คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #157 : Loveless...CHAPTER 7
Chapter 7…
“จะสารภาพเองหรือว่าจะให้ไปดูจากกล้องวงจรปิด” ซีวอนพูดขึ้นเสียงเหี้ยมตาคมมองปราดไปทั่วอย่างโมโห ซองมินนั่งมองอยู่ไม่ไกลพร้อมกับมินโฮที่หาผ้าห่มมาห่มให้
“…” เงียบไม่มีเสียงตอบรับ
“ฉันจะนับหนึ่งถึงสามเท่านั้น” คิมจุนตวาดลั่นพร้อมกับหยิบปืนขึ้นมาถือเอาไว้ เหนี่ยวไกเตรียมพร้อม อาจารย์เองก็ทำแค่นั่งมองอย่างเย็นชาเท่านั้น
“หนึ่ง”
“…”
“สอง”
“…”
“สะ…”
“พวกเราเองค่ะรุ่นพี่” นักศึกษาสาวประมาณหกคนก้าวออกมาจากกลุ่ม คิมจุนเบนกระบอกปืนไปที่คนที่อยู่ริมสุด ร่างเล็กสั่นสะท้านเพราะความหวาดกลัวเข่าอ่อนลงไปทรุดกับพื้น
“ถึงกับฆ่าเลยเหรอ” ซองมินผุดลุกขึ้นมาถามอย่างไม่เคยชินกับความป่าเถื่อนนั้น
“แค่นี้ยังน้อยไปครับ” มินโฮหันมาตอบก่อนจะเดินเข้าไปกระชากตัวคนๆนั้นขึ้นมาจากพื้น
“เลือกเอา ว่าจะตายเองหรือจะโดนยิงตาย” ฮันกยองเสนอทางเลือกให้ ปรายตามองไปยังหุบเหวเบื้องหน้าสลับกับมองปืนกระบอกดำขลับในมือของคิมจุน
โหดร้าย…
ใครๆต่างมองว่ามันโหดร้าย
หากแต่ก็ได้เตือนไว้ตั้งแต่ต้นแล้ว ว่าใครก็ไม่มีสิทธิ์ทำร้ายฮยอกแจ
แม้แต่ปลายเล็บ
“ฮึก” คนที่ถูกยื่นความตายมาตรงหน้าสะอื้นฮัก อย่างหาทางออกไม่ได้ อีกห้าคนที่เหลือก็ร้องไห้ออกมาเช่นกัน นักศึกษาคนอื่นๆได้แต่ยืนมองอย่างหวาดกลัว
จะมีใครอีกไหมที่จะกล้าทำร้ายคนที่เปรียบเสมือนหัวใจของคนพวกนี้
“หึหึ ถ้าเธอไม่เลือกเราจะเลือกให้” ซีวอนสำทับลงมาอีกครั้งก่อนจะกระชากร่างของผู้หญิงคนนั้นไปยืนอยู่ใกล้หุบเหวมากที่สุด ซองมินเบิกตากว้างแต่ก็ไม่อาจช่วยอะไรได้
“ขอโทษค่ะ ฉันผิดไปแล้ว ฮึก” ยิ่งใกล้มากเท่าไหร่คำขอโทษก็ยิ่งดังขึ้นเท่านั้น ซีวอนยิ้มเย็นก่อนจะปล่อยมือออกจากเสื้อของนักศึกษาของผู้หญิงคนนั้น แต่คนที่ถูกครอบงำทางจิตใจกลับเดินต่อไปโดยที่ซีวอนไม่ได้พาเดินไปด้วยซ้ำ ร่างสูงยังคงยืนอยู่ที่เดิม จนร่างของนักศึกษาคนนั้นหล่นลงไปจากหน้าผา
“กรี๊ด” เสียงกรีดร้องของคนที่มองอยู่ดังขึ้นมา หากแต่อีกสี่คนก็ยังยิ้มเย็น ซองมินตาค้างกับการกระทำนั้นจะบอกว่าซีวอนผิดก็ไม่ใช่เพราะซีวอนไม่ได้ผลักคนๆนั้นลงไปแม้แต่น้อย
