Love Recipe ตอน2 สูตรรักหักคาน (e-book)

*** จะขอปิดการอ่านบางตอนชั่วคราวนะคะ ไรต์จะอัปเดททุกตอนใหม่ให้เป็นเวอร์ชั่นหนังสือ และจะขอแก้ไขคำผิดด้วย ตอนไหนที่แก้ไขแล้วจะเปิดให้อ่านตามปรกติค่ะ ขอโทษด้วยนะคะสำหรับคนที่แอดเฟบไว้ *** 

.................................................................   

ภาคต่อจาก สูตรรักอบควันเทียน

          รดามณีหยิบการ์ดแต่งงานของนังส้ม เพื่อนเรียนมหาวิทยาลัย ที่ไปรษณีย์มาเสียบเอาไว้ที่กล่องจดหมายของอะพาร์ตเมนต์ขึ้นมาดูด้วยสายตาเรียบเฉย นี่คงเป็นการ์ดแต่งงานใบสุดท้ายจากเพื่อนในกลุ่ม เพราะทุกคนแต่งงานกันไปหมดแล้ว จะเหลือก็แต่เธอที่เป็นผู้หญิงคนสุดท้ายในกลุ่มเท่านั้นที่ยังไม่มีแฟน แล้วยังถูกจัดเข้ากลุ่มเดียวกับกะเทยเฒ่าและตุ๊ดแก่ผู้ไม่มีใครเอาเหมือนกัน

            เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วกดหานังมอลลี่ เพื่อนรัก ผู้เป็นหนึ่งในกลุ่มกะเทยเฒ่าและตุ๊ดแก่ของเธอ

            “อีมอลลี่ มึงเห็นการ์ดแต่งงานนังส้มหรือยัง”

            “เห็นแล้วย่ะ แหมบอกว่าจะไปเรียนปริญญาโท ที่แท้แอบไปมีผัว แล้วมึงจะไปงานมันหรือเปล่า”

            “มึงก็รู้ กูไม่ชอบไปงานแต่งงาน” ใช่เธอไม่ชอบไปงานแต่งงาน โดยเฉพาะงานแต่งงานของเพื่อน เธอเบื่อสายตาเพื่อน เบื่อคำถามซ้ำซากจากเพื่อนที่มีผัวแล้วมองเพื่อนในกลุ่ม ‘ที่ไม่มีคนเอา’ เป็นเรื่องขำขัน เบื่อรอยยิ้มซ่อนมีดที่เหมือนห่วงใยแต่เอาเข้าจริงๆ คือกำลังแดกดันเธออยู่ 

            ‘มณี นี่แกยังไม่มีแฟนอีกเหรอ’ เรื่องของกู

            ‘มณีทำไมมาคนเดียวล่ะ อย่าบอกนะว่าป่านนี้แกยังหาแฟนไม่ได้อีก’ นี่ก็เรื่องของกูอีกปะ

            ‘มณี...สามสิบแล้วนะเดี๋ยวมีลูกยากนะแก’ ให้มีผู้ชายมองกูก่อนไหม ค่อยคิดเรื่องทำลูก อีห่านจิก

            รดามณีเปิดประตูห้องเช่าแล้วโยนการ์ดแต่งงานนังส้มลงถังขยะอย่างไม่ใยดี แม้รู้ว่าเสียมารยาทแต่เธออยากทำแบบนี้ใครจะทำไม ถ้านังส้มมันโทร.มาถาม เธอก็แค่บอกว่า ‘แกแต่งงานเหรอ ฉันยังไม่ได้รับการ์ดเลย’ ง่ายจะตาย แล้วเธอก็ใช้วิธีนี้บ่อยๆ เวลาอยากเลี่ยงการพบปะเพื่อนในวัยเรียน

            หญิงสาวอาบน้ำเสร็จก็เดินมายืนหน้ากระจก มองรูปร่างหน้าตาในวัยสามสิบที่ยังไร้ริ้วรอยแล้วหัวเราะตัวเองเบาๆ

            “แล้วไง...กูก็แค่สามสิบ”

            ใช่กูแค่สามสิบ แล้วในชีวิตยังมีเรื่องอื่นให้คิดให้ทำมากกว่าการหาแฟน แล้ววันพรุ่งนี้จะเป็นวันเริ่มงานวันแรกในตำแหน่งเลขาของผู้จัดการใหญ่สถานีโทรทัศน์ เอเชี่ยน ไลฟ์ แค่คิดว่าพรุ่งนี้จะต้องเจอกับอะไร กูก็หมดอารมณ์ที่จะมาคิดเรื่องไร้สาระแล้ว

