SF - KyuMin = My Heart is Yours = {Ft. BumHyuk นิดนึง}

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

อ๊ากส์!!!!

ไม่ไหวแล้วๆ กาต้มโดนพิษ คยูเฮ!

เลยเอา SF คยูมินมาชน ฮึ่ม!!!







KYUMIN IS REAL !!!!


KYUMIN FOREVER !!!!




PS. KYUHYUN x SUNGMIN ONLY!!




ใครอ่านแล้วโหวตหน่อยเถอะ คยูเฮ กับ คยูมิน อันไหนดีกว่ากัน!

แง้ๆ แต่ไรเตอร์รักคยูมินสุดใจ! คยูมินเท่าน้าน ว๊ากส์ย๊าก!

มินลูกแม่! Fighting!!!

เนื้อเรื่อง

            My Heart is yours

Short Fiction         - Super Junior

Couple                  - Kyuhyun x Sungmin        

Writer                     - Katomnam

PS.          ฟิคชั่นจากความหมั่นไส้ส่วนตัวของกาต้ม! อ๊ากกกกส์ KyuMin Is Real!!!

                โดนพิษ ‘คยูเฮ’ เข้าง่ะ ใครเป็นแม่ยกคยูมินขอเสียงหน่อยเร็ว! รู้สึกกระแสคยูเฮจะมากมาย

                แต่กาต้มยังซื่อตรงเสมอกับคยูมิน!! มินมินลูกสาวแม่สู้ลูก!!! Fighting!!!

“หวัดดีฮะ” เสียงของน้องเล็กสุดท้องของวงดังขึ้นทันทีที่ก้าวย่างเข้ามาในคอนโด พวกพี่ๆ ต่างกำลังง่วนกับข้าวผัดกิมจิตรงหน้าหันมาพยักหน้ารับรูปนิดนึงแล้วหันกลับไปสนใจสิ่งตรงหน้าที่น่าสนใจมากกว่านั่นต่อ คยูฮยอนเลิกคิ้วสูงแล้วเดินเข้ามาด้านในพร้อมกับคนตัวเล็กด้านหลัง

                “มิน...มิน....”

“อะไรย็อก มีอะไรเหรอ” คนที่ยังคงวุ่นวายกับฟักทองตรงหน้าเงยหน้าขึ้นมามองเพื่อนรักอย่างสงสัย

“ดูไอ้คยูมันสิ” ดวงหน้าสวยบุ้ยใบ้ไปทางเจ้าเด็กตัวสูงของวง แก้วตากลมโตมองตามแล้วต้องชะงักมือที่กำลังตักฟังทองต้มนั่นลง มือใหญ่ที่สอดกุมมือเล็กของดงเฮทำเอาคนตัวเล็กรู้สึกแปลกๆ ที่หน้าอก ตามมาด้วยอาการไม่อยากกินอะไรเสียดื้อๆ

“ช่างเค้าสิย็อก”

“ช่างได้ยังไง มินเป็นแฟนอยู่กับคยูนะ ไหงปล่อยให้ไอ้เด็กนั่นจูงมือดงเฮแบบนั้นเล่า!”

“ย็อก...มินเลิกกับคยูมาสองเดือนแล้วนะ” ทันทีที่ได้ฟังคำตอบคนตัวเล็กถึงกับหน้าเสียก่อนจะเอ่ยคำขอโทษเบาๆ ซองมินคลี่ยิ้มกว้างก่อนจะขอตัวออกจากวงอาหารที่ยังคงครึกครื้นนั่นมา ทันทีที่ประตูห้องปิดลงร่างบางก็ทรุดฮวบลงบนพื้นอย่างหมดแรง

...มือนาย...ที่เคยกุมมือฉันเสมอ...

...ตอนนี้ นายกำลังกุมมือใครอีกคนอยู่... ฉันคงจะเลวไปแล้วสินะ ที่นึกอิจฉาคนๆ นั้นขึ้นมา....

...ทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้วว่านายไม่เคยมองฉันในฐานะอื่นเลยนอกจากรุ่นพี่ นายเฝ้ามองแต่เค้าคนเดียว...

...ฉันเดินจากมาแบบนี้ดีที่สุดแล้วสินะ... ดีที่สุด...ซองมิน...นายทำดีที่สุดแล้วนะ

“พี่ซองมิน”

“...” ไร้คำตอบจากคนที่กำลังจมอยู่ในความคิด ร่างเล็กยังคงนั่งกอดเข่าซุกหน้าอยู่ริมเตียงของตัวเองอย่างงั้น คยูฮยอนมองอาการของคนตัวเล็กอย่างเป็นห่วง ร่างสูงย่อตัวลงนั่งคุกเข่าตรงหน้าซองมินก่อนจะค่อยๆ เอื้อมมือไปลูบกลุ่มผมนุ่มนั้นอย่างเบามือ

“พี่ซองมิน...พี่เป็นอะไรมั้ย”

“ปะ...เปล่า ฉันไม่ได้เป็นอะไรนายไปอาบน้ำเถอะ”

...เอามือนายออกไปด้วย...เอาภาพนายออกไปจากใจของฉันที...

“แล้วพี่ซุกหน้าอยู่อย่างนั้นทำไม ปวดหัวหรือเป็นไข้รึเปล่า” คยูฮยอนยังคงเซ้าซี้อยู่อย่างนั้น เขาคงจะเคยชินไปซะแล้วล่ะมั้งกับการดูแลคนๆ นี้ แม้ตอนนี้เขากับซองมินจะไม่ได้เป็นอะไรมากกว่ารุ่นพี่รุ่นน้อง แต่เขาก็ยังอยากเห็นคนตัวเล็กยิ้ม...เขายังเศร้าถ้าคนตัวเล็กร้องไห้...เขาไม่เคยเข้าใจว่าความรู้สึกนี้คืออะไร และเขาก็ไม่เคยคิดจะหาคำตอบ

...นายร้องไห้อยู่รึเปล่า...นายสบายดีใช่มั้ย...ซองมิน

“ฉันไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้นแหละ ท่านั่งแบบนี้มันสบายดีน่ะ” พอตอบออกไปซองมินก็ได้แต่ลอบถอนหายใจ เพราะมันเป็นเหตุผลที่แย่ที่สุดสำหรับการซ่อนน้ำตา คยูฮยอนยอมถอนมือออกแต่โดยดี เขารู้แค่ว่าตอนนี้ซองมินอาจจะอยากอยู่คนเดียว

“งั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะ”

“อื้อ ไปเถอะ” พอเสียงประตูห้องน้ำที่ปิดลงดังขึ้น ซองมินถึงค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาได้ ดวงหน้าสวยอาบเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตา มือสวยปาดมันออกลวกๆ ...เข้มแข็งนะซองมิน นายต้องดีใจกับคยูถึงจะถูก... เจ้ากระต่ายบ้าอย่าร้องไห้นะ...

