ฮูหยินของข้า (Re-up)

ลำดับตอนที่ #16 : บทที่ 9 (50%)

เป็นไปตามที่เฟิงชิงถิงได้คาดการณ์ไว้ แม้จะใช้เวลามากหน่อยเพราะขบวนรถสินค้ามักหยุดกลางทางหากมีคนสนใจซื้อของ แต่พวกนางก็ข้ามเข้าแดนต้าหลวนมาได้อย่างราบรื่น หลังจากเข้าต้าหลวนได้แล้วเฟิงชิงถิงก็สังเกตเห็นว่าด่านชายแดนต้าหลวนในยามนี้มีคนที่แต่งกายเป็นชาวยุทธ์มากกว่าตอนที่นางเดินทางข้ามแดนไปแคว้นเจิ้ง อีกทั้งพวกเขายังมองชายร่างใหญ่ทุกคนที่เดินผ่าน เป็นไปได้ว่าคนเหล่านั้นกำลังตามหาสือซานเหลียงอยู่

เฟิงชิงถิงแยกกับขบวนสินค้าที่หน้าตลาดแห่งหนึ่งในยามบ่ายคล้อยที่คนยังพลุกพล่าน ก่อนแยกนางยังซื้อหมวกสานสองใบให้สือซานเหลียงและตัวนางใส่ปิดบังใบหน้า ก่อนจะเดินหาโรงเตี๊ยมเพื่อค้างแรม

ที่เฟิงชิงถิงตั้งใจแยกที่หน้าตลาดและเดินไปตามทางที่มีคนจำนวนมากเพราะต้องการให้นางและสือซานเหลียงกลมกลืนไปกับเหล่าชาวบ้าน ไม่ให้เหล่าชาวยุทธ์สังเกตเห็น แต่เพราะว่าคนพลุกพล่าน นางเกรงว่าจะพลัดหลงกับสือซานเหลียงจึงต้องคอยจับชายแขนเสื้อเอาไว้

สือซานเหลียงก้มมองมือที่จับชายเสื้อเขาด้วยคิ้วขมวดมุ่น ก่อนจะจับมือเล็กให้มาจับมือของเขาไว้ แล้วก้มมอง

แต่เพียงแค่นางจับมือของเขาอาการแปลกๆ ของสือซานเหลียงก็กำเริบอีกครั้ง เขามองมือเนียนบางที่จับมือใหญ่ของตนเองแล้วก็เริ่มหัวเราะออกมา ตอนแรกเฟิงชิงถิงก็รู้สึกกระดากอายที่นางต้องจับมือบุรุษเดินต่อหน้าผู้คนมากมาย แต่เมื่อเห็นว่าเขาหัวเราะแปลกๆ นางก็กระชับมือเขาแน่นแล้วบอกเขาอย่างจริงจัง

“ข้าสัญญาว่าจะรีบรักษาอาการสติไม่ดีของท่านให้หายสนิทให้ได้”

เฟิงชิงถิงต้องการที่พักแรมราคาประหยัดจึงเริ่มหาจากโรงเตี๊ยมที่ไม่ใหญ่นัก แต่กลายเป็นว่าไม่ว่าจะโรงเตี๊ยมเล็กหรือใหญ่ต่างมีชาวยุทธ์เข้ามาพักจนเต็ม ทำให้เฟิงชิงถิงต้องใช้เวลาหาที่พักนานกว่าที่คิด

ขณะเดินหาโรงเตี๊ยมเพื่อเข้าพักนางก็เห็นกลุ่มคนจำนวนหนึ่งกำลังมุงดูเหตุการณ์บางอย่าง เฟิงชิงถิงไม่คิดจะเป็นจุดสนใจอยู่แล้วนางจึงเดินเลี่ยง

ขณะที่กำลังจะเดินห่างออกไปจากกลุ่มคนเหล่านั้น เสียงชายคนหนึ่งที่ตะโกนออกมาก็ทำให้เท้าที่ก้าวไปข้างหน้าหยุดชะงัก