สี่ปีต่อมา

            รดามณีหยิบคีย์การ์ดคอนโดมิเนียมหรูของเจ้านายออกมาจากกระเป๋า ก่อนจะรูดมันเพื่อเปิดประตูเพนท์เฮ้าส์ราคาเกือบจะร้อยล้านเข้าไปปลุกเจ้านายที่ยังนอนไม่ตื่นเป็นประจำทุกวัน

            ทันทีที่ประตูเปิด เธอก็เห็นรองเท้าส้นสูงของใครสักคนวางพลิกซ้ายตะแคงขวาอยู่บนพื้นหินอ่อนสีดำจากอิตาลี หญิงสาวละสายตาจากมันก่อนจะเดินเอากระเป๋ากับแฟ้มเอกสารด่วนไปวางที่โต๊ะรับแขกหน้าโทรทัศน์ เสียบปลั๊กน้ำร้อน แล้วเดินไปเปิดประตูห้องนอนของผู้เป็นเจ้านาย

            “เจ้านาย เจ็ดโมงแล้วค่ะ”

            “มาแล้วเหรอ” แดนนี่ปรือตาขึ้นมามองด้วยความง่วง แต่กลับต้องตกใจเพราะเสียงของผู้หญิงอีกคนที่นอนอยู่บนเตียงดันแหกปากร้องจนลั่นห้อง

            “ว้าย! นี่ใครคะ เมียคุณมาเหรอ”

            “เลขา” เขาลุกขึ้นแล้วดึงผ้าห่มผืนบางมาพันรอบเอว โดยไม่สนใจว่าผู้หญิงบนเตียงจะอยู่ในสภาพใด

            รดามณีเดินไปปิดแอร์ เปิดผ้าม่านออกให้แสงแดดยามเช้าส่องเข้ามาในห้อง

            “นี่เปิดทำไม! ฉันยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้า” ผู้หญิงบนเตียงรีบหยิบหมอนมาปิดบังร่างกาย

            “ฆ่าเชื้อโรค” รดามณีพูดหน้าตาเฉยก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ เธอบีบยาสีฟันลงบนแปรงสีฟัน เปลี่ยนใบมีดโกนหนวดแล้ววางมันไว้คู่กับครีมโกนหนวดบนเคาน์เตอร์หินอ่อนสีขาว หน้ากระจกบานใหญ่ในห้องน้ำ แล้วออกมาหวังจะดึงผ้าปูที่นอนที่ผ่านศึกสงครามไปลงตะกร้าผ้าซัก แต่ต้องหงุดหงิดที่ผู้หญิงชั่วคราวของเจ้านายยังไม่ลงจากเตียงสักที

            “เธอออกไปได้แล้ว หมดเวลาทำงานของเธอแล้ว”

            “นี่หล่อน ฉันเป็นแฟนแดน ไม่ใช่ผู้หญิงอย่างนั้นนะ”

            “ฉันไม่สนว่าเธอเป็นใคร แต่งตัวให้เสร็จภายในห้านาที ไม่อย่างนั้นฉันจะให้ยามลากเธอออกไป” หญิงสาวเดินออกไปชงกาแฟให้เจ้านายที่นั่งอ่านแฟ้มเอกสารอยู่ที่โซฟาด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเมื่อเห็นผู้หญิงชั่วคราวแต่งตัวด้วยเดรสสีดำสั้นกุดเดินออกมาจากห้องนอน แต่แทนที่หล่อนจะออกไป กลับเดินปรี่มานั่งโอบกอดเจ้านายเธอที่โซฟา

            “คุณแดนขา คืนนี้เมย์มาอีกนะคะ”

            รดามณีเลิกคิ้วเรียวขึ้นเมื่อเห็นรอยยิ้มเยาะเย้ยจากผู้หญิงตรงหน้าที่จงใจส่งมาให้เธอ หญิงสาวมองไปที่เจ้านาย เห็นเขาทำหน้าเฉยเมยจึงยกมุมปากขึ้นนิดหน่อย แล้วยกโทรศัพท์ขึ้นมากดโทร.หายามที่เคาน์เตอร์ด้านล่าง

            “รปภ.สองคนที่ห้องคุณแดนนี่ค่ะ”

            “นี่แกเรียกยามทำไม! นี่มันอะไรคะคุณแดน ตกลงแม่นี่เป็นเลขาหรือเมียคุณ”

            แดนนี่ปิดแฟ้มแล้วถอนหายใจเบาๆ เขาพูดโดยไม่หันไปมอง “เขาจะเป็นใครก็ช่าง แต่ถ้าเขาสั่งให้คุณออกไป คุณก็ต้องออกไป”