“พี่ซองมินหยิบผะ...พี่ร้องไห้เหรอ” คยูฮยอนที่ลืมเอาผ้าขนหนูเข้าไปรีบถลามาหาซองมินทันทีที่เห็นว่าคนตัวเล็กกำลังปาดน้ำตาอยู่ ซองมินรีบยืนขึ้นทำหน้าเป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ ก่อนจะหลบหน้าร่างสูงหันไปหยิบผ้าขนหนูสีเขียวผืนหนาส่งให้แทน

“นายลืมผ้าขนหนูใช่มั้ยล่ะ เอ้านี่ไง!”

“อ่ะ...เอ่อ...ครับ” แม้จำรับคำแต่เขาก็ยังคงจับผิดคนตัไวเล็กอยู่อย่างนั้น แก้วตาสีดำสนิทกลมโตที่แดงช้ำถึงจะเปิดไฟหัวเตียงไว้ดวงเดียวก็เถอะ เขาก็รับรู้ได้ทันทีว่าซองมินเพิ่งผ่านการร้องไห้มาหมาดๆ เมื่อเห็นว่าคยูฮยอนไม่ยอมรับผ้าขนหนูไปเสียที ซองมินก็จับมันยัดไปในมือของร่างสูงแทนก่อนที่ร่างบางจะก้าวหนีออกไปจากห้อง

…พรุ่งนี้นะคยู...พรุ่งนี้ฉันจะมองหน้านายอย่างไม่เจ็บปวดอีก...

...

“มินมิน! เร็วเข้าๆ รถจะออกแล้วนะ”

“อ่า...ย็อกนี่ก็เร็วที่สุดแล้วนะ ไอ้ชินดงยังไม่เห็นตื่นเลยอ่ะ”

“ชินดงต้องไปทำคิส แทนฉันกับพี่ทึกไงวันนี้เราไปกันแค่ ฉัน มิน ด๊อง พี่ฮัน คยูแล้วก็ไอ้แก้มแตกนะ” ซองมินหาวหวอดแล้วได้แต่ก้าวตามเจ้าไก่น้อยที่ออกแรงลากไม่หยุด วันนี้พวกเขาครึ่งหนี่งต้องไปร่วมรายการกันที่เนินเขาที่เคยเป็นที่ฝึกทหารมาก่อน

โดยมีคังอินกับฮีชอลเป็นพิธีกรที่ล่วงหน้าไปก่อนแล้ว

“อรุณสวัสดิ์พี่ฮัน คยู ไอ้แก้มแตก ด๊อง” ทันทีที่ขึ้นรถตู้ได้เสียงของฮยอกแจก็ทักทายคนที่นั่งอยู่ก่อนแล้วอย่างอารมณ์ดี ดงเฮละสายตาจากการเล่มเกมส์กดที่แข่งกับคยูฮยอนที่นั่งอยู่ข้างๆ ก่อนจะทักทายเพื่อนรักกลับไปอย่างร่าเริงเช่นกัน

“อื้อ อรุณสวัสดิ์ย็อก มินมินด้วย” พอได้ยินชื่อใครอีกคนร่างสูงที่นั่งใกล้กันจึงละสายตาขึ้นมองร่างเล็กที่ก้าวขึ้นรถมาเป็นคนสุดท้าย ซองมินขยับยิ้มหวานรับคำทักทายนั้นทันที

“อรุณสวัสดิ์ด๊อง พี่ฮัน คิบอมแล้วก็คยูด้วย”

“อรุณสวัสดิ์ครับ” ดงเฮยิ้มรับเพื่อนรักทั้งสองก่อนจะหันกลับมาวุ่นวายกับเกมส์ในมือต่อ หากแต่อีกคนที่นั่งใกล้กันกลับไม่ยอมลงมือเล่นแถมยังปล่อยให้ตายอีก ร่างบางขมวดคิ้วมุ่นแล้วเงยหน้ามองคนรักที่กำลังมองตามใครบางคนไปทางด้านหลังของรถตู้

“คยูไม่เล่นเหรอ”

“ฮะ...เล่นๆ เล่นสิ อ๋า...อะไรเนี่ยตายซะแล้ว”

“ก็คยูดันเหม่อมองอะไรก็ไม่รู้อยู่น่ะสิถึงได้ตายแบบนี้น่ะ” ดงเฮหันไปแลบลิ้นใส่ร่างสูงก่อนที่คนมองเริ่มจะหมั่นเขี้ยวหันไปขยี้ผมนุ่มบนศีรษะทุยนั้นเล่นอย่างมันส์มือ ฮยอกแจมองคู่รักคู่ใหม่ที่กำลังหยอกล้อเล่นกันแล้วก็ได้แต่เหลืบมองซองมินเป็นระยะๆ แต่ปรากฎว่าซองมินกำลังนั่งฟังเพลงแถมท้ายด้วยกำลังยิ้มให้กับภาพพวกนั้นอีกต่างหาก!

“ไก่น้อย..ไก่น้อย”

“ยุ่งน่าไอ้แก้มแตก คนกำลังใช้ความคิด”

“เห...ไก่น้อยมีความคิดกับเค้าด้วยเหรอ” คิบอมแหย่คนตัวเล็กที่นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอย่างสนุก

“หา! นี่แกว่าฉันเหรอ ไม่ต้องเลยไอ้แก้มแตก ฉันไปนั่งกับมินที่ด้านหลังดีกว่าไม่นั่งกับแกแล้ว!” พอร่างบางทำท่าจะลุกขึ้นมือหนาก็โอบรอบเอวบางเอาไว้ไม่ยอมปล่อย เรียกให้ไก่หันกลับมาจิกกัดได้ไม่อยาก แต่ไก่ดันจิกไปหน้าแดงไปซะนี่จนคนมองอยู่จากทางท้ายรถอย่างซองมินกับฮันกยองได้แต่ส่ายหน้าปลงๆ

“พี่ฮัน ผมว่าเรามาผิดแล้วมั้งฮะ”

“พี่ก็ว่างั้นนะ ส่วนเกินชะมัดเลย!” ฮันกยองเอ่ยอย่างหงุดหงิดจนคนฟังต้องถามกลับ

“พี่กำลังโมโหใครอยู่รึเปล่าฮะ”

“อ๊ะ! เอ่อ...เปล่าๆ ไม่ได้โมโหใคร” ซองมินพยักหน้ารับไม่อยากจะเซ้าซี้ต่อ แก้วตาสีดำสนิทสะท้อนภาพคยูฮยอนที่นั่งเล่นเกมส์กับดงเฮก่อนที่ริมฝีปากบางจะคลี่ยิ้มบาง ...ฉันทำได้แล้วล่ะ ฉันมองนายโดยไม่เจ็บได้แล้วนะ...ฉัน...คงเจ็บจนด้านชาไปแล้วล่ะมั้ง...

