คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #105 : Special Part2- Darkness ~12~
Chapter 12
“ไปเถอะ” ฮยอกแจหันไปเรียกอีกสองคนในห้องหลังจากก้มหน้าเก็บของอยู่นาน ซึงรีหันไปมองหน้ากับนิชคุณอย่างชั่งใจก่อนจะช่วยกันยกกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ออกมา
“ฮีชอล ฉันบอกนายแล้วไงว่าอย่าหึงไร้สาระ” เสียงของฮันกยองดังออกมาจากห้องทำให้ขาเล็กชะงักอยุ่กับที่ นึกโทษตัวเองที่กลับมาเก็บของตอนที่สมาชิกคนอื่นๆอยู่กันครบ
“แล้วที่นายทำมันไม่น่าหึงเหรอไง” เสียงที่แผดกลับมาบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าคนพูดกำลังโมโหขนาดไหน
“ฉันทำอะไร” ฮันกยองถามกลับเสียงเรียบ
“ก็แกน่ะ แอบย่องไปหาฮยอกแจตอนกลางคืนใช่ไหม” ฮีชอลตวาดลั่น ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยที่เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับตัวเองด้วย
“แกอย่ามาโทษฉันนะ คืนที่เป็นคิวของฉันแกย่องไปหาฮยอกตัดหน้าทำไมวะ” ฮันกยองระเบิดอารมณ์ออกมาบ้างยิ่งทำให้คนฟังข้างนอกสามคนจับต้นชนปลายไม่ถูก
“ฉันตัดหน้าแกที่ไหนวะ วันนั้นไปเจอไอ้บวมมานมาก่อน เซ็งชิบหาย” ฮีชอลตอบกลับมา ซึงรีรีบดึงมือเล็กของฮยอกแจให้เดินเลยห้องนั้นไปแต่ก็ต้องได้ยินเสียงเอะอะของคยูฮยอนและซองมินอีกจนได้
“ไอ้คู้ แกนี่มันหวงก้างจริงๆ” เสียงซองมินดังลอดออกมา
“ยังไงครับพี่”
“วันนั้นที่ฮยอกแจจับมือฉันแกมาแกะออกทำไม เราตกลงกันแล้วไงว่าห้ามเข้าหาก่อนแต่ถ้าฮยอกเข้าหาก่อนได้” ซองมินแว้ดกลับมา
“อ้าวก็ผมหึงนี่” คยูฮยอนตอบกลับ
“แต่คืนก่อนนั้นแกได้นอนกอดฮยอกแล้วนะโว้ย”
“แต่นี่ผมเห็นกับตาเลยนะใครจะทนได้” ตอบกลับอย่างไม่แยแส ซึงรีกับนิชคุณพอเริ่มจะเดาสถานการณ์ต่างๆออกแล้วจึงรีบโอบเอวบางให้เดินต่อ
“ทำไมพี่ถึงพูดเหมือนอยากให้ฮยอกลาออกจากวงอย่างงั้นล่ะ” ซีวอนถามเสียงเครียด ซึ่งคู่สนทนาก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากลีดเดอร์ของวง
“ก็ปากมันไวนี่” ลีทึกเถียงเสียงอ่อย รู้ตัวว่าผิดเต็มๆ
“ถ้าฮยอกลาออกจริงนะ ผมก้จะออกด้วย” ซีวอนพูดออกมา
“ทีแกยังมีหน้าไปตะคอกใส่ฮยอกได้เลย” ลีทึกว่าบ้าง
“ก็มันหึง พี่ไม่หึงเหรอไงหายไปทั้งคืนกลับมากับคนอื่นอีก” ซีวอนเถียงกลับทันที
“หึงสิวะ ถามมาได้แต่พวกเรามันปากเสียนี่หว่า”