“หึหึ เขาเลือกของเขาเองนะ” ซีวอนแสยะยิ้มเย็นจนน่ากลัว ซองมินทรุดลงอย่างตกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า คนฆ่าตัวตายต่อหน้าต่อตา ไม่กล้าแม้แต่ชะโงกหน้าลงไปมองศพเบื้องล่าง
“พวกเธอที่เหลือ เลือกเอาเองแล้วกัน” คิมจุนแสยะยิ้มออกมาก่อนจะมองไปที่อีกห้าคนที่เหลือ ตอนนี้กอดกันร้องไห้ระงมไปหมด นักศึกษาหลายคนต่างยืนมองอย่างใจหายไม่แม้แต่จะออกปากช่วย
ก็ใครเล่าจะกล้าเอาชีวิตตัวเองเข้ามาแลกกับคนอื่น
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ” เสียงของคิบอมดังขึ้นก่อนที่จะปรากฏร่างของฮยอกแจที่ถูกขนาบด้วยคิมบอมกับ คยูฮยอนปิดท้ายข้างหลังด้วยดงเฮ
“ก็แค่เอาคนผิดมาลงโทษ” มินโฮยักไหล่ตอบอย่างไม่แยแส
“แบบไหน” เสียงหวานของฮยอกแจถามขึ้น ตากลมมองอีกสี่คนอย่างขอคำตอบ
“ให้เขาเลือกเองน่ะ” ฮันกยองตอบอย่างอบอุ่น แต่นักศึกษาอีกห้าคนตรงนั้นกลับร้องไห้ออกมาราวกับเขื่อนแตก
ดีใจที่ชีวิตนี้ยังมีทางรอดแม้จะน้อยนิดก็ตาม
“ทางไหนกับทางไหน” คนน่ารักถามกลับ จ้องตาฮันกยองแข็งกร้าว
“…”
“ให้เขาเลือกด้วยการตายแบบใช้ปืนหรือโดดหน้าผาใช่ไหม” เสียงใสเค้นออกมาอีกรอบ จนอีกสี่คนยืนอึกอักอยู่ตรงนั้น
“ไม่เอาน่าฮยอก ทุกคนทำเพื่อฮยอกนะ” ดงเฮรั้งแขนบางเอาไว้อย่างห้ามปราม
“ฮยอกรู้ว่าทุกคนทำเพื่อฮยอก แต่ฮยอกไม่ต้องการให้ใครตาย” ร่างบางสะอื้นน้อยๆเมื่อพูดจนจบประโยค ไม่ต้องการให้ใครต่อใครต้องมาตาย
เหมือนกับที่ฮงกิต้องมาตายเพื่อตัวเอง
“ขอโทษนะ ขอโทษ” ฮันกยองเดินเข้ามากอดร่างเล็กอย่างปลอบโยน
“ส่งตำรวจซะ แล้วสั่งขัง” คิมจุนคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันไปบอกกับอีกห้าคนที่นั่งอยู่
“อืม เดี๋ยวฉันให้คนที่บ้านจัดการให้” คยูฮยอนรับคำแล้วหันไปมองหน้าอาจารย์หนุ่มอย่างรู้กัน ทั้งแปดคนโอบฮยอกแจกลับเข้าไปยังห้องพัก ซองมินเดินตามไปเงียบๆ
“ฮยอกโกรธพี่เหรอคนดี” ฮันกยองลงนั่งบนพื้นที่ปลายเตียง ในขณะที่ฮยอกแจนั่งร้องไห้อยู่บนเตียง มือแกร่งกุมมือนิ่มเอาไว้แน่น
“ฮยอกไม่ได้โกรธฮะ แต่ฮยอกเสียใจ” คนน่ารักเงยดวงตาแดงก่ำขึ้นมาตอบ
“ไม่เอานะตาแป๋ว ร้องไห้แบบนี้เดี๋ยวเรียกตาบวมหรอก” คิมบอมแซวขึ้นมาทำให้รอยยิ้มเล็กปรากฏขึ้นที่ริมฝีปากอิ่ม
“ฮึก ก็ฉันเสียใจ” ฮยอกแจตอบกลับแถมยังร้องไห้หนักขึ้นอีก จนใครๆหลายๆคนต่างรุมกันเข้ามากอดเอาไว้
