ซีรีส์ชุดผีผลัก ภาค 3 : ตรึงรักคืนเรือน

ต้นไทรหลังวัดใหญ่ในวันปรกติเงียบสงบถึงขั้นเงียบสงัด คงเพราะที่โคนต้นไทรเต็มไปด้วยซากปรักหักพังของศาลพระภูมิเก่า ศาลตี่จูเอี้ย เหล่าตุ๊กตาบริวารศาลพระภูมิที่พิกลพิการแขนหัก คอหัก ไหนจะพวกตุ๊กตาลูกเทพ หุ่นนางกวัก น้องกุมาร ที่เมื่อมนุษย์หมดรัก หมดประโยชน์ ไม่ต้องการพึ่งพิงก็เอามาทิ้งรวมกันไว้ที่โคนต้นไทร

แม้ยามกลางวันบริเวณนี้ก็เปลี่ยวร้างไร้ผู้คนอยากจะเดินผ่าน ยามค่ำคืนก็ยิ่งวังเวง นานๆ ทีจะมีเสียงหมาหอนแทรกผ่านความเงียบมาบ้าง

แต่ในคืนนี้ไม่มีเสียงหมาหอน ไม่มีแม้เสียงแมลงกลางคืน มีแต่เสียงกรีดร้องของพวกวิญญาณเร่ร่อนที่กำลังหนีจากเหล่ายมทูตที่ออกล่าวิญญาณกลับสู่ยมโลก

‘ตัวใครตัวมัน!’ คือบทสรุปของเหล่าวิญญาณเร่ร่อนที่ต่างต้องหาทางเอาตัวรอดเอาเอง ไม่มีใครช่วยใครได้ในเวลานี้ เมื่อเชือกล่ามวิญญาณของยมทูตตวัดผ่านอากาศอย่างรวดเร็วเหมือนงูพิษหิวโซ

แก้วมณี นางกวักตกอับที่โดนเจ้าของตลาดเอามาทิ้งหลังจาก ป้ามุก เจ้าของร้านกล้วยแขกโกงเงินลูกแชร์แล้วหอบเงินหนีไป เธอเข้าใจว่าป้ามุกรีบหนีจึงทิ้งเธอไว้ที่ตลาด แต่ไม่คิดว่าเจ้าของตลาดจะแค้นมากถึงกับเอาเธอมาทิ้งที่โคนต้นไทร ทำให้นางกวักที่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวต้องพลอยตกระกำลำบากไปกับเรื่องที่ตัวเองไม่ได้ก่อ

เธอต้องทำใจว่าชีวิตจากนี้จะเปลี่ยนไปหมด จากนางกวักหน้าตาสวยประจำแผงกล้วยแขก มีน้ำแดงกับของไหว้กินไม่เคยขาด ต้องมากลายเป็นวิญญาณเร่ร่อน หิวก็ได้แต่อาศัยน้ำฝนกินประทังดวงจิตไปวันๆ แล้วยิ่งเร่ร่อนนานวันเข้ารูปร่างหน้าตาที่เคยสวยงามก็สกปรกมอมแมมจนหาความงามไม่เจอ แล้วจะไปไหนก็ไม่ได้เมื่อดวงจิตยังติดอยู่กับหุ่นแบบนี้

แต่คราวนี้เธอลำบากหนักยิ่งกว่าเดิมหลายเท่า เมื่อต้องหาทางหนีจากเหล่ายมทูตที่ออกล่าวิญญาณเร่ร่อน

นางกวักสาวพยายามดันหุ่นนางกวักของตัวเองให้จมลงไปในคลองหลังวัดที่ตื้นเขิน แม้ในคลองจะมีแต่โคลนเน่าเหม็นคลุ้ง แต่เหม็นแค่ไหนเธอก็ไม่มีทางเลือก ต้องซ่อนหุ่นนางกวักของตัวเองให้พ้นจากสายตาของเหล่ายมทูต ไม่เช่นนั้นคงถูกกระชากดวงจิตออกจากหุ่นกลับไปสู่ยมโลกเป็นแน่

แม้รู้ว่าการเร่ร่อนอยู่บนโลกมนุษย์จะยิ่งเพิ่มกรรมเพิ่มเวร แต่เวลานี้เธอยังไม่พร้อมจะไปที่ไหนทั้งนั้น เมื่อใจเธอยังคะนึงหาเขาคนนั้นอย่างสุดหัวใจ

ท่ามกลางความวุ่นวายที่มีแต่เสียงกรีดร้องของวิญญาณที่โดนจับ หญิงสาวอาศัยช่วงชุลมุนแอบซ่อนอยู่ในคลองน้ำเน่า พลางเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าเก่าที่มนุษย์โยนทิ้งมาปิดบังหุ่นเอาไว้

“อีกนิดเดียว...” หญิงสาวเอื้อมจนสุดปลายมือก็แตะโดนหูกระเป๋าแล้ว แต่เธอยังไม่ทันดึงกระเป๋ามาก็โดนเท้าของใครก็ไม่รู้เหยียบลงบนมือ!

“กรี๊ด!” แก้วมณีร้องลั่นเมื่อเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเท้าแล้วต้องตกใจสุดขีด เมื่อเจ้าของเท้าที่กำลังบดขยี้ลงบนหลังมือเธอนี้ คือยมทูตร่างดำทมึนที่จ้องมองมาที่เธอด้วยดวงตาสีแดงเพลิง!

“คิดว่าจะหลบสายตาข้าพ้นรึ มานี่!”

