คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #74 : Story 23 พลาดท่ารัก 3 {Honggi x Hyukjae}
ตากลมโตกระพริบถี่ มองเพดานสีขาวสะอาด ก่อนจะพลิกตัวไปอีกด้าน
“เห” ร่างเล็กครางในลำคอเมื่อคิดว่าจะเป็นขอบเตียงที่เห็นเมื่อวาน ตอนนี้กลับเป็นที่นอนว่างเปล่า และมันก็นุ่มมากกว่าพื้นเป็นร้อยเท่า แล้วอากาศหนาวที่เขาควรจะสัมผัสล่ะหายไปไหน มือเล็กจับผ้าหมผืนหนาเอาไว้แน่น ปากอิ่มนระบายยิ้มออกมาน้อยๆ แล้วเลือกที่จะซุกเข้าไปในผ้าห่มผืนเดิม ที่กลิ่นของฮงกิยังคงลอยอยู่
ขอหลับต่ออีกหน่อยแล้วกัน
สงสัยอีฮยอกแจคงจะฝันดี
ฮงกิก้าวออกมาจากห้องน้ำ ได้แต่ส่ายหน้ามองก้อนกลมๆบนเตียง แล้วเดินทางออกไปเรียนตามปกติ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเบะปากออก หันมาพูดเบาๆกับตัวเอง
“น่าจะขอบคุณกันซักคำ นายไม่ได้เบาเลยซักนิด”
“ทำไมต้องเอาไปด้วยล่ะแม่” ฮงกิครางออกมาอย่างไม่เข้าใจ มองใบหน้าของฮยอกแจกับยูอีสลับกันไปมา
“ก็วันนี้ไม่มีคนอยู่บ้าน”
“แล้วทำไมผมต้องให้ฮยอกแจไปมหาวิทยาลัยกับผมด้วยล่ะ” ยังคงถามคำถามเดิมด้วยใบหน้างุนงง ฮยอกแจได้แต่นั่งตัวลีบ สามวันมานี้ถึงเขาจะได้ตื่นนอนบนเตียงนุ่ม แต่ก็ไม่มีคำพูดดีๆจากฮงกิซักคำ อาจจะเป็นคนอื่นก็ได้ที่อุ้มเขาขึ้นมาตอนที่ฮงกิออกไปแล้ว
“แล้วจะให้น้องอยู่กับใคร”
“ก็อยู่กับพวกคนใช้”
“อีฮงกิ แค่เอาน้องไปด้วยมันลำบากมากเหรอไง” ยูอีกอดอกถามเสียงเรียบ ตาสวยกำลังบังคับลูกชายคนเล็กทางอ้อม
“แต่แม่”
“นี่ถ้ายงฮวาไม่มีสอบ แม่ไม่มาขอร้องแกแบบนี้หรอก” บ่นออกมาอีกรอบ
“แม่ว่าผมทำไมอ่ะ”
“โตแล้วก็เป็นพี่ที่ดีหน่อยสิ”
“คุณป้าฮะ ฮยอกแจอยู่ได้” มือน้อยดึงแขนเรียวของคนแก่สุดเอาไว้
“ไม่ได้ ป้าก็ไปทำงานแบบไม่มีความสุขน่ะสิ จะมาประชุมอะไรกันวันนี้นะเนี่ย” ยูอีตอบกลับรวดเร็ว จะให้ปล่อยฮยอกแจไว้คนเดียวได้ยังไง คนงานผู้ชายเยอะแยะ
ไม่ได้หรอก
“ฮงกิ” หันมาเรียกลูกชายเสียงเขียว
“โอเคครับแม่”
“น่ารักจังเลย” เป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ของวันที่ฮงกิได้ยินคำพูดนี้ ร่างเล็กข้างกายเขาใส่เสื้อยืดธรรมดาสีชมพูอ่อนกางเกงขายาวพอดีตัวสีขาว ใบหน้าหวานใสโดดเด่นจนเหล่านักศึกษาไทยต่างพากันหันมองจนคอแทบหัก ไม่เว้นแม้กระทั่งเพื่อนสนิทของฮงกิที่มีตำแหน่งเดือนมหาวิทยาลัย