“กรี๊ดดดดดด!!!” เสียงกรีดร้องต้อนรับท่ามกลางอากาศหนาวเหน็บดังขึ้นทันทีที่รถตู้ของเหล่าลิงเข้าสู่สถานที่ถ่ายทำ การถ่ายทำนอกสถานที่นอกจากจะมีสภาพอากาศเป็นอุปสรรคแล้ว เหล่ากองทัพเอลฟ์ที่มาแบบมืดฟ้ามัวดินจนต้องกั้นขอบกันนี่แหละก็เป็นอุปสรรคอีกอย่าง

ซองมินยิ้มรับแฟนคลับทั้งหลายก่อนจะรีบเข้าไปในรถแต่งตัวเพื่อรีบเปลี่ยนเสื้อ เสื้อโค้ทที่เขาใส่มาที่คิดว่าหนานักหนาหนาพอเจออากาศแบบนี้เข้าไป เสื้อโค้ทก็ดูจะกลายเป็นเสื้อยืดไปในบัดดล รายการวันนี้เป็นการแข่งขันตามปกติที่จะจัดขึ้นแต่จะแปลกไปซักหน่อยเมื่อมีเจ้าตูบสี่ขาสามตัวนั่งหน้าสะล่อนอยู่ด้วย

“เอาล่ะครับวันนี้เราจะให้เหล่าซุปเปอร์จูเนียร์แบ่งทีมออกเป็นสามทีมแล้วแข่งกันนะครับ”

“แข่งอะไรกันอีกล่ะเนี่ย” ฮยอกแจหันไปกระซิบกระซาบกับซองมินทันทีที่คังอินเริ่มประกาศหัวข้อ ซองมินได้แต่ส่ายหัวดิก ไม่รู้เหมือนกันว่าวันนี้จะเล่นอะไรอีก คราวที่แล้วก็เล่นแข่งจับแมลงสาบ! คราวนี้คงไม่ใช่ให้ไปจับจิ้งจกหรอกนะ

“มินมิน ป้ายที่เอลฟ์ถือมาอ่ะเขียนว่าไรเหรอ ด๊องไม่ได้ใส่คอนแทคเลนส์อ่าเห็นไม่ชัดเลย”

“ไหนๆ” คนตัวเล็กรีบยืดตัวมองให้ทันที ก่อนที่จะรู้สึกราวมีอะไรหล่นไปอยู่ที่เท้า

“ว่าไงอ่า...ย็อกเห็นป่ะๆ” เมื่อซองมินเงียบดงเฮจึงหาที่พึ่งใหม่แต่ดูท่าที่พึ่งใหม่คราวนี้จะได้แต่ยิ้มแห้งๆ

“ย็อกก็ไม่ได้ใส่คอนแทคเลนส์มาอ่า...เห็นแค่ใกล้ๆ ถ้าป้ายนั่นย็อกก็มองไม่เห็นนะ” ริมฝีปากเรียวสวยเม้มสนิททันทีที่ได้คำตอบ อ่า...เขาอยากอ่านป้ายที่เอลฟ์ทำมาให้ทุกอันนะ! เมื่อเช้าไม่น่ารีบออกมาเลยอ่ะ เพราะคยูไม่ยอมปลุกแท้ๆ เลยเชียว!

…

“ด๊อง...ป้ายเขียนว่า ‘KyuHae Forever’ น่ะ”

“น่ารักจัง...” ดงเฮหัวเราะคิกคักเบาๆ ตามประสาก่อนจะหันไปดึงคยูฮยอนมากระซิบเรียกเสียงกรี๊ดจากแฟนๆ ได้ง่ายๆ ฮยอกแจที่มองอยู่ถึงกับถอนหายใจเฮือก มองไปยังซองมินที่ยังคงยิ้มเผล่โบกไม้โบกมือให้กับแฟนเพลงนิ่ง

...นายยิ้มอยู่แน่เหรอมิน...นายยิ้มอยู่แน่ๆ นะ...

การแข่งขันวันนี้คือการหาสมบัติ โดยมีคู่หูสี่ขาเป็นผู้ร่วมเดินทาง ทั้งหกคนถูกแบ่งออกตามเสียงของแฟนๆ ที่ดังขึ้น คยูฮยอนคู่กับดงเฮตามที่แฟนๆ ต้องการ แต่ฮยอกแจกลับเลือกคู่อยากเสียหน่อยเมื่อมีทั้ง ‘ฮันฮยอก’ ทั้ง ‘บอมฮยอก’ หรือแม้แต่ ‘ฮยอกมิน’ ให้พิธีกรปวดหัวเล่น จึงกลายเป็นการเล่มเกมส์เล็กๆ ขึ้นเป็นออร์เดิร์ฟและสุดท้ายก็กลายเป็นคิบอมที่ได้คู่กับฮยอกแจ ส่วนฮันกยองก็คู่กับซองมินตามระเบียบ

ช่างกล้องอีกสองคนเป็นอีกสองผู้ร่วมเดินทางในครั้งนี้กลายเป็นทั้งหมด 5 ชีวิต

“กิมจิๆ เด็กดี...หาสมบัติซิ” ซองมินหันมาเล่นกับเจ้าสุนัขพันธุ์ไซบีเรียนตัวยักษ์อย่างอารมณ์ดีก่อนจะยื่นหน้าไปมองแผนที่ในมือของฮันกยองเรียกเสียงกรี๊ดจากเอลฟ์ที่อยู่ได้อีกครั้ง กลายเป็นเสียงฮือฮาถึงกระแสใหม่

...’ฮันมิน’…

“คยูๆ คยู...ดูอะไรอยู่น่ะ” ดงเฮที่กำลังสำรวจแผนที่ตรงจุดสตาร์ดหันมองไปยังร่างสูงคู่หูที่เอาแต่ยืนนิ่งก่อนที่คยูฮยอนจะหันมาถามดงเฮอย่างงงๆ “เอ่อ...เปล่าๆ ...ว่าไรเหรอด๊อง เมื่อกี้คยูมัวแต่ดูเอลฟ์อยู่น่ะ เราทีมเอต้องไปเส้นสีแดงใช่ป่ะ”

“อื้อเส้นสีแดง” เสียงหวานตอบรับแล้วหันกลับไปลากนิ้วบนแผนที่ต่อ

...เขาไม่ได้โง่นะ! ไม่ได้โง่จนดูไม่ออกเลยว่าคยูมองใครอยู่...

