คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Jewel 1...
“พวกแกสองคนทำไมเข้าชมรมช้าแบบนี้วะ” คังอินพูดขึ้นอย่างหัวเสียเมื่อเห็นสมาชิกใหม่สองคนเพิ่งก้าวเข้ามาในห้องชมรม บนโต๊ะใหญ่กลางห้องกางแผนที่ที่คนมาใหม่ไม่เข้าใจ
“พี่ก็ถามมันเองเหอะ” คิบอมโบ้ยไปให้เพื่อนที่ยืนตาลอยอยู่ข้างๆ ไม่เห็นจะมีส่วนไหนโผล่ออกมาจากผ้านอกจากดวงตามันก็เพ้อเป็นตุเป็นตะได้
“ทำไมมาช้าวะ คยูฮยอน” ยุนโฮอีกคนที่อดจะออกปากถามไม่ได้
“ผมไปวิ่งตามนางฟ้ามา” เสียงเพ้อๆของรุ่นน้องทำให้อีกหลายคนหันไปมองอย่างปลงๆ
“สภาพเดียวกับไอ้วอนตอนมาใหม่ๆไม่มีผิด” ฮันกยองพูดขึ้นแล้วส่ายหน้าอย่างระอา ส่วนคนถูกพูดถึงได้แต่หันไปมองเคืองๆใส่รุ่นพี่เท่านั้น
“แกก็ไปว่ามัน ตอนแกมาใหม่ๆแกก็เป็นเหอะ” ยูชอนหันมาล้อเพื่อนเช่นเดียวกัน
“พอๆเลิกไร้สาระ แล้วมาคุยเป็นการเป็นงานกันดีกว่า” ซีวอนขัดพี่ๆในชมรมขึ้นก่อนจะเดินมาเกาะขอบโต๊ะเป็นคนแรก คิบอมกับคยูฮยอนก็เดินเข้ามาเกาะดูด้วยความงุนงงเช่นกัน
“ว่าแต่ใครยังไม่มาวะ” เยซองร้องขึ้นก่อนจะไล่นับไปทีละคน
“ไอ้ปลาขาดน้ำนั่นไง” ยุนโฮพูดขึ้นก่อนจะชี้นิ้วไปยังทางเดินที่มองเห็นรำไรว่าร่างของดงเฮกำลังวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาและพุ่งตัวพรวดเดียวถึงประตูห้อง
“เฮ้อ นึกว่าจะไม่ทันซะแล้ว” พูดขึ้นมาพร้อมกับกอบโกยอากาศเข้าปอด
“มันสายเลยต่างหาก” ซีวอนหันมาบอกเพื่อน แล้วเรียกทุกคนไปมุงดูที่แผนที่อีกครั้งอย่างเคร่งเครียด
“มันคืออะไรครับพี่” คยูฮยอนจ้องมองอย่างสนใจ ตาคมไล่ตามแผนผังไปเรื่อยๆ คิบอมเองก็ตั้งใจดูไม่แพ้กัน
“แผนผังหอพักควีน” คังอินเอ่ยตอบ ในขณะที่ซีวอนดูจะเคร่งเครียดมากขึ้นไปอีก
“แล้วทำไมต้องเครียดกันขนาดนั้นด้วยอ่ะครับ” คิบอมอดไม่ได้ที่จะถามออกไป เพราะสายตาของรุ่นพี่ตั้งแต่ชั้นปีที่สี่จนมาถึงปีสองต่างเพ่งมองมาเป็นตาเดียว
“ปีนี้เราจะแพ้ไม่ได้” รุ่นพี่ทั้งเจ็ดคนตะโกนออกมาพร้อมกัน ทำเอาน้องใหม่อีกสองคนสะดุ้งกันไปเล็กน้อยและต้องสุมหัวเข้ามาช่วยกันวางแผน
ห้องพักกลุ่มจีวิล
“พี่ซินฮะ วันนี้มีอะไรให้กินบ้าง” ซองมินส่งเสียงร่าเริงเข้ามาด้านใน
“ผมทำอาหารเช้าวางไว้ให้บนโต๊ะฮะ” เรียวอุคเอ่ยตอบก่อนจะชี้ไปที่โต๊ะอาหาร ซองมินหันมาดึงมือของฮยอกแจให้เดินไปด้วยกัน
“ถอดผ้าคลุมได้ไหมฮะ” ฮยอกแจออกปากถาม
“ถอดสิ ห้องนี้ไม่มีใครเข้ามาได้หรอก” อีทึกอนุญาตและยิ้มให้อย่างใจดี ทั้งเจ็ดคนตอนนี้ปราศจากผ้าปิดหน้าเปิดเผยใบหน้างดงามที่ไม่มีใครข่มกันได้ลง
“แล้วใครจะไปส่งฮยอกเรียนล่ะเนี่ย” แจจุงพูดขึ้นเมื่อนึกได้ว่าวันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก
“ฉันจะสั่งให้คนของไนซ์กายมารับ อย่าลืมสิเรามีสิทธิ์สั่งได้จนกว่าจะหมดเดือนนี้” จุนซูพูดขึ้นแล้วเดินไปหยิบโทรศัพท์มากดโทรออก
“ปาร์คยูชอน อีกสิบห้านาทีมารับน้องฉันไปส่งที่ห้องเรียนด้วย” จุนซูกรอกเสียงลงไปตามสาย
“แล้วทำไมฉันต้องทำตามที่เธอสั่งด้วยฮะ ยัยผ้าคลุมหน้าสีเขียว” ยูชอนตอบกลับอย่างหงุดหงิด เปิดเทอมมาวันแรกก็จิกหัวใช้กันเลย
“หึหึ หรือจะผิดกติกาดี แล้วเป็นทาสตลอดไป” จุนซูย้อนถาม ทำให้เหล่าจีวิลหัวเราะกันออกมาเล็กน้อยมีเพียงฮยอกแจเท่านั้นที่ได้แต่นั่งยิ้มอย่างไม่เข้าใจ แต่พวกพี่ๆที่นี่ดีกับตัวเองมากจนไม่น่าเชื่อว่าจะเพิ่งรู้จักกัน
และแต่ละคนสวยยังกับนางฟ้า
ยังแอบส่องกระจกบ่อยๆว่าตัวเองเหมาะสมกับกลุ่มจีวิล นี้ด้วยหรือ
“เออๆ สั่งจริงน้องเธอเรียนคณะอะไร” ยูชอนสะบัดเสียงตอบกลับมา เหล่าไนซ์กายต่างเดินมาล้อมวงฟังกันอย่างสนใจ
“อักษร”
“ให้ไอ้คิบอมกับคยูไปส่งแล้วกัน มันติดกับบริหาร” ยูชอนพูดออกมาแล้วกดตัดสายทิ้งไป
“มันไม่ยอมมารับแต่ส่งน้องมันมาแทน” จุนซูสรุปบทสนทนาให้กับเพื่อนๆฟัง มีฮยอกแจนั่งกระพริบตามองปริบ
“อ๊า! นายนี่น่ารักจริงๆเลย” ฮีชอลเดินเข้ามาดึงแก้มใสซ้ายขวาอย่างหมั่นไส้
“พอแล้วซิน แก้มน้องแดงหมดแล้ว” แจจุงเดินเข้ามาห้ามพร้อมกับลูบแก้มใสอย่างแผ่วเบา
“ไม่เป็นไรหรอกฮะ ไม่ได้เจ็บเท่าไหร่” ฮยอกแจแย้งขึ้น ก่อนที่ประตูห้องพักจะถูกเคาะเสียงดังราวกับคนมาเยือนกำลังอยู่ในอารมณ์โมโห
“ใครฮะ” เรียวอุคตะโกนถาม
“ฉันเอง ซีวอน” เสียงที่ตอบกลับมาทำให้ทุกคนรีบหยิบผ้ามาคลุมหน้ากันโดยอัตโนมัติ แถมท้ายด้วยการดึงเสื้อแขนยาวลงมาปิดถึงข้อมือ
“ทำไมเป็นนายล่ะ” ซองมินออกปากถามเมื่อเห็นซีวอน กับผู้ชายหน้าตาดีด้านหลังอีกสองคน
“ก็พวกมันไม่รู้จักห้องพักพวกเธอไง” ซีวอนตอบเสียงเรียบแถมท้ายด้วยการพยายามมองผ่านผ้าผืนบางลงไป แต่ก็เปล่าประโยชน์ คยูฮยอนยืนตัวสั่นพร้อมกับมองดวงตาสวยของแต่ละคนที่ผ่านผืนผ้าออกมาอย่างออกนอกหน้า คิบอมต้องคอยรั้งแขนเตือนเอาไว้
“เออ ไปเลยไปไอ้หน้าม้าเดี๋ยวน้องฉันเข้าเรียนสาย” ฮีชอลตัดบท ซีวอนได้แต่มองคนที่อยู่ภายใต้ผ้าคลุมสีแดงสดอย่างหงุดหงิดใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ก็ดันแพ้เขาเองและที่สำคัญแพ้มาตั้งแต่รุ่นของยุนโฮ
“ไปสิครับ เชิญครับเจ้าหญิง” ซีวอนผายมือเชิญพร้อมถ้อยคำประชด แจจุงกับเรียวอุคเดินเข้ามาดึงตัวของฮยอกแจพร้อมกับหนังสืออีกสองสามเล่มมาส่งที่หน้าประตู
“ถือให้นะครับ” คยูฮยอนกระดี๊กระด๊าเข้ามารับหนังสือไปจากมือแต่กลับโดนมือของซองมินตีเผียะลงมาให้
“อย่าคิดว่าจะได้แตะตัวน้องฉัน” เสียงใสว่าขึ้นแต่คนถูกตีกลับยกแขนของตัวเองขึ้นมาสูดความหอมที่ติดบนนั้นพร้อมใบหน้าเพ้อฝัน ฮยอกแจยิ้มออกมาเล็กน้อยกับกริยานั้น คนมองเองก็สามารถรับรู้ได้เพราะดวงตากลมโตกำลังยิ้มเช่นกัน
“ไปได้แล้ว เสียเวลาพวกฉันเหมือนกัน” ซีวอนพูดขึ้นพร้อมกับกระชากหนังสือออกไปจากมือของฮยอกแจตามที่สุภาพบุรุษพึงกระทำ
“อ๊ะ ขอบคุณฮะ” ฮยอกแจตกใจเพียงเล็กน้อยแต่ก็เอ่ยคำขอบคุณออกไป เสียงหวานๆทำให้ ไนซ์กายทั้งสามคนต้องหันมามอง
ภายใต้ผ้าคลุมสีส้มนั้นปกปิดใบหน้างดงามแค่ไหนไว้กันนะ
“อ่อ ตอนเย็นอย่าลืมไปรับมาส่งให้ด้วยล่ะ คราวนี้ไปส่งที่หอนะ” แจจุงตะโกนสั่งออกมาจากด้านใน ผ้าคลุมสีฟ้าอ่อนบดบังใบหน้าเอาไว้ นักศึกษามหาวิทยาลัยจะแยกชื่อจีวิลด้วยการมองสีผ้าที่ใช้คลุมใบหน้า
“คร้าบ” คยูฮยอนรับคำเสียงร่าเริงและเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างๆฮยอกแจ พร้อมกับตั้งแขนเพื่อให้อีกคนคล้องออกไป
“น้อยหน่อยแกอ่ะ ถอยออกไป๊” ซองมินต้องออกแรงไล่อีกครั้ง คยูฮยอนยิ้มแหยๆ แต่ก็อดจะหวั่นไหวไม่ได้กับสัมผัสจากมือนุ่มๆคู่นั้น
“ไปได้แล้ว” อีทึกตวาดแว้ดขึ้นมาอีกคน ฮยอกแจหันไปโบกมือให้กับพี่ๆแล้วเดินตามทั้งสามคนออกไป
“เดินช้าๆหน่อยได้ไหมฮะ เดินตามไม่ทัน” เสียงของคนที่เดินตามอยู่ด้านหลังดังขึ้น ทำให้ซีวอนหันไปมอง แล้วถือวิสาสะจับมือนิ่มมากุมเอาไว้
