัน” ฮันกยองสรุปออกมาเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กของทุกคนอยู่ในอาการซึมเศร้าจนผิดสังเกต
หัวใจดวงน้อยกำลังเจ็บปวด
เจ็บปวดที่เห็นแก่ตัว
อยากจะรั้งทุกคนเอาไว้ให้อยู่กับตัวเอง
ไม่อยากที่จะถูกแบ่งความรักไปแม้แต่น้อย
ไม่อยากให้คนอื่นได้รับความรักจากทุกคนแบบที่ตัวเองได้รับ
อยากจะให้รักเขาเพียงคนเดียว
ไม่รู้ว่าความรู้สึกเห็นแก่ตัวแบบนี้เกิดขึ้นมาได้ยังไง แต่ตอนนี้ฮยอกแจก็รู้สึกแบบนี้จริงๆ
ถ้าจะเห็นแก่ตัวซักครั้งในชีวิต
จะผิดไหม…
------------------------------------
Katomnam Talk:
อัพค่า
ทำงานเหนื่อยมาก แต่ไม่อาจทิ้งแฟนฟิคได้เลย
รักทุกคนนะคะ จุ๊บๆๆๆ
ความคิดเห็น