...นายเคยบอกกับฉันว่านายเลิกกันแล้ว...แต่ที่นายทำ...มันกำลังบอกฉันว่านายรักซองมินนะคยู...

…

“เอาล่ะครับถึงเวลาสำคัญแล้ว เราจะเริ่มตั้งแต่ตอนนี้มีเวลาช้าที่สุดคือ 4 โมงเย็นนะครับ” ฮีชอลว่าแล้วหันกลับไปส่งท่าทางไฟท์ติ้งให้กับเหล่าผู้แข่งขันก่อนที่เสียงเป่านกหวีดจะดังขึ้นโดยฝีมือของคังอิน เมื่อได้ยินเสียงนกหวีดแต่ละทีมก็เริ่มงานกันอย่างขะมักเขม้น

การเดินทางของทั้งทีมเอและทีมบีเป็นไปได้ด้วยดี แต่ทีมซีของซองมินกับฮันกยองดูท่าจะมีปัญหามากที่สุดเมื่อเจ้าตูบสี่ขาดันไม่เอื้ออำนวยอะไรเอาซะเลย เอาแต่วิ่งไปโน่นไปนี่จนคนจูงอย่างซองมินต้องรั้งเอาไว้จนล้มไปหลายรอบเหมือนกัน

“โหย...มันดื้อชะมัดเลยอ่าพี่ฮัน” เสียงใสบ่นอุบขณะที่หมดพลังงานไปกับเจ้าหมาแสบ

“พี่ก็ว่างั้น แล้วเมื่อไหร่จะหาเจอเนี่ยสมบัติเนี่ย” ร่างสูงว่าแล้วทรุดตัวลงนั่งข้างๆ ซองมินก่อนที่พี่ช่างกล้องจะรายงานว่าอีกสองทีมกำลังเข้าใกล้ที่ซอ่นสมบัติแล้วในขณะที่พวกเขาไปได้ไม่ถึงครึ่งทางเพราะเจ้ากิมจิแท้ๆ เลย

“พี่ครับ งั้นเราพักกินข้าวกลางวันที่นี่เลยได้ไหมฮะ”

“ได้ครับ งั้นเดี๋ยวพี่จะกลับไปเปลี่ยนเมมหน่อยนะ” ซองมินพยักหน้ารับก่อนจะมองตามพี่ช่างกล้องทั้งสองคนที่เดินกลับไปในทางเดิม แล้วหันมาจัดการกับข้าวกล่องตรงหน้า โดยไม่ลืมที่จะมองแผนที่ไปด้วย แต่ดูท่าคนตัวเล็กจะดูเพลินไปเสียหน่อยเมื่อเจ้ากิมจิฉวยหมูทอดในกล่องข้าวไปต่อหน้าต่อตา

“เฮ้ย!!! กิมจิคายออกมานะ!!!”

“พี่ว่าเราเลือกหมาผิดตัวนะเนี่ย”

“หมูทอดของผม....ไอ้กิมจิ อ๊ากส์!” ฮันกยองส่ายหน้าน้อยๆ ให้กับความรั่วของรุ่นน้องที่กระโดดเข้ากอดคอหมายักษ์นั่นแล้วเอามือง้างปากไปด้วย แต่มีหรือที่เจ้ากิมจิจะคายอกมาได้ง่ายๆ มันขยับปากสองสามครั้งก่อนกลืนลงคอไปอย่างสบายอารมณ์

“แง้...หมูทอด”

“กินของพี่ก็ได้มิน ทำหน้าเหมือนกระต่ายอดกินฟักทองเชียว”

“ไม่เป็นไรฮะ เมื่อเช้าผมกินข้าวผัดเซี่ยงไฮ้ของพี่ฮันมาเยอะไม่ค่อยหิวหรอกฮะ”

ปัง!!! ปัง!!!

เสียงพลุสัญญาณที่บ่งบอกว่าเวลาผ่านไปครึ่งทางแล้วดังขึ้นเรียกให้ทั้งซองมินและฮันกยองมองหน้ากันแทบจะทันที แต่ไม่ทันที่พวกเขาจะทำอะไรเจ้ากิมจิกลับวิ่งเตลิดหางจุกไปเสียก่อน ร่างเล็กรีบวิ่งหมายจะคว้าสายจูงไว้แต่กลับคว้าอากาศหากแต่ก็ยังไม่ยอมหยุดวิ่งยังคงดึงดันที่จะตามเจ้าสี่ขาต่อไป

“พี่ฮันฮะ ผมไปตามเจ้ากิมจิก่อนนะ”

“มิน! เดี๋ยวพี่ไปเอง...มิน!!!”

“ไม่เป็นไรฮะ! พี่กลับไปบอกพี่ทีมงานก่อนแล้วกันว่าพวกเราทำไม่สำเร็จน่ะ” ซองมินวิ่งไปตะโกนไปพลางกวาดสายตามองไปตามทางที่เจ้าสี่ขาตัวแสบเผ่นพรวดไปแล้วเลาะตามไปทันที ปล่อยให้ฮันกยองยืนอ้าปากค้างอยู่อย่างนั้นไม่ทันจะได้ห้ามปราม

...เฮ้อ...โรครักหมาบ้าเลือดใครจะไปห้ามได้นะเนี่ย...

ฮยอกแจกลับมาถึงเป็นทีมที่สองโดยที่มีดงเฮกับคยูฮยอนรออยู่ก่อนแล้ว สมบัติอะไรที่ว่าก็คือไม้กายาสิทธิ์สีทองเท่านั้นเอง แต่ทางเดินเล่นเอาเขาใช้เวลาไปเกือบหมด แต่ยังดีที่เจ้าคู่หูสี่ขาทำงานเต็มประสิทธิภาพทำให้เขาไม่ได้เป็นที่โหล่

“เป็นไงมั่งย็อก เหนื่อยมั้ยๆ เกมส์นี้พี่คิดเองเลยนะ”

“โหย...พี่ซิน ย็อกเกือบจะตายตรงกลางทางนั่นแล้วนะขากลับเนี่ย” คนตัวเล็กอมลงในปากก่อนที่ฮีชอลจะยิ้มร่า อดเอ่ยแหยคนตรงหน้าไม่ได้ “แล้วทำไมไม่ตายล่ะ เอ...หรือว่ามีเจ้าชายให้ไก่ขี่หลังมาล่ะเนี่ย” ฮยอกแจรีบปฏิเสธเป็นพัลวันหากแต่ฮีชอลกลับกลั้นหัวเราะจนตัวงอ

…ฉันนั่งดูจอมอนิเตอร์อยู่ตลอด...หึหึ...มีหรือจะรอดพ้นสายตาไปได้...