“เอ่อ…”
“จะได้ไปพร้อมๆกันไง” คุณชายชเวรีบบอกก่อนที่เสียงหวานๆจะได้แย้งออกมา ใบหน้าขาวใสขึ้นสีเรื่ออยู่ภายใต้ผ้าคลุมผืนบางซีวอนจึงไม่มีโอกาสได้เห็น
เอาน่ามีโอกาสแล้วต้องรีบคว้าไว้
แม้จะไม่รู้ว่าใบหน้าใต้ผ้าคลุมจะเป็นแบบไหน
แต่แค่เสียงหวานๆก็เล่นเอาใจสั่นได้เหมือนกัน
“พี่ขี้โกง” คยูฮยอนโวยวายขึ้นมาอีกคน
“พวกนายชื่ออะไรเหรอ” ฮยอกแจเงยหน้าขึ้นถามสองคนที่ผ่อนแรงลงมาเดินขนาบข้างอย่างเป็นมิตร ซีวอนได้แต่หันไปมองงงๆ นี่มันสมาชิกจีวิลที่แสนจะเจ้าเล่ห์นั่นจริงเหรอ
“คิมคิบอมครับ” หนุ่มแก้มป่องตอบอย่างสุภาพพร้อมรอยยิ้มบาดใจ ที่ฮยอกแจยังมองว่ามันดูดีเหมาะกับคำว่าไนซ์กาย
“โจวคยูฮยอนครับ” คยูฮยอนพูดขึ้นแถมท้ายด้วยการยกมือบางขึ้นมาจุมพิต ฮยอกแจหน้าแดงเรื่อแต่ก็ไม่ได้ชักมือกลับ คยูฮยอนยิ้มแย้มอารมณ์ดีก่อนจะหันไปขมุบขมิบปากใส่ซีวอน
‘ไหนพี่ว่าจีวิลนิสัยไม่ดีไง’
‘เดี๋ยวก็รู้’
จบการสนทนาอันไร้เสียง คิบอมเพียงแค่อมยิ้มน้อยๆ เขารู้ว่าพี่ชายของเขาน่ะคนไหน ก็คนที่อยู่ใต้ผ้าคลุมสีแดงนั่นไง แต่โดนกำชับมาว่าห้ามบอกใครว่าฮีชอลหน้าตาเป็นแบบไหน
คิมคิบอมก็เลยไม่บอกนอกจากหลุดบอกคยูฮยอนไปแค่คนเดียวเองจรืง จริ๊ง
“ห้องนี้เหรอฮะ” เสียงหวานหันมาถามเมื่อซีวอนหยุดอยู่หน้าห้องเรียนห้องใหญ่
“ครับ” ตอบกลับอย่างสุภาพพร้อมสายตาที่ทอดมาอย่างอ่อนโยน เล่นเอาคนน่ารักทำอะไรไม่ถูก มือบางรับหนังสือจากซีวอนก่อนจะก้าวเข้าไปในห้อง แต่ก็พบกับสายตาหลายคู่ที่จ้องมองมา ทำเอาคนตัวเล็กยิ่งหมดความมั่นใจเข้าไปอีก
“ฮยอก ทางนี้” ชินดงลุกขึ้นมายืนเรียกโหวกเหวก คนตัวเล็กยิ้มอย่างโล่งใจและก้าวเข้าไปหาเพื่อนจากโรงเรียนเก่าทันที แต่ทว่าทุกสายตากลับจับจ้องมาเป็นตาเดียว เมื่อไนซ์กายเห็นฮยอกแจนั่งเรียบร้อยแล้วต่างก็แยกย้ายไปตามห้องเรียนของตัวเอง
เห็นทีคราวนี้จะแพ้ไม่ได้จริงๆ
Katomnam Talk:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
เซ็งเรื่องข่าวค่ะ อัพประชดซะเลย ฮือๆๆๆๆๆๆ
เพี้ยง เม้นจงเยอะๆๆ
เม้นเยอะอัพเร็ว โฮะๆๆๆๆ
เพราะอินี่ดองหลายเรื่องเหลือเกิน
ขออนุญาตดูเม้นบ้างนะคะ
รักทุกคนน๊า
ความคิดเห็น