[sf] ลาก่อน (โน่ริท)

ข้อมูลเบื้องต้น

ฟิคเรื่องนี้ เป็นฟิคแรกของไรเตอร์นะคะ
อาจจะไม่สนุกเท่าไหร่ ต้องขอโทษด้วยนะคะ ^^

แนะนำตัวไรเตอร์
ไรเตอร์ชื่อเคทนะ อายุ 12 ปี
เรียกพี่เรียกน้องเรียกไรเตอร์ได้ตามสบายเลย ^^

ถ้าเรื่องนี้มีคนอ่านคนเม้นเยอะ ไรเตอร์จะแต่งเรื่องต่อไปน้า ^^

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านแล้วเม้นให้นะคะ :)

  

เนื้อเรื่อง

“ที่เนี่ยเหรอเซน ที่พี่โน่กะยัยเกรซอะไรนั่นน่ะชอบมาเที่ยวด้วยกันบ่อยๆ” เจ้าของริมฝีปากบางได้รูป ‘ริท’ เอ่ยถามคนข้างๆ

“ใช่ๆ นอกจากจะมีคนพูดบ่อยแล้วนะ เซนยังเคยเห็นเขาสองคนเดินจู๋จี๋กันด้วยแหละ” ปฎิภาณเอ่ยปากพูดพร้อมทำท่าทางประกอบเพื่อให้เพื่อนของตนมั่นใจ

“จริงเหรอเซน? แต่พี่โน่เขาเป็นแฟนกับริทนะ เขาจะทำแบบนั้นได้ไง? แล้วพี่โน่เขาก็สัญญากับริทไว้ด้วยว่าเขาจะไม่นอกใจริทน่ะ”

“จริงไม่จริงริทก็ดูนั่นเอาเองแล้วกัน” ไม่เพียงแค่พูดอย่างเดียว ปฏิภาณยังใช้นิ้วชี้ชี้ไปทางหลังของเรืองฤทธิ์

“เฮือก! พี่โตโน่!” ร่างเล็กจะไม่ตกใจเลย ถ้าคนที่ควงแขนคนๆนั้นที่ควรจะเป็นเขา กลับเป็นผู้หญิงร่างสูง ปัดแก้มสีชมพู ริมฝีปากแดงสดอวบอิ่มได้รูป หุ่นผอมเพรียวราวกับนางแบบ ซึ่งเรืองฤทธิ์จำได้ดี หล่อนนั้นคือ ‘เกรซ’

“เฮ้ย! ริทมาได้งะ...” “พี่คบกับยัยนี่เหรอ?”ยังไม่ทันที่จะได้ตอบคำถามของคนร่างสูง ร่างเล็กก็เอ่ยปากถามคนร่างสูงเสียก่อน

“ใช่แล้วล่ะย่ะ! ฉันกับพี่โตโน่น่ะคบกัน แล้วก็รักกันมากด้วย จริงมั้ยคะพี่โตโน่?”

นวกชมณจีบปากจีบคอพูด พลางซบหัวที่ไหล่ของคนร่างสูง

“เอ่อคือ...” “จริงเหรอพี่โตโน่?” คนร่างเล็กฝืนถามคำถามที่เด็ดขาดออกไป ทั้งๆที่เขายังไม่พร้อมรับรู้ความจริง แต่ในวินาทีนี้เขาจำเป็นต้องถามออกไป แม้ว่าคำตอบที่ออกมาจากปากอาจจะทำให้เขาเจ็บหนักได้

“อะ...อืม พี่กับเกรซ คบกัน” ภาคินตอบคำถามนั้นออกไป โดยมีนวกชมณยืนแสยะยิ้มด้วยความพอใจที่รู้ว่าเรืองฤทธิ์กำลังเจ็บ เจ็บ...จนจุกที่ได้ยินคำตอบนั้น น้ำสีใสๆพรั่งพรูออกมาจากดวงตากลมโต ราวกับว่าเขาฝืนมันเอาไว้ จนถึงตอนนี้ มันถูกปลดปล่อยออกมาแล้ว