            “คุณแดน! แล้วเรื่องแฟน เรื่องพิธีกรรายการที่คุยกันไว้ล่ะ”

            “ผมเมา จำไม่ได้” แดนนี่พูดแค่นั้นแล้วลุกขึ้นเดินกลับเข้าไปอาบน้ำ ทิ้งผู้หญิงชั่วคราวเอาไว้ให้เลขาจอมโหดจัดการ

            รดามณีเดินไปเปิดประตูเมื่อได้ยินเสียงเคาะ แล้วยืนมองรปภ.สองคนหิ้วปีกสาวสวยออกไปจากห้องอย่างรู้งานท่ามกลางเสียงโวยวายลั่นห้อง

            หลังจากจัดการแม่สาวชั่วคราวได้แล้ว เธอก็เดินเข้าไปเตรียมเสื้อผ้ามาจัดวางเอาไว้ที่ห้องแต่งตัว ก่อนจะออกไปเตรียมอาหารเช้าให้เขาเหมือนทุกวัน

            หญิงสาวเร่งมือทำอาหารเช้าง่ายๆ ที่มีแค่ไส้กรอก ขนมปัง ไข่ดาว วางลงบนโต๊ะกินข้าว ทันเวลากับที่เจ้านายเดินแต่งตัวหล่อออกมาจากห้องพร้อมเสื้อสูทและเนกไทในมือ

             “เย็นนี้เจ้านายจะไปฟิตเนสไหมคะ” เธอรับเนกไทจากมือเขาแล้วพับปกเสื้อเชิ้ตขึ้น คล้องเนกไทผ่านรอบคอมาผูกให้เหมือนทุกวัน

            “เอาชุดติดไปด้วยแล้วกัน ถ้าประชุมเสร็จก่อนหกโมงเย็นจะไป”

            “ได้ค่ะ จะเอาชุดกับรองเท้าใส่ไว้ในรถให้” มือบางจัดเนกไทกับคอปกเสื้อให้เรียบร้อย แล้วจึงติดกระดุมข้อมือให้เป็นอย่างสุดท้าย

            “แล้วเย็นนี้มณีไปไหนหรือเปล่า ไปฟิตเนสด้วยกันไหม”

            “มอลลี่ชวนไปกินหมูกระทะร้านเปิดใหม่ที่ท้ายซอยค่ะ”

            “ไปกันแค่สองคนเหรอ”

            “ค่ะ ไปกันแค่สองคน” 

            “ถ้าอย่างนั้นเลิกงานแล้วไปเลยก็ได้ พรุ่งนี้เช้าค่อยมา”

            “ค่ะเจ้านาย”

            นี่แหละงานเลขาฯ ในแบบของเธอ ที่นอกจากจะต้องทำงานเป็นเลขาฯ ที่ออฟฟิศแล้ว ยังต้องดูแลเรื่องส่วนตัวให้เจ้านายอย่างใกล้ชิดมาก ชนิดที่นังมอลลี่เคยแดกดันเอาไว้ว่า ‘ส่งกันถึงห้อง ปลุกกันถึงเตียง ไม่รู้เป็นเจ้านาย หรือเป็นผัวกันแน่’

            มันก็น่าจะให้ใครเข้าใจผิดอยู่หรอก เลขาฯ บ้าอะไรเจ็ดโมงเช้าต้องมาปลุกเจ้านายถึงเตียง เตรียมเสื้อผ้าให้ อาหารสามมื้อก็ต้องจัดเตรียมให้ ถ้าป้อนข้าวให้ได้เขาคงให้เธอทำไปแล้ว กว่าเธอจะกลับบ้านได้ก็ต้องส่งกันถึงห้อง

            แม้เธอกับเจ้านายจะใกล้ชิดกันมากแค่ไหน แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้เธอวางใจเจ้านายมาตลอดสี่ปีคือ เขาไม่เคยแตะต้องเธอเลยแม้แต่น้อย ไม่แม้แต่จะล่วงเกินเธอด้วยสายตา ไม่มีคำพูดอะไรที่คลุมเครือให้คิดลึก จะมีก็แค่ทำให้ตกใจเวลาที่เห็นเขาเกือบเปลือยเท่านั้น

.....................................................................................................................................................

e-book ที่ Meb ราคา 200 บาทนะคะ

แบบเล่ม สูตรรักอบควันเทียน เล่มละ 300 บาท (250หน้า)

สูตรรักหักคาน เล่มละ 350 บาท (280 หน้า)

สอบถามได้ที่เพจ Katezilla The Series