“ฮยอกแจ ฉันมีอะไรจะบอก” ซีวอนผละออกแล้วพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้ม
“อะไรเหรอ”
“อ่า ผู้หญิงคนนั้นที่พวกเราให้เลือกน่ะ” มินโฮเปรยขึ้นมาก่อนจะเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าหวานอย่างแผ่วเบา
“จริงๆแล้วเป็นคนของเราเอง” คิมจุนบอกออกมา ทำให้ฮยอกแจเบิกตากว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ เหวสูงขนาดนั้นถ้าจะหล่นลงไปจะรอดได้ยังไงกัน
“อย่างงไปเลยตัวเล็ก เราให้เฮลิคอปเตอร์รออยู่ด้านล่างน่ะ” ฮันกยองพูดออกมาแล้วยิ้มแย้ม
“ผู้หญิงคนนั้นเขาแสดงแทนบทบู๊บ่อยๆน่ะแค่ตกลงไปแล้วเกาะเชือกเรื่องเล็กมากเลย” ซีวอนอธิบายต่อทันที ฮยอกแจยิ้มกว้างออกมาอีกครั้ง พร้อมๆกับที่ซองมินเองก็ยิ้มออกมาเช่นกันเมื่อความโหดร้ายที่เห็นเป็นเพียงแค่ฉากที่จัดขึ้นมาเท่านั้น
“คนบ้า ปล่อยให้ร้องไห้อยู่ได้” เสียงใสเอ่ยคาดโทษแต่ก็มีรอยยิ้มแต่งแต้มอยู่บนใบหน้า
“ก็เจ้าหญิงเล่นไปร้องไห้ต่อหน้าคนอื่นแบบนั้น ลงทุนไปตั้งเยอะก็ต้องเอาให้กลัวหน่อย” คิบอมพูดออกมาพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น ฮยอกแจค้อนน้อยๆ
“นี่แสดงว่ารู้กันหมดเลยเหรอ”
“อ่า ก็ทำนองนั้นแหละ” คยูฮยอนตอบออกมาก่อนจะโดนหยิกหมับเข้าที่เอว
“แล้วนายเป็นไงบ้าง” ซีวอนถามขึ้นอย่างห่วงใย
“ก็เป็นหวัดนิดหน่อย อ๊า แล้วซองมินล่ะ” คนน่ารักร้องลั่นเมื่อนึกขึ้นได้ คนที่ไม่มีตัวตนตอนแรกกกลับถูกทุกสายตาพุ่งมองมา
“ซองมิน นายโอเคใช่ไหม” แค่เห็นใบหน้าของเพื่อนฮยอกแจก็ออกปากถามเสียงดังลั่น ซองมินยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปหา
“ฉันสบายมากเลย” เสียงใสตอบกลับพร้อมกับแตะมือลงบนหน้าผากเนียน
“เป็นไข้นิดหน่อยน่ะ ขอบคุณนะ” ฮยอกแจพูดออกไปแล้วยิ้มให้อย่างจริงใจ ซองมินเองก็ขยับยิ้มรับก่อนจะถูกฮยอกแจดึงเข้าไปกอดเอาไว้
“อ้อมกอดของนาย อุ่นที่สุดเลย” ปิดท้ายด้วยประโยคที่ทำให้อีกแปดคนอย่างจะลงไปดิ้นตาย
----------------------------------------------------
Katomnam Talk:
อัพค่า
เที่ยวปีใหม่กันอย่างมีความสุขนะคะ
Happy New Year ค่า
ขอให้รีดเดอร์มีความสุขมากๆน๊า
วันนี้เจ๊จะอัพไปจนถึง เรื่อง Vindicate เลยนะคะ
เจอกันอีกทีวันที่ 4 เลยน๊า จุ๊บๆๆๆๆ
ความคิดเห็น