“วิญญาณร้ายต้องเข้าสิงเด็กคนนี้แน่ๆ อย่าเข้าใกล้นาง”

ด้วยจิตใจที่มุ่งมั่นในความเป็นหมอที่ดี นางจึงอดไม่ได้ที่จะหันไปมองคนกลุ่มนั้น

“ดูสิเด็กคนนี้กระตุกใหญ่แล้ว ข้าเคยเห็นคนข้างบ้านข้าก็เป็นเช่นนี้ยามถูกวิญญาณร้ายเข้าสิง ดวงตาของนางเหลือกน่ากลัวเหมือนคนข้างบ้านข้าไม่ผิดเพี้ยน อย่าไปมองนาง หากดวงตาของผีร้ายเหลือกไปมองผู้ใด ผีร้ายตนนั้นจะไปหลอกหลอนให้คนผู้นั้นเกิดแต่ความวิบัติ” ชายอีกคนตะโกนบอก

ชาวบ้านที่มุงดูต่างถอยห่างออกมาด้วยความหวาดกลัว เฟิงชิงถิงจึงมองเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มีเด็กหญิงคนหนึ่งนอนอยู่บนพื้น ร่างป้อมเล็กนั้นเกร็งไปทั้งร่างอีกทั้งยังกระตุกไม่หยุด ดวงตากลมโตเบิกค้าง ใบหน้ากลมแดงก่ำและเริ่มกลายเป็นสีม่วง

ตามหลักการแพทย์ที่นางได้ร่ำเรียนมา เด็กคนนี้ไม่ได้ถูกวิญญาณร้ายเข้าสิงแต่อย่างใด นี่คือโรคอีกชนิดหนึ่ง เด็กคนนี้เป็นโรคลมชัก แต่เพราะหมอมักจะตรวจหาสาเหตุการป่วยไม่เจอ อีกทั้งอาการชักที่ดูน่ากลัวที่ไม่ต่างกับผีเข้ายิ่งทำให้ชาวบ้านที่ไม่มีความรู้ด้านการแพทย์คิดไปต่างๆ นานา แท้จริงแล้วอาการของเด็กคนนี้หากชักไม่นานก็จะไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต แต่อาจจะมีอาการชักต่อไปอีกโดยไม่สามารถคาดการณ์ได้ว่าอาการจะกำเริบเมื่อใด แต่จากใบหน้าที่แดงก่ำและกำลังจะเป็นสีม่วงนั้นบ่งบอกได้ว่ามีบางสิ่งบางอย่างอุดอยู่ที่หลอดลมของเด็กน้อย สาเหตุนั้นต่างหากที่จะทำให้เด็กน้อยเสียชีวิต

เพียงแค่ก้าวขาออกไปครึ่งก้าวในหัวของนางบอกกับว่าหากยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือเด็กคนนี้ ทหารแคว้นเจิ้งก็อาจจะแกะรอยจนเจอตัวนางได้ อีกทั้งยามนี้นางก็ไม่ได้สวมหน้ากากแปลงโฉม นั่นยิ่งทำให้ตัวตนที่แท้จริงของนางถูกเปิดโปงได้ง่ายขึ้น ความคิดนั้นทำให้ขาที่ก้าวออกไปชะงักค้าง ดวงตาคู่หวานมองไปรอบด้านเห็นคนที่แต่งกายเป็นชาวเจิ้งอยู่ไม่น้อย เป็นไปได้หรือไม่ว่าจะมีทหารแคว้นเจิ้งแอบแฝงอยู่ เหตุผลเหล่านี้ทำให้นางลังเล

“ดูใบหน้านางสิ กลายเป็นสีม่วงแล้ว นางกำลังถูกวิญญาณร้ายพาไป” คนผู้หนึ่งตะโกนออกมา

คล้ายเท้าของนางถูกตรึงเอาไว้ไม่ให้ก้าวขาออกไปยังทางอื่น คุณธรรมในใจกับความเห็นแก่ตัวกำลังต่อสู้กันอยู่ในใจ ขณะนั้นเองมีสตรีนางหนึ่งแหวกฝูงชนเข้ามาตระกองกอดร่างเล็ก พร้อมกับร้องเรียกให้คนอื่นช่วยเด็กหญิงคนนั้นด้วยสีหน้าร้อนใจสุดขีด