“พี่โตโน่ทำอย่างนี้ได้ไง! ทำอย่างนี้กับริทได้ไง? ฮึก..” เรืองฤทธิ์พูดทั้งน้ำตา พลางทุบบตีที่หน้าอกคนร่างสูงด้วยความรู้สึกเสียใจ ผิดหวัง

“ริท...คือพี่...” “โอ้ย! จะไปไหนก็ไปไป๊ รำคาญ” นวกชมณไม่เพียงแต่พูดเท่านั้น แต่ยังแยกร่างเล็กออกจากภาคิณอีกด้วย

“เธอนั่นแหละ! อย่ามายุ่ง” “เพี้ยะ!” สิ้นเสียง ร่างเล็กก็เซไปตามแรงฝ่ามือของเกรซ “หึ! แล้วจำไว้นะ อย่ามายุ่งกับพี่โตโน่อีก”

“ฮึก...ฮือๆ” น้ำตาของคนร่างเล็กทะลักลงมาอีกรอบ พร้อมกับเสียงฝีเท้าวิ่งหนีคนสองคนนั้นไป เขาไม่อยากเห็นหน้าใครอีกแล้ว เขาอยากอยู่คนเดียว...เงียบๆ

“ริท ริท รอเซนด้วย!”

“เอี้ยด! โครม!”

“คุณหมอครับ เพื่อนผมเป็นไงบ้าง?” ปฏิภาณเอ่ยถามบุรุษที่อยู่ในชุดกราวน์ด้วยความเป็นห่วงผู้ที่อยู่ในห้องไอซียู

“อืม...คนไข้ไม่เป็นอะไรมากนะ แค่มีบาดแผลถลอกนิดๆหน่อยๆ และเกิดอาการช๊อคจึงสลบไป หมอทำแผลให้แล้วนะ ถ้าคนไข้ฟื้นขึ้นมาก็กลับบ้านได้เลย”

“ครับๆ ขอบคุณมากครับคุณหมอ”

“ริท แน่ใจนะว่าอยู่บ้านคนเดียวได้น่ะ?” ปฏิภาณเอ่ยถามเรืองฤทธิ์ด้วยความเป็นห่วง

“ได้สิเซน ริทไม่เป็นอะไรมากหรอก สบายๆ” ไม่เพียงแต่พูดอย่างเดียว เรืองฤทธิ์ยังชูสองนิ้วพร้อมยิ้มให้เพื่อนตนเอง เพื่อให้คนตรงหน้าสบายใจ

“อื้มๆ ถ้ามีอะไรก็โทรมาหาเซนแล้วกัน”

“โอเคครับผม!”

“ก๊อกๆๆ”

“อะไรอีกล่ะเซน ริทบอกว่าอยู่เองดะ...” เสียงหวานหยุดคำพูดไว้เพียงแค่นั้น หากเพียงเพราะว่าคนตรงหน้าไม่ใช่เพื่อนของตน แต่เป็นคนที่เขาไม่อยากเจอในตอนนี้ ‘ภาคิน’

“มาทำไม!? ออกไป” ร่างเล็กตะคอกใส่ร่างสูงด้วยความโมโห “บอกให้ออกไปไงล่ะ!” ไม่เพียงแค่พูดเท่านั้น ร่างบางยังพยายามปิดประตูเพื่อกั้นไม่ให้คนตรงหน้าเข้ามา

“ริท ริท ฟังพี่ก่อน” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น หากเป็นเมื่อก่อน ร่างบางอาจจะยอมฟัง แต่ด้วยเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้ว มันทิ่มแทงใจคนร่างบางอย่างมาก เขาเจ็บ...เจ็บจนพูดไม่ออก

“ออกไปนะ ริทไม่อยากเห็นหน้าพี่อีกแล้ว ฮึก” น้ำตาสีใสเริ่มไหลออกมาจากดวงตาร่างงเล็กอีกครั้ง

“ริท ฟังพี่ก่อนนะ” ภาคินไม่เพียงแค่พูดอย่างเดียว เขายังโอบกอดร่างบางที่กำลังร้องไห้จากด้านหลัง

“...........”