…ดีนะที่ยัดใต้โต๊ะกับพี่ช่างกล้องให้ส่งสัญญาณภาพมาที่นี่น่ะ...ไม่งั้นก็อดดูไปแล้ว...

...ปิดเจ๊ไม่ได้หรอกไอ้น้อง!...

“พี่ซินอ่ะ! ...แล้วมินล่ะฮะ มินยังไม่มาเหรอ”

“ยังนะ ติดต่อกับพี่ช่างกล้องไม่ได้ด้วยอ่ะ พี่เค้าลืมเอาวิทยุไปน่ะ”

“โทรศัพท์ล่ะฮะ” ฮยอกแจว่าแล้วรีบควักโทรศัพท์ขึ้นมาแต่ทันทีที่เปิดฝาพับออก เสาสัญญาณกลับสั้นกุดแล้วโชว์หน้าจอหราว่า ‘โทรฉุกเฉิน’ เสียนี่ ก่อนที่จะได้มีใครทำอะไรฮันกยองที่เพิ่งมาถึงพร้อมพี่ช่างกล้องก็มาถึงเสียก่อนแต่กลับไร้วี่แววของใครอีกคน

“พี่ฮัน! โหย...เกือบหมดเวลาแน่ะ ทำอะไรอยู่เนี่ย” ดงเฮที่ยืนรอรับอยู่เอ่ยเสียงหวานก่อนที่จะรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง ร่างสูงของผู้มาใหม่หอบจนตัวโยนเช่นเดียวกับช่างกล้องทั้งสองที่สภาพไม่ต่างกันมากนัก แทนที่ฮันกยองจะตอบคำถามของดงเฮเสียงทุ้มกลับถามออกมาอย่างร้อนรน

“ซิน...ซองมินยังไม่กลับมาอีกเหรอ”

“อื้อ...มีอะไรเหรอฮัน” ฮีชอลว่าแล้วเริ่มผิดสังเกตเมื่อฮันกยองทำท่าจะหันกลับเข้าไปอีกรอบจนร่างบางต้องรีบวิ่งไปขวางไว้ “ฮัน! ฮัน! แกจะไปไหนวะ แล้วแกรีบไหนเนี่ย เออ! แล้วมินล่ะ เฮ้ย! แกเลิกทำท่าจะเข้าไปในนั้นแล้วตอบคำถามฉันดิวะ”

ฮันกยองหายใจเข้าลึกๆ อากาศที่เย็นลงตามเวลาที่เริ่มมืดยิ่งทำให้เขาเป็นห่วงคนตัวเล็กที่อยู่ด้านใน

“ซองมินยังอยู่ที่เนินเขานั่น”

“หา!” ฮีชอลร้องเสียงหลงในขณะที่คังอินรีบติดต่อไปยังทีมงานที่ประจำแต่ละจุดทันที

“พี่ว่าอะไรนะ!” เสียงที่แทรกขึ้นต่อมาทำให้สายตาทุกคู่มองเจ้าเด็กเล็กของวงอึ้งๆ ใช่...คยูฮยอนไม่เคยขึ้นเสียงกับใคร ไม่เคยตะเบ็งเสียงกับใคร ไม่เคยทำหน้าโกรธใครแบบนี้มาก่อน ดงเฮที่ทำท่าจะรั้งร่างสูงไว้ถูกเบี่ยงหลบอย่างไม่ใยดี

“ซองมินยังอยู่ที่เนินนั่นงั้นเหรอ!”

“คยูๆ คยูใจเย็นๆ” คนต้นคิดรีบห้ามเจ้าน้องเล็กเอาไว้ก่อนที่ฮยอกแจจะถลาเข้าไปถามฮันทันที

“พี่ฮันฮะ! ทำไมมินยังอยู่ที่เนินนั่นอีกล่ะ มินไปกับพี่ไม่ใช่เหรอฮะมีเรื่องอะไรเหรอฮะ”

“เจ้ากิมจิมันกลัวเสียงพลุน่ะ เลยวิ่งเตลิดไปมินอาสาจะไปจับมันมาพี่ห้ามไม่ทันตอนแรกนึกว่ามินจะกลับมาที่นี่แล้วซะอีก...เฮ้ย! ไอ้คยู” ฮันกยองร้องลั่นไม่ทันได้มีใครห้ามเจ้าน้องเล็กได้ทันเมื่อร่างสูงวิ่งพรวดเดียวหายไปที่ทางขึ้นเนินนั่นเสียแล้ว เหลือไว้เพียงเสียงฮือฮาที่ดังขึ้นในกลุ่มเอลฟ์ ดงเฮมองตามร่างสูงไปจนลับสายตา

...ฉันรู้แล้วล่ะคยู...ฉันรู้แล้วนะ...เหลือเพียงนายต่างหากที่ยังไม่รู้...

รีบรู้สึกตัวสักทีนะ...

“โอ๊ย! ไอ้หมาบ้าตัวแสบหายไปไหนแล้วนะ ถ้าไม่เจออีกนะฉันกลับแล้วจริงๆ ด้วย”

เสียงบ่นกับตัวเองดังขึ้นเป็นระยะๆ แต่ร่างบางกลับไม่มีท่าทีจะทำตามคำพูดซักนิด แก้วตากลมโตยังคงมองหาเจ้ากิมจิต่อไปในขณะที่อากาศเริ่มเย็นลงเรื่อยๆ จนเสื้อโค้ทที่ใส่อยู่แทบจะกันความหนาวเอาไว้ไม่อยู่

“กิมจิ! กิมจิ...อยู่ไหนน่ะออกมาได้แล้วนะนี่จะมืดแล้วนะ”

ซองมินอมลมแก้มกลมก่อนจะเป่าไปที่มือเรียวสวยที่เริ่มจะแข็งๆ เพราะอากาศด้านนอกเสียแล้ว

“โฮ่ง!!!”

“หูฝาดไปแล้วซองมิน ...เฮ้อ...หายไปไหนของแกนะไอ้กิมจิ”

“โฮ่ง!!!”

“ห๊ะ!” ร่างบางรีบหันหลังกลับไปมองเจ้าหมาตัวแสบที่ยืนกระดิกหางริกๆ อย่างยินดีก่อนที่มันจะวิ่งเต็มฝีเท้าแล้วโถมทับคนตัวเล็กจนล้มลงไปทั้งคนทั้งหมา เสียงหัวเราะใสดังขึ้นเมื่อลิ้นสากร้อนไล้เลียไปทั่วใบหน้ากินเวลาหลายนาทีกว่าที่มันจะเริ่มสงบ

“พอๆ ฮ่ะๆ ...แกวิ่งหนีไปไหนมาเนี่ย” ซองมินยังคงกอดมันอยู่อย่างนั้นแล้วลูบไปตามขนพองฟูนั่น ก่อนที่ร่างบางจะรีบลุกขึ้นเมื่อรอบตัวเริ่มมืดลงทุกทีๆ ทางที่คิดว่าจำได้กลับกลืนหายไปในความมืดและความหนาวเหน็บแต่เจ้ากิมจิก็ยังคงไม่รู้เรื่องอยู่นั่นเอง

“อ๋า! มืดแล้วๆ เพราะแกเลยไอ้หมาตัวแสบ”

...แผนที่ก็ไม่มีแล้วจะกลับทางไหนได้บ้างนะ...

“โฮ่ง!!!”

“หือ...แกมีอะไรจะแนะนำหรือไง” เจ้าหมาขนปุยงับสายจูงแล้วเดินไปส่งให้ซองมินอย่างรู้งาน คนตัวเล็กคลี่ยิ้มสวยก่อนจะจับสายจูงนั่นเอาไว้ โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีใครอีกคนที่กำลังวิ่งหาเขาเหมือนคนบ้า

ทางด้านล่างทั้งฮีชอลทั้งคังอินต่างเริ่มนั่งกันไม่ติด เมื่อติดต่อไปที่ทีมงานคนไหนก็ไม่มีใครเห็นซองมินเลยซักคน ฮยอกแจกับดงเฮกำลังช่วยกันอธิบายให้เอลฟ์ที่นั่งรออยู่อย่างเป็นห่วงฟังจนกองทัพเอลฟ์เข้าใจและยินยอมอยู่เฉยๆ ไม่เข้าไปในป่า

“คิบอม! พี่ฮัน! เจอไหมฮะ” ฮยอกแจรีบผละเข้าไปหาทีมค้นหาทันทีที่พวกเขามาถึง คิบอมกับฮันกยองถอนหายใจแล้วได้แต่ส่ายหน้า แค่เพียงเท่านั้นเหล่าแฟนคลับบางคนก็ปล่อยโฮลั่น

“อ๊ากส์! ความผิดฉันๆ แง้...มินมินหายไปไหนเนี่ย เดี๋ยวถ้าฉันเจอไอ้หมานั่นเมื่อไหร่นะจะจับมาหักคอโยนลงหม้อให้ไอ้ฮันทำซุปหมาไซบีเรียเลยคอยดูสิ!” ฮีชอลเริ่มโวยวายทันทีที่รู้ว่าผลการค้นหาล้มเหลว คังอินเริ่มจะติดต่อไปที่เจ้าหน้าที่ตำรวจถ้าหากไม่มีเสียงใครคนหนึ่งดังขึ้นซะก่อน

“พี่ฮีชอลโวยวายอะไรใหญ่เลยฮะ”

...

พรึ่บ!!!

ฮีชอลที่กำลังโวยวายหันกลับมามองคนตัวเล็กที่ยืนนิ่งอยู่ด้านหลังอย่างตกตะลึง

“กรี๊ดดดดด พี่ซองมิน!!!” เสียงของเหล่าเอลฟ์เรียกให้คนทั้งหมดต่างกรูกันเข้ามากอดร่างเล็กไว้แน่น “อึก...มิน...แง้ๆ ดีใจจัง...มินปลอดภัยแล้ว...อึก...ทำให้คนอื่นเค้าเป็นห่วงได้ยังไง...อึก...ไม่ต้องรักหมาบ้าเลือดแบบนี้แล้วนะ”

“อ่า...ย็อกใจเย็น” ซองมินขยับกอดปลอบเพื่อนรักพลางลูบแผ่นหลังบางนั้น เสียงร้องไห้อย่างตื้นตันดังไปทั่วในหมู่เอลฟ์ คยูฮยอนที่เพิ่งวิ่งกลับมาจากการตามหาค่อยๆ ชะลอฝีเท้าลงเมื่อเห็นมาคนตัวเล็กที่เขาเพียรมาตลอดหลายชั่วโมงกำลังอยู่ในอ้อมกอดของฮีชอล

“คยูโว้ย!!! คยู...มินออกมาได้แล้ว คยู! เจอมินแล้ว” รุ่นพี่ของวงร้องลั่นอย่างยินดีแล้วโบกไม้โบกมือให้เขาก่อนที่ร่างบางจะหันกลับมามองเขานิ่ง ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มบางให้เขา ขายาวค่อยๆ ก้าวไปข้างหน้าราวกับต้องมนต์สะกดเสียงทุกเสียงเงียบลงจนได้ยินแม้เสียงหายใจ

“นายไม่เป็นอะไรใช่มั้ย” เสียงทุ้มกังวานเอ่ยถามไล่สายตาสำรวจใบหน้าหวานตรงหน้า

“อื้อ พอดีได้เจ้ากิม...เอ๊ะ!” คยูฮยอนรวบร่างบางเข้ามากอดไว้แน่น เหล่าเอลฟ์ต่างตาค้างกับภาพนั้น ซองมินยืนตัวแข็งทื่อปล่อยให้ร่างสูงกอดอยู่อย่างนั้น ...ขอบคุณสวรรค์...ขอบคุณ...นายปลอดภัย ...นายปลอดภัย...

“คยู...ฉันไม่ได้เป็นอะไร” คยูฮยอนค่อยๆ มองใบหน้านั้นอย่างถี่ถ้วนอีกรอบและบอกตัวเองอีกร้อยรอบว่าซองมินปลอดภัยดี

“นายตัวเย็นมากเลยนะ” ร่างสูงว่าแล้วถอดเสื้อโค้ทของตัวเองออกสวมทับให้คนตัวเล็กอีกชั้นนึง การกระทำนั้นทำเอาเหล่าเอลฟ์ถึงกับตาค้างเป็นรอบที่สอง ซองมินทำท่าจะถอดเสื้อนั้นคืนแต่มือแกร่งกลับกุมมือเล็กเอาไว้เสียก่อน

“ใส่ไว้...นายตัวเย็นมากเลยนะ”

“เดี๋ยวก็อุ่นแล้ว นายต่างหากถอดออกมาแบบนี้สเว็ตเตอร์ตัวเดียวมันกันความหนาวไม่ได้หรอกนะ”

“ฉันบอกแล้วไงว่าให้ใส่ไว้!” คยูฮยอนเริ่มขึ้นเสียงเรียกให้คนตัวเล็กที่ทำท่าจะถอดเสื้อโค้ทคืนเป็นรอบที่สองชะงักกึก ก่อนที่พี่ทีมงานจะเอาเสื้อโค้ทตัวใหม่มาให้ร่างสูง ซองมินมองไปที่คยูฮยอนอย่างไม่เข้าใจแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป

...คยู...นายกำลังทำให้ฉันตัดใจไม่ได้นะ...

กระแสคยูเฮถูกกลบด้วยกระแสคยูมินราวคลื่นซัด เพราะเพียงชั่วข้ามคืนภาพของเหตุการณ์เมื่อคืนวานก็ลงหราที่หน้าจออินเตอร์เน็ต คยูฮยอนมองภาพนั้นนิ่ง เขายังคงไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไปทำไม...เขาไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องใจร้อนขนาดนั้น...

“คยู...” ซองมินที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาเงียบเสียงลงเมื่อเห็นว่าร่างสูงกำลังทำอะไรอยู่ คนตัวเล็กเลือกที่จะเงียบแล้วหันกลับไปปิดประตูเบาๆ ...เขาตัดสินใจแล้วว่าจะห่างออกมาให้มากที่สุด คยูเองก็คงลำบากใจที่มีภาพพวกนั้นออกมา...

...ทำแบบนี้ดีที่สุดแล้วเหรอซองมิน....

ยิ่งกว่าดีอีก... นายไม่ได้จากคยูไปไกลซะหน่อย...คอยดูอยู่ห่างๆ ก็ได้นี่

...แต่จะไม่เจอกับคยูเวลาตื่นเช้าอีกแล้วนะ...

ออกมานอกห้องก็เจอ... นี่นายย้ายห้องเองนะไม่ใช่ย้ายบ้าน...

...แต่หลังจากนี้นายกับคยูจะไม่เจอกันอีกแล้วนะ...

จีนกับญี่ปุ่นไม่ได้ไกลกันซักหน่อย มันต้องมีซักวันล่ะน่าที่กลับมาพร้อมกันที่เกาหลี...

“...”

“คยูฮยอน”

“ฮะ...ครับ พี่ซองมินมีอะไรเหรอ” ร่างสูงรีบคลิกปิดหน้าจอนั้นแทบจะทันทีก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับคนตัวเล็กตรงๆ ซองมินลอบถอนหายใจเบาๆ แล้วเดินไปหยิบเอาเจ้ากระต่ายสีขาวขนปุยที่วางอยู่หัวนอนมากอดเอาไว้

“พี่คุยกับพี่ทึกแล้วนะ เดี๋ยวพี่จะย้ายไปนอนกับย็อกแทน”

“...เอ๋...”

“แล้วเดี๋ยวดงเฮจะย้ายมานอนกับนายแทนนะ”

“นาย...”

“ยังไม่ได้เก็บของเลยเอาเป็นว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะมาเก็บให้หมด นายไม่ต้องห่วง” ...อย่าร้องไห้เชียวนะซองมิน...นายไร้สาระอีกแล้วนะ...ย้ายห้องนอนเอง แค่ย้ายห้องนอนเอง... ทำไมถึงรู้สึกใจหายแบบนี้นะ...ทำไมถึงรู้สึกแบบนี้ ...อึก...

“นายเป็นคนไปขอพี่ทึกเหรอ” คนตัวเล็กไม่ตอบหากแต่ก้มหน้านิ่ง

“...”

“นายเป็นอะไรทำไมถึงต้องย้ายห้องนอนล่ะ!”

หงุดหงิด!...ใช่...เขาหงุดหงิด ความรู้สึกแบบนี้อีกแล้ว ความรู้สึกที่เขาหาคำตอบไม่ได้อีกแล้ว... รู้แค่ว่า...เขาจะไม่ปล่อยให้คนตัวเล็กนี่ไปไหนไกลตาเด็ดขาด...เหตุการณ์เมื่อวันก่อนนั่นขอให้เป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่คนตัวเล็กไกลจากสายตาเขา...

...ไม่มีครั้งที่สองเด็ดขาด!...

“กะ...ก็ นายกับดงเฮเป็นแฟนกันนอนห้องเดียวกันน่าจะดีกว่านี่”

“นายคงเบื่อหน้าฉันเต็มทนแล้วสินะ”

“ปะ...เปล่า! ก็แค่เห็นว่ามันน่าจะดีกว่า ฉันเองก็จะได้...อ๊ะ!” ร่างสูงรวบร่างบางเข้ามากอดไว้แน่น เจ้าตุ๊กตากระต่ายที่ซองมินกอดอยู่หล่นตุบลงบนพื้นเพราะแรงกระชาก วงแขนแกร่งกอดแน่นจนร่างบางเจ็บไปหมดทั้งตัวแต่ไม่ได้ร้องออกไปซักนิด

“นายจะได้อะไร! จะได้ไปหาคนอื่นใช่มั้ยล่ะ!”

“คยู...นายเป็นอะไรไปอ่ะ”

“...” ริมฝีปากได้รูปเม้มแน่น เขาหาคำตอบไม่ได้ ตอบคำถามของซองมินไม่ได้...

“คยู...”

“ไม่รู้!!! …ไม่รู้!!! ฉันไม่รู้!!!” มือเล็กยกขึ้นลูบหลังนั่นอย่างเบามือเหมือนที่เคยทำ สัมผัสที่คนตัวเล็กมอบให้ทำให้คยูฮยอนเริ่มใจเย็นลง ร่างสูงค่อยๆ คลายอ้อมกอดออกหากแต่ก็ยังไม่ยอมให้ซองมินออกห่างไปไหน แค่กอดให้หลวมขึ้นมากกว่าเดิมเพราะเกรงว่าคนตัวเล็กจะเจ็บตัวไปมากกว่านี้

“ใจเย็นนะ...ใจเย็นนะคยู”

“ฉันไม่ให้นายไปนอนกับคนอื่นหรอก!”

“นอนกับย็อก...คนอื่นที่ไหน”

“ไม่เอา! นายต้องนอนกับฉัน ฉันไม่ให้นายไปนอนกับคนอื่นหรอก!” นิสัยเอาแต่ใจที่ไม่มีใครเคยได้เห็นนอกจากซองมินเริ่มออกลายจนซองมินขมวดคิ้วมุ่น ไอ้อาการแบบนี้เขาจะทำเฉพาะกับคนรักไม่ใช่หรือไง “นายสับสนอะไรอยู่รึเปล่าคยู ฉันคือซองมินนะ ไม่ใช่ดงเฮ”

“ก็นายนั่นแหละ! ฉันไม่ได้ตาบอดนะ”

“แต่นายทำตัวหมือน...”

“...เหมือนฉันรักนาย” คนตัวเล็กหลบสายตาวูบปล่อยมือที่โอบร่างสูงไว้ลง

...ก็แค่เหมือนนั่นแหละ... ก็แค่เหมือนนั่นแหละนะ...ไม่มีทางหรอก

ไม่มีทางที่โจ คยูฮยอนจะมารักนายหรอกนะ...ลี ซองมิน...

“...”

“เวลานายรักใครซักคนนายรู้สึกยังไง”

“ก็...คงอยากอยู่กับเค้าตลอดเวลา” ...ฉันก็อยากอยู่กับนายตลอดเวลาเหมือนกัน...

“แล้วยังไงอีก”

“ก็...คงจะมองเค้าอยู่ตลอดเวลา” ...ฉันก็มองนายอยู่ตลอด มองนายมาตลอด...

“...”

“ใจเต้นเวลาเค้ายิ้มให้” ...ฉันไม่ใจเต้นแต่ฉันดีใจที่สุด ถ้านายยิ้มให้ฉัน...

“...”

“เสียใจถ้าเค้าไม่สบายใจหรือมีเรื่องกลุ้มใจ” ...ฉันคงไม่ดีใจหรอกถ้านายไม่สบายใจ...

“...”

“เป็นห่วงเวลาเค้าไม่สบาย” ...ฉันคงจะไม่อยู่นิ่งหรอกนะถ้านายกำลังไม่สบายน่ะ...

“...”

“ฉันรักนายคยูฮยอน” ...ฉัน...

“อะไรนะ!” คยูฮยอนถามกลับเสียงดังลั่นแล้วดึงคนในอ้อมแขนให้ออกมาสบตาตรงๆ ตั้งแต่เขาขอคบกับซองมิน ตลอด 1 ปีที่ผ่านมาซองมินไม่เคยบอกรักเขาสักครั้ง แถมยังชอบผลักไสเขาไปหาดงเฮตลอด ไม่ว่าจะขึ้นเวทีก็จะต้องให้เขาไปอยู่ใกล้ดงเฮตลอด...

...แถมท้ายด้วยเมื่อสองเดือนก่อนมาบอกเลิกเขาอีก...

…ที่เขากำลังรู้สึกนี่...ใช่...ความรักใช่มั้ย!

“...ขอโทษนะ...ฉันคงจะเบลอๆ น่ะ”

“ฉัน...”

“...พูดอะไรออกไปแปลกๆ อีกแล้วสิ...”

“ไม่แปลกหรอก...”

“...” ซองมินขยับสบตากับคยูฮยอนตรงๆ ก่อนที่จะได้เห็นหมาป่าหน้าแดงแป๋!

“ถ้านายพูดอะไรแปลกๆ แบบนั้น ฉันก็คงต้องพูดอะไรแปลกๆ แบบนั้นบ้างแล้วล่ะ” คนตัวเล็กกระพริบตาปริบๆ ไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ได้ยินต่อไปนี้ในอีกไม่กี่วินาทีนัก คยูฮยอนยกยิ้มกว้างก่อนจะก้มลงกระซิบชิดริมใบหูเล็ก

“ฉันรักนายซองมิน”

“...”

“...”

“ละ!...แล้วด๊องล่ะ! นายเอาด๊องไปไว้ไหน”

“เราเลิกกันแล้วต่างหาก ตั้งแต่วันที่นายหายไปหลงอยู่ในป่ากับไอ้หมานั่นน่ะแหละ”

“เห...”

“งั้นเราก็ต้องนอนห้องเดียวกันเหมือนเดิมแล้วล่ะ เพราะว่าแฟนกันต้องนอนห้องเดียวกันถึงจะถูกสิเนอะ” คยูฮยอนว่าแล้วทำหน้าเจ้าเล่ห์จนคนตัวเล็กเริ่มหมั่นไส้ ร่างบางหันไปกระทุ้งศอกใส่บนหน้าท้องแบนราบจนคนถูกทำร้ายร้องโอยแล้วยอมปล่อยแต่โดยดี

“เจ็บนะซองมิน...เล่นแบบนี้ได้ไง ไม่น่ารักเลย”

“ไม่น่ารักก็ไม่ต้องรักสิ ใครง้อกัน”

“อ่า...มินไม่ง้อคยูง้อเองก็ได้ มินจ๋า~”

ฮีชอลที่กำลังเกาะติดประตูเอาหูทาบฟังเสียงถึงกับหัวเราะคิกคักอารมณ์ดี เช่นเดียวกับเหล่าลิงที่เหลือที่กำลังพลัดกันทำท่าทางเลียนเสียงเลียนแบบกันอย่างเมามันส์ ก่อนที่สายตานางพญาจะหันไปเจอฮันกยองที่ยืนอยู่กับดงเฮไม่ไกลนัก

“สรุปพวกแกคบกันใช่มะ” ฮันเลิกคิ้วสูงแล้วทำท่าไม่รู้ไม่ชี้หากแต่แขนแกร่งกลับรวบเอวบางของดงเฮเข้ามาแนบกาย คนตัวเล็กก้มหน้างุด ขณะที่เลือดเริ่มสูบฉีดจนหน้าเป็นสีแดงระเรื่อ ฮีชอลสบตากับลีทึกแล้วได้แต่ส่ายหัวน้อยๆ

“เออ หวานเข้า! ไปโว้ยไปนอนไป๊!!!”

“อิจฉาอ่ะเด่ะ พี่ซีวอนอยู่จีนนี่”

“เดี๋ยวโดนไอ้ไก่”

“อ๊า! ไอ้แก้มแตกช่วยด้วย”

-------------------------------------------- THE END ------------------------------------------------------