คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Story 5 Prince Cassanova รักนายเจ้าชายขี้เก๊ก{KyuHyuk}Part 2...
Chapter 2
“เอ๋.....นี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย” ผมลุกขึ้นนั่งขยี้ตาบนเตียงก่อนจะยกนาฬิกาขึ้นมาดูเวลาที่บ่งบอกว่าตอนนี้เข้าสู่ช่วงฟรีไทม์แล้ว ก็เวลาเข้าชมรมที่ตนรักนั่นแหละ ผมกระเด้งลงจากเตียงยืนบิดขี้เกียจอีกนิดหน่อยก่อนจะหันไปเห็นร่างสูงฟุบหลับอยู่บนโต๊ะ ขาของผมพาตัวเองมายืนอยู่ใกล้กับผู้ชายปากร้ายอย่างไม่ตั้งใจ ผมพิจารณาใบหน้าได้รูป พร้อมกับผิวละเอียด จมูกโด่ง ปากแดงตามธรรมชาตินั่นอีกที่คนอื่น หลงใหล ถ้าไม่เอานิสัยแย่ๆมารวมก็จัดว่าคยูฮยอนนี่เป็นผู้ชายในฝันของผู้หญิงเลยจริงๆ
“ยืนจ้องหน้าคนอื่นแบบนี้มันเสียมารยาทนะ” อยู่ๆ คนที่ดูเหมือนจะหลับเมื่อครู่กลับลืมตาขึ้นมา
“ฉันไม่ได้อยากจะจ้องหน้าจิ้งเหลนหรอกน่า” -///- แล้วทำไมผมต้องหน้าแดงด้วยเนี่ย ผมพูดจบก็เตรียมเผ่นออกจากห้องทันทีแต่ช้ากว่ามือของนายนั่นที่จับมือผมเอาไว้ก่อนที่จะออกแรงเพียงนิดเดียวก็ทำให้ผมเสียหลักลงมานั่งอยู่บนตักของเขาได้
“ปล่อยเลยนะ ไอ้บ้า” *///*
“นายไม่ชอบเหรอไง”
“ไม่ชอบ แล้วก็ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“แล้วหน้าแดงทำไม”
“อากาศมันร้อน”
“อยู่ในห้องแอร์ชัดๆ” แป่ว -__-!
“ฉันหมายถึงอากาศข้างนอกน่ะมันร้อน”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ นายนี่แถเก่งจริง” หมอนั่นพูดแล้วหัวเราะก่อนจะปล่อยให้ผมเป็นอิสระ
แบร่...ผมหันไปแลบลิ้นให้หมอนั่นหนึ่งทีก่อนจะรีบเผ่นออกจากห้องพยาบาล โดยที่ได้ยินเสียงแว่วๆตามหลังมาว่า พรุ่งนี้ตีห้า ฉันจะไปรับนายที่บ้านนะ ... ยังมีอะไรเลวร้ายกว่านี้อีกไหมเนี่ย เฮ้อ!
2
กริ๊งๆ......กริ๊งๆ....
“ฮ้าววว เสียงอะไรหว่า” ผมลุกขึ้นมาด้วยสภาพผมที่ยุ่งเหยิงก่อนจะป่ายมือสะเปะสะปะไปจนเจอเจ้ากำเนิดเสียง นาฬิกาปลุกรูปหมูตัวสีชมพู ก่อนจะจัดการทุบหัวหมูอย่างแรงจนเสียงดังน่ารำคาญเงียบไป แล้วผมก็ทิ้งตัวลงนอนต่ออีกครั้ง
ตึ๋งดึง.....ตึ๋งดึง....
“โอ๊ย เสียงอะไรอีกวะ” ไม่ทันได้หลับตาเสียงบั่นทอนโสตประสาทก็ดังขึ้นอีกครั้ง
ตึ๋งดึง....ตึ๋งดึง...