“ลี่เอ๋อร์ ลี่เอ๋อร์ของแม่ เจ้าเป็นอะไร ช่วยด้วย! ใครก็ได้ช่วยลูกของข้าด้วย ได้โปรดช่วยชีวิตลูกข้าด้วย”

ได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือ เฟิงชิงถิงก็รู้สึกผิดและก่นด่าตนเองอยู่ในใจ นี่นางยังมีความเป็นคนอยู่หรือไม่ นางมีความรู้ความสามารถด้านการแพทย์ คนป่วยใกล้ตายนอนอยู่ตรงหน้ายังลังเลไม่ยอมรักษา นางช่างเป็นหมอที่ไร้จิตสำนึกอย่างแท้จริง หากท่านปู่ของนางรู้ ท่านปู่ต้องไม่พอใจมากแน่ๆ

เมื่อรับรู้ถึงจุดยืนของตนเองแล้วเฟิงชิงถิงก็ลากสือซานเหลียงฝ่ากลุ่มคนเข้าไปหาร่างเด็กหญิงผู้นั้นด้วยแววตาเด็ดเดี่ยว เมื่อเดินไปถึงร่างเล็กนางก็ย่อกายนั่งลงถอดหมวกวางไว้ข้างตัวก่อนจะหันไปมองร่างของเด็กน้อยที่กระตุกชัก

“แม่หนูอย่าเข้าไป เดี๋ยววิญญาณร้ายจะเอาตัวแม่หนูไปด้วยนะ พวกเจ้าออกมาเร็วๆ” สตรีสูงอายุคนหนึ่งเตือนด้วยความหวังดี

“ลูกข้าไม่ได้ถูกวิญญาณร้ายเข้าสิง” สตรีที่กอดร่างเล็กของเด็กหญิงเอาไว้หันไปบอกกับสตรีสูงอายุด้วยดวงตาที่รื้นไปด้วยน้ำตา

“ห้ามกอดเด็กเช่นนั้น ให้ข้าดูเอง” เฟิงชิงถิงแย่งร่างเล็กออกมาจากอ้อมกอดของสตรีนางนั้น วางร่างเล็กลงบนพื้นอีกครั้ง

“แม่นางระวังวิญญาณร้ายจะมาแก้แค้นเจ้าเอานะ”

เฟิงชิงถิงไม่สนใจคำเตือนของชาวบ้าน ยามนี้ร่างเล็กที่นอนอยู่บนพื้นเริ่มกระตุกลดน้อยลง ทำให้ร่างกายที่เกร็งเครียดนั้นผ่อนคลายลงบ้าง นางไม่แน่ใจว่าที่กระตุกน้อยลงเพราะเด็กน้อยกำลังจะขาดอากาศหายใจหรือไม่ หญิงสาวจับคางเล็กของเด็กน้อยให้อ้าปาก เมื่อมองเข้าไปในปากเล็กก็เป็นไปตามคาด นางเห็นว่ามีสิ่งหนึ่งคาอยู่ที่ลำคอจึงตัดสินใจใช้มือล้วงเข้าไป โชคดีที่ตอนนี้อาการกระตุกของเด็กน้อยผ่อนคลายลงมากแล้วทำให้สามารถเปิดปากให้อ้ากว้างได้ เพราะหากง้างปากในขณะที่มีการเกร็งกระตุกรุนแรงอาจจะทำให้กระดูกที่ถูกง้างหักได้

“นางกำลังทำสิ่งใด” ชาวบ้านต่างมองการกระทำของเฟิงชิงถิงด้วยความอยากรู้ มารดาของเด็กน้อยก็เช่นกัน นางสะอื้นเงียบๆ อยู่ข้างเฟิงชิงถิง