“ให้โอกาสพี่อีกครั้งนะ คนดี พี่ขอโทษ” ร่างสูงกระซิบข้างหูของร่างเล็ก

“พี่โน่พูดอย่างนี้กี่ครั้งแล้ว?” ร่างบางหันตัวมาเผชิญหน้ากับร่างสูง พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงงที่เยือกเย็น ถึงแม้เสียงหวานๆ จะทำให้คนร่างบางดูน่ารักน่าเอ็นดูก็ตาม แต่ในวินาทีนี้ คนตรงหน้ารู้ดีว่าเรืองฤทธิ์กำลังพูดจริง ถึงบุคลิกของเขาจะดูขี้เล่น แต่ตอนนี้มันช่างน่ากลัวยิ่งนัก

“..........”

“พี่โตโน่ทำให้ริทเสียใจกี่ครั้งแล้ว?” เสียงหวานเอ่ยถามขึ้นมาอีกครั้ง

“ริท พี่ขอโทษ คือพี่...” ร่างสูงรีบแก้ตัวต่อร่างเล็ก หากแต่ตอนนี้คำพูดใดก็ไม่สำคัญสำหรับคนตรงหน้าอีกแล้ว

“พี่โตโน่จำได้ไหม? ที่พี่โตโน่เคยสัญญาว่าอะไร”

“..........”

“พี่โตโน่สัญญากับริทไว้ว่า จะไม่ไปมีคนอื่น ฮึก”

“ริท พี่ขอทะ...”

“พอเถอะพี่โตโน่ บางทีเราสองคนอาจจะไม่ได้เกิดมาคู่กันก็ได้ ฮึก” ร่างเล็กฝืนใจยิ้มทั้งน้ำตา

“..........”

“ไหนๆเราก็จะเลิกกันแล้วนี่ งั้นริทขอเดินไปจากพี่โตโน่เองแล้วกัน” ร่างบางฝืนยิ้ม แม้ว่าภายในเขาไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นเลยก็ตาม

“ริท...”ภาคินเอ่ยด้วยเสียงหวิว อย่างที่เขาไม่เคยเป็นมาก่อน

“ลาก่อนนะ พี่โตโน่ ขอให้พี่ไปเจอคนที่ดี...ดีกว่าริท ลาก่อน” เรืองฤทธิ์พูดพลางยิ้มทั้งน้ำตา ก่อนที่ร่างเล็กจะเดินผ่านไป ปล่อยให้คนร่างสูงยืนอยู่แต่เพียงผู้เดียว

“ริท...” ร่างสูงพูดทั้งน้ำตาอีกครั้ง หากแต่ตอนนี้ ถึงพูดดังเพียงไหน ร่างเล็กก็ไม่หัน

กลับมาอีกแล้ว เขาได้แต่นึกโทษตัวเองที่ทำตัวไม่ดี มีคนอื่น ทั้งๆในใจเขามีแต่ริทคนเดียวเท่านั้น แต่กว่าเขาจะรู้ได้ ก็สายไปเสียแล้ว...

“ลาก่อนนะริท โชคดีนะ ฮึก”

“ริท พี่สัญญานะ ว่าพี่จะไม่ไปมีคนอื่น พี่จะมีแต่ริทคนเดียวเท่านั้นเล้ย ^^”

“จริงนะพี่โตโน่? ห้ามผิดสัญญาน้า”

“สัญญาด้วยเกียรติของลูกผู้ชายครับ!”

“เย้! ริทรักพี่โตโน่ที่สุดเล้ย ^^”