“ไปแล้วๆๆ กดอยู่ได้” เมื่อสมองประมวลผลได้ว่าเป็นเสียงออดหน้าบ้าน ผมก็เด้งลงจากเตียงแล้วเดินทำหน้าบอกบุญไม่รับไปหน้าบ้าน ร่างสูงยืนพิงรถสปอร์ตสีดำขลับหันมามอง
“นี่มันกี่โมงแล้ว”
“จะไปรู้นาย
“นี่มันจะตีห้าครึ่งแล้วนะ ไอ้ขี้เซา”
“โอ๊ย นายจะรีบไปไหนของนายฮะ โรงเรียนเคารพธงชาติตอนแปดโมงนะ”
“แต่นายต้องขึ้นเครื่องตอนหกโมงครึ่ง”
“ห๊า...” 0.0
“หาไม่ทันแล้วแหละ ไปอาบน้ำแต่งตัวเก็บของเดี๋ยวนี้เลย ฉันให้เวลานายสิบนาที”
“ไม่ทันๆ ( - -)(- - )( - -)(- - )”
“ถ้านายเอาแต่ยืนส่ายหัว มันจะทันไหมล่ะ” คยูฮยอนพูดขึ้นก่อนจะกระโดดข้ามประตูเข้ามายืนอยู่หน้าผม
“นายจะทำอะไรอ่ะ” แทนคำตอบนายนั่นกลับลากผมตัวปลิวเข้าไปในตัวบ้านทันที
“ห้องฉันอยู่ปีกซ้ายอ่ะ” ผมบอกเมื่อเห็นคยูฮยอนกำลังมุ่งหน้าไปทางขวา ทำยังกับเป็นบ้านตัวเอง U_U ก่อนที่จะมุ่งหน้าไปทางห้องนอนขนาดใหญ่ที่มีอยู่ห้องเดียวทางปีกซ้ายแล้วผลักประตูเข้าไปทันที
“นายก็ไปรอข้างนอกเซ่ จะตามเข้ามาทำไม”
“ไหนกระเป๋านาย”
“อะไรนะ”
“กระเป๋านายน่ะ เอามาสิจะเก็บของให้เดี๋ยวไม่ทันนะ” คยูฮยอนพูดแล้วหันซ้ายหันขวา
“อยู่ในตู้ขวา ลิ้นชักด้านล่างอันกลางอ่ะ” ผมตอบออกไปงงๆ แต่ร่างสูงกลับเดินตรงไปแล้วหยิบกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ออกมาเปิดวางไว้กลางเตียง แล้วจัดแจงรื้อตู้เสื้อผ้าผมทั้งสามใบก่อนจะหยิบของที่คิดว่าจำเป็นออกมาโยนๆไว้
“นายก็ไปอาบน้ำเซ่ ยืนเอ๋ออยู่ได้”
“เออๆ ก็ได้” ผมตอบรับแล้วรีบหยิบเสื้อผ้าหายเข้าไปในห้องน้ำ ไม่ถึงสิบนาทีผมก็ออกมายืนมองคนที่กำลังพับเสื้อผ้าเข้ากระเป๋าอย่างรีบร้อน
“เล็กกระปิ๋ว กางเกงในนายเนี่ย” หมอนั่นพูดแล้วชูกางเกงในสีชมพูตัวจิ๋วของผมขึ้นมาก่อนจะจับมันยัดลงไปในกระเป๋าเป็นชิ้นสุดท้าย
“เออ มันก็เรื่องของฉันน่ะ” -///- ผมพูดจบก็เดินไปยกกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ลงจากเตียง แต่คยูฮยอนแย่งมันไปถือไว้ก่อน
“เดินเร็วๆเข้าเซ่” หมอนั่นเร่งก่อนจะโยนกระเป๋าของผมไปบนรถได้อย่างแม่นยำแล้วปีนข้ามไปยืนรออยุ่อีกด้าน
“ฉันลืมหยิบกุญแจบ้านจะออกได้ไงเล่า”
“นายนี่เรื่องมากจริงๆ ปีนข้ามมาเซ่”