หญิงสาวกรีดร้องลั่นเมื่อโดยเชือกมัดวิญญาณมัดรอบกาย และไม่ใช่แค่ความเจ็บปวดจากเชือกอาคม แต่เธอเจ็บปวดไปทั้งตัวเมื่อยมทูตผู้นั้นเหยียบหุ่นนางกวักของเธอให้จมลงไปในโคลนตม “เจ็บแล้วเจ้าค่ะ ยอมแล้วเจ้าค่ะ”

“ยอมง่ายๆ จะได้ไม่เจ็บตัว เอ็งชื่ออะไร!”

“กะ...แก้วมณีเจ้าค่ะ”

“แก้วมณี” เสมากางใบรายชื่อออกดูก่อนจะแสยะยิ้ม “เอ็งจมน้ำตายมาสองร้อยกว่าปีแล้ว ยังไม่ไปรายงานตัวอีก เอ็งอยู่ทำอะไรที่นี่บอกข้ามา!”

“ฉันตามหาคนรักอยู่เจ้าค่ะ”

เสมาหัวเราะลั่นด้วยความสมเพช เมื่อเจอพวกบูชาความรักเหมือนไอ้สมิงอีกคนแล้ว “ข้าละเกลียดจริงๆ ไอ้พวกบูชาความรัก ไป! หมดเพลาของเอ็งบนโลกมนุษย์แล้ว จงไปรับเวรกรรมของเอ็งที่ยมโลกเสีย บางทีเอ็งอาจจะได้เจอคนรักของเอ็งปีนต้นงิ้วอยู่ที่นั่นก็ได้”

แก้วมณีร้องลั่นเมื่อโดนยมทูตลากตัวขึ้นมาจากคลองน้ำเน่า ร่างที่เลอะไปด้วยโคลนถูกลากไปกับพื้นดินไม่ต่างจากวัวควาย “ท่านยมทูต ฉันขอความเมตตาสักหน่อยเถิดหนา ขอเวลาอีกสักหน่อยเถิด ขอเวลาให้ฉันได้ตามหาเขาอีกสักหน่อย ฉันสัญญาหากพบเขาแล้วจะรีบไปรายงานตัวทันที”

เสมาหยุดเท้าที่กำลังเดิน หันมามองร่างแม่นางกวักที่ถูกมัดลากมา เมื่อกฎของยมโลกระบุไว้ว่า หากดวงวิญญาณยังไม่อยากไปรายงานตัวก็มีสิทธิที่จะทำได้ แต่ต้องแลกกับเวรกรรมที่จะมากขึ้นเป็นเงาตามตัว แล้วแม่นางกวักนางนี้ก็ไม่ได้เป็นวิญญาณร้าย มีความอาฆาตพยาบาทที่ต้องเร่งจับไปลงโทษที่ยมโลก “เอ็งรู้หรือไม่ ถ้าเอ็งจะอยู่ต่อ เวรกรรมจะยิ่งมากขึ้น!”

“รู้เจ้าค่ะ แต่ฉันยอม ท่านจะให้ฉันทำอะไรฉันก็ยอมทั้งนั้น ขอแค่ได้อยู่ที่นี่ต่อไปเท่านั้น”

เสมากวาดตามองไปรอบๆ เห็นเหล่ายมทูตที่กำลังออกล่าวิญญาณที่หนีเข้าไปในป่ารกหลังวัด ก็แสยะยิ้ม “ถ้าเอ็งอยากอยู่ก็ได้ แต่เอ็งต้องยอมเป็นบริวารของข้า”

“เป็นบริวารของท่านหรือเจ้าคะ แต่มันผิดกฎยมโลกไม่ใช่หรือเจ้าคะ!”

“ผิดแล้วไง ในเมื่อเรื่องนี้รู้กันแค่เอ็งกับข้า ถ้าเอ็งไม่ยอมก็ไปยมโลกประเดี๋ยวนี้ แต่ถ้าเอ็งอยากจะตามหาคนรักอยู่ที่นี่ก็ต้องยอมเป็นบริวารของข้า!”

แก้วมณีมองเชือกมัดวิญญาณที่มัดอยู่รอบตัวแล้วน้ำตาร่วง ไม่ใช่เพราะความเจ็บปวดจากอาคมของเชือก แต่เธอหลังชนฝาแล้ว “ฉันยอมเจ้าค่ะ”

“สาบานสิ ว่าเอ็งจะไม่ทรยศต่อข้า หากเอ็งผิดคำสาบาน ข้าจะตามจองเวรจองกรรมเอ็งไปทุกภพชาติ!”

หญิงสาวเม้มปากแน่นกลืนน้ำตาที่ไหลอาบแก้มด้วยความเจ็บใจอย่างที่สุด เมื่อต้องเอ่ยคำสาบานที่ไม่ได้เต็มใจเลยสักนิด แต่เธอต้องทำ เพื่อแลกกับอิสระที่จะได้ตามหาเขา....ผู้ชายที่บอกให้เธอรอ แล้วเธอก็เต็มใจที่จะรอเพียงเขาผู้เดียว

“ฉะ...ฉันขอสาบาน ว่าจะไม่ทรยศต่อท่าน จะยอมเป็นบริวาร หากผิดคำสาบาน ฉันจะยอมให้ท่านตามจองเวรจองกรรมไปทุกชาติไป”

...............................................................

"ตรึงรักคืนเรือน" เป็นภาค 3 ในซีรีส์ชุดรักข้ามภพ เป็นภาคต่อของ ซ่อนฤทัยร้อยรัก (ภาค2) และ กลิ่นรักกรุ่นใจ (ภาค1)

เพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่านแนะนำให้อ่านเรื่อง ซ่อนฤทัยร้อยรัก ก่อนนะคะ จุ๊ฟๆๆๆ