“ไปเถอะ” ในขณะที่ฮยอกแจกำลังขมวดคิ้วมุ่น ซึงรีก็หันมาบอกแล้วโอบเอวบางเพื่อเดินออกไปแต่ทางเดินดูช่างไกลเหลือเกิน เพราะเสียงสนทนาจากห้องรอบด้าน
“ปากแกมันน่าเอาเท้าลูบจริงๆเลยไอ้บวม ทำไมถามฮยอกแบบนั้น” ดงเฮขึ้นเสียงสูงอย่างไม่พอใจ
“ก็ผมอยากได้ยินคำตอบว่า คิดถึงนี่นา”
“แล้วแกถามด้วยน้ำเสียงแบบนั้นเนี่ยนะ” ดงเฮขึ้นเสียงสูงหาเรื่อง
“พี่ก็พอกันแค่ฮยอกนั่งกินข้าวตรงข้ามผม พี่ก็มองผมยังกับผมเป็นคนผิดงั้นแหละ” คิบอมว่าบ้าง
“ก็ฉันอิจฉาแกนี่” จบคำพูดของดงเฮยิ่งทำให้ฮยอกแจงงเข้าไปอีกหลายรอบ
“แสดงออกให้มันน้อยๆหน่อยก็ได้ว่าพี่แคร์ฮยอกน่ะ” เสียงแหลมของเรียวอุคดึงความสนใจได้เป็นอย่างดี
“แกอย่ามาว่าแต่ฉันเลย โดนจับคู่กับแกนี่มันเหนื่อยจะตาย” เยซองเถียง
“เหนื่อยยังไง ผมสิเหนื่อยโดนคนอื่นว่าด้วยว่าปล่อยพี่ไปอยู่ใกล้กับฮยอกขนาดนั้นได้ยังไง” เรียวอุคแย้งขึ้นมาทันทีอย่างไม่พอใจ
“แกก็เนียนเข้าไปหาฮยอกเหมือนกัน”
“มีใครไม่เคยแอบเข้าไปหาฮยอกบ้างล่ะ พี่นี่พูดแปลกๆ”
“เลิกเถียงเหอะไร้สาระ จะทำยังไงให้ฮยอกกลับมาดีกว่า” เยซองพูดอย่างจริงจัง ฮยอกแจยกมือขึ้นมากุมอกซ้ายของตัวเองเอาไว้แน่น หัวใจที่เคยคิดว่าตายไปแล้วกลับเริ่มเต้นขึ้นมาใหม่อีกครั้ง
“ก็ไอ้พวกนั้นมันปากเสียจะตายถามอะไรดีๆเป็นที่ไหนกัน” เรียวอุคว่าอย่างปลงตกเช่นกัน
“เราจะมานั่งเฉยๆแบบนี้ไม่ได้นะ” ไม่ใช่แค่เสียงของเรียวอุคคนเดียวแต่เป็นเสียงของทุกคนที่ตะโกนลั่นออกมาจากในห้องก่อนที่ประตูห้องจะเปิดออก เผยให้เห็นร่างบางที่ยืนนิ่งค้างอยู่ตรงกลาง
“ฮยอกแจ” ลีทึกเอ่ยเรียกเสียงอ่อน ใบหน้าหวานเงยขึ้นมาสบตาเล็กน้อยก่อนจะถอยหลังไปก้าวใหญ่อย่างไม่อยากเชื่อ
“อย่าทำท่ารังเกียจเราแบบนั้นสิ” ซีวอนว่า
“พวกนายกำลังเล่นอะไร” เสียงหวานถามออกไปสั่นๆ
“ไม่ใช่นะฮยอก ฟังเราก่อน” ซองมินรีบพูดเมื่อเห็นแววตาแห่งความไม่มั่นใจนั้น
“ฮยอกจะไปจากที่นี่จริงๆน่ะเหรอ” ดงเฮรีบถามเมื่อมองเห็นกระเป๋าเดินทางใบใหญ่
“ไปเถอะ ฮยอกไปจากคนใจร้ายพวกนี้ซะ” คังอินว่าเสียงเรียบ ก่อนที่จะเข้าไปช่วยชินดงยกกระเป๋าแล้วดันตัวน้องชายออกไปจากห้อง
“ทีนี้พวกแกสะใจรึยัง”
“ไอ้หมีควาย!!!”
---------------------------------------------
Katomnam Talk:
ทุกคนรอคอยเรื่องนรี้กันอยู่ใช่ไหมคะ
ต้มรู้นะ
แต่ต้มป่วยอ่ะ พยายามอย่างมากในการลุกขึ้นมาพิมพ์ให้ทุกคน
รักทุกคนค่ะ
ความคิดเห็น