“ฉันไม่ได้สูงเหมือนนายนะ” พอผมพูดจบคยูฮยอนก็กระโดดกลับเข้ามาแล้วดึงผมไปที่ริมรั้วก่อนจะอุ้มผมขึ้นไปวางบนกำแพงอย่างง่ายดายโดยที่ผมยังไม่ทันได้ตั้งตัว ไม่นานนักคยูฮยอนก็ขึ้นมายืนข้างๆก่อนจะอุ้มผมแล้วกระโดดลงไปอีกฝั่ง นี่มันคนหรือศิษย์เส้าหลินวะเนี่ย! พอขึ้นมาบนรถคยูฮยอนก็ขับรถแข่งกับเวลาจนมาถึงสนามบินภายในเวลาหกโมงยี่สิบนาที รถสปอร์ตถูกจอดเข้าที่อย่างรวดเร็วก่อนที่ร่างสูงจะวิ่งไปหยิบกระเป๋าสะพายเพียงใบเดียวที่อยู่ท้ายรถ
“ทำไมนายเอาไปแค่นั้นล่ะ แล้วยัดของฉันมาซะยังกะจะย้ายบ้าน” ผมถามขึ้นเมื่อมองขนาดกระเป๋าที่เทียบกันไม่ได้แม้แต่น้อยนิด
“ถามมากจริง ก็เพราะว่านายไม่ได้เก็บของไงเล่าแล้วเค้าให้กระเป๋าของแต่ละคนหนักได้มากสุดแค่สามสิบกิโล ฉันเลยเอาของนายมารวมกับของฉันจะได้ไม่เกินหกสิบโลไงเล่า” คยูฮยอนพูดพลางเดินแกมวิ่ง แต่ผมกลับต้องวิ่งด้วยความเร็วยังแทบจะไม่ทันคนขายาวที่เดินนำอยู่ข้างหน้าเลยด้วยซ้ำ
“แฮ่กๆๆ ไม่ไหวแล้วเหนื่อยมาก” ผมพูดพร้อมกับยืนหอบจนตัวโยน พร้อมกับยกนิ้วเรียวขึ้นมาปาดเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นบนใบหน้า
หมับ!!
นิ้วเรียวของคนที่เดินนำเมื่อครู่จับมาที่มือเล็กของผม ก่อนจะออกแรงช่วยลากผมไป มือขวาของคยูฮยอนก็ดึงกระเป๋าใบใหญ่ของผมไปถือเอาไว้ส่วนกระเป๋าของเจ้าตัวก็เอาไปสะพายไว้บนไหล่ ผมมองการกระทำของคนตรงหน้าอึ้งๆ และแล้วตอนนี้ผมก็ขึ้นมานั่งหอบอยู่บนเครื่องบิน ในที่สุดก็ทันจนได้ ที่นั่งผมอยู่เบาะด้านหลังติดกับบุคคลภายนอก แต่ที่นั่งของคยูฮยอนนั่งติดกับดงเฮ ดงเฮเป็นคนผมสีดำสวยรับกับใบหน้า ตากลมโตใสแป๋ว น่ารัก ผมยิ้มให้ดงเฮก่อนจะเดินเลยไปนั่งเบาะด้านหลัง
“หิวไหม”
“...”
“ฉันถามนายว่าหิวไหม”
“จะเสียงดังทำไมเล่า” ร่างสูงที่นั่งคู่กับดงเฮหันมาถามผมเสียงดัง
“ก็ตอบเซ่”
“นิดนึงอ่ะ” จริงๆ คือหิวมาก...T-T
“แล้วเมาเครื่องไหม”
“ไม่อ่ะ” จริงๆ คือตอนนี้ผมจะอาเจียนแล้วแหละ T_T ชีวิตหนุ่มน้อยผู้น่าสงสารขึ้นรถเมารถขึ้นเครื่องบินเมาเครื่องบิน
“เออ งั้นก็ดีแล้ว” คยูฮยอนพูดก่อนจะหันกลับไปคุยหน้าบานอยู่กับดงเฮ เชอะ! ผมไม่ได้น่ารัก น่าทะนุถนอมเหมือนดงเฮนี่ -3- แต่ตอนนี้ผมไม่ไหวแล้วนะต้องการจะอาเจียนอย่างแรง
-------------------------------------------------
Katomnam Talk:
มาอัพแล้วค่าาาาาาาาาาาาาา
จริงๆไม่ค่อยอยากอัพสลับกันเลยอ่า
ช่างไม่เป็นระเบียบอะไรเช่นนี้หนอ คิกๆๆๆ
อย่าถือคนแก่เลยค่ะ ขี้บ่น
น้องๆหลายคนเจอแล้ว คงจะต้องยอมรับว่าอิป้านี่พูดมากจริง
เอิ๊กๆๆ คิดถึงทุกคนน๊า จุ๊บๆๆ
UP!! Story 6 เพิ่มด้วยนะคะ อย่าลืมเข้าไปอ่านกันล่ะ
จุ๊บๆๆๆ
ความคิดเห็น