“แกพูดคำนี้มากี่รอบแล้ววะ” หันไปตวาดด้วยความอารมณ์เสีย
“ไปเลือกเพศให้ตัวเองก่อนเหอะไป” ร่างสูงอีกคนก็ย้อนกลัยมาอย่างแสบสัน ในขณะที่ฮยอกแจนั่งกดเกมส์ในมือ
“ไอ้ฮยอนจุง ไอ้บ้า”
“ด่าฉันทำไมเนี่ย ไม่เห็นเหมือนน้องฮยอกแจเลย” อีกคนเถียงกลับแถมท้ายด้วยการเขยิบตัวเข้ามานั่งข้างๆฮยอกแจอีก
“เหอะ”
“น้องฮยอกแจหิวไหม เดี๋ยวพี่ไปหาขนมมาให้กินดีไหมครับ” ฮยอนจุงเลิกสนใจเพื่อนสนิทหันกลับมาถามร่างเล็กแทน
“นิดหน่อยฮะ” ตอบรับตามความเป็นจริง หยุดเกมส์แล้วลดมือมาลูบหน้าท้องแบนราบของตัวเองน้อยๆ เงยใบหน้าน่ารักขึ้นยิ้มตาหยี
“งั้นเดี๋ยวพี่ไปซื้อขนมมาให้นะ” ฮยอนจุงกุลีกุจอลุกเดินออกไป ฮงกิได้แต่กอดอกมองตามหน้าบึ้ง เหอะ ไอ้ขี้เก๊ก เห็นเก๊กไปวันๆ วันนี้ทิ้งมาดไว้ไหนวะ มาเอาใจเด็ก
“ฮยอกแจ”
“ฮะ”
“กลับบ้าน” ฮงกิพูดเสียงเรียบ ในขณะที่เด็กชายตัวน้อยรีบเก็บของอย่างว่าง่าย ทำให้คนที่คิดจะหาเรื่องได้แต่สงบปากสงบคำ
ทำไมเป็นเด็กว่าง่ายแบบนี้นะ
“ไปสิฮะ” คนตัวเล็กเอ่ยเรียก เก็บเกมส์ลงกระเป๋านั่งรอเรียบร้อย ฮงกิคว้าหนังสือของตัวเองยัดใส่เป้ลวกๆแล้วลุกขึ้นยืน เดินนำออกไปไม่หันมามองคนด้านหลังแม้แต่น้อย
“ขอโทษฮะ คือว่าฮยอกแจต้องกลับบ้านแล้ว” เสียงคุ้นเคยทำให้คนเดินนำต้องหันกลับไปมอง กลุ่มนักศึกษาชายในคณะที่ฮงกิจำได้ลางๆว่าเป็นรุ่นน้องกำลังล้อมหน้าล้อมหลังคนตัวเล็กเอาไว้ ร่างโปร่งมองอย่างขัดใจ
เกิดมาเป็นเคะตั้งหลายปีไม่เห็นมีคนมาล้อมแบบนี้บ้าง
“ไปกินข้าวกับพี่ก่อนไหมครับ”
“ไม่ฮะ ฮยอกแจจะกลับบ้าน”
“งั้นพี่ไปส่งนะครับ”
“ถอยไป” ฮงกิตะโกนออกมาเสียงดัง กวาดสายตามองคนที่รุมฮยอกแจเรียงตัว เขาโกรธแต่ก็ไม่รู้ว่าจะโกรธไปมากมายทำไมกัน
“โธ่ รุ่นพี่ครับน้องชายน่ารักขนาดนี้ขอจีบได้ไหม” รุ่นน้องใจกล้าเดินมาขอแบบซึ่งๆหน้า ฮงกิตวัดตามองอย่างขุ่นเคืองใจ
“ไม่ใช่น้อง อย่ามายุ่งแล้วอย่าหาว่าไม่เตือน” ตะคอกเสียงกร้าว เอามือน้อยมาจับเอาไว้แล้วพาเดินออกมาจากวงล้อม ท่ามกลางเสียงครางด้วยความเสียดาย
“ขอบคุณฮะ” คนตัวเล็กพูดออกมาเบาๆหลังจากขึ้นรถเรียบร้อยแล้ว ฮงกิได้แต่เหล่มอง แล้วแค่นยิ้มในใจ
“เหอะ”
“ยังไม่นอนอีกเหรอฮะ” ฮยอกแจเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าคนร่วมห้องยังคงนั่งอ่านหนังสือในมืออยู่
“จะนอนได้ไงไฟเปิดขนาดนี้” เอ่ยตำหนิเล็กๆ ตาเรียวยังคงมองหนังสือในมือนิ่ง ร่างเล็กเดินมานั่งบนพื้นอย่างเคยชิน ฮงกิตวัดตามองก่อนจะอ่านหนังสือต่อ
“ฝันดีนะฮะ”
“ขึ้นมานี่” เสียงดุๆที่ดังขึ้นทำให้คนตัวเล็กพลิกมามอง
“อะไรเหรอฮะ”
“บอกให้ขึ้นมานี่”
“ผมเหรอ” นิ้วเล็กๆชี้เข้าหาตัว
“ก็ใช่น่ะสิ จะให้ฉันอุ้มทุกวันเลยเหรอไง คิดว่าหลังฉันจะหักบ้างไหม” ฮงกิพูดออกมาเสียงเรียบ แต่คนฟังกลับลุกขึ้นนั่งหน้าแดงก่ำ
อุ้มทุกวัน
พี่ฮงกิอุ้มเขาทุกวัน
“นั่งมองอยู่ได้มานอนสิ” ฮงกิตวาดออกมาเบาๆ โน้มตัวลงไปหยิบหมอนของฮยอกแจมาวางไว้ข้างๆ วันนี้เขาต้องอ่านหนังสือสอบคงไม่มีอารมณ์ไปอุ้มฮยอกแจขึ้นมา ร่างน้อยคลานขึ้นมาบนเตียงด้วยรอยยิ้มกว้างกว่าทุกวัน
“ขอบคุณฮะ”
“แล้วมองอะไร นอนไปสิ” ฮงกิถามขึ้นอีกรอบเมื่อเห็นฮยอกแจเอาแต่นั่งมองหน้าตัวเอง ร่างเล็กสะดุ้งก่อนจะล้มตัวลงนอน
“ทำไมไม่ห่มผ้า” ฮงกิดุออกมาอีกรอบ เมื่อเห็นฮยอกแจขดตัวเข้าหากัน ร่างเล็กมองผ้าห่มที่ฮงกิเองก็ใช้คลุมตัวเอาไว้อย่างไม่เข้าใจ
“แต่ว่า”
“มานอนใกล้ๆสิ” ร่างโปร่งเอ่ยเรียก เลื่อนผ้าห่มเผื่อแผ่มายังร่างเล็กข้างๆ มือเล็กกำผ้าห่มเอาไว้แน่น
“ขอบคุณฮะ” เอ่ยขอบคุณแผ่วเบา ปิดเปลือกตาบางลงและหลับไปในที่สุด ฮงกิปิดหนังสือลงวางไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียง มือเรียวเลื่อนไปลูบแก้มใสแผ่วเบาก่อนจะชักมือออกมามองงงๆ
นี่กูทำอะไรลงไปวะ
ร่างโปร่งเลื่อนตัวลงนอนก่อนจะปิดไฟ ใบหน้าหวานขยับเข้าหาความอบอุ่น แขนเล็กๆโอบรอบตัวของคนข้างกายเอาไว้จนฮงกินอนตัวแข็ง ร่างโปร่งเหล่มองใบหน้าน่ารักที่อยู่ใกล้ๆแล้วถอนหายใจโล่งอก แขนรียวค่อยยกๆขึ้นกอดร่างเล็กเอาไว้
ก็แค่เห็นว่าอุ่นดี
ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้นจริงๆ
--------------------------------------------------------Katomnam Talk:
อัพแล้วนะคะ
มีคนรออยู่ไหมเอ่ย
รักทุกคนค่า
ความคิดเห็น