ด้วยความสงสัย เหล่าคนที่มุงดูอยู่จึงไม่มีผู้ใดเอ่ยออกมา รอบข้างที่เงียบลงทำให้อาการเกร็งของเด็กหญิงผ่อนคลายขึ้นอย่างน่าประหลาด

เฟิงชิงถิงล้วงมือเขาไปในปากของเด็กน้อยเพื่อนำเอาสิ่งที่นางมองเห็นออกจากลำคอของเด็กน้อย แม้จะเจ็บเพราะถูกกัดนางก็ทน จนสุดท้ายนางก็นำสิ่งที่อยู่ในปากของเด็กน้อยออกมาได้สำเร็จ สิ่งนั้นคือน้ำตาลปั้นก้อนหนึ่งนั่นเอง

เมื่อนำน้ำตาลปั้นออกจากปากเด็กน้อยได้แล้ว นางก็จัดท่าให้เด็กน้อยนอนตะแคงซ้ายให้ศีรษะต่ำกว่าลำตัว ไม่นานใบหน้าสีม่วงก็เริ่มจากกลายเป็นสีแดงก่อนจะกลับมาเป็นสีขาวอมชมพูพร้อมกับร่างเล็กที่เริ่มชักน้อยลงและหยุดชักในที่สุด

ทุกคนที่เห็นเหตุการณ์ต่างมองเฟิงชิงถิงเป็นตาเดียว เด็กหญิงที่ร่างเกร็งกระตุกดวงตาเหลือกค้างยามนี้หยุดกระตุกแล้ว นางกะพริบตาสองสามครั้งก่อนจะถามเฟิงชิงถิงที่นั่งประคองร่างเล็กให้นอนตะแคงด้วยแววตาสงสัย หวาดกลัวและเหนื่อยหอบ

“เกิดอะไรขึ้นหรือเจ้าคะ”

คำถามนั้นทำให้เหล่าคนที่มุงดูต่างสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่

“วิญญาณปีศาจร้ายออกจากร่างเด็กคนนี้แล้ว” ชายคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

“แม่นางเจ้าทำได้อย่างไร” ทุกสายตาที่จับจ้องเด็กน้อยเปลี่ยนเป้าหมายมาเป็นเฟิงชิงถิงทันที

“ลี่เอ๋อร์ ลูกแม่” แม่ของเด็กน้อยผวาเข้าหาร่างเล็กที่เฟิงชิงถิงประคองอยู่ แต่ไม่รู้ว่าจะจับที่ใดดี จึงได้แต่ละล้าละลัง

“นางไม่เป็นไรแล้ว” เฟิงชิงถิงบอก ประคองร่างเล็กให้ผู้เป็นแม่ประคองต่อ

“ลี่เอ๋อร์” สตรีนางนั้นกอดลูกสาวพร้อมกับร้องไห้ออกมา

“ท่านแม่เกิดอะไรขึ้นเจ้าคะ” เด็กน้อยในอ้อมกอดของมารดาเอ่ยถามด้วยความงงงวย

แต่ยามนี้ไม่มีผู้ใดสนใจสองแม่ลูกอีกต่อไปแล้ว ทุกคนต่างมองเฟิงชิงถิงเป็นตาเดียว คำถามก็ยังมีเพียงคำถามเดียวที่พุ่งเป้ามา

“แม่นางเจ้าทำได้อย่างไร”

เมื่อครู่เพราะหน้าสิ่วหน้าขวาน ไม่ช่วยคนก็ถือว่าผิดต่อหลักการ แต่ยามนี้เล่า นางจะตอบคนเหล่านี้ว่าอย่างไร นางมองไปรอบๆ ก็เห็นว่ามีชาวเจิ้งรวมอยู่ในกลุ่มที่มามุงดูไม่น้อย พวกเขาเป็นทหารแคว้นเจิ้งปลอมตัวมาหรือไม่นางก็ไม่อาจคาดเดาได้

หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดก่อนจะบอกคนเหล่านั้นด้วยเสียงอันดังแต่ก็ยังอึกอักเล็กน้อย

“ข้าเป็นหมอ...เป็นหมอผี”

คำตอบของนางทำเอาเหล่าคนมุงดูยิ่งขยับออกห่างไปอีกหนึ่งก้าว คล้ายกับกลัวสิ่งใดสักอย่าง เฟิงชิงถิงไม่ได้คิดจะสนใจท่าทีเหล่านั้นอยู่แล้ว แต่แล้วก็มีชาวบ้านคนหนึ่งเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงตกใจปนเลื่อมใส

“เมื่อครู่อย่างไรเล่า พวกเจ้าเห็นหรือไม่ นางร่ายคาถาใดสักอย่างก่อนจะล้วงมือเข้าไปในปากของเด็กคนนี้ แล้วของบางอย่างก็หลุดออกมา วิญญาณร้ายนั่นเอง นางขับไล่วิญญาณร้ายให้เด็กคนนี้”

“จริงด้วย ข้าก็เห็น มันเป็นก้อนสีน้ำตาลน่ากลัว ต้องเป็นวิญญาณร้ายแน่ๆ แม่นาง อาคมของเจ้าแก่กล้ายิ่งนัก” ชาวบ้านอีกคนเอ่ยเสริม

ทุกคนต่างพยักหน้าเห็นด้วยแล้วมองเฟิงชิงถิงด้วยแววตาเลื่อมใสไปตามๆ กัน

“เจี่ยลุ่ย เจ้าโชคดีเหลือเกินที่มีหมอผีเดินทางผ่านมาพอดี ไม่เช่นนั้นลูกสาวของเจ้าต้องถูกวิญญาณร้ายพาตัวไปแน่ๆ” ชายคนที่รู้จักมารดาของเด็กน้อยเอ่ยขึ้น

ซย่าเจี่ยลุ่ย แม่ของเด็กหญิงมองเฟิงชิงถิงอย่างสำนึกในบุญคุณ “ขอบคุณแม่นางมากที่ช่วยเหลือลี่เอ๋อร์ของข้า”

“นางเคยมีอาการเช่นนี้มาก่อนหรือไม่” เพราะยังเป็นห่วงอาการของเด็กน้อย เฟิงชิงถิงจึงอดที่จะถามประวัติการป่วยไม่ได้

ซย่าเจี่ยลุ่ยมองเฟิงชิงถิงด้วยแววตาตกตะลึงก่อนจะตอบเสียงเบา “เคยเป็นครั้งหนึ่งเจ้าค่ะ ตอนที่เป็นไข้”

“ไม่ได้การณ์แล้ว นั่นแสดงว่าลูกสาวของเจ้ามีวิญญาณร้ายตามรังควานนะสิ” ชาวบ้านผู้หนึ่งเอ่ย

“ลูกสาวข้าไม่ได้มีวิญญาณร้ายตามรังควาน!” ซย่าเจี่ยลุ่ยหันไปตวาดคนผู้นั้นทันควัน

“เด็กคนนี้ มีอาการไข้สูงและต้องการพักผ่อน ข้าหมายถึงต้องดูให้แน่ใจก่อนไอชั่วร้ายหมดไปจากร่างเด็กหรือยัง” เฟิงชิงถิงขัดขึ้น นางไม่ต้องการเป็นเป้าสายตาของคนจำนวนมาก อีกทั้งยามนี้ก็มีเหล่าชาวยุทธ์มุงดูอยู่ไม่น้อย ดีที่สือซานเหลียงยังคงยืนนิ่งไม่ได้เอ่ยสิ่งใดเขาจึงไม่เป็นจุดเด่นมากนัก นางคิดว่าช่วยเด็กคนนี้เสร็จแล้วค่อยหาทางแยกตัวออกไปเงียบๆ คงดีกว่า

“บ้านข้าอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้แล้ว เช่นนั้นข้าจะพาท่านไป” ซยาเจี่ยลุ่ยบอก ร่างของนางดูบอบบางอ้อนแอ้นแต่สามารถอุ้มร่างเล็กของเด็กหญิงอายุประมาณสี